Επιστροφή στο μέλλον του Broken Sword

Θα ήταν roughly ‘00s, όπως κι αν αυτό κακομεταφράζεται στα πολύ νέα ελληνικά, όπου οι λέξεις dustuxws den ΕΙΝΕ ΠΛΕΟΝ «Ἕννοιαι», ὅπως εἰς τὴν τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων γλῶσσαν. Η σέχτα των σχιζοhardware κατσαβιδάκηδων που κολλάνε τσιπάκια σε playstation έχει αγκαλιάσει στους μυστικούς της κόλπους τη μαθητιώσα ημών νεολαία· είναι η χρυσή εποχή των αντιγραφάδικων – και το gamecopyworld ανήκει ακόμη στον κόσμο των ενδεχομενικοτήτων.

Κάπως έτσι, περνώντας μέρες μασήματος νυχιών και απανωτών επισκέψεων στο υπόγειο του Κώστα του – τι; ακόμη δεν κάνει ν’αναφέρω το όνομά του; καλά, οκ– που μου ‘καιγε τα cd στον υπερμοντέρνο akaωμαλάκαμουέχει500γίγασκληρόμαλάκα υπολογιστή του και ακροώμενος ευλαβικώς τις σοφές προτροπές των θαμώνων να γαμώ γιατί χανόμαστε (χάνονται; χάνεστε; ποτέ δεν το εξακρίβωσα) –

– ναι, εντάξει, αφήνω τη νοσταλγία και πάω to the point:

κάπως έτσι ήρθα σε επαφή με το Broken Sword: The Shadow of the Templars.

Μαλάκα μου.

Τι ήταν αυτό!

Γάμησε! Ήταν το καλύτερο ίσως παιχνίδι που ‘χα παίξει μέχρι τότε – αν εξαιρέσεις το Age of Empires II. Σε μια εποχή που ‘χα περισσότερο από ποτέ ανάγκη αυτό που ο καημένος ο παππούλης μου ονόμαζε Système D, να σου μπροστά μου ένα παιχνίδι όπου ακόμη και το μυξομάντηλο ενός κλόουν μπορεί να σου χαρίσει 50$. Δεν άργησα πολύ να κολλήσω· η πρώτη μου σκέψη κάθε φορά που γύριζα σπίτι κατευθυνόταν στο πώς θα λύσω το επόμενο πρόβλημα ή παζλ που θα μου προέκυπτε. Αδιέξοδα δεν υπήρχαν· για το περιβόητο παζλ με τον τράγο, ομολογώ πως έτρεξα 200μ. μέχρι να βρω γρήγορο ίντερνετ –σε δημόσιους η/υ με διάρκεια ζωής βία εξάμηνο– και walkthrough. Πολύ μετά τον τερματισμό του –στον οποίο, αρκετά ομαδοσυνεργατικά, καταλήξαμε από κοινού με άρτι ψηθέντες (ετυμ.: < πρωτοελληνική «ψήσου, ψήσου!») σχετικούς φίλους– έβρισκα τον εαυτό μου να γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές τους ήρωες της σειράς.

Αργότερα, θα μάθαινα τι εστί διακείμενο κι όλα αυτά, όπως και τις επιρροές του παιχνιδιού (Εκκρεμές του Φουκώ, The Holy Blood and the Holy Grail) και άρα το χώρο στον οποίο κινείται και πολιτισμικά. Κατά μία άποψη, κι αυτό εδώ φλέρταρε με τη συνωμοσιολογία· η ίδια η ιδέα περί σύγκρουσης Ναϊτών και Ασσασσίνων ήταν κάτι που αφενός με ιντρίγκαρε, αφετέρου με ξένιζε. Έψαχνα με ανατομική μανία να βρω πού προπαγανδιζόταν ή επικαιροποιούταν κάποιο «δίδαγμα» ή νόημα ξεθαμμένο από το παρελθόν, με την αντίστοιχη δείξη στο σήμερα. Κι όμως, όχι· όλα, από την αρχή της ιστορίας, περιορίζονται στα στενά πλαίσια του παιχνιδιού. Τα αρχικά δηλαδή στενά, γιατί όσο πλατύνονται, όσο δηλαδή εξελίσσεται η πλοκή, τόσο γίνεσαι κι εσύ μέρος αυτής της αφήγησης που σχεδόν τελεολογικά οδηγεί και στην ανατροπή και διαγραφή της συνωμοσιολογικής τάξης, εντός και εκτός του παιχνιδιού. Κι η ιστορία περί Ναϊτών σού μένει και μετά, η μυστική δε ομάδα των αναβιωτών της πεθαίνει άμα πέσουνε τίτλοι τέλους κι ύστερα γιοκ. Αληθοφάνεια παρά ρεαλισμός, ένα πράμα.

Τέλος πάντων, πάνε έκτοτε πάνω από 12 χρόνια, με άλλους τέσσερεις τίτλους, ένα εκ των οποίων ανεπίσημο, να ‘χουν μεσολαβήσει· μπορώ να πω πως τα τελευταία 3-4 εξ αυτών περίμενα ανυπόμονα να δω την ανακοίνωση για τον επόμενο τίτλο της σειράς. Και ναι! Η ώρα ήρθε! Στις 4 Δεκεμβρίου, για την ακρίβεια, οπότε και το α’ μέρος του Broken Sword 5: The Serpent’s Curse, κυκλοφόρησε για PC, Linux, Mac, iOS και Android.

Όθεν, επ’ ευκαιρία της νέας έκδοσης, ας κάνουμε μια περιδιάβαση στο μαγικό σύμπαν του Broken Sword.

{Όχι ακριβώς spoiler alert, αλλά ο ιδανικός αναγνώστης του κειμένου αυτού αυτή τη στιγμή έχει αρχίσει να κατεβάζει το Broken Sword: The Shadow of the Templars, έχοντας κλείσει το παράθυρο. Μιας και κανείς δεν είναι τέλειος κι επειδή κάποιοι έχουμε already been there, ξεκινάμε κάπως ανορθόδοξα, με τη νέα έκδοση}

Broken Sword 5: The Serpent’s Curse (2013)

1937. Ισπανικός Εμφύλιος. Στρατιώτες του Φράνκο εισβάλλουν σε έπαυλη στην Καταλονία. Ένα παιδί αποχαιρετά τον πατέρα του για να δραπετεύσει· αυτός του αφήνει ένα μενταγιόν λίγα λεπτά πριν πέσει νεκρός από σφαίρες φασιστών. Ένας μυστηριώδης τύπος εισέρχεται στο δωμάτιο όπου βρίσκεται το πτώμα, κλέβοντας ένα πίνακα («La Maledicció») που ο νεκρός πατέρας σχεδίαζε να πάρει μαζί του.

 

Εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά, σε μια παρισινή γκαλερί όπου στεγάζεται ο παραπάνω πίνακας, οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές του παιχνιδιού, Nicole Collard και George Stobbart, συναντώνται τυχαία έπειτα από πολύ καιρό για να εμπλακούν σε μια νέα περιπέτεια. Ο φόνος του ιδιοκτήτη της γκαλερί κι η κλοπή του πίνακα είναι μόνο η αρχή του αινίγματος που οι δύο ήρωες καλούνται -μοιραία- να λύσουν.

Ντετέκτιβ με νοημοσύνη πατάτας, σερβιτόροι με σπουδή στη μαρξιστική θεωρία, Ρώσοι μεγιστάνες με καλλιτεχνικές -ή και όχι- ευαισθησίες είναι μερικές από τις κινούμενες παραδοξότητες που παρελαύνουν στο νέο τίτλο. Η δουλειά στον ήχο και τα γραφικά είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή, με την επιστροφή στο δισδιάστατο φόντο να προσθέτει τη νοσταλγική πινελιά που όλοι οι φαν της σειράς περίμεναν διακαώς. Μαζί με τον παρισινό αέρα, φυσικά. Όσο για τη θεματική, μετά τον κορεσμό του είδους από τη μυθολογία των Ναϊτών (βλ. Dan Brown, Assassins’ Creed), ο δημιουργός Charles Cecil και η ομάδα του στράφηκαν προς τα ευαγγέλια των Γνωστικών για τον καινούριο. Σύμφωνα με τον ίδιο, φιλοδοξία τους είναι, εξάλλου, να δημιουργήσουν αυτό το νέο zeitgeist που επετεύχθη και με το μύθο των Ναϊτών. Αυτά σε πρώτη φάση.

Σε δεύτερη, ένα αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού προκύπτει από τη σχέση του με τους προηγούμενους τίτλους. Ένας λεπτός χειρισμός των κλισέ και της ειρωνείας στο σενάριο, η οποία, παρότι γνωστή και προηγουμένως, εδώ εμφανίζεται στη γιγαντωμένη της μορφή. Διάφοροι ήδη γραφικοί χαρακτήρες (π.χ. ο υπαστυνόμος Moue) αποκτούν επιπλέον κουσούρια, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής George μακιγιαρίζεται με στόχο τη μεταμόρφωσή του, ενώ ευθείς αναφορές στην εκτός του κόσμου του παιχνιδιού κοινή κουλτούρα (π.χ. Κάφκα, Σαρτρ, Black Sabbath) απαντούν σε φανερά μεγαλύτερη συχνότητα στο σενάριο. Θα έλεγε κανείς πως στη Revolution έχουν επίγνωση του τι φτιάχνουν –το τέταρτο sequel δηλαδή– και γι’αυτό ακριβώς παίζουν με τα όρια της καρικατούρας και της φάρσας, ποντάροντας στη νοσταλγία που –θέλοντας και μη– αισθάνεσαι. Ως εκ τούτου, ακόμη και το πώς να παγιδεύσεις μία κατσαρίδα μπορεί να σου σταθεί σοβαρότατο εμπόδιο στην προσπάθειά σου να σώσεις τον κόσμο. Έχεις δεν έχεις μπει, λοιπόν, εκ των προτέρων στο νόημα του παιχνιδιού, η ταύτιση είναι μάλλον αρκετά αβίαστη. Τόσο που είναι να σπας το κεφάλι σου με το ξαφνικό τέλος, με τα τόσα ανοιχτά ερωτήματα.

Ναι, φοβήθηκα το spoil, αλλά δεν είναι κάτι άγνωστο από πριν, στην τελική. Το Τhe Serpent’s Curse είναι χωρισμένο σε δύο επεισόδια, το δεύτερο εκ των οποίων αναμένεται τον Ιανουάριο. Αν έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ στους ενιαίους τίτλους adventure, εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια εκούσια πρόκληση αγωνίας για τη συνέχεια.

Την οποία δεν πρόκειται να σας χαλάσω, ακόμη και με ένα θετικό κλείσιμο· πάμε, λοιπόν, στο μεταξύ να δούμε την (προ)ιστορία της σειράς.

Broken Sword: The Shadow of the Templars (1996)

Τονίζω για άλλη μια φορά: βρισκόμαστε στα πρόθυρα των ζίροους. That is to say, ο Dan Brown δε γράφει παρά μπαλλάντες ή διδάσκει ισπανικά κι οι Ναΐτες Ιππότες απασχολούν μόνο τους αναγνώστες του ESOTERICA.gr και αν. Και σκάει στα χέρια ενός αθώου παιδιού ένα demo με αυτό το εξώφυλλο· μικρός είχα παίξει το Gargoyle’s Quest, οπότε φαντασιώθηκα αμέσως ένα κάργα doomαριό, πλην ρεαλιστικότερο action adventure, εντύπωση που ενισχύθηκε από το εναρκτήριο screenshot με τις παρισινές υδρορροές και τα κοράκια. Αλλά η προσδοκία μου εξανεμίστηκε μόλις στην επόμενη σεκάνς, με το θαυματουργικό OST του Barrington Pheloung να ανοίγει την αυλαία ενός ζαφειρένιου Παρισιού κι ύστερα να καταβυθίζεται στο μικρόκοσμο του μπιστρό και… [θείος Αιμίλιος alert]

Στο θέμα μας:

Ο πρώτος και – ομολογουμένως – καλύτερος τίτλος της σειράς – παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα George Stobbart, έναν Καλιφορνέζο τελειόφοιτο Νομικής σε διακοπές στην Ευρώπη, πιστό στην παράδοση των γαμάτων ξανθών ηρώων (Secret of Monkey Island, Wonder Boy in Monster Land, Quest for Glory – θα ‘ρθει κι η σειρά σας στο μέλλον). Πίνοντας καφέ σε μια παρισινή μπιστρό, γίνεται μάρτυρας έκρηξης, της οποίας επιζεί … γι’αυτό κι επιδίδεται σε ένα παράτολμο κυνήγι της αλήθειας, το οποίο περιλαμβάνει εξερευνήσεις υπονόμων, παραβιάσεις αρχαιολογικών χώρων, αποκρυπτογραφήσεις μεσαιωνικών χειρογράφων, διαρρήξεις δωματίων, ταξίδια σε Ευρώπη και Ασία, απαγωγές, δολοφονίες, αποκαλύψεις συνωμοσιών και μυστικών κρυμμένων για αιώνες· και φυσικά, μία από τις πιο λεπτές και περίτεχνα δομημένες δόσεις χιούμορ, αιφνιδιαστικού στο χαρακτήρα, που ξεκινά από την ίδια τη στάση του πρωταγωνιστή μπροστά σε απειλή με όπλο και φτάνει μέχρι αγανακτισμένους Ιρλανδούς μπάρμεν:

(αναζητώντας τον κλόουν-δολοφόνο, πρβλ. Θεοχάρη)

– Μήπως σερβίρατε σε κανέναν κλόουν σήμερα;

– Όχι, ο πρώτος είσαι.

Το τελευταίο, μαζί με την μυθιστορηματική πλοκή και τα εξαίσια animation χαρίζουν στο παιχνίδι κινηματογραφικές αρετές, οι οποίες – ας μην ξεχνάμε, πρόκειται για παιχνίδι, όχι για ταινία – συνιστούν και την ιδιαιτερότητά του, αυτή που του έχει χαρίσει τόσα βραβεία και κυρίως την είσοδο στο πάνθεον των adventure games, δίπλα στα θρυλικά Secret of the Monkey Island και Indiana Jones.

Υ.Γ. Ατανσιόν, ατανσιόν! Η ομάδα του ΣΚΡΑpunk®©™ σας συστήνει να αποφύγετε οποιαδήποτε επαφή με το ομώνυμο Director’s Cut του 2009. Μπορεί να διαβάσετε αλλού για περισσότερες, καλά δουλεμένες σκηνές και διαλόγους, αλλά δεν παύουν να ‘ναι σκηνές με περισσότερα spoil κι από την παρούσα σελίδα και διαλόγους στεγνούς, που κάνουν την υπόθεση λίγο πολύ νιανιά. Σαν να τρως παΐδια σε χυλό, ένα πράμα. Nuff said.

(Προσεχώς η συνέχεια με τους ενδιάμεσους τίτλους)