Τους Villagers of Ioannina City τους έμαθα αυτό το χειμώνα. Ήδη με το EP τους και τα live τους είχαν κερδίσει ένα αρκετά μεγάλο κοινό που ξεπερνούσε τα όρια του νομού τους. Με είχαν εκπλήξει ευχάριστα και για να πω την αλήθεια χτύπησαν σε ένα ευαίσθητο σημείο: το κλαρίνο. Μουσικές που άκουγα από πάντα, όπως πολλοί από εσάς, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς να το διαλέξω. Ομολογώ ότι πολλές φορές δεν έδινα σημασία όμως music works in mysteriousways . Έτσι όταν επιτέλους κυκλοφόρησε στο bandcamp ολοκληρωμένος ο πρώτος δίσκος ενθουσιάστηκα κι εγώ μαζί με όλους τους stonerαδες του φέησμπουκ.
Το λοιπόν, την Παρασκευή που μας πέρασε ήμουν σίγουρη ότι πάω στο μεγαλύτερο event των τελευταίων μηνών και η άποψή μου δεν άλλαξε μετά το πέρας της συναυλίας. Αντίθετα, τους εκτίμησα ακόμη περισσότερο. Πάμε, όμως, να δούμε τη βραδιά αυτή πιο αναλυτικά.
Λίγο πριν τις εννιά είχαμε αρχίσει να μαζευόμαστε όλο και πιο πολλοί έξω από την πόρτα του Kookoo Live Music Bar στο Γκάζι. Ίσως η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που περίμεναν οι διοργανωτές, ο χώρος δεν επαρκούσε για να εξυπηρετήσει όλους όσους περίμεναν και δυστυχώς έμαθα ότι αρκετοί έμειναν εκτός. Η αναμονή κράτησε και μέσα στο μαγαζί καθώς περιμέναμε περίπου μέχρι τις 10.30 μέχρι να κάνει την εμφάνιση το πρώτο συγκρότημα.
Ως opening act είχαν ανακοινωθεί οι Blame the Trees, μια ατμοσφαιρική ροκ μπάντα. Συνδυασμός ambient/post rock μελωδίας με αρκετή ένταση στα φωνητικά και απρόσμενες εκρήξεις. Συμπαθέστατοι και πολύ αξιοπρεπής εμφάνιση. Προσωπικά όμως, έχω την εντύπωση πως θα τους εκτιμούσα πολύ περισσότερο αν τους έβλεπα κάπου αλλού μιας και μέσα στο αίσθημα της αναμονής του κύριου μέρους κάπου χάθηκαν. Το τελευταίο τους κομμάτι όμως ήταν επαρκώς βαρύ για να γίνει το πέρασμα στους Vic.
Μπλε φωτισμός, κεντρική μορφή ο τραγουδιστής/κιθαρίστας. Εισαγωγή απλή, λιτή και ανατριχιαστική τραγουδώντας «Welcome to a new age». Η ανταπόκριση του κοινού ήταν κάτι παραπάνω από άμεση πράγμα που φανέρωνε τις ώρες που έχουμε περάσει όλοι στο youtube και στο bandcamp ακούγοντας στόνερ-ο-ηπειρώτικα (κυρίως βραδυνές και πρώτες πρωινές). Ο Κωνσταντής (γνωστός και για τις συνεργασίες του με Γ. Χαρούλη) ήταν μια από τις μορφές της βραδιάς, ακούραστος μοίρασε πόνο και σόλο κλαρίνο (και όχι μόνο, καθώς έγινε μια εναλλαγή πνευστών ειδικά στο πρώτο μέρος της εμφάνισής τους).
Στη συνέχεια και για περίπου 3 ώρες ακούσαμε σχεδόν ολόκληρο τον δίσκο Riza. Ψυχεδέλεια και Pink Floyd-ική διάθεση με το «Nova» που ακολούθησε το «Age of Aquarius», μαζί με τα απαραίτητα πνευστά βέβαια που συμπληρώνουν και ανεβάζουν το σύνολο κρατώντας συνήθως πρωταγωνιστικό ρόλο αντί της κιθάρας που έχουμε συνηθίσει. Και λίγο μετά μια έκπληξη με πολύχρωμο πουλόβερ και μούσι μακρύ πιασμένο με λαστιχάκι μαλλιών. Κάποιοι Γιαννιώτες δίπλα μας μάλλον φώναζαν το όνομα του. Για μένα ως τώρα είναι ο Κανένας, ο «Ioanninas Nobody» που συμμετέχει στο τραγούδι «Tabourla» μας έκανε τη τιμή να απαγγείλει με το δικό του μοναδικό τρόπο και να συνεισφέρει στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα δίνοντας το δικό του κοσμικό μήνυμα.
Αυτή ήταν μόνο η αρχή, το υπόλοιπο μπορεί να χαρακτηριστεί απλά «Φόβος και Παράνοια στα Γιάννενα», μάλλον σκέτο «Παράνοια στα Γιάννενα». Ο ήχος βαρύς και συμπαγής έδινε τον τόνο για headbanging και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που έπρεπε ερχόταν το κλαρίνο και σε παρακινούσε να πιαστείς με τον διπλανό σου και να χορέψεις σα να είναι βράδυ καλοκαιριού στο χωριό σου. Αυτή η σύζευξη ροκ ήχου της εποχής μας και βαλκανικού γονιδίου ήταν λυτρωτική και δε μου έμεινε παρά να συμφωνήσω με τον μπροστινό μου που αναφώνησε «ΧΩΣΤΕ ΑΛΥΠΗΤΑ!». Μα ποιος να το φανταστεί ότι το πολυακουσμένο και χιλιοτραγουδισμένο «Γιάννη μου το μαντήλι σου» θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τόσο επικό κομμάτι με όλες τις φωνές να ενώνονται τραγουδώντας «τα έρημα τα ξένα».
Πραγματικά, δε μπορώ να θυμηθώ κάτι που να έλειπε από το live. Υπήρχαν όλα: ψυχεδέλεια, χαοτικά post rock μέρη, κλαρίνο, πολύ κλαρίνο, ένταση, πονεμένο ηπειρώτικο πνεύμα. Κι όλα αυτά ταίριαξαν πολύ με την κατανάλωση αλκοόλ (πάντα υπεύθυνα), αδέξιες προσπάθειες χορού στο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί και τις φωνές γύρω μας «Κι η Λούλα καλέεε από τα Γιάννενα είναι!!!». Έτσι φτάσαμε στο αποκορύφωμα με «Ti Kako», «Krasi» και «St. Triad» και φυσικά πανικό στο κοινό.
Το κλείσιμο ήταν εξίσου εντυπωσιακό και δυνατό συνεχίζοντας στο ύφος των προηγούμενων με ένα καινούριο τραγούδι στο γνωστό ύφος και βέβαια το «Τούτοι οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα», ένα από τα κομμάτια που ακούγονται πάντα στα live τους και ξεσηκώνει όπως φαντάζεστε τον κόσμο (για κάποιο λόγο ιδιαίτερα το ανδρικό κοινό το τραγουδά με πάθος).
Όταν τα φώτα άναψαν κι ήρθε η στιγμή να μαζέψουμε το μυαλό μας, τα πράγματα μας και να πάμε προς την έξοδο συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν σχεδόν 2 το πρωί. Οι Villagers τόσες ώρες χωρίς να φύγουν λεπτό από τη σκηνή ήταν η επιτομή της λαϊκής έκφρασης «δίνω πόνο». Χωρίς ίχνος κούρασης στο παίξιμό τους, με γνήσιο συναίσθημα, επίκαιροι και παραδοσιακοί ταυτόχρονα. Όλα αυτά με εισιτήριο σε αρκετά χαμηλή τιμή, μια εμπειρία που άξιζε το κάθε σεντ που δώσαμε και παραπάνω.
Social Links: