Τα τελευταία χρόνια το stoner κοινό της Ελλάδας αναπτύσσεται. Όλο και περισσότερες κατηγορίες, μεταλλάδων και μη, μουσικόφιλων έχουν προσχωρήσει στις τάξεις των Kyuss και των Sleep. Οι διοργανωτές συναυλιών μάλλον έχουν πιάσει το νόημα και φέρνουν όλο και πιο συχνά νέες και παλιές μπάντες του είδους. Έτσι έγινε και στην περίπτωση των Γερμανών Samsara Blues Experiment που ήρθαν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και πάλι κατάφεραν να γεμίσουν το An Club. Υπήρξε βέβαια μια μικρή αλλαγή στο σχήμα για την οποία μας είχε πληροφορήσει η διοργανώτρια εταιρία. Αυτή τη φορά ο Χανς, δεύτερος κιθαρίστας, ανέλαβε χρέη μπασίστα, αναπληρώνοντας τον Richard, που αναγκάστηκε να επιστρέψει εκτάκτως στη Γερμανία. Παρόλα αυτά τα εναπομείναντα εν Ελλάδι μέλη των SBE δεν μας απογοήτευσαν.
Το opening act της βραδιάς ήταν μια νέα μπάντα της ελληνικής stoner σκηνής, οι Spacement. Άρτι αφιχθέντες από το διαστημικό τους υπόγειο άνοιξαν τη συναυλία την προγραμματισμένη ώρα, γεγονός που ευχαρίστησε τους συνεπείς, αλλά δεν ωφέλησε τους αργοπορημένους. Παρά το αρχικό τους μούδιασμα παρέδωσαν μια αξιοπρεπή εμφάνιση με μόλις 3 τραγούδια μεγάλης διάρκειας που κινούνταν σε αργόσυρτους, υπνωτικούς ρυθμούς με έντονα doom στοιχεία και sludge ξεσπάσματα. Ψυχεδελικό doom-άνι γέμισε το χώρο για περίπου 40 λεπτά και το κοινό φάνηκε να το απολαμβάνει. Φανερά πιο βελτιωμένοι από την τελευταία φορά που είχα την τύχη να τους ακούσω με πιο δεμένες συνθέσεις, οι οποίες είχαν λίγο από τη μαγεία του Al Cisneros. Εδώ το τραγούδι με το οποίο έκλεισαν για να πάρετε μια γεύση.
Στα μικρά χρονικά διαστήματα που μεσολαβούσαν πριν και μετά τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων τα ηχεία μετέδιδαν κάτι ιδιόμορφους αφρικανικούς ρυθμούς αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται περί τίνος πρόκειται. Τελικά η CTS Productions μας έλυσε την απορία. Οι επιλογές τους προέρχονταν από τις συλλογές «Music From Saharan Cellphones Vol 1» και 2, που περιέχουν υλικό από την underground τοπική σκηνή των χωρών της Δυτικής Αφρικής το οποίο έχει βρεθεί σε κινητά και κάρτες μνήμης στη περιοχή.
Λίγο αργότερα το τρίο πήρε τη θέση του στη σκηνή για να μας χαρίσει ένα μουσικό δίωρο με τα σκαμπανεβάσματα του. Οι Βερολινέζοι ξεκινούν να παίζουν κάπως άχαρα το γνώριμο «Center Of The Sun» από τον πρώτο δίσκο «Long Distance Trip». Στη συνέχεια όμως βρήκαν κάπως τον εαυτό τους. Ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Chris που αυτή τη φορά είχε χρεωθεί μεγαλύτερο ρόλο το πάλευε όσο μπορούσε και για εμένα τουλάχιστον ,που δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω τα προηγούμενα live τους , τα κατάφερε παρά τις δυσκολίες.
Ακολούθησε το «Revelation & Mystery» από τον δεύτερο τους δίσκο και έγινε εμφανές ότι η πρόθεσή τους δεν ήταν μόνο να προωθήσουν το καινούριο LP τους αλλά να δώσουν ένα δυνατό live συμπεριλαμβάνοντας κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους. Ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει και ειδικότερα μια παρέα υποθέτω 18χρονων που βρισκόταν ακριβώς μπροστά από τη μπάντα και παρατηρούσε με δέος όλες τους τις κινήσεις. Το κοινό όμως δεν ήταν μόνο νεανικό, η 70s ψυχεδέλεια μαζί με τη δυναμική της stoner προσέλκυσαν όλες τις ηλικίες.
Συνέχεια είχαν τα «Back To Life» και «Shringara». Η ένταση αυξήθηκε και φάνηκαν να προσαρμόζονται σταδιακά ανεβάζοντας ρυθμούς με το πρώτο κομμάτι από το πιο πρόσφατο άλμπουμ «Waiting For The Flood». Μπορεί η δεύτερη κιθάρα να έλειψε σε μερικούς όμως ο ήχος ήταν επαρκώς βαρύς και ισοπεδωτικός, θα έλεγα και πιο καθαρός σε σχέση με τις studio εκδοχές των τραγουδιών. Κάπως έτσι αρχίσαμε να βυθιζόμαστε στις επαναλαμβανόμενες heavy psych μελωδίες τους. Το «Don’t Belong» ήταν το δεύτερο και τελευταίο καινούριο τραγούδι που έπαιξαν, μεταδίδοντάς μας κάτι από τα καυτά blues της ερήμου.
Δυστυχώς οι ατυχίες συνεχίστηκαν καθώς στο «For the Lost Souls» έσπασε χορδή της μόνης κιθάρας και αναγκάστηκαν να σπάσουν και το τραγούδι σε δύο μέρη. Η αλλαγή χορδής καλύφθηκε με τζαμάρισμα από το μπάσο και τα ντραμς. Βρεθήκαμε λοιπόν και στο τέλος του σετ με το «Double Freedom», ένα ακόμα κομμάτι από το επικό και αγαπημένο στο ελληνικό κοινό «Long Distance Trip». Δεν σταμάτησαν όμως εδώ.
Οι Βερολινέζοι ως άλλοι καλοί Σαμσαρείτες έσπευσαν να μας αποζημιώσουν για τα όποια λάθη έγιναν με δυο δυνατά encore. Το πρώτο ήρθε αμέσως με τα «Into the Black» και «Flipside Apocalypse» ξεσηκώνοντας το κοινό με τις smooth ψυχεδέλειές τους και το απαραίτητο heaviness σε ορισμένα σημεία. Οι γνωστές άγνωστες φωνές που γεμίζουν τα κενά των συναυλιών εκφράζοντας μηνύματα αγάπης προς το συγκρότημα ήταν και τώρα εδώ, πράγμα που απέδειξε ότι δεν πτοηθήκαμε ούτε κι εμείς.
Κι εκεί που ανάβουν τα φώτα ένα από τα παιδιά της μπροστινής σειράς αρπάζει ξαφνικά το μικρόφωνο και ακούγεται από τα ηχεία με βαριά προφορά «Πλιζ Σαμσάρα, πλέι άρμι οφ ίγκνορανς». Οι SBE ιδρωμένοι και μην έχοντας προλάβει καν να φτάσουν στο backstage ανεβαίνουν πάλι στη σκηνή. Υπερτίμιοι οι Γερμανοί, ζήτησαν συγγνώμη παίζοντας το κομμάτι-παραγγελιά αγγίζοντας έτσι τις δύο ώρες. Μπορεί να πειραματίστηκαν λίγο, το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν αρνητικό. Βέβαια θα έχω την απορία πως ακούγονται σε πλήρη σύνθεση μέχρι την επόμενη φορά που θα τους δω. Πάντως για τους λάτρεις αυτής της σκηνής ήταν ένα πολύ ευχάριστο βράδυ Σαββάτου.
Social Links: