Alone

Please mind the following:

To εγχείρημα δεν είναι καθόλου λογικό. Την λογική περιγραφή την έχω αποκυρήξει με συνοπτικές διαδικασίες, τότε που αυτός ο κόσμος πήδησε στην τρικυμία ενός καταρράκτη. Μια περιγραφή με αντεστραμμένο το επιχείρημα, σαν ένα είδος παραμορφωτικού καθρέφτη, είναι πολύ πιο πιθανό να παραδώσει το μήνυμα σου- και αν όχι, τουλάχιστον το διασκέδασες! Μήπως να οργανωθούμε όλοι να πηγαίνουμε «ανάποδα» ή μήπως είναι ίσια; Όπως και να έχει, αυτό που θα διαβάσετε με βλέψεις-όχι μεγάλες- για μια συνέχεια, είναι μικρές σουρεαλιστικές παραφράσεις λίγο πολύ γνωστών λογοτεχνικών δεν θα πώ αριστουργημάτων. – έργων. Κειμενάκια με την κύρια γραμμή αφήγησης τους παρμένη από ένα κείμενο που έχουμε ακούσει, διαβάσει ή προσπεράσει, αλλά δοσμένο με σουρεαλιστική και σε δόσεις ψυχεδελική απόδοση. Μικρές ιστορίες σουρεαλιστικής τρέλας δηλαδή. Οι ήρωες λογοτεχνικοί ή μή, μόνιμοι κάτοικοι σελίδων της φαντασίας και της πραγματικότητας… // Ένα συναίσθημα, μία παρόρμησις, μία λέξις //

Ι. Alone by Poe

Σε είδα να τρέχεις κυνηγημένος. Σε κυνηγούσαν, λέει, κάτι μανίες. Δεν ήξερες τότε τι σημαίνουν. Βιβλία και μανίες και δηλητήρια. Θείο το τρίπτυχο. Όταν την είπες, φτιάχτηκε ολόκληρη για μένα. ‘Ηταν δυνατή εικόνα, σαν αυτές που σε στοιχειώνουν. Ήταν σαν κάτι να την έδενε με την σκοτεινή καταβολή του πάθους σου. Αυτού που σε φοβίζει και φοβίζει και μένα. Μετά, είδες ανθρωποειδή τέρατα να σε κοιτάνε. Ευτυχώς, δεν λές; σε κοίταξαν και σου δόθηκε ένα είδωλο στα μάτια τους… Έτσι ξεπρόβαλε ο δυνατός ανήσυχος σου εαυτός. Φοβόσουν, μην δεν απολαύσεις αυτά που σου ξυπνούσε η καρδιά. Εγώ σε είδα! Μπορώ να το μαρτυρήσω! Βγήκες από το ξέφωτο και πήρες το δρομάκι εκείνο- που σου λέγαν όλοι να αποφύγεις- Πόσο κλασικό, ήξερα ότι θα το έπαιρνες. Και έτσι, κάτι δευτεριάτικα απογεύματα του Φερβάρη, απέναντι από κάτι κόκκινες και κίτρινες και πορτοκαλί λουρίδες στον τοίχο, μου’πες: Πήρα, από το κάθε μονοπάτι, του Καλού και του Δυστυχή, το μυστήριο που ακόμα κουβαλώ.

Ξέρεις, άμα πάω εκεί, μετά μπορώ να διασχίσω την άλλη θάλασσα και να βρεθώ στο μεταξύ χώρου και χρόνου. –Παρεμπιπτόντως, αυτή η θάλασσα του θύμιζε κάτι από πραγματικότητα- λυρική-ιστορική, σίγουρα επική. Έλεγε, και οι μέρες περνούσαν. Επίσης καθώς ονειρευόταν όλα αυτά τα ταξίδια στον χωροχρόνο, εγώ άνοιγα βιβλία- προσεκτικά, δεν θα ήθελα να δοκιμάσω πώς θα ήταν το δάγκωμα του αστακού στο εξώφυλλο- και μετρούσα σελίδες.

Πες μου μια σελίδα.-

Μια μέρα, διηγήθηκα όλη την ιστορία του μοναχικού ποιήματος του Πόε. Το θυμήθηκα τυχαία, και κόλλησα στον σ(τοίχο) – Και όλα όσα αγάπησα, τ’ αγάπησα μόνος. Μετά το επανάλαβε- εκεί που είχα ονειρευτεί τα δελφίνια. Πάντως μετά από τόσες ιστορίες (για σκοτεινές πηγές και μαύρα πουλιά, και για έναν σκαραβαίο- που μια φορά μου τον διηγήθηκε ενώ έκλειναν γλυκά τα βλέφαρά μου) ήξερα, πώς δεν έζησε όπως έζησαν οι άλλοι, από παιδική ηλικία.

Είχε εκείνο το βλέμμα. Εκείνο το βλέμμα που φτιάχνει δαίμονες από νεφέλες.