«-Where am I? Is this a dream?
-Not quite Murphy.
-Then you’re..the big P.I. in the sky?» – Tex and God.
«My name is Tex Murphy. I am a small time private investigator in the big city of San Francisco. You may have even heard of me, but I don’t do much investigating anymore.» – Youknowho.
«That crusty old perv is always coming in here trying to get a peek at my under pixels» – Holly Graham, hologram hotel clerk.
Ήταν το μακρινό 1996, κι εγώ ήμουν σε διαδικασία αναζήτησης του πρώτου μου υπολογιστή. Μοναδική σχεδόν πηγή ενημέρωσης τότε ήταν τα περιοδικά του χώρου (RAM, Chip, κτλ). Σε κάποιο από αυτά είχα πετύχει ένα μικρό (ζήτημα αν ήταν 1/4 σελίδας) ο-θεός-να-το-κάνει-review του Pandora Directive, του 4ου επεισοδίου τωνTex Murphy. Fast Forward 2 χρόνια, και πλέον με PC στο Inventory μου (έναν καημένο Pentium 100MHZ, με κάρτα γραφικών 8MB), ψάχνω εναγωνίως στα 3 ή 4 σχετικά μαγαζιά της Καρδίτσας για το εν λόγω sci–fi noir adventure, το οποίο είχε και εξωγήινους μέσα από ό,τι είχε πάρει το αυτί μου. Ήταν λίγο και τα X–Files που τα προσκύναγα τότε, λίγο οι νουάρ αναφορές σε κάτι reviews του Τσουρινάκη, μέσω των οποίων έμαθα τα ονόματα «Big Sleep», «The Third Man», κτλ. Anyway, ένας τύπος με fedora που σε κοιτάει μέσα από κάτι στόρια ήταν κάτι που με ιντρίγκαρε. Εν τέλει βρήκα το Pandora με εκτυπωμένο manual (ακόμη δεν ξέρω γιατί, ενώ ταcd και το κουτί ήταν αυθεντικά). Ωραίο παιχνίδι, απαγορευτικά δύσκολο για τον Athotep του τότε, βόλτες στο internet cafe της πόλης για walkthrough, χριστοπαναγίες στο σημείο που χειρίζεσαι το ρομποτάκι, τρομερή εμπειρία με δυνατούς χαρακτήρες.
Αρκετά αργότερα κατέβασα τα υπόλοιπα της σειράς, αποφάσισα πως τα 2 πρώτα ήταν unplayable για μένα, καταευχαριστήθηκα (μετά από μικρή εκμάθηση τουdosBox, για να τα τρέξω) το Under a Killing Moon και το Pandora (ξανά), συνάντησα κάποια μεγάλα θέματα στο playability του Overseer, και εν τέλει ο Tex έγινε ο τρίτος αγαπημένος μου χαρακτήρας σε adventure game, μετά τον Gabriel και την April. Πέρυσι πήρα χαμπάρι πως ετοιμάζεται καινούριο Tex Murphy, 15 χρόνια μετά το τελευταίο, διάβασα ότι θα είναι FMV και πως θα παραμείνει στο πνεύμα της σειράς, και κάπως έτσι κατέληξε το Tesla Effect να είναι το πιο αναμενόμενο adventureτης χρονιάς (ναι, πιότερο κι από το –μετριότατο εν τέλει–της αγαπημένης Jane).
Σενάριο & χαρακτήρες
Τα Tex Murphy ήταν ανέκαθεν, πρώτα και κύρια, μια δυνατή ιστορία και χαρακτήρες με νόημα. Και το Tesla Effect δεν πάει πίσω σε αυτόν τον τομέα. Τι κι αν ο Tex(δηλαδή ο λατρεμένος Chris Jones της καρδιάς μας) γέρασε κατά σχεδόν 2 δεκαετίες, και αυτό φαίνεται; 2-3 ατάκες του αρκούν για να μας στείλουν πίσω στα 90′s. Ομολογώ πως έπαθα ένα αρχικό σοκ με τις ρυτίδες, αλλά αυτό ξεπεράστηκε με τους πρώτους μονολόγους του αγαπημένου P.I και Dance Instructor, και εξανεμίστηκε στο υπέροχο cutscene που παίζει όταν δοκιμάζεις το χαλασμένο εξομοιωτή γκολφ. Central hub η Chelsea Avenue, όλα τα γνωστά λημέρια είναι εδώ: το stand τηςChelsea (άδειο δυστυχώς, βλέπετε το σενάριο συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το cliffhanger του Overseer), το Ritz Hotel, ο Lewie, το Pawnshop, οι βρώμικες αλάνες πίσω από το (γελάει ο κόσμος) καθώς πρέπει πρόσωπο της κυρίας οδού. Ένα Σαν Φρανσίσκο που θα μπορούσε να είχε πεταχτεί από τα 50′s, πάντα μουντό, με δόσειςBlade Runner-ικού L.A. Ο Tex έχει χάσει από τη μνήμη του τα τελευταία 7 χρόνια, στα οποία σίγουρα δεν ήταν ο ξηγημένος ντετέκτιβ που ξέραμε, αλλά μάλλον ένα αδίστακτο κάθαρμα. Και με εναρκτήριο σημείο μια ασαφής επίθεση που δέχεται ο Tex δίπλα από το γραφείο του, ξεκινά το 6ο κεφάλαιο της σειράς. Το σενάριο μπλέκει μέσα Tesla (προφανώς) παραφιλολογία, αμφιβόλου ηθικής εταιρίες και επιστήμονες, βρώμικες σπόντες από το παρελθόν, και πολλά ακόμη, καταλήγοντας να ρίξει φως σε κάποια πράγματα που δεν ξέραμε για τον ήρωά μας, αλλά και σε σκοτεινά σημεία της σειράς γενικότερα. Με 5 διαφορετικά φινάλε, η replayability του παιχνιδιού είναι προφανής.
Στο τεχνικό μέρος βρισκόμαστε σε γνώριμα λημέρια. Αφενός HD Full Motion Video, με κλασσικό green screen shooting. Η ηθοποιία είναι όπως ακριβώς πρέπει· τουτέστιν τίμιες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, και γραφικά ερασιτεχνικές από τους δευτερεύοντες ρόλους. Ειδικά ο αρχιμπάτσος είναι από τα πιο άχρωμα πράγματα που έχω δει, σε σημείο να σε κάνει να νιώθεις λίγο άβολα λόγω της αταλαντοσύνης του, αλλά και αυτό είναι μέσα στη μαγεία της σειράς. Κερασάκι για τους παλιατζουραίους της σειράς είναι οι διάφορες σκηνές από τα παλιότερα Tex Murphy, οι οποίες «παίζουν» μέσα σε ένα νοσταλγικό κάδρο, όταν αλληλεπιδράς με συγκεκριμένα αντικείμενα. Τα τοπία είναι επίσης γνώριμα: δυστοπική μεγαλούπολη, μόνιμη μουντάδα (δε θα δεις πουθενά ήλιο), πολλά noir κλισέ εν είδει διακοσμητικών παραφερνάλιων (sic). Όσον αφορά τα κυρίως γραφικά, η εξέλιξη σε σχέση με τα παλαιότερα είναι σαφής, με καλορεντερισμένα μοντέλα, τα οποία μπορεί να μη θεωρούνται state of the art για σήμερα, αλλά είναι πλήρως λειτουργικά. Η μουσική είναι άψογα γραφική, σα να μην πέρασε μέρα από τα 90′s, επιτηδευμένη σαξοφωνούχα jazz–wannabe που θέλει να περάσει noir ατμόσφαιρα και κατά τη γνώμη μου το καταφέρνει. Είμαι βέβαια περίεργος πως προσλαμβάνεται το όλο οπτικοακουστικό πακέτο από νέους στη σειρά (και στο υποείδος) παίκτες.
Ο χειρισμός είναι στα πρότυπα των 3 προηγούμενων τίτλων. Δηλαδή ελεύθερη κίνηση πρώτου προσώπου εντός οροθετημένων περιοχών. Στο Tesla Effectχρησιμοποιήθηκε η Unity engine, η οποία λειτουργεί μια χαρά (άλλωστε για adventure μιλάμε, δεν είναι και κάτι το απαιτητικό). Υπάρχει ένας λιτός χάρτης για quicktravel μεταξύ τοποθεσιών (ακόμη και εντός μιας μεγάλης περιοχής –χρήσιμο στο hub της Chelsea Avenue για να μη σέρνεις τα πόδια σου από τη μία άκρη στην άλλη), αν και ανάλογα με τη μέρα (aka Chapter) στην οποία βρίσκεσαι κάποια σημεία μπορεί να είναι απροσπέλαστα. Inventory, hint system (για όσους επιλέγουν το casualεπίπεδο δυσκολίας) και φακός είναι προσβάσιμα μέσω του datapad σου, εν ονόματι Smart Alex (το οποίο έχει ένα άκρως «χμμμμ» χιούμορ, ενώ δεν ενσωματώθηκε στο παιχνίδι όσο θα έπρεπε). Στην casual difficulty ο φακός, πέρα από τον προφανή φωτισμό που σου παρέχει (και ο οποίος είναι απαραίτητος σε σημεία, καθώς το παιχνίδι είναι σκοτεινό –σε σχεδόν υπερβολικό βαθμό), έχει και το επιπλέον αποτέλεσμα να κάνει τα αντικείμενα του περιβάλλοντος με τα οποία μπορείς να αλληλεπιδράσεις να στραφταλίζουν. Το easter egg του παιχνιδιού είναι η συλλογή όλων των τευχών του Mike & Ike Hammer κόμικ (ακόμη μου λείπουν 2 για κλείσιμο). Τέλος υπάρχει και ένα Point system, εντελώς ασαφές, το οποίο σε ανταμείβει την πρώτη φορά που κάνεις κάτι, ενώ σου τιμωρεί κάθε φορά που πεθαίνεις με συγκεκριμένο τρόπο (πέρα από την πρώτη). Ακόμη και το απλό examine ενός Inventory item δίνει πόντους, οπότε αγνό σπαμάρισμα και άγιος ο θεός.
Έχουμε ουσιαστικά 2 κατηγορίες γρίφων: α) Βρες-πάρε-συνδύασε-χρησιμοποίησε αντικείμενα. Η εν λόγω κατηγορία είναι προφανής, αλλά όπως και στα προηγούμενα της σειράς το «βρες» πολλάκις καταντάει εκνευριστικό Pixel hunting. Τα σκοτεινά περιβάλλοντα που κυριαρχούν δε βοηθούν καθόλου τα νεύρα. β) Κλασικοί γρίφοι, στους οποίους ζουμάρεις αλληλεπιδρώντας μαζί τους, και οι οποίοι είναι μέσες άκρες λογικοί και όχι ιδιαίτερα δύσκολοι, αν και κάποιοι είναι απλή μεταφορά πασίγνωστων παζλ (sliding block, το τετριμμένο «πέρνα τους 6 χαρακτήρες στην απέναντι όχθη του ποταμού», κτλ). Η μόνη ένστασή μου είναι για έναstealth σημείο –κάτι που δεν είναι καινούριο στη σειρά– το οποίο έχει action χαρακτήρα, καθώς και για το χρονικό όριο στον τελευταίο γρίφο, το οποίο ουσιαστικά σε αναγκάζει να πεθάνεις 2-3 φορές μέχρι να του πάρεις το κολάι. Η λογική των γρίφων πάντως σου δημιουργεί ωραίο sense of accomplishment όταν πιάσεις το νόημα, και συμβουλεύω όποιον παίξει το παιχνίδι να μην κοιτάζει εύκολα walkthrough για τα παζλ –στη συντριπτική πλειοψηφία τα απαιτούμενα clues είναι σκορπισμένα κάπου κοντά. Εξαίρεση η παραλλαγή του αιγυπτιακού senet επιτραπέζιου (κάτι σα σκάκι), για το οποίο εγώ τουλάχιστον δε βρήκα κάποιο στοιχείο εντός του παιχνιδιού.
Αρνητικά τώρα: Σε κάθε διάλογο υπάρχουν 3 επιλογές κάθε φορά, οι οποίες είναι αρκετά ασαφείς ως προς το τι ακριβώς θα πεις αν επιλέξεις κάποια. Οι designers εδώ πήγαν να δώσουν μια νότα παραπάνω immersion από όσο θα έπρεπε, και φάγανε τα μούτρα τους. Από εκεί και πέρα τα μονοπάτια των διαλόγων έχουν νόημα για το φινάλε στο οποίο θα καταλήξεις, ενώ μόνο μια φορά υπήρχε ξεκάθαρα λάθος επιλογή (η οποία οδηγεί σε θάνατο). Ένα bug που εντόπισα είναι σε ένα συγκεκριμένο σημείο, όπου αν χρησιμοποιήσεις quick travel αντί να βγεις κανονικά από την πόρτα του διαμερίσματος στο οποίο βρίσκεσαι, το παιχνίδι δεν προωθείται, και μόνο αν επιστρέψεις στη λεγάμενη πόρτα θα παίξει το cut scene που πρέπει (δείχνοντάς σε να βγαίνεις αντί να μπαίνεις – εξόφθαλμο bug). Τέλος, από ό,τι διάβασα (δεν το βίωσα) υπάρχει και ένα game breaking θεματάκι στην 8η μέρα, όπου λόγω κακού σχεδιασμού σου δίνεται η δυνατότητα να αλληλεπιδράσεις με κάποια αντικείμενα στα οποία κανονικά δεν έχεις πρόσβαση τη δεδομένη στιγμή, και αν το κάνεις είσαι για load (ευτυχώς το παιχνίδι σώζει από μόνο του ανά τακτά διαστήματα). Ευελπιστώ πως αυτό (θα) έχει διορθωθεί με τα πρώτα patches.
Tex is back και δεν χαρίζει κάστανα. Ξερό χιούμορ μιας παλιότερης εποχής, ατάκες που μου είχαν λείψει, ατμόσφαιρα b–movie-κού μελλοντικού noir, σάπιο make up(απλά δες τον Lewie, με τη μασέλα να κάνει κρα, ή τον Clint με το «διακριτικό» κάλυμμα του δεξιού ματιού – ο οποίος παρεμπιπτόντως ξεπέρασε το πρόβλημα που είχε με τις σοκολάτες) και μοιραίοι χαρακτήρες (με ηλικίες μεγαλύτερες από όσο έχουμε συνηθίσει, αλλά who cares;). Το Tesla Effect είναι ακριβώς ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ, τουλάχιστον για εμάς τους νοσταλγούς της σειράς. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, και ελπίζω πως αυτό θα είναι το έναυσμα για μια επανεκκίνηση του παραγκωνισμένουFMV adventure genre.
Social Links: