Για να λέμε και τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη, μια από τις βασικές συζητήσεις περί το Μουντιάλ της Βραζιλίας που παρακολουθούμε, είναι η χρήση του περίφημου σπρέι. Ο διαιτητής μαρκάρει το μέρος που θα εκτελεστεί το φάουλ αλλά και την απόσταση από την μπάλα, στην οποία θα στηθεί το τείχος. Αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα πατέντα, που μπορεί να προκαλέσει και μια αρκετά ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Οι πρακτικές χρήσεις του σπρέι, βέβαια, είναι αρκετά αμφισβητήσιμες. Ήδη πολλοί ποδοσφαιριστές πατάνε τη γραμμή που έχει σχηματιστεί, ενώ στις περισσότερες ομάδες συνηθίζουν να παίρνουν μέτρα στο διάστημα μεταξύ του τρεξίματος του ποδοσφαιριστή και της πρώτης επαφής του με την μπάλα. Οι διαιτητές, ήδη αμήχανοι από την πατέντα, δυσκολεύονται να σφυρίξουν επανάληψη του φάουλ σε περίπτωση που κάποιος περάσει την γραμμή πριν γίνει η εκτέλεση. Επομένως, πρακτικά το μόνο που κερδίζει το παιχνίδι είναι ότι πια οι εκτελεστές των φάουλ δεν μπορούν να κλέψουν ένα-δύο βήματα πριν την εκτέλεση.
Υπάρχει, ωστόσο, μια αφανής αλλά και πολύ χρήσιμη δεύτερη πτυχή της χρήσης του σπρέι. Το σπρέι ενισχύει την εξουσία του διαιτητή μέσα στο παιχνίδι. Ο διαιτητής αποκτάει ακόμη ένα μέσο, πέραν της σφυρίχτρας του και των καρτών, ώστε να επιβληθεί. «Εδώ θα κάτσετε κωλόπαιδα και δεν θα κουνήσετε ρούπι μέχρι να σφυρίξω». Ο διαιτητής στήνει ένα όριο που κανείς δεν πρέπει να περάσει, ένα όριο που για πρώτη φορά είναι άμεσα ορατό από οποιονδήποτε είτε ποδοσφαιριστή είτε θεατή. Η εξουσία του διαιτητή αποκτά πια μια πολύ σημαντική οπτική παράσταση. Σταματάει να είναι ομιχλώδης και να εξαρτάται από τον σεβασμό που αποπνέει ή όχι ο εκάστοτε ρέφερι, ανάλογα με την προσωπικότητά του. Η λευκή γραμμή του σπρέι δίνει το στίγμα του, γίνεται φορέας εξουσίας απέναντι στους παίκτες και τους επιτρέπει να κινηθούν σε πολύ ορισμένα όρια.
Φαντάζομαι ότι η κίνηση του χαράγματος της γραμμής θα μπει στη συζήτηση για το πώς μπορεί να διαχειρίζεται κάποιος το παιχνίδι. Οι αποφασιστικές κινήσεις στην χάραξη της γραμμής θα υποδηλώνουν έναν απόλυτο και αδιαμφισβήτητο άρχοντα εντός των 4 γραμμών. Οι αγχωμένες και soft κινήσεις θα δείχνουν έναν διαιτητή που είναι έτοιμος να χάσει ή έχει χάσει ήδη τον έλεγχο του παιχνιδιού.
***
Μεσημέρι μια καυτής Κυριακής του Ιουλίου που δεν μοιάζει όπως όλα τα υπόλοιπα. Μια παρέα νεαρών επισκεπτών είναι έτοιμη να τινάξει στον αέρα τους νόμους της μικρής πολιτείας. Η φασαρία τους έχει ταράξει την απόλυτη ηρεμία των ντόπιων. Ο ήχος των εντόμων που πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις έχει σταματήσει να γίνεται αισθητός. Ο αναψοκοκκινισμένος υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης έχει δεχθεί ήδη τα πρώτα παράπονα. Το πρόβλημα όσων παραπονιούνται δεν είναι οι κλεψιές, η παρενόχληση των συζύγων και οι λεηλασίες στο μπαρ. Αυτό που δεν ανέχονται είναι ότι ταράχθηκε η ησυχία τους.
Σιγά-σιγά ξεκινάνε και οι πρώτες αψιμαχίες.
Οι φωνές πια πυκνώνουν στην άλλη άκρη της πόλης και δεν είναι μόνο φωνές των νεαρών. Κατά τις 4 το μεσημέρι ακούγεται και ο πρώτος πυροβολισμός. Σε πέντε λεπτά ακούγονται καμιά δεκαριά τέτοιοι.
Ο υπεύθυνος κατεβάζει τα πόδια από το γραφείο και φτύνει το στάχυ από το στόμα. Νευριασμένος που του χάλασαν την μεσημεριανή σιέστα, κρύβει μια σταγόνα ιδρώτα που τον κάνει να μοιάζει πιο ανθρώπινος και ορμάει προς την κατεύθυνση τους με σταθερά και επιβλητικά βήματα. Μόλις βλέπει τον πρώτο ταραχοποιό φέρνει το χέρι στη θήκη. Είναι έτοιμος να τραβήξει. Μόνο έτσι θα καταλάβουν και θα ησυχάσουν…
Social Links: