Neurosis, Universe217, Agnes Vein, 3/7/2014@ Fuzz

Δεύτεροι οι Universe217. Συγκρότημα που έχει κερδίσει αρκετή φήμη τον τελευταίο καιρό δικαίως, και λόγω της μουσικής τους, αλλά και λόγω της προσοχής τους στην παραγωγή. Ακούσαμε ένα support συγκρότημα με φανταστικό ήχο, λες και ήταν headliner, η τραγουδίστρια έχει απίστευτες δυνατότητες, ενώ άτομα που τους παρακολουθούν στενά μου είπαν πως ο ήχος τους πλέον post-ίζει όλο και περισσότερο. Η στιγμή όπου η Τάνια τραγούδησε χωρίς μικρόφωνο στο σιωπηλό μαγαζί ήταν απλά μαγική. Ένα μεγάλο μπράβο και στα υπόλοιπα μέλη για την εξαιρετική τεχνική τους, για την ωραία χρήση των διάφορων εφέ, και για την τίμια κιθάρα με δύο μπράτσα αλά Jimmy Page. Θα πάνε πολύ μπρόστά αν συνεχίσουν έτσι. Το χρειαζόμαστε διεθνώς, κάποια στιγμή οι Rotting Christ θα πρέπει να βγουν στην σύνταξη.

Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει αυτό το κείμενο, καθώς για τις επόμενες 2 ώρες δεν ήμουν στον χώρο, αλλά σε κάποιο άλλο πεδίο ύπαρξης. Περίπου στις 10 και μισή εμφανίστηκαν στην σκηνή χωρίς καπνούς, λεήζερ και ιπτάμενες γάτες. Άνοιξαν τα φώτα, και ξεκίνησε το «A Sun that never sets». Το κοινό, που είχε αυξηθεί πολύ στο μεταξύ, άρχισε τους παροξυσμούς αμέσως. Στο πολυαναμενόμενο «Locust Star» ήρθε το αναμενόμενο κοπάνημα –όχι δηλαδή σε σχέση με μια συνηθισμένη μέταλ συναυλία. Όσο προχωρούσε το πράγμα η αρχική δίψα για κοπάνημα μειωνόταν ακόμα και μπροστά μπροστά, όπου ήμουν κι εγώ περίπου, και ο καθένας βίωνε το δικό του προσωπικό ταξίδι, από μια μπάντα που το προσφέρει αυτό καλύτερα από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη παγκοσμίως. Όσο προχωρούσε η συναυλία, η μαγεία αυξανόταν εκθετικά: ήρθαν μετά τα «At the well», «Distill (Watching the Swarm)», το λατρεμένο «The Tide», το «Water is not enough»– ένα από τα αγαπημένα μου, «My Heart for Deliverance», «Bleeding the Pigs». Από το Times of Grace επέλεξαν το «The Doorway», και η εμπειρία έληξε με το «Stones from the Sky».

 Bleeding light in a life spent in broken arms,
can’t return my soul to the mountain.
Desperate eyes reach the sleeping dark vessel
filling within the desert.

Visions raining destroying where I began.
Set adrift I pray to the ocean
Waves of dreams,
Bare my heart for deliverance.
The closer I get the further
I become… become… become…

..the beast that conquered me.
And traveled through my head.
And sprayed blood on you.
And left me buried beneath the river

Πρόκειται για μια από τις καλύτερες –αν όχι την καλύτερη– ακολουθία κομματιών που έχω ακούσε σε συναυλία: η κλιμάκωση των συναισθημάτων ήταν μελετημένη με μοιρογνωμόνιο∙ το μεσαίο κομμάτι της συναυλίας κυρίως ήταν μια ωδή στην μαγεία του post metal και στην εναλλαγή συναισθημάτων και διαθέσεων που αυτό προσφέρει όσο λίγα είδη μουσικής. Στο «My Heart for Deliverance» ειδικά, με την επίδραση όσων είχαν παρέλθει, αλλά και με την συνδρομή αυτού του ανατριχιαστικού κομματίου, ένιωσα όπως έχω νιώσει λίγες φορές σε συναυλία. Χωρίς πολλά πολλά, χωρίς περίεργα εφέ και μεταμφιέσεις, με τα 4+1 (είναι και τα πλήκτρα) βασικά συστατικά της ροκ μουσικής, οι Neurosis στέλνουν ρίγη στην σπονδυλική στήλη μετέχοντας στην μυσταγωγία με τον δικό τους λιτό τρόπο: με απλό ντύσιμο, χωρίς να μας απευθύνουν τον λόγο ούτε μια φορά, χωρίς encore, ήρθαν να μας σκορπίσουν στους πέντε ανέμους. Και όταν στο τέλος το τείχος του ήχου ήταν τόσο αδιαπέραστο που μόνο τα εφέ με τους μαγνήτες μπορούσαν να το διαπεράσουν, κάπου εκεί ήξερες ότι η δουλειά είχε γίνει σωστά.

Where are they now?
They are gone.
I saw them run,
run to the sea.

Under the waves all has been said.
Can you hear them?
Their voices are free.
Free from the sun’s stare,
free from the noise of lost souls.

An exiled sound washed in with the tide.
Their voices are free.
Free from the sun’s stare,
free from the noise of lost souls.

On the waves their voice carries on.