Η πτώση έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, αλλά το ευρωπαϊκό χρήμα λειτουργούσε μέχρι ένα βαθμό ως φρένο ασφαλείας σε ανελκυστήρα που είχε ξεκινήσει ελεύθερη πτώση. Οι όροφοι είναι πολλοί αλλά το ισόγειο πλησιάζει επικίνδυνα για την Ε.Ε. και Γαλλία, Γερμανία, Βρετανία δεν φαίνονται να είναι διατεθειμένες να παίξουν το ρόλο του economic safety cushion.
Το πρώτο μεγάλο ευρωσόκ δόθηκε από τους Γάλλους, οι οποίοι μπλόκαραν πριν κάποια χρόνια το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Έκτοτε τα ευρωσκεπτιστικά και απομονωτικά κινήματα ενισχύονται σε όλη την Ευρώπη. Η άνοδος αρκετών εθνικιστικών κινημάτων συνδέεται άμεσα με αυτή την έκφραση μίας αόριστης αίσθησης, μη τεκμηριωμένα αντευρωπαϊκής, η οποία όμως ταυτίζεται με τη real politik θεώρηση της κατάστασης. Το Ηνωμένο Βασίλειο, χώρα με ένα ιδιότυπο εθνικισμό, είχε σταθεί πάντα απέναντι στη Γαλλο-Γερμανική συμμαχία των «continentals». Έκφραση αυτού του κλίματος είναι η ολοένα και αυξανόμενη δημοτικότητα του UKIP, ενός κόμματος παρωδία, το οποίο ανεβαίνει κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μία πόλωση Ευρώπη vs UK, για να βοηθηθεί και στις εθνικές εκλογές που παραδοσιακά χάνει τεράστια ποσοστά στήριξης σε σύγκριση με τις Ευρωεκλογές.
Τελευταίο προπύργιο πίστης στο εγχείρημα της Ε.Ε. αποτελούσε η Γερμανία. Ωστόσο το AfD φαίνεται – στις πρόσφατες εκλογές – πλέον να σταθεροποιεί ποσοστά πολύ κοντά στο 11% δηλαδή σχεδόν στο ποσοστό των Σοσιαλδημοκρατών (SPD). Eπίσης οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν αρχίσει και αγχώνονται, κυρίως γιατί η Γερμανική Αριστερά είναι πλέον δεύτερη δύναμη. Η σοσιαλδημοκρατία αργοπεθαίνει σε όλη την Ευρώπη.
Το μέλλον της Ε.Ε. δεν εξαρτάται από τα κόμματα αλλά από τους λαούς της Ευρώπης. Προς το παρόν το κλίμα ακόμη είναι υπέρ της Ε.Ε. ξεκάθαρα, αλλά η τάση είναι αυξανόμενη ευρωδυσαρέσκια. Καταλυτικός παράγοντας σε αυτό είναι η τα μειωμένα κονδύλια που λειτουργούσαν ως αντισταθμιστικός παράγοντας «νοικιάζοντας» συναίνεση για το παραχωρημένο sovereignty, η μεγάλη διεύρυνση και ό,τι αυτή συνεπαγόταν, η επιλεκτική εφαρμογή του Acquis Communautaire, η Τρομοκρατία, ο φόβος του Ισλάμ ως πολιτιστικός και δημογραφικός οδοστρωτήρας, γιγαντομένη ευρωγραφειοκρατία, το αποτυχημένο πείραμα δημιουργίας Ευρωπαϊκής Ταυτότητας με το οποίο τσίμπησαν δυστυχώς χώρες χωρίς διακριτή ταυτότητας (βλ. Ελλάδα, και τη δυνατότητα για κάτι παραπάνω από το Aρχαίοι & Ήλιος) και πόσα ακόμη.
Τα δύο βαρβάτα χτυπήματα είναι μόνο έμμεσα συνδεδεμένα με την ΕΕ.
Το πρώτο έχει γίνει ήδη, και ήταν η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ υπό ένα πρωτόγνωρα γελοίο καθεστώς για ένα μοναδικής δυναμικής περιφερειακό/διεθνή οργανισμό όπως η ΕΕ. Φυσικά κακώς και από την πλευρά της η κυπριακή πλευρά είχε απορρίψει το Σχέδιο Ανάν, αλλά και η ΕΕ από τη δική της πλευρά έπρεπε να έχει πάρει μία πιο δυναμική θέση, ειδικά για το νοτιοανατολικότερο, νέο σύνορο της.
Το δεύτερο χτύπημα έρχεται αυτές τις μέρες. Η ανεξαρτησία της Σκωτίας, η οποία παρουσιάζεται από τα μέσα ως οριακή – ίσως με κάποια σκοπιμότητα – διαφαίνεται όλο και πιο πιθανή. Μία τέτοια κίνηση, με μεγαλύτερες δυσκολίες φυσικά, θα βοηθήσει και στην προώθηση της καταλανικής αξίωσης στην Ισπανία.
Σε καμία περίπτωση δεν κρίνω τα αυτονομιστικά αυτά κινήματα, απλουστεύοντας με το αν είναι «καλά ή κακά», αν πηγάζουν από κάποιο αλυτρωτικό πατριωτισμό (σίγουρα είναι εθνικιστικά – αλλά όπως έχουμε πει κι αλλού, ο εθνικισμός συγχωρείται στις περιπτώσεις που ένας λαός επιδιώκει την ανεξαρτησία του), αν θα βοηθήσουν τελικά ή όχι, υποθέτω θα το έχουν μελετήσει οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Αυτό όμως που είναι αδιαμφισβήτητο είναι το εξής: τα έθνη-κράτη είναι πιο δυνατά από ποτέ, η ύπαρξη περιφερειακών οργανισμών όχι απλώς δεν έχει σημάνει το τέλος των εθνικισμών, αλλά την προφανή εντατικοποίηση τους, όλο και μικρότερα κομματάκια γης, για πιο εξειδικευμένους λαούς, για να είναι ο δίπλα μας πιο ίδιος με μας.
Όλα δείχνουν πως το όραμα των Σουμάν-Μονέ αργοπεθαίνει. Το πνεύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει από καιρό παραδοθεί, το σώμα αυτής διατηρείται ακόμη στη ζωή όχι από τις ιδέες και τις αρχές μίας ιδεατής Ευρώπης, αλλά από το ERDF και την EKT. Όπως σχεδόν σε κάθε πρόβλημα, έτσι και με την ΕΕ, ο δυτικός τεχνοκράτης επέλεξε να το λύσει throwing money at it. Ας φυλάξουν και ένα τελευταίο κονδύλι για την κηδεία του ευρωπαϊκού οράματος.
Social Links: