«Ερχόμαστε»…. μας απειλούσε πριν πολύ λίγο καιρό ο φυρερίσκος, μεθυσμένος ακόμη από την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα εκλογική καταγραφή του μορφώματος, του οποίου ηγείται, σε εκείνη την αξέχαστη διπλή εκλογική μονομαχία του 2012. Τα πεπραγμένα της Χρυσής Αυγής από την στιγμή, που βγήκε από το σκοτάδι του περιθωρίου δεν άφησαν καμία αμφιβολία για τα ακριβή της προηγούμενης απειλής.
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να μπήκε βίαια στις ζωές μας, αλλά η επιτυχία της δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στα απόνερα της κατάρρευσης του 2010 . Ούτε ακόμη στην κλιμακούμενη κρίση της μετανάστευσης από το 2004 και μετά. Αυτό ήταν απλά το όχημα, πάνω στο οποία η Χ.Α δούλεψε συστηματικά, για να οργανώσει τα δικά της πεδία ελεύθερης δράσης και τους δικούς της καλά οργανωμένους μάχιμους σχηματισμούς. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Όπως έχουν καταδείξει και άλλοι στο πρόσφατο παρελθόν, η Χ.Α και ότι αυτή αντιπροσωπεύει, ήρθαν να πατήσουν πάνω και σε ένα ιδιότυπο πολιτικό χώρο και βάση, οι οποίοι δέχονταν να την ακούσουν. Εδώ και χρόνια υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα και ταυτότητα ενός μέρους του εκλογικού σώματος, όχι απαραίτητα ακραιφνώς ναζιστική, αλλά έστω ακραία συντηρητική, η οποία σε μια περίοδο γενικής αποσύνθεσης της δεξιάς ιδεολογίας και παραταξιακής ταυτότητας, δεν θα είχαν πρόβλημα να προστρέξουν και προς τα κει. Είναι αυτοί, που λένε, ότι «δεν έχω πρόβλημα να με πούνε εθνικιστή. Λέξεις όπως κομμουνιστής, μασώνος, ομοφυλόφιλος, αυτές είναι που με ενοχλούνε».
Η Χ.Α μπορεί να ιδρύθηκε μόλις την δεκαετία του 1980, αλλά οι καταβολές και οι αναφορές της σύγχρονης προπαγάνδας της συγκροτήθηκαν την «μακρά» δεκαετία του 1940. Μπορεί ο Χρήστος Παππάς από το βήμα της Βουλής να δήλωσε, ότι «Η Χρυσή Αυγή ως δύναμη εθνικής ενότητας έχει στις τάξεις της απογόνους και των δύο παρατάξεων, που πολέμησαν το 1946-1949», αλλά στην πράξη η ιδεολογική ταύτιση είναι ξεκάθαρη. Αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα από την επιλογή, που κάνει, όσον αφορά τις μεγάλες της ιδεολογικές εκδηλώσεις. Κάθε χρόνο οι κεντρικές της «εκδρομές» λαμβάνουν χώρα στο Γράμμο και στο Βίτσι, για να πανηγυρίσουν «τη Νίκη του ένδοξου Εθνικού στρατού κατά των ξενοκίνητων σλαβοκομμουνιστών» και η δεύτερη στον Μελιγαλά στα μέσα του Σεπτέμβρη, για να «αποτίσουν φόρο τιμής στους εθνικιστές, που σφαγιάστηκαν από τους φονιάδες εαμοβούλγαρους». Μέχρι το 2010 αυτές οι «εκδρομές» των χρυσαυγιτών δεν φαινόταν να συγκινούν κανέναν. Ήρθε, όμως, το καλοκαίρι του 2012. Από τότε μια ραγδαία κινηματική άνοδος των Ταγμάτων Εφόδου ήρθε να γεμίσει πάλι τα μνημόσυνα του μίσους.
Το πρόβλημα εμφανίζεται δριμύ, όταν η κινηματική άνοδος παντρεύεται με μια αλαζονική έπαρση και μια αίσθηση, ότι «τώρα ήρθε η ώρα μας». Κάθε αντίπαλος πρέπει να πάρει το μάθημα που του αξίζει. Αυτό σκέφτονται και προετοιμάζονται. Και το κομπολόι του μίσους είναι έτοιμο να ξεσπάσει εκείνο το φοβερό δίμηνο του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 2013. Στις 28-29 Αυγούστου διοργανώνεται η μεγαλύτερη εκστρατεία για το ετήσιο μνημόσυνο των μαχητών του Εθνικού Στρατού στον Βίτσι. Εκεί, η ΧΑ θέλει να δείξει την ετοιμότητα, όσον αφορά την κινηματική δράση, και δίνει το σύνθημα για την νέα Χρυσή Αυγή του Ελληνισμού, όπως την οραματίζονταν. Ο αέρας να δονείται από τα συνθήματα του παρελθόντος: «Τσεκούρι και φωτιά στα κόκκινα σκυλιά» κραύγαζαν οι επίδοξοι μελανοχίτωνες. Και αυτή την φορά αποφάσισαν να το κάνουν πράξη. Το μίσος τους έναντι του πάλαι ποτέ «εσωτερικού εχθρού» θα τους οδηγήσει στην παρολίγον δολοφονική επίθεση εναντίον των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στην ευρύτερη περιοχή του Περάματος. Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος. Δεν είναι μόνο η επιθυμία τους να διεισδύσουν στις λαϊκές μάζες της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. Είναι και ο παλιός μεγάλος αντίπαλος, που έχει «σηκώσει πολύ κεφάλι»… Το πνεύμα του Γράμμου σαν να μην έχει ξεχαστεί ακόμη για αυτούς, που στα μάτια του Πουλικόγιαννη αναγνωρίζουν τον Καπετάν Γιώτη και σαν άλλοι Θρασύβουλοι Τσακαλώτοι αποφάσισαν να εκκαθαρίσουν την χώρα από τα «μιάσματα»..
Μα αυτό δεν φαίνεται να ήταν αρκετό, για να συγκινήσει την κοιμώμενη Αθήνα... Κάποιες προτάσεις για ανάγκη αναχαίτισης της ραγδαίας ανόδου της νεοφασιστικής δράσης και βίας ίσα που ψελλίζονται από την κυβερνητική ομερτά. Στο μεταξύ, οι χρυσαυγίτες ετοιμάζουν μια πανηγυρική πανστρατιά για το μνημόσυνο του Μελιγαλά στα μέσα του μηνός. Μια διλοχία από βουλευτές, τον Παναγιώταρο, τον Παππά, τον Κασιδιάρη, και περίπου 2,000 φαιοχίτωνες κατηφορίζουν στη μεσσηνιακή ενδοχώρα, για να καταδείξουν την πλήρη τους επικράτηση στα πλαίσια του εθνικιστικού χώρου. Το μένος τους δεν συγκρατιέται ούτε για ομόδοξους της δεξιάς ορθοδοξίας, οι οποίοι είτε εκδιώκονται είτε ποδοπατούνται. Από το κεντρικό μικρόφωνο της εκδήλωσης ο Κασιδιάρης αναφέρει, ότι «υπάρχει μια πολιτική παράταξη, η Αριστερά, η οποία εδώ και δεκαετίες προδίδει την Ελλάδα»… Όπως πέρυσι, που ο Παναγιώταρος έκανε λόγο για «σιχαμένους, που το επίθετο Έλληνας το είχαν μόνο στο επώνυμο και πουθενά αλλού»… Το μήνυμα λαμβάνεται και πάλι... Πας αριστερός μη Έλλην. Πας γενικά μη φασίστας, βάρβαρος. Αυτή η θεώρηση θα μας οδηγήσει στο έγκλημα της 17ης-18ης Σεπτεμβρίου εκείνη την νύχτα στο Κερατσίνι. Το θύμα ένας δηλωμένος αντιφασίστας, ο τραγουδοποιός Παύλος Φύσσας. Θύτης ο Γιώργος Ρουπακιάς, ένας χρυσαυγίτης του λούμπεν προλεταριάτου. Ακόλουθοι, ένα ολόκληρο Τάγμα Εφόδου της τοπικής οργάνωσης Νίκαιας. Η αφρόκρεμα και το καμάρι της εγκληματικής οργάνωσης. Ένα έγκλημα, που ξύπνησε από τον λήθαργο την ελληνική κοινωνία και προς στιγμήν αναχαίτισε την περαιτέρω ανάπτυξη της εγκληματικής συμμορίας.
Δεν έχει σημασία αν το χέρι του Ρουπακιά κατευθύνθηκε από κεντρική κομματική διαταγή ή όχι. Γιατί υπήρχε όλο το περιρρέον κλίμα του μίσους κατά των «εχθρών και προδοτών του ελληνικό έθνους», κατά του ίδιου του λαού και των των προσδοκιών του, που τροφοδότησε το έγκλημα. Οι δήθεν αντισυστημικοί, που θα εκκαθάριζαν το σύστημα, με το που ένιωσαν δυνατοί στράφηκαν κατά του αληθινού τους αντιπάλου, του λαού που έκανε ίσως το λάθος να τον πετύχουν εν υπνώσει. Αυτό το κλίμα του μίσους είναι, που έμπηξε το μαχαίρι στο σώμα του Φύσσα εκείνη την μοιραία νύχτα. Ένα έγκλημα, που έγινε το 2013, αλλά που απέπνεε έναν αέρα 1949.
Social Links: