Πριν από λίγες μέρες δημοσιεύτηκε στο γυναικείο διαδικτυακό περιοδικό Ladylikeαυτό εδώ το άρθρο που μας προτρέπει να ξεπεράσουμε τον φεμινισμό, «Get a life» μας λέει. Κι αυτό γιατί καταρχάς ο φεμινισμός είναι πλέον ντεμοντέ. Δεν είμαστε τώρα πια στις αρχές του 20ού αιώνα που μας χρειαζόταν για να κατακτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους άντρες, αν και τότε ακόμη δε τον είχαμε ανάγκη πραγματικά εδώ που τα λέμε. Είναι εκτός μόδας γιατί τον ακούμε τόσα χρόνια, γιατί έχουμε στο μυαλό μας αστικούς μύθους (κάψιμο σουτιέν) και εικόνες αξύριστων γυναικών που μισούν τους άντρες. Ενώ η προοδευτική συντάκτρια του ladylike, μας παραθέτει αντί αυτού τις σοφές ρήσεις της γιαγιάς της oh wait…what?
Ποια είναι η απάντησή μου σε αυτό; Όχι, δεν έχουμε κατακτήσει την ισότητα ακόμη. Δεν χρειάζονται πολλά επιχειρήματα, απλά μπείτε σε κάποιο από τα mainstreamγυναικεία ή ανδρικά περιοδικά. Μια ματιά αρκεί για να διαπιστώσουμε πως μας κυβερνούν τα στερεότυπα και ο σεξισμός. Σαν γυναίκα πρέπει να ασχολούμαι μόνο με τα μαλλιά μου, με το ποια παντρεύτηκε ο Τζορτζ Κλούνεϊ και ποια συνταγή έχει λιγότερα λιπαρά. Ενώ από την αντρική οπτική η γυναίκα είναι ένα αντικείμενο. Κείμενα, Αντικείμενα, Γυναίκες όπως λέει και το Oneman. Τα παραδείγματα από την καθημερινότητά μας είναι άπειρα, ο μισογυνισμός έχει παρεισφρήσει μέσα μας σε τέτοιο σημείο ώστε να θεωρείται κανόνας ότι μια γυναίκα δεν μπορεί παρκάρει, δεν είναι καλή στα μαθηματικά, δεν ξέρει από μουσική και αν ξέρει της τα έμαθε ο αδερφός της.
Κι όμως, δεν είμαι αυτό που περιγράφει η συντάκτρια του ladylike, δηλαδή, μια από αυτές τις «κατεστραμμένες γκόμενες» «που σιχαίνονται τους άντρες, που είναι εναντίον των δεσμεύσεων και του γάμου, θυμωμένες, μοναχικές γυναίκες». Έχω να δηλώσω ως φεμινίστρια, και είμαι σίγουρη ότι μαζί μου συμφωνούν και πολλές άλλες, ότι αγαπώ τους άντρες και δεν ψάχνω τον λιγότερο ανόητο όπως αυτή. Δεν μισώ τις δεσμεύσεις ούτε είμαι μοναχική. Είμαι όμως θυμωμένη. Η πατριαρχία δεν συντηρείται μόνο από την αδιαφορία των αντρών που δεν νιώθουν την καταπίεση της τόσο έντονα όσο εμείς αλλά και από τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό των γυναικών. Τα περιοδικά του τύπου Cosmopolitan εκφράζουν τις απόψεις της πλειοψηφίας και ορίζουν ταυτόχρονα το πρότυπο της τέλειας γυναίκας. Είναι πάντα στρέιτ, κάνει δουλειά γραφείου, της αρέσει το ροζ χρώμα και όλη της η ζωή περιστρέφεται γύρω από έναν άντρα. Σε τι διαφέρει ουσιαστικά ένα τεύχος γυναικείου περιοδικού τώρα από ένα αντίστοιχο που θα εκδιδόταν στη δεκαετία του ’50; Στην δήθεν απελευθερωμένη σεξουαλικότητα μόνο (μωρέ μήπως σε αυτό βοήθησε ο φεμινισμός;) με άχρηστες συμβουλές για «καλύτερο» σεξ και ημίγυμνα μοντέλα με κοιλιακούς, έτσι γιατί τον άντρα τον θέλουμε alpha male, βαρβάτο και χρυσαυγίτη. Εννοείται οι λεσβίες ή οι bi γυναίκες είναι ανύπαρκτες για τα περιοδικά αυτά που αγνοούν εντελώς τα πολύ υπαρκτά και πολύ σοβαρά προβλήματα τους. Είναι μια δικτατορία της ομορφιάς και της ηλιθιότητας. Κι αν εξοκείλουμε από τα όρια που μας έχουν θέσει μας περιμένει ο χλευασμός ή ο οίκτος των υπολοίπων επειδή δεν φοράμε σωστή απόχρωση κραγιόν, δεν ονειρευόμαστε νυφικά, δεν κάναμε παιδιά κτλ.
«Θέλω να πω, οι άντρες και οι γυναίκες, ευτυχώς είναι φτιαγμένες διαφορετικά». Ναι, έχουμε ανατομικές διαφορές, είμαστε όμως φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά. Ο σχηματισμός του φύλου είναι καθαρά κοινωνικό φαινόμενο, αυτό δεν το είχες σκεφτεί ποτέ αγαπητή συντάκτρια του Ladylike; Αλλά πώς να το σκεφτείς αν ζεις σε ένα μικρόκοσμο που δημιούργησαν για σένα με εσένα. Έμαθες τον ρόλο σου και τον αγάπησες. Δεν αμφισβήτησες ποτέ τίποτα. Ακόμη και τώρα που υπάρχουν φασίστες στη Βουλή και στην κυβέρνηση, που ο Βορίδης αποφασίζει για την υγεία και τη σεξουαλικότητά σου προτιμάς να κοιτάζεις τσάντες.
Γιατί λοιπόν να μην ασχολούμαστε με τον φεμινισμό; Δεν θέλουμε να εκλείψουν οι προκαταλήψεις και οι επιθέσεις εναντίον των γυναικών και της lgbtq κοινότητας; Μάλλον προτιμάμε μια κοινωνία που λειτουργεί σαν τα καλλιστεία, επιβραβεύοντας την εμφάνιση και το πόσο χρόνο σπαταλάς εκεί. Μάλλον θέλουμε να συντηρήσουμε τα παραδεδεγμένα πρότυπα αρρενωπότητας και θηλυκότητας που ακρωτηριάζουν και παραμορφώνουν την προσωπικότητά μας, την σεξουαλικότητα μας και εν τέλει μας δημιουργούν ενοχές που δεν είμαστε αυτό που θέλουν.
«Δεν μου πέρασε ποτέ αυτό από τα μυαλό. Ούτε στις περισσότερες γυναίκες που ξέρω». Δε μας περνάει από το μυαλό γιατί βολευόμαστε. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία βαθιά συντηρητική και διαποτισμένη με ακροδεξιές ιδέες που οδήγησαν στην άνοδο του φασισμού τα τελευταία χρόνια. Η υποκουλτούρα του μεσημεριανάδικου, του κίτρινου τύπου και της ΙΜΑΚΟ ακόμη ζουν και βασιλεύουν μέσα σε sites που οπτικά ελκύουν το μάτι και καμουφλάρουν τη βλακεία τους με λίγο χίπστερ αισθητική. Δεν είναι ασύνδετα όλα αυτά. Η θέση της γυναίκας σε τέτοιες κοινωνίες ήταν πάντα υποβαθμισμένη και είχε ρόλο διακοσμητικό όπως στην εκπομπή του Θέμου. Συνεπώς η στάση μας στο θέμα του φεμινισμού αντανακλά τη νοοτροπία μας, τον πολιτισμό μας και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας.
Social Links: