Στις 24 Οκτωβρίου δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή ρεπορτάζ με τίτλο «Όρεξη για γνώση και στο πάρκινγκ». Το iefimerida μπερδεύτηκε κάπως και σχεδόν γύρισε τούμπα το νόημα, καταγγέλοντας ότι«Μόνο στην Ελλάδα: Μάθημα στο πάρκινγκ για τους φοιτητές της Φιλοσοφικής». «Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά;», θα αναρωτηθεί δικαίως ο μη φιλοσοφικάριος αναγνώστης μας. «Και, στην τελική, τι με νοιάζει εμένα, να τα γράψετε στο forum της σχολής σας». Κι όμως, αγαπητέ/η, άκου τι συμβαίνει εκεί στα βουνά του Ζωγράφου, και, κυρίως, τι προβλέπεται να συμβεί στο μέλλον και στη δική σου σχολή.
Λόγω όσων συμβαίνουν μετά από την απόφαση του νέου πρύτανη να αναλάβει δράση, ο Σύλλογος των φοιτητών της Φιλοσοφικής αποφάσισε κατάληψη για τις 16 και 23 Οκτωβρίου. Οποτεδήποτε σχεδόν αποφασίζεται κατάληψη, ανεξαρτήτως αν ο λόγος είναι σοβαρός ή όχι, υπάρχουν πάντα γκρίνιες. Συνήθως οι γκρίνιες αυτές εκφράζονται κυρίως μέσω Facebook, και συχνά καταλήγουν και σε ηλεκτρονικούς καυγάδες που ξεφεύγουν από το θέμα, φτάνοντας σε ανταλλαγές block ανάμεσα σε τροτσκιστές και σε οπαδούς του Ίωνα Δραγούμη.
Το βασικό επιχείρημα όσων είναι αντίθετοι με τις καταλήψεις είναι πως δεν έχει δικαίωμα μια μειοψηφία να κλείνει την σχολή, ενώ οι υποστηρικτές των καταλήψεων καλούν τους υπόλοιπους να έρθουν στις συνελεύσεις και να ψηφίσουν κατά της κατάληψης –αφού συνήθως οι ίδιοι παραδέχονται ότι έχουν πάει σε συνέλευση είτε μία είτε καμία φορά. Το πιο δραστικό βήμα στο οποίο φτάνουν οι διαφωνούντες με την κατάληψη είναι καμιά φορά (όπως πέρυσι) να κατέβει στην συνέλευση πλαίσιο με μόνο αίτημα να ανοίξει η Σχολή. Και κάπου εκεί λήγει συνήθως το θέμα.
Το πρόβλημα εδώ είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά στην γέννηση μιας κατάστασης. Έχοντας πάρει θάρρος από τις ενέργειες του νέου πρύτανη, άτομα και ομάδες με καταγγελτική δραστηριότητα που περιοριζόταν συνήθως σε διαδικτυακούς καυγάδες ήρθαν στην επιφάνεια εκμεταλλευόμενοι έναν σχετικό δημόσιο λόγο και λάθη της Αριστεράς, που συχνά κρατάει μια λανθασμένα αμυντική και αρνητική στάση (π.χ στις προσωπικές ευθύνες των φοιτητών στον όγκο σκουπιδιών της Φιλοσοφικής).
Μπορεί η πρώτη μας αντίδραση στα υπαίθρια μαθήματα ή στις γνωστές φιγούρες που ολοκλήρωσαν την πρόσφατη αντιαριστερή τους σταυροφορία με χειρόγραφα πλακάτ που θυμίζουν παραθρησκευτική οργάνωση να είναι το γέλιο ή ο χαρακτηρισμός αυτών των εκδηλώσεων ως γραφικές, αλλά αν μείνουμε σε αυτό θα βρεθούμε σύντομα σε μειονεκτική θέση. Αυτός ο λόγος και αυτές οι πρακτικές κερδίζουν συνεχώς έδαφος σε ένα απολιτίκ κοινό που συνήθως δεν ενδιαφέρεται να δει την μεγάλη εικόνα.
Η συνεχής επίκληση στην «κοινή λογική», στην «μεταρρύθμιση» στο «αυτονόητο» φαίνεται πως βρίσκει υποδοχές σε συγκεκριμένα ακροατήρια. Είναι πολύ πιθανό οι 20 που έκαναν υπαίθριο μάθημα την επόμενη εβδομάδα να είναι 120, όσο οι ποταμίσιες λογικές ακούγονται όλο και πιο «αυτονόητες». Η Αριστερά, αν και δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα να ετεροπροσδιοριστεί, εντούτοις οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη αυτές τις εξελίξεις για να μην βρεθεί σε άμυνα παγιδευμένη στην ρητορική του ΣΚΑΙ.
Από την άλλη πλευρά, νομίζω πως δεν πρέπει να αγνοήσει αυτό το κοινό, καθώς αυτό επηρεάζεται από έναν δυνάμει ηγεμονικό λόγο που βρίσκεται σε κατάσταση επέκτασης. Χωρίς να απολέσει το βασικό της στίγμα, θα είναι στρατηγικά χρήσιμο η Αριστερά να απαντήσει με τους δικούς της όρους: να εστιάσει στις αιτίες που γέννησαν την σημερινή κατάσταση (λ.χ στην πολιτική που οδήγησε στην απουσία καθαριστριών από την Φιλοσοφική) χωρίς να απορρίπτει αμέσως κάθε συζήτηση σχετικά με τις ατομικές ευθύνες. Να αξιοποίησει την αντικυβερνητική ροπή της πλειοψηφίας των φοιτητών –γιατί σαφώς όσοι σπάνε την κατάληψη δεν είναι ΔΑΠίτες, όσο κι αν επιμένουν κάποιοι σε αυτό–, που μπορεί, πολύ πιο εύκολα από όσο νομίζει, να τραπεί σε ακίνδυνη αυτονοητολογία.
Social Links: