Με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές άρχισε πάλι η συζήτηση για το μεγάλο ποσοστό αποχής, διάφοροι άνθρωποι έσπευσαν να αρχίσουν τους αφορισμούς για τους αδιάφορους νέους που είναι όλη μέρα στις καφετέριες και για τα «παιδιά του PlayStation» που είναι συνέχεια μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή ή μια τηλεόραση και παίζουν παιχνιδάκια, αδιαφορώντας για την κοινωνία και την κατάσταση της χώρας, μιας και εκεί κατά την γνώμη τους βρίσκεται η αιτία της αποχής.
Η γενικότερη απεικόνιση της κοινωνίας καθώς και η κοινωνική κριτική όμως υπάρχουν μέσα στα video games εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ακόμα και αν είναι καλυμμένες μέσα στη μυθοπλασία.
«Ο πόλεμος ποτέ δεν αλλάζει», λέει η σειρά Fallout ξεκινώντας, και μας δείχνει έναν κόσμο κατεστραμμένο από πυρηνικά μετά τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο για το πετρέλαιο και το ουράνιο. Η επανεκκίνηση της ανθρωπότητας την βρίσκει χωρισμένη σε κάστες, φυλές και κοινότητες, βυθισμένη στον πόλεμο είτε λόγο απληστίας, είτε λόγω επιβίωσης. Μεταλλαγμένοι, δουλέμποροι, σκλάβοι, φανατικοί εξτρεμιστές κάθε είδους και στη μέση εσύ, ο ανώνυμος ήρωας που προσπαθεί να φτιάξει η να καταστρέψει τον κόσμο γύρο του, περπατώντας μέσα σε ερείπια περιστοιχισμένος από τα απομεινάρια της προπαγάνδας που έφερε τον κόσμο σε αυτή την κατάσταση «Αποδεχτείτε τη δημοκρατία αλλιώς θα καταστραφείτε» λένε οι Αμερικανοί, «Χαιρετισμούς στις καταπιεσμένες μάζες από τον ειρηνικό λαό της Κίνας» από το άλλο στρατόπεδο. Εθνικισμός ντυμένος με άλλα ρούχα και στις δυο περιπτώσεις.
Η συνεχόμενη χειραγώγηση του κόσμου από την εξουσία είναι το επαναλαμβανόμενο σκηνικό σε πολλά παιχνίδια της σειράς Final Fantasy. Η μεγάλη εταιρία που ελέγχει τον κόσμο (Final Fantasy VII) και οι ήρωες που όταν ξυπνήσουν και καταλάβουν το τι γίνεται, βρίσκονται αντιμέτωποι όχι μόνο με την εταιρία, αλλά και μεταξύ τους γιατί ο ένας θέλει να καταστρέψει τον κόσμο που τον έκανε μαριονέτα και ο άλλος να σώσει του αθώους που υποφέρουν.
Θεοκρατία και ο μεγάλος άγιος ηγέτης που οδηγεί τον λαό ενάντια στο άγνωστο κακό που παραμονεύει στον έξω κόσμο, έτοιμο να καταστρέψει τον πολιτισμό (Final Fantasy XIII), με αποτέλεσμα την εξορία όσων έχουν έρθει σε επαφή με οτιδήποτε έξω από τους κανόνες και τις διαταγές του ηγεμόνα. Ένας ηγεμόνας που είναι στην πραγματικότητα το ίδιο το κακό από το οποίο υποστηρίζει ότι προστατεύει τους ακολούθους του.
Η «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις» ιστορία του Transistor, στην οποία μια ολιγαρχική ελίτ δημιουργεί ένα πρόγραμμα για να αφομοιώσει τις σπουδαίες προσωπικότητες του κόσμου του και να ξαναγράψει το παρόν, δημιουργώντας μια ουτοπία όπου όλοι θα έχουν δίκιο και όλοι θα κάνουν μόνο το σωστό. Όταν το πρόγραμμα ξεφεύγει από τον έλεγχο τα μέλη της ελίτ αυτοκτονούν και η ηρωίδα προτιμά να θυσιαστεί για να διατηρήσει την ελεύθερη βούληση των ανθρώπων καταστρέφοντας το πρόγραμμα
Την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο την είδαμε μέσα σε πολλά παιχνίδια, Far Cry, Spec ops: The line, Grand Theft Auto, The Last of us κ.ά. Πόλεμος, αλόγιστη βια, μακελειό, ρατσισμός, κανιβαλισμός και όλες οι δράσεις και αντιδράσεις που έχουν καταγράφει στα χιλιάδες χρόνια του ανθρώπινου πολιτισμού
Είδαμε και άλλα πολλά, το ταξίδι του Mario μέχρι να βρει την πριγκίπισσα του, τις θυσίες του Shepard ώστε να ενώσει και να σώσει όλες τις φυλές του διαστήματος, το ταξίδι του Wander μέσα από την απαγορευμένη γη και τη μάχη του με τους κολοσσούς για να σώσει την Mono.
Είδαμε πολλά και μάθαμε πολλά μέσα από τα παιχνίδια για να δεχτούμε αφορισμούς και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς σαν «παιδιά του PlayStation», ζούμε στην ίδια καθημερινότητα και στην ίδια κοινωνία, δεν είμαστε ηλίθιοι ή αδιάφοροι, βιώνουμε κάθε μέρα τα ίδια προβλήματα ανεργίας και κοινωνικής αναταραχής. Ο τρόπος που επιλέγουμε να περνάμε την ώρα μας δεν μας αποξενώνει, δεν μας αποκτηνώνει και δεν μας κάνει κατώτερους ή ανώτερους από άλλους, ακόμα και αν υπάρχει κόσμος και από τις δυο πλευρές που θέλει να το πιστεύει. Είναι κρίμα να υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να βάλουν στην άκρη ό,τι δεν τους αρέσει αντί να προσπαθήσουν να το καταλάβουν.
Social Links: