Του είχε καρφωθεί εδώ και ώρα αυτή η ιδέα στο κεφάλι. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο. Θα μπορούσε πράγματι να είναι αλήθεια; Σηκώθηκε, άρχισε να περπατάει πέρα δώθε σε όλο το σπίτι. Γυρνούσε από δωμάτιο σε δωμάτιο για να βρει μια λύση στο ερώτημά του, όμως δε φαινόταν πουθενά αυτός που έψαχνε. Μπήκε με φόρα στο μπάνιο με σκυμμένο το κεφάλι.
-«Εδώ ήσουνα ;»
-«Ναι τι θες;»
-«Να, σκεφτόμουνα διάφορα και ξέρεις μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό.»
-«Πάλι τα ίδια; Να μη σου μπαίνει καμία ιδέα. Νόμιζα ότι τα ξεκαθαρίσαμε μια και καλή αυτά. Δεν είναι αυτό που σκέφτεσαι.»
-«Μα πού ξέρεις τί σκέφτηκα; Ξέρεις, νομίζω πως αυτή τη φορά βρήκα την απάντηση σ’αυτό που με απασχολεί τόσο καιρό.»
-«Βρήκες την απάντηση;»
-«Νομίζω πως τη βρήκα.»
-«Με το να νομίζεις κάτι δε γίνεται τίποτα, χρειάζονται αποδείξεις. Κοίτα με, θέλω να με κοιτάς στα μάτια όταν μου μιλάς.»
-«Δεν είμαι σίγουρος γιατί περιμένω εσύ να αποδείξεις την ιδέα μου. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Στ’ αλήθεια αυτή τη φορά πιστεύω πως γνωρίζω ό,τι χρειάζεται για να με επιβεβαιώσεις. Γιατί δε μιλάς; Θα με βοηθήσεις;» (Καμία απάντηση) «Πίστεψέ με, αυτή η ιδέα που μου ήρθε είναι μοναδική. Δυσκολεύομαι ακόμα και να το προφέρω, όμως πρέπει να ξέρω πως θα με βοηθήσεις για να στο πω.» (Δε μιλούσε κανείς)
Αποφάσισε διστακτικά να σηκώσει το κεφάλι του και να τον κοιτάξει στα μάτια, αλλά δεν ήταν πια εκεί. Βρέθηκε να κοιτά μόνο τον καθρέφτη. Του είχε έρθει μια ιδέα, την οποία τώρα δεν τη θυμόταν, όσο και να πίεζε τον εαυτό του. Δεν είχε σημασία. Ίσως μετα του ερχόταν καμιά καλύτερη ιδέα
Social Links: