Καθώς το 2015 τελειώνει, εν είδει αφιερώματος, θα χαρίσω στους πιστούς αναγνώστες μου στο ΣΚΡΑ (τους δύο-τρεις μαθητές μου που εξαναγκάζω να διαβάζουν τα κείμενά μου) μια λίστα με τα TOP πέντε κλάματα δημόσιων προσώπων. Μπορεί το συναίσθημα να είναι δομικό στοιχείο του πολιτικού λόγου, αλλά φέτος είδαμε πιο πολύ την ενσώματη, την υλική δηλαδή έκφρασή του. Το κλάμα αυτό -ή πολλές φορές ή υποψία του- παρέπεμπε σε μια μορφή ενσυναίσθησης από τους πολιτικούς – που πάντα από την ζώνη ασφαλείας τους – θρηνούσαν για τον μακρινό άλλο, τον πρόσφυγα ή τον οικονομικά λεηλατημένο. Άλλοτε πάλι το κλάμα έρεε άφθονο ως πειστήριο αθωότητας απέναντι στη φερόμενη ως πολιτική συκοφαντία (βλέπε Αλέξης Μητρόπουλος και Μπούκουρας). Το κλάμα έτρεξε αφειδώς λοιπόν και, κροκοδείλιο ή μη, στα πλαίσια μιας στρατηγικής κατασκευής ενός νέου πολιτικού εαυτού ή όχι, σημάδεψε τη χρονιά που πέρασε. Θα σταθώ εδώ σε μια παιγνιώδη αντιμετώπιση του θέματος, ενώ επιφυλάσσομαι για κάποιες σκέψεις σχετικά με μια νέα πολιτική κουλτούρα που φαίνεται να δημιουργείται.
Νο 5 – Βραβείο «ούτε το μάτι που δε με ένοιαξε»
Στη πέμπτη θέση φιγουράρει το κλάμα του πρώην αγαπητού πρωθυπουργού μας, του Αντώνη Σαμαρά. Το γνωστό αυτό καλαματιανό δαιμόνιο, αφού επιστράτευσε κάθε στρατηγική διάσωσης της εικόνας του που κατεδαφιζόταν, αφού έταξε WiFi, έπαιξε μπάλα στις πλατείες και έκανε το Ζάππειο δεύτερο σπίτι, λύγισε μπροστά στην αγνωμοσύνη του κοινού στο εσωτερικό ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας. Εξηγούμαι για την πέμπτη θέση: όσο κι αν προσπάθησα, κλάμα δεν διέκρινα στο βίντεο, αλλά τα media ήθελαν να το αναπαραστήσουν ως τέτοιο. Πέρασαν οι εποχές, φίλοι και φίλες, που το κλάμα ήταν απειλητικό προς την αρρενωπή απεικόνιση. Τώρα ακόμα και η δεξιά μπορεί να λυγίσει και να ομολογήσει: «Οποιον έβλεπα τον έπιανα από το μανίκι. «Κάνε κάτι» του έλεγα. Πάλευα 24 ώρες την ημέρα, δεν είχε σημασία ούτε το πρόβλημα στο μάτι μου, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Εδώ ήταν η πατρίδα».
Νο 4 – Βραβείο «εργαζόμενου εξαπατημένου φούρναρη»
Ποιος είπε ότι οι νεοναζί δεν κλαίνε και ειδικά όταν η αδικία τους πνίγει; Τα λαϊκά παιδιά που κοιμήθηκαν φουρνάρηδες και ξύπνησαν βουλευτές, τα παιδιά με τα πάμπολλα οικογενειακά βάρη, παντρεμένα από τα 15 κλαίνε μπροστά στα παιδιά τους που τους ρωτάνε «Μπαμπά, γιατί είσαι στη φυλακή;». Και πώς να εξηγήσεις σε ένα παιδί ότι ενώ είσαι «Έλληνας πατριώτης» σε κατηγορούν για ναζιστή; Μέχρι και σε χάπια κατέφυγε ο αδικημένος Κορίνθιος φούρναρης, ο οποίος δεν σταμάτησε να κλαίει καθόλη τη διάρκεια της εφτάλεπτης ομιλίας του. Αν και το βίντεο είναι του 2014 λόγω του σημειωτικού του βάρους δεν μπορεί να λείψει από τη λίστα μας.
Νο 3 – Βραβείο «αισχρά συκοφαντημένου νομικού»
Ο αγαπημένος σε όλους Αλέξης Μητρόπουλους -εντυπωμένος στη μνήμη μου από τα πρωινά που έβλεπα τον μελιστάλαχτο Γιώργο Αυτιά- ξεσπάει με αφορμή τη φήμη που τον θέλει στη λίστα Νικολούδη. Τα κλάματα είναι δυσδιάκριτα αλλή η ευγένεια στο τέλος του βίντεο να ζητήσει συγγνώμη για το προσωπικό ύφος της ομιλίας τού δίνουν επάξια την τρίτη θέση.
Νο 2 – Βραβείο «Μη βιαστείτε να με κρίνετε από τη συμπεριφορά μου στη Κοσιώνη»
Η προσωπική μου εμμονή, η γυναίκα που μας έκανε να ξενυχτήσουμε στο κανάλι της Βουλής και να εκτινάξουμε τα views σε συγκεκριμένα βίντεο, μας δίνει ένα παράδειγμα ενσυναίσθησης παρά την απόσταση που δημιουργεί η κοινωνική και οικονομική της θέση από το θέαμα που της προκαλεί την οδύνη. Εμπρόθετη ή μη, η ενσώματη αυτή έκφραση της πολυζητημένης Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι δικαίως στο Νο 2 (και αν όχι δικαίως, επιτρέψτε μου μια προσωπική αγάπη – τα πάντα στα media είναι θέμα επιλογών).
Ο Δήμος Βερύκιος (μα, τι φυσιογνωμίες έχει αναδείξει ο Αυτιάς τέλος πάντων;) συγκινείται βαθύτατα με το SMS του Δημήτρη Κοντομηνά. Τι και αν ο υπέργηρος ιδιοκτήτης έγραψε ένα διόλου ποιητικό «να είστε πάντα καλά», ο Δήμος λύγισε με τον πηγαίο λυρισμό του αφεντικού. Μην είστε πονηροί, no homo, ρέιιι.
Social Links: