Absentminded Drone (…More Cowbell : Τρίτη 20:00-22:00)
Καλησπέρα. Oι Tame Impala είναι ο καρκίνος της psychedelic, και τα ζόμπια του Pitchfork προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν σχέση με το avant-garde (γελάνε τα lsd κι ο Scott Walker). Τώρα που ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα, ακολουθεί μια λίστα 10 φετινών δίσκων για να περάσετε ευχάριστα τις ώρες και μέρες που σας έχουν απομείνει στον πλανήτη. Κάποιοι θα τα ξαναπούμε του χρόνου, κάποιοι όχι, η ζωή είναι κάτι προσωρινό, οι παρακάτω συνθέσεις πάντως έχουν καταγραφεί και σε CD και ξέρετε πόσο αργεί να λιώσει το πλαστικό. Χάπη νιου γήαρ.
Γνωρίζαμε πως ο Glenn Danzig ήθελε να κάνει ένα δίσκο με τραγούδια που επηρέασαν, γαλούχησαν και τελικά δημιούργησαν αυτή την ταλαίπωρη λούμπεν ψυχούλα. Αυτό που τελικά παρέδωσε είναι ένα χαρακτηριστικά προσωπικό άλμπουμ (ό,τι ακριβώς είχε κάνει κι ο Lanegan 2 χρόνια πριν με το Ιmitations) με ένα εξώφυλλο που απευθύνεται μόνο σε fans (ρωγίτσα δεν δείχνεις σε ξένους, μόνο σε αυτούς που πραγματικά αγαπάς, κι εμείς αγαπάμε τις ρώγες του Glenn). Και αυτό δεν μπορείς να το πετύχεις εύκολα σε μια συλλογή διασκευών. Επιλογές αναμενόμενες και μη, πάνκικο άτιτιουντ (δεν έβαλε κομπρέσορα στη φωνή) κατάφερε κι έφερε στα μέτρα του ακόμα και το N.I.B. από Sabbath. Προσωπικό αγαπημένο για φέτος. Λίγο πιο art rock από Tame Impala.
Lee Dorian = εγγύηση. Είτε ως curator στο Roadburn, είτε σαν φωνή των Cathedral, είτε σαν κεφάλι της Rise Above Records. Αποδέχτηκε το ψηστήρι του Tim Bagshaw και του Mark Greening. Ναι, του Greening που μετά τη φυγή του από Electric Wizard έκανε το κομμάτι του με τους Ramesses και τηλεκάρτα ναζιστικά εξώφυλλα (όχι naziploitation, ναζιστικά – ένα “SS” όσο η διάμετρος του βινυλίου Misanthopic Alchemy). Παραμένει καλός ντράμερ; Παραμένει. Θα στηρίξουμε αγοράζοντας το δίσκο; Όχι βέβαια (μεγάλη ζημιά του κάναμε), να προσέχει τις επιλογές του ο Lee Dorian. Αν και το πολιτικό στοιχείο στον ευρύτερο χώρο του metal είναι από ανύπαρκτο έως για γέλια. Στο μουσικό κομμάτι τώρα, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε το αυθεντικό doom μεγαλείο που ξεδιπλώνεται στα 40′ ακρόασής του.
“Rorcal 10 years anniversary record. Written and recorded in two days in a humid basement. Featuring electronic and drone intrusions by Alexandre Rottoli”. Rorcal: post-hardcore/black/doom μπάντα, αντιδιαμετρικά αντίθετη στη δηθενιά (άρα και στους Tame Impala). Σε δύο γραμμές σού είπαν όλη την αλήθεια. Μπορούμε να γράψουμε μισή ωρίτσα blackάδικο doom σε δύο (2) μέρες και να καταφέρουμε να παίξουμε με τις ανασφάλειες και τους φόβους σου. Έρχεται ολοκληρωμένο LP το 2016. Παραπέμπουμε στο official site τους μιας και ολόκληρη η δισκογραφία των Ελβετών διατίθεται για δωρεάν κατέβασμα. Ψυχάρες (μαύρες). Αλλά και στα limited των φυσικών κυκλοφοριών, δίνουν τόσο μεράκι που αξίζουν donations ετήσιου εισοδήματος. Τα notes του La Femme sans Tête τελειώνουν κάπως έτσι: “Digital-only release. Download also includes the guide for fans how to make their own artwork.”
Τους Γάλλους C R O W N πρότεινε σύντροφος απ’ το ΣΚΡΑ και θα τον ευχαριστούμε αιώνια γι’αυτό. Η “dude, pimp my ride και κάνε με industrial” παραγωγή είναι το στοιχείο που τους ξεχωρίζει. Αλλά και το συνθετικό κομμάτι σε σχέση με το 1o LP είναι αισθητά πιο δουλεμένο, ή τουλάχιστον έχει πάρει το δρόμο του. Και όσο credit μένει να το δώκουμε σ’αυτό το έρμο το drum machine που κρατώντας το λιτό (χωρίς πολύ μπλιμπλίκι), του έδωσαν χαρακτήρα και περίοπτη θέση στη μίξη. Όλα αυτά για να παίξουν doom κατά βάση. Προφανώς μεγάλωσαν με ενόργανη, Γαλλικά (δεν μπορούσαν κι αλλιώς) και πιάνο, εξού και το μικροαστικό industrial doom που ξυπνάει μνήμες σε όσους ζήσαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου πριν την αιμοκάθαρση.
Know How to Carry a Whip (Corrections House)
Parker (ex-Minsk) Kelly (Neurosis) Lamont (Yakuza) και Williams (Eyehategod). Sold; Όχι; Για side project το τρέχουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Ένα single, ένα live, και 2 LP μέσα σε 2 χρόνια. Θα μπορούσες να πεις οτι βιάστηκαν. Ή θα μπορούσες να μην είσαι τόσο αχάριστη/ος και να απολαύσεις έναν απ΄τους καλύτερους experimental δίσκους της χρονιάς.
Δραπέτης μέρος 2ο: της αρμονίας μετανάστης (Παπακωνσταντίνου/Μπουλασίκης/Αρχοντάκης)
Το 2013 παρουσιάστηκε η παραπάνω τριάδα λίγο καταλάθος, λίγο από τύχη, λίγο για να μας κάνει να επανεξετάσουμε το κεφάλαιο Παπακωνσταντίνου από ένα άλλο πρίσμα. Κι όμως το θέμα εδώ, είναι η τριάδα που προαναφέρθηκε. Γιατί σ’αυτήν πιστώνεται το αποτέλεσμα. Το 2015 βγήκε το 2ο μέρος του concept (ναι, είναι concept) σβήνοντας ό,τι έχει κάνει ο Παπακωνσταντίνου απ΄τον μελοποιημένο Λειβαδίτη του ’92 (LP: Φυσάει) μέχρι σήμερα. Αν αξίζει κάτι να μείνει απ’τα 200 του χρόνια στη δισκογραφία, ο Δραπέτης σίγουρα ανήκει στην 5άδα. Αρκετά πιο psychedelic από Tame Impala.
“Η Chelsea θα κατακτήσει τον κόσμο” φώναζε σύντροφος στα social media πριν μερικούς μήνες. Ο σύντροφος δικαιώθηκε και η Chelsea τα κατάφερε με το 5ο της LP. Την διαφορά κάνει ακόμα μία φορά η παραγωγή του John Congleton. Yπεύθυνος για το καλύτερο άλμπουμ των Explosions In the Sky. Ο ίδιος που κατάφερε κι έβαλε τη Monika φέτος στο pitchfork. Ο τύπος που επέλεξαν οι Swans για να ηχογραφήσουν το περσινό “To Be Kind”. Κι η Chelsea βέβαια που σκοταδιάζεται (legit) όσο ποτέ.
Οι Pharaoh Overlord και οι Circle είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Με σταθερότητα ισοτιμίας ανάλογη του bitcoin. Αποφάσισαν λοιπόν φέτος να μας χαρίσουν σαν Circle τον δίσκο Pharaoh Overlord και σαν Pharaoh Overlord, τον δίσκο Circle. Still with me? Οι Circle στο νέο τους πόνημα ενσωματώνουν στοιχεία του 15ετούς side project τους (Pharaoh Overlord) του οποίου σήμα κατατεθέν είναι η επαναληψιμότητα ρυθμών & riffs και καλούν τον σεσιονά κορνετίστα Juho Viljanen σε ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα (σίγουρα καλύτερο από οποιοδήποτε Tame Impala).
Οι Pharaoh Overlord τώρα, δανείζονται τα uplifting ρυθμικά & μελωδικά στοιχεία απ’τους Circle, εμπλουτίζουν τις ενορχηστρώσεις τους με synthια, βάζουν μέχρι και disco στη σούπα και σχεδόν χάνουν το χαρακτήρα τους με την όλη μεταμόρφωση. Και παρόλα αυτά σου κρατάει το ενδιαφέρον ως το τέλος. Οριακό σαξές στόρυ.
Δελτίο τύπου: «̶Τ̶h̶e̶ ̶a̶l̶b̶u̶m̶ ̶i̶s̶ ̶t̶h̶e̶ ̶m̶o̶s̶t̶ ̶o̶u̶t̶r̶i̶g̶h̶t̶ ̶“̶m̶e̶t̶a̶l̶”̶ ̶i̶n̶ ̶y̶e̶a̶r̶s̶,̶ ̶d̶r̶a̶w̶i̶n̶g̶ ̶p̶e̶r̶s̶o̶n̶a̶l̶ ̶a̶s̶s̶o̶c̶i̶a̶t̶i̶o̶n̶s̶ ̶a̶n̶d̶ ̶m̶e̶m̶o̶r̶i̶e̶s̶ ̶o̶f̶ ̶c̶h̶e̶r̶i̶s̶h̶e̶d̶ ̶a̶l̶b̶u̶m̶s̶ ̶l̶i̶k̶e̶ ̶P̶a̶n̶z̶e̶r̶f̶a̶u̶s̶t̶ ̶a̶n̶d̶ ̶T̶w̶i̶l̶i̶g̶h̶t̶ ̶o̶f̶ ̶t̶h̶e̶ ̶G̶o̶d̶s̶ ̶a̶g̶a̶i̶n̶ ̶t̶o̶ ̶t̶h̶e̶ ̶f̶o̶r̶e̶f̶r̶o̶n̶t̶ ̶o̶f̶ ̶c̶o̶n̶s̶c̶i̶o̶u̶s̶n̶e̶s̶s̶.̶»̶ ̶
36’ λεπτά drone.
Χρήστος Λιώτης (Bud Lust : Πέμπτη 23:00-00:00)
Άλλη μια χρονιά φεύγει, η μασκότ της κόκα κόλα ο Άγιος Βασίλης έρχεται. Μία από τις πλέον έντονες πολιτικά και κοινωνικά χρονιές, αλλά σε τούτο δω το κείμενο απομονώνουμε την οπτική μας και ασχολούμαστε με τα μουσικά – για τα υπόλοιπα τα έχει πει και θα τα πει πολύ καλύτερα η συντακτική όμαδα του ΣΚΡΑ-punk.
Τι ακούσαμε και τι μας σκάλωσε στο διάστημα των τελευταίων 12 μηνών λοιπόν. Σου λέει τώρα ο άλλος ότι πλέον δε βγάινει καλή μουσική και μόνο μέηντεν και μετάλλικα προ 2000’ς ΡΕ και λοιπά. Ναι, ΟΚ. Πάμε παρακάτω.
Πέρα από τις κυκλοφορίες των Uncle Acid, Kylesa και Ghold, για τους οποίους τα είπαμε ήδη εδώ και δε θα τα ξαναλέμε, το 2015 μας προσέφερε και τα εξής:
Napalm Death – Apex Predator – Easy Meat
Δεν χρειάζονται συστάσεις και πολλά λόγια εδώ. Δίσκος Napalm Death, ξέρεις τι να περιμένεις, και ξέρεις ότι θα στο δώσουν με όλη τους την καρδιά. Τους αγαπούσαμε ήδη, με κάθε κυκλοφορία τους αγαπάμε και περισσότερο.
Thou / The Body – You, Whom I Have Always Hated
Το 2014 η σύμπραξη τους μας προσέφερε το Released From Love, και επειδή δε μας γάμησαν την ψυχή αρκετά με δαύτο, επέστρεψαν φέτος για να μας αποτελειώσουν. Ακούτε με δικιά σας ευθύνη.
Minsk – The Crash and the Draw
6 χρόνια μετά το With Echoes in the Movement of Stone και μία ανακοίνωση περί hiatus που έτσουξε – πολύ -, οι καλύτεροι μαθητές των Neurosis επιστρέφουν θριαμβευτικά, με αυτό εδώ το αριστούργημα. Μας λείψατε. ΠΟΛΥ.
Trapped Within Burning Machinery – The Fifth Element
Πρώτη σκέψη όταν έπεσε στα χέρια μου αυτό ήταν «Τι κάνει στο σλατζ μου ένας concept δίσκος με θέμα ταινία του Bruce Willis;». Δεύτερη, «Γιατί η ταινία αυτή δεν είναι το Die Hard;». Ύστερα, ξεκόλλησα και έβαλα να το ακούσω. Μετά από 70 λεπτά, δεν ήξερα τι με είχε χτυπήσει. Από τα πιο ογκώδη, αργά και βασανιστικά Doom έπη εκεί έξω σε συνδυασμό με την πιο στοιχειωτική ατμόσφαιρα, τα πιο λυσσαλέα φωνητικά και τις πιο απόκοσμες μελωδίες που μπορείς να φανταστείς. Όλα στον υπερθετικό.
Άμα αυτοαποκαλείσαι ανοιχτόμυαλος, δε γουστάρεις τους περιορίσμους που επιβάλλουν οι ταμπέλες και το αυτί σου ψοφάει για πειραματισμούς, Thy Catafalque is your friend. Το να προσπαθέις να βάλεις στο ίδιο καζάνι στοιχεία από dub, techno, prog, post rock και κλασική μουσική μέχρι black metal ακούγεται από αστείο εώς παρανοϊκό, λες ο τύπος βλέπει κύκλους. Ε, ο Tamas Katai καταφέρνει και κάνει αυτό το φαινομενικά συνονθύλευμα, μια μοναδική μουσική εμπειρία. Αγαπήστε τον.
Και πάλι one man band (ο Quorthon ζει), και πάλι κράμα διαφόρων ειδών με εξαιρετικό αποτέλεσμα, αν και ο Austin Lunn κρατάει λίγο περισσότερο τα προσχήματα σε σχέση με τον Katai. Φολκ ατμόσφαιρα και αιθέριες μελωδίες από τη μία, Black Metal από την άλλη. Μία πανέμορφη παγανιστική τελετή σε μορφή mp3.
Ακόμα ένα project από τον τιτάνα Aaron Turner, με μέλη απο Baptists και Russian Circles.
Να ξεκαθαρίσω κάτι, είμαι μεγάλος φανμπόης του Aaron Turner. Και αυτό γιατί η αντίληψη του για τη μουσική, όπως αυτή εκφράζεται είτε μέσα από τα μουσικά του έργα με τους Isis, τους Old Man Gloom, τους Mamiffer, τους Lotus Eaters, τους Twilight κτλ, ή από τους δίσκους που μας προσέφερε μέσω της συγχωρεμένης της Hydra Head, είναι ό,τι πιο κοντινό στην προσωπική μου αντίληψη για τη μουσική. Αυτό δε με κάνει και πολύ αντικειμενικό από τη μία, αλλά από την άλλη, το The Deal γαμάει.
Γιάννης Ποταμιάνος #rudy (black n white : Δευτέρα 20:00-22:00)
Blackberry Smoke – Holding all the Roses
Όταν ψάχναμε τον επόμενο Michael Jordan, εμφανίστηκε ο Kobe, και σε περίπτωση που κάποιος ψάχνει τους διαδόχους των Lynyrd Skynyrd, τότε ενδεχόμενως να θεωρήσει ως τέτοιους τους Blackberry Smoke, από τη μαγευτική (;) Ατλάντα. Με τον τέταρτό τους δίσκο παρουσιάζονται έτοιμοι να πάρουν στις πλάτες και στα μούσια τους την κληρονομιά του southern rock. Περισσότερο country από το “The Whippoorwill” του 2012, κάτι που δε μας χαλάει καθόλου, παρά μας γεμίζει τα ποτήρια με ουίσκι, κρατώντας ζεστό τον κινητήρα της Harley. (Για κανένα λόγο. Μπύρα και μετρό.)
Η σύνθεση της μπάντας πληροί όλες τις προϋποθέσεις ώστε να προκύψουν πολλά εν δυνάμει αδιέξοδα. Κι όμως, έχουν όρεξη, παίζουν άρτια, και μάλλον δε δίνουν δεκάρα για την πάρτη τους, καθώς φαίνεται να έχουν ως κίνητρο και στόχο το καλό του συνόλου. Υπερβολικά καλοπαιγμένο hard blues rock λοιπόν, με progressive στοιχεία, μπόλικη έμπνευση και στο προσκήνιο το αναμφισβήτητο ταλέντο των τριών μουσικών. Richie Kotzen, Mike Portnoy, Billy Sheehan.
Ναι ρε, άνθρωποι είμαστε. Έχουμε αδυναμίες. Η πολιτική ορθότητα και η υποτιθέμενη αντικειμενικότητα έχουν κατακλύσει και τις μουσικές λίστες. Nα θες να κοινωνήσεις το album αγαπημένου καλλιτέχνη και να επιλέγεις το δυσκοίλιο τρόπο, «είναι καλό, κατώτερο των προσδοκιών, ειδικά αν το συγκρίνουμε με το moonlight του Hanni El Khatib», ε όχι. Φτάνει. Enough. Black keys για πάντα. Από τα πρώτα βήματά τους με την ωμή παραμόρφωση, μέχρι τα τελευταία χιπστεριλίκια. Φέτος δεν έβγαλαν δίσκο. Αν έβγαζαν θα ήταν στη λίστα. Επιλέξαμε το project του Dan Auerbach γιατί πλησιάζει την αισθητική τους, διανθισμένο με περισσότερα soul καλούδια. Αυτά. Μ’αρέσει και τ’ ακούω. Ναι ρε αθλούμαι.
Αδυναμία pt2. To “Grace Potter and The Nocturnals” του 2010 μας στοιχειώνει ακόμη. Είναι αριστουργηματικό. Μία χαρακτηριστική φωνάρα που βγαίνει από ένα πλάσμα θεόσταλτο, ενδεχόμενος καρπός διονυσιακών οργίων των 70’s (εντάξει, μόνο 32 είναι το Κορίτσι, το Κορίτσι όπως το περιγράφει ο Ζουγανέλης καθοδηγούμενος από τον Τσιώλη), φέτος ακολουθεί solo πορεία, αφήνοντας λίγο στην άκρη τα χίππικα και επιλέγοντας pop/funk διαδρομές, με ωραίες συνθέσεις και προσεγμένη παραγωγή. Μόνο feelgood αισθητική. Μόνο Grace Potter.
Alabama Shakes – Sound & Color
Η Brittany Howard με την απίστευτη χροιά της φωνής της καθοδηγεί, σέρνοντας ξωπίσω της ένα κράμα σύγχρονου blues rock, με funky και ψυχεδελικά στοιχεία. Άλλοτε γκαζώνουν με γρέζι, άλλοτε ρίχνουν τους τόνους και βάζουν και τα εφεδομπλιμπλίκια τους, μα στο τέλος έχουμε ένα δίσκο που τους κατατάσσει στους καλλιτέχνες, τα νέα των οποίων θα τσεκάρουμε συχνά πυκνά, αναμένοντας τις επόμενες κινήσεις τους. Είναι, ίσως, η μπάντα που θα πάει στο επόμενο level το blues rock;
Dead Sara – Pleasure to meet you
Οι Dead Sara έχουν κερδίσει το σεβασμό μας. Ο ομώνυμος δίσκος του 2012 αποθεώθηκε και τσίμπησε και κάτι “best new rock group” awards. Η δισκογραφική (epic records) αντιλήφθηκε ότι είχε ζουμί η υπόθεση και πίεσε τους Καλλιτέχνες να ετοιμάσουν τα επόμενα χιτάκια. Ε τους Dead Sara δε θα τους ξαναβρίσεις. Την Emily! Η οποία (Emily Armstrong) φώναξε μαζί με την παρέα της ένα μεγαλοπρεπές «άντε γεια» και κυκλοφόρησαν το δίσκο μέσω δικής τους εταιρείας. Hard, garage, punk rock, με cojones και την προαναφερθείσα front woman να φτύνει στίχους με τσαμπουκά και δίχως αύριο.
Kamchatka – Long Road Made of Gold
Είναι Σουηδοί και παίζουν hard rock περασμένων δεκαετιών. Το συγκεκριμένο είδος πλέον το υπηρετούν περισσότεροι κι από αυτούς που θεωρούσαν ήρωα τον Τσίπρα Κυριακή βράδυ, προδότη Δευτέρα πρωί. Έχοντας πονέσει από εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις, αναζητούμε το οικείο, το σταθερό, το γνώριμο. Μία μεγάλη αγκαλιά γεμάτη riffs, groove και πωρωτικά ρεφρέν. Εκεί πάνω στο Βορρά τραβάνε ζόρια που αγνοούμε και ξεδίνουν με Τέχνη ή όλα οφείλονται στην καλπάζουσα οικονομία της χώρας;
Δεύτερος δίσκος για τους Αμερικανούς που αρέσκονται να παίζουν ψυχεδελικό folk rock. Η Rabia Shaheen Qazi αναλαμβάνει τα γυναικεία φωνητικά, ενώ σε αρκετά σημεία, οι folk επιρροές οπισθοχωρούν ένα κλικ για να έρθουν στο προσκήνιο πιο βαριά riffs, με το επίπεδο των συνθέσεων να παραμένει υψηλό (“Glory, Glory”), προς όποια κατεύθυνση και αν κινηθούν. Και οι εναλλαγές συνεχίζονται, όπως στις μυρωδιές των κυριακάτικων απογευμάτων στην Καστέλλα, όπως θα παρατηρούσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Το γεγονός ότι το διαλύσανε ήδη, χωρίς πολλά πολλά, από τη μία ανεβάζει το coolness και το level γαματοσύνης, αλλά από την άλλη το λες και κρίμα.
Όταν γίνεται λόγος για «σύγχρονο hard rock» φοβάμαι μήπως πρόκειται για κάτι καλογυαλισμένες παραγωγές αδιάφορων riffs, τα οποία συνενώθηκαν δίχως ουσία, μόνο και μόνο για να περιβάλλουν ένα συμπαθητικό ρεφρέν. Εδώ έχουμε όμως σύγχρονο hard rock όπως θα έπρεπε, ίσως, να είναι. Παίρνοντας στοιχεία από αγαπημένα ιδιώματα, blues, hard, southern, stoner, ανακατεύοντας τα με αρκετό ταλέντο, και παράγοντας ένα αποτέλεσμα που ηχεί φρέσκο και σίγουρα μη κορεσμένο. Αυτό κάνουν τα παιδιά από την Ατλάντα και τα γυναικεία φωνητικά της μπασίστριας Mlny Parsons αποθεώνονται επάξια στο “one day”.
Dan Mangan + Blacksmith – Club Meds
Το Indie Folk του Καναδού Dan Mangan αλλάζει μορφή. Γίνεται λιγότερο μίνιμαλ, πιο σκοτεινό, περισσότερο εσωστρεφές, αφήνοντας σε σημεία στην άκρη τις folk καταβολές, ακολουθώντας τα δικά του, ξεχωριστά μονοπάτια, όπως στο ιδιαίτερο “war spoils” για παράδειγμα. Πόσο ταιριαστό το εξώφυλλο με το περιεχόμενο, πόσο απλά όμορφος, μα καθόλου απλοϊκός μπορεί να είναι ένας δίσκος εν έτει 2015.
Αν υπήρχε μία άτυπη πρωτιά σε τούτη τη λίστα, αυτή θα άνηκε στον πέμπτο, φετινό δίσκο των Τεξανών. Δεν είναι ο καλύτερός τους, αλλά η απόφασή τους να το γυρίσουν στο vintage/retro hard rock, μας αρέσει. Η αλήθεια είναι ότι έχει χαθεί το μέτρημα με τα σύγχρονα groups των οποίων η μουσική έχει αναφορές, είτε άμεσες, είτε έμμεσες, στα 60’s και 70’s. Πολλοί το κάνουν, κάποιοι ξεχωρίζουν και μερικοί διαπρέπουν. Για το πόσο δεν μπορώ να ξεπεράσω το “seriously mysterious”, σας είπα;
Social Links: