Το 2015 ήταν γεμάτο από όμορφες και σημαντικές ταινίες. Μπορώ να πω ότι ως κινηματογραφική χρονιά συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες του 21ου αιώνα. Αυτός ήταν ο λόγος που δυσκολεύτηκα να καταλήξω στις 10 σημαντικότερες ταινίες για τη χρονιά που πέρασε. Σίγουρα θα υπάρχουν παραλείψεις, είτε λόγω αδυναμίας παρακολούθησης κάποιων ταινιών είτε λόγω προσωπικού γούστου. Για να ξεκαθαρίσω τον τρόπο με τον οποίο έκανα τις επιλογές μου οφείλω να διευκρινίσω ότι η τελική δεκάδα είναι ταινίες του 2015 τις οποίες είδα στο σινεμά, σε φεστιβάλ, σε streaming ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Επομένως, ταινίες όπως ο Νυχτερινός Ανταποκριτής ή το Whiplash, οι οποίες ήρθαν στις ελληνικές αίθουσες στις αρχές του 2015, τις είχα ήδη επιλέξει στην περσινή λίστα των καλύτερων ταινιών για το 2014. Ξεκινάμε λοιπόν.
10) Kingsman: Η Μυστική Υπηρεσία
Το σινεμά του Matthew Vaughn κινείται στα πλαίσια του φιλμικού στίγματος του Guy Ritchie – άλλωστε ο πρώτος ήταν παραγωγός στην Αρπαχτή και στο Δύο καπνισμένες κάννες – οπότε το Kingsman ήρθε να προστεθεί στην λαμπρή εργογραφία του Βον δίπλα στο Kick–Ass και το Χάπια, σφαίρες και 2.000.000 λίρες. Το Kingsman είναι μια πιο «βρώμικη» εκδοχή του Μποντ με δόσεις αυτοσαρκασμού και σάτιρας ακόμα και για τους αγγλικούς θεσμοθετημένους μύθους όπως οι Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζας, Ο Λάνσελοτ κλπ. Ντοπαρισμένη δράση και ξέφρενοι ρυθμοί από ένα εξαιρετικό Κόλιν Φέρθ και το next best thing του αγγλικού σινεμά, Τάρον Έγκερτον. Bonus: Η αιματοβαμμένη σεκάνς δράσης στην εκκλησία.
9) The Lobster/Ο Αστακός
Η παράξενη (weird) ρομαντική κομεντί του Γιώργου Λάνθιμου και του Ευθύμη Φιλίππου αποτέλεσε έκπληξη της φετινής κινηματογραφικής σεζόν. Ο Λάνθιμος κατόρθωσε να κρατήσει τον δικό του αφηγηματικό κώδικα κάνοντάς τον παράλληλα πιο εύληπτο για το ευρύ κοινό, δημιουργώντας πολυεπίπεδους χαρακτήρες και μια ιστορία αγάπης που θα μνημονεύεται μελλοντικά.
8) Goodnight Mommy/Καληνύχτα Μαμά
Το καλύτερο φιλμ του είδους του τρόμου ήρθε φέτος από την Αυστρία και το σκηνοθετικό ντουέτο των Severin Fiala και Veronika Franz. Μία ταινία για την απώλεια και την διαχείρισή της και το διαχρονικό άγχος της ανατροφής των παιδιών και τον τρόμο που προκαλεί αυτή. Αν σας άρεσε το The Tale of Two Sisters, θα το λατρέψετε.
7)Room/Το Δωμάτιο
Μετά το εξαιρετικό και κακώς υποτιμημένο Frank, Ο Λένι Αμπράχαμσον έφερε στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο της Έμμα Ντόνοχιου. Ένα δράμα για μια επί πέντε χρόνια φυλακισμένη μάνα μαζί με τον πεντάχρονο γιο της σε ένα δωμάτιο από κάποιον άντρα. Ένα βαθιά λυρικό φιλμ χωρίς μελοδραματισμούς. Μια Μπρι Λάρσον για Όσκαρ και τον Τζέικομπ Τρέμπλει σε ερμηνεία σοκ.
6) Crimson Peak/ Πορφυρός Λόφος
Ο γκόθικ τρόμος επέστρεψε σε συσκευασία μιας ιστορίας αγάπης και εξαπάτησης. Ο μάστερ του φανταστικού, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, δημιούργησε ένα τρομακτικό αλλά συνάμα οικείο φιλμικό περιβάλλον για την επώαση μιας εξ αρχής καταραμένης σχέσης.
5) Anomalisa
To σκηνοθετικό follow-up, μετά την Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης, της ιδιοφυίας που λέγεται Τσάρλι Κάουφμαν, έγινε πραγματικότητα φέτος μέσα από μια Kickstarter καμπάνια που ξεκίνησε ο ίδιος για την χρηματοδότηση του πρότζεκτ. Αποτέλεσμα: Η σημαντικότερη stop-motion animation ταινία της δεκαετίας.
4) Carol
To mainstream μελόδραμα της σχέσης δύο γυναικών στην Νέα Υόρκη των 50’ς ήταν το γλυκόπικρο φιλμ της χρονιάς. Τα ζεστά κάδρα του Τοντ Χέινς, οι εκκωφαντικές σιωπές και οι ερμηνείες της Κέιτ Μπλάνσετ και της Ρούνι Μάρα ανοίγουν ένα μονοπάτι προσβασιμότητας του κοινού στο queer cinema.
3) Ο Γιος του Σαούλ
Ο Λάζλο Νέμες έβαλε κι αυτός την υπογραφή του σε ένα φιλμ που θα προστεθεί στην προσπάθεια εξορκισμού του απόλυτου κακού: του Ολοκαυτώματος. Με σαφείς τις αναφορές στο σινεμά του Μπέλα Ταρ, ο Νέμες τραντάζει τον θεατή δημιουργώντας φρικιαστικές εικόνες χωρίς να εκπορνεύει τα θύματα. Άλλωστε, η νότα αισιοδοξίας στο τέλος της ταινίας αίρει το βαρυσήμαντο φορτίο που φορτώθηκε στις πλάτες του Σαούλ – και στις δικές μας- καθ’ όλη τη διάρκεια της.
2) Τhe Hateful Eight/ Οι Μισητοί Οκτώ
Η όγδοη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο είναι ένα γουέστερν βγαλμένο από τις σινεφιλικές ονειρώξεις του ίδιου, πασπαλισμένο φυσικά από αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Βαθιά πολιτικό, το Οι Μισητοί Οκτώ κλείνει μια «τριλογία» (Άδωξη Μπάσταρδη – Django, o Τιμωρός- Οι Μισητοί Οκτώ ) η οποία φανερώνει τις ανησυχίες του δημιουργού για το προπατορικό αμάρτημα της γέννησης του αμερικάνικου έθνους: τη φυλετική διάκριση. Σ’ αυτή την ταινία, ο Ταραντίνο προχωράει πιο πέρα, παίρνοντας θέση επανεγγράφοντας την αμερικάνικη ιστορία σε ένα νέο πλαίσιο. Οι μνήμες και τα πάθη του εμφυλίου, τα οποία επανέρχονται ως αναλυτικά εργαλεία, και η φυλετική διαμάχη που σοβεί στην «μετα-φυλετική» Αμερική του Ομπάμα.
1) Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής
Αναμενόμενη πρωτιά για την επανεμφάνιση του George Miller στην σκηνοθετική καρέκλα με το τέταρτο μέρος της μετα-ποκαλυπτικής του saga που μυρίζει βενζίνη και θειάφι. Όχι μόνο κατάφερε να παραδώσει ένα οπτικό κομψοτέχνημα βασισμένο πάνω σε ένα απλό αλλά καλά δομημένο σενάριο, αλλά έθιξε και τις πατριαρχικές δομές της κοινωνίας πλάθοντας ένα ενδυναμωμένο γυναικείο χαρακτήρα, όπως αυτόν της Imperator Furiosa. Αδρεναλίνη στο έπακρο, εφευρετικές σκηνές δράσης και καταδίωξης και αιχμαλώτιση του θεατή στη μέγγενη του σασπένς. Το Mad Max: Ο Δρόμος της Οργης είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς και για ένα ακόμη λόγο. Κατάφερε να ανανεώσει το blockbuster χωρίς να κάνει έκπτωση στην ποιότητά του ούτε στο όραμα του σκηνοθέτη του.
Social Links: