Υπάρχει ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Είναι σχετικά μακριά, αλλά πολλοί υποστήριζαν ότι το έχουν δει σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα. Είναι από αυτούς τους αστικούς μύθους, κάπου έξω από τα πιο απομακρυσμένα χωριά της Σουηδίας. Εκεί όπου ο αέρας γίνεται λίγο πιο βαρύς και σου υπενθυμίζει την αξία της ζωής σου.
Όσο πιο γρήγορα ακολουθήσεις το σταυροδρόμι όπου διάφοροι σχίζουν τα ιμάτιά τους, με τον τρόμο μέσα στα μάτια τους, ότι ήταν παρόντες σε αυτήν την κυκλοθυμική κατολίσθηση αυτού του αιώνιου φωτός, θα αρχίσεις να παρατηρείς το ξέφωτο να σκουραίνει, τα πεντάμετρα δέντρα να έρχονται πιο κοντά σε σένα και η αίσθηση του πνιγμού μπορεί να σε κάνει να ξανασκεφτείς την αποστολή που δέησες να φέρεις εις πέρας. Μπορεί να περάσεις αρκετές φορές από το ίδιο σημείο αλλά να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι. Είναι μια παραίσθηση στο κυνήγι.
Καθώς θα ξαποσταίνεις στο σούρουπο να θυμάσαι ότι πρέπει, να θυμάσαι πάντα τον λόγο που σε οδήγησε σε αυτά εδώ τα μέρη. Η φύση έχει έναν τρόπο να σε κάνει να ξεχάσεις το τι κάνεις εδώ, από πού ήρθες και πού πας. Το τι κυνηγάς για να βρεις. Βαριά ομίχλη και ψεύτικα φώτα στον ουρανό μπορεί να σε αποπροσανατολίσουν, γι’ αυτό θα πρέπει κάθε μισή ώρα να λες στον εαυτό σου γιατί είσαι εδώ, μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο από οργιώδη δέντρα, κατάφωρη υγρασία και έναν τρόμο που παραμονεύει κάπου εκεί. Ο στόχος του ταξιδιού είναι σχεδόν άγιος και δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτή η ενοχλητική ατμόσφαιρα. Ακόμα και να μπλέξεις σε τέτοιες άσχημες σκέψεις να θυμηθείς ότι μπροστά είναι η συνέχεια και όχι στις δηλητηριώδεις σκέψεις που σε οδηγεί αυτό εδώ το μανιασμένο δάσος που θαρρείς ότι θέλει για μια στιγμή να σε ρίξει κάπου παραπέρα. Ακόμα και όταν μερικές μανιασμένες κραυγές σε κάνουν να αντιληφθείς ότι κάτι άλλο τρέχει εδώ πέρα. Εσύ συνέχισε· όλα είναι ένα παιχνίδι ώστε να χάσεις τον δρόμο σου. Χρησιμοποίησε τις φωνές αυτές για να σε καθοδηγήσουν καλύτερα μέσα στο σκοτεινό παιχνίδι, παίξε τα ζάρια.
Κάπου πιο μακριά μάνταλα ανοίγουν μια πόρτα. Διακρίνεις από πολλή ώρα αυτό το ακατοίκητο πέτρινο σπίτι αλλά δεν ήσουν σίγουρος αν ήταν μια παραίσθηση ή κάτι αληθινό. Κι όμως είναι λογικό, τα μάνταλα ανοίγουν και οι πόρτες ανοίγουν για να σε δεχτούν. Είναι λίγο τρομακτικό όλο αυτό. Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι κάποια ανθρώπινη παρουσία να ανοίγει αυτές τις πόρτες. Η μια πίσω από την άλλη. Παρ’ όλα αυτά αρχίζεις και βλέπεις αρκετά καλύτερα πίσω από τις πόρτες μέσα σε αυτό το σκοτεινό ξέφωτο όπου βρίσκεσαι. Οπλίζεσαι με θάρρος και νομίζεις ότι αντικρίζεις ένα πολύ μικρό φως που κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή του στο βάθος της τελευταίας πόρτας. Σιγά σιγά αρχίζει να φωτίζει όλο και πιο πολύ πόρτες και δωμάτια. Έχεις μείνει έκπληκτος γιατί σιγά σιγά διαμορφώνεις μια ιδέα πίσω από κάθε λογική σκέψη που θα μπορούσες να είχες κάνει. Και ξαφνικά ως διά μαγείας αισθάνεσαι μια ζάλη. Πέφτεις κάτω και αρχίζεις να σέρνεσαι στο χώμα. Από το μυαλό σου περνάνε γρήγορα χίλες δυο σκέψεις. Είναι λες και τα αστέρια εκρήγνυνται μέσα στο μυαλό σου. Μια αύρα διαπερνάει πιο γρήγορα το νευρικό σου πεδίο. Η επαναληπτική ασθένεια που σε διέπει δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Ασυναίσθητα κοιτάς μπροστά και μετά…
Ξυπνάς άγαρμπα και θολά. Προσπαθείς να σκεφτείς τι ακριβώς ήταν αυτό που έπαθες. Ήταν αυτό που λέγανε τόσοι και τόσοι πριν απο σένα ότι είδανε; Καταλαβαίνεις γρήγορα ότι δεν είσαι πλέον στο ξέφωτο. Είσαι σε ένα μεγάλο άσπρο δωμάτιο χωρίς πόρτα και παράθυρα. Ανήκουστες ψαλμωδίες ηχούνε μέσα από τους τοίχους και είναι λες και σου φανερώνουν μια άλλη οπτική γωνία. Είσαι πεπεισμένος ότι πλέον είσαι σε μια άλλη σφαίρα πραγματικότητας, καθώς το μυαλό σου επεξεργάζεται πολύ πιο γρήγορα τα ερεθίσματα από τις απαγορευμένες μελωδίες. Η κυκλική αντιμετώπιση κερδίζει έδαφος και χαίρεσαι με αυτά που σου φανερώνονται μέσα σε αυτό εδώ το δωμάτιο μέσα στο μυαλό σου.
Ένα ρυάκι από γάργαρο νερό σε επαναφέρει στο γνώριμο ξέφωτο όπου λιποθύμησες. Αργείς να καταλάβεις πώς και γιατί ακριβώς έχασες τις αισθήσεις σου. Έχει αρχίσει να ξημερώνει και όλα φαίνονται πολύ καθαρά καθώς προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου. Πουθεναά δεν υπάρχει καμία πόρτα και κανένα παλιό σπίτι που σε κάνει να τρομάζεις λίγο και να σκέφτεσαι τη νηφαλιότητα του χαρακτήρα σου. Λες να είδα ονειρο; Λες από την κούραση; Να λιποθύμησα και να τα είδα όλα αυτά απλά και μόνο σε ένα όνειρο; Καθώς περνάει η ώρα αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι κάτι άλλο. Κάτι που δεν μπορείς να κατανοήσεις πλήρως αλλά σου κάνει τις τρίχες στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου να σηκώνονται όρθιες.Το μάτι σου αντικρίζει στη θέση της Σελήνης έναν άλλον πλανήτη. Προσπαθείς να κοιταξεις καλύτερα και σε πιάνει τρόμος. Είναι η Γη και όχι η Σελήνη. Η Σελήνη είναι κάπου δίπλα σου. Μόνο που εσύ δεν είσαι ούτε στη Γη αλλά ούτε και στη Σελήνη. Είσαι σε ένα άλλα άστρο που πανάθεμά σε δεν ξέρεις καν τι κάνεις εκεί και πώς πήγες εκεί, και αυτό το άστρο που μοιάζει με τη Γη αρχίζει και εξαφανίζεται σιγά σιγά από εκεί που μεγάλωσες και έμαθες να ζεις. Αμέσως κατά τη σκέψη αυτή νιώθεις πάλι τις ψαλμωδίες να επιστρέφουν. Ήταν όλα αληθινά τότε. Καθώς παρατηρείς με τρόμο το σύμπαν να χάνεται από τα μάτια σου, τότε ακριβώς εκείνη τη στιγμή σε λούζει ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Ούτε και θα σβήσει. Ούτε και έσβησε ποτέ.
Και αυτή η τελευταία μελωδία από τις φωνές θα κάνει πάντα κύκλους στην ψυχή σου.
Social Links: