Ιστορίες από τον Ειρηνικό 1: Η βραχύβια δημοκρατία της Μινέρβα

Το 1971, ο μεγιστάνας αναρχοφιλελές Micheal Oliver από το Βέγκας των ΗΠΑ έβαλε μπρος ένα δαιμόνιο σχέδιο: να ιδρύσει ένα κράτος-ουτοπία βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα της Άυν Ραντ, όπου ο καθένας θα μπορούσε να κάνει ό,τι του γουστάρει αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους, χωρίς βία και καταστολή, χωρίς φόρους και κοινωνικά αποτέτοια.

Μετά από ψάξιμο, βρήκε στα διεθνή ύδατα κάπου ανάμεσα στο Φίτζι και την Τόνγκα δύο υφάλους, τη Βόρεια και τη Νότια Μινέρβα, που μόλις που τους σκέπαζε η επιφάνεια της θάλασσας. Αυτό τον βόλευε για δύο σημαντικότατους λόγους: Πρώτον, οι ύφαλοι αυτοί δεν ανήκαν σε κανένα κράτος (ήταν ύφαλοι και ήταν και στα διεθνή ύδατα), και δεύτερον ήταν σχετικά εύκολο να αρχίσουν να ανήκουν σε κάποιον. Βλέπετε ως νησί, που έχει ιδιοκτήτες, χωρικά ύδατα και τα σχετικά, ορίζεται από το διεθνές δίκαιο πάνω-κάτω η ξηρά που βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια του νερού κατά τη «μέγιστη πλημμυρίδα».

Για να γίνει λοιπόν ο ύφαλος νησί το μόνο που χρειαζόταν, σκέφτηκε ο Όλιβερ, είναι να μπαζωθεί αρκετά. Και ως επιχειρηματίας, άρα άνθρωπος των έργων, ναύλωσε φορτηγά πλοία από την Αυστραλία γεμάτα άμμο, έφτιαξε το νησί του και πάνω σ’ αυτό έστησε τη σημαία του. Ο άνθρωπος κανέναν δεν έκλεψε, από το μηδέν το έχτισε μόνος του πετραδάκι-πετραδάκι.

 

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η Δημοκρατία της Μινέρβα διακήρυξε στον κόσμο την ύπαρξη και ανεξαρτησία της στις 19 Ιανουαρίου του 1972. Λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο.

Κι αυτό γιατί μόλις πέντε μέρες μετά, στις 24 Φεβρουαρίου 1972, τα γειτονικά κράτη (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Τόνγκα, Φίτζι, Ναούρου, Σαμόα και Νήσοι Κουκ) συγκάλεσαν πολυμερή σύσκεψη για το θέμα όπου και αποδέχθηκαν την αξίωση του βασιλιά της Τόνγκα Ταουφα’αχάου Τούπου Δ’ ότι οι ύφαλοι, ως νησιά πλέον, ανήκουν δικαιωματικά στην Τόνγκα καθότι «εδώ και χρόνια υπήρξαν ψαρότοποι του λαού της» (χωρίς πλάκα, αυτό γράφει η διακήρυξη του βασιλιά στην οικεία Εφημερίδα της Κυβερνήσεως).

 

Με την έγκριση λοιπόν των γειτόνων, ο Ταουφα’αχάου Τούπου Δ’ ετοίμασε εκστρατευτικό σώμα, στελεχώνοντάς το κυρίως από κρατούμενους για μικροεγκλήματα στις τοπικές φυλακές (κι αυτό χωρίς πλάκα – απελευθέρωσε κρατούμενους υπό τον όρο να συμμετάσχουν στην επιχείρηση κατάληψης).

Έτσι, στις 21 Ιουνίου του 1972, μετά από τριήμερη σύρραξη, ήταν η σημαία της Τόνγκα αυτή που ανέμιζε πια στη Νότια και τη Βόρεια Μινέρβα, και αρκετές εκατοντάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα θάλασσας προστέθηκαν στα χωρικά ύδατα και τους ψαρότοπους της χώρας.

Τι συνέβη έκτοτε;

Πρώτον, οι φιλελεύθεροι ιδρυτές της Μινέρβα επί χρόνια το πάλεψαν διαμαρτυρόμενοι στα διεθνή φόρα κατά του τογκιανού στρατού κατοχής. Άδικος κόπος.

Δεύτερον, ο Ταουφα’αχάου Τούπου Δ’ όρισε φρουρά για να προσέξει βασικά μη ξαναβυθιστούν τα νησιά, υποβιβαστούν ξανά σε υφάλους, και χάσουν έτσι τα χωρικά τους ύδατα.

Τρίτον, το Φίτζι θυμήθηκε το 2005 ότι δεν δέχεται τις αξιώσεις της Τόνγκα για τους «υφάλους», τα χωρικά ύδατα και την ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης που τους αντιστοιχούν, και το έδειξε με ψιλοτραμπουκισμούς, καταστρέφοντας το 2010 κάτι φάρους που είχε στήσει εκεί η Τόνγκα και τέτοια. Οι φάροι ξαναστήθηκαν, αλλά καλού-κακού η κυβέρνηση της Τόνγκα διαμήνυσε το 2014 ότι είναι διατεθειμένη να εκχωρήσει στο Φίτζι τις δύο Μινέρβες με αντάλλαγμα 60 νησιά και βραχονησίδες που ανήκουν σήμερα στο Φίτζι, αλλά οι κάτοικοί τους συγγενεύουν περισσότερο με τους Πολυνησίους της Τόνγκα παρά με τους Μελανησίους του Φίτζι. Ακόμη δεν έχει απαντήσει το Φίτζι, αλλά μάλλον δεν σφάξανε.

Ηθικό δίδαγμα; Αν θες να στήσεις ελάχιστο κράτος χωρίς νόμους και κρατική βία, πρόσεχε τους γείτονές σου που έχουν και νόμους, έχουν και κρατική βία, έχουν και κρατουμένους στις φυλακές τους.