Το Σάββατο που μας πέρασε βρέθηκα στο Passport, όπου τραγουδούσε ο Φοίβος Δεληβοριάς, ενόψει του νέου του δίσκου. Σχεδόν τέλος βραδιάς και ξεκίνησε να τραγουδάει το «Εκείνη». Φτάνοντας στο στίχο «γκαζώνεις τ’ αμάξι, χτυπάς και σκοτώνεσαι» η σκέψη όλων ήταν ανατριχιαστικά προφανής.
Ο Φοίβος την έπιασε, την αντιμετώπισε και έκανε και κάτι άλλο που δεν περίμενα. Πήρε λίγη ώρα και μίλησε για τον Παντελή Παντελίδη. Ξεκίνησε λέγοντας «Δεν ξέρω, προσωπικά με στεναχώρησε πολύ αυτή η είδηση».
Είπε κι άλλα και το έκανε έχοντας ανάμεσα στο κοινό του τον Γιάννη Χαρούλη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και πιθανότατα και άλλους που έχασα. Απέδωσε έναν φόρο τιμής στα ίσα, από τραγουδιστή σε τραγουδιστή, παρότι εκπροσωπούσε μια σκηνή ελάχιστα κοινή με τη δική του. Αρκετά εντυπωσιακά, δεν προσπάθησε να διαχωρίσει τα πόστα τους.
Αυτές τις μέρες διαπίστωσα πως πολλοί ταραχτήκαμε περισσότερο απ’ όσο περιμέναμε για το χαμό ενός λαϊκού σταρ που κάποιοι ελάχιστα ακούγαμε, δεν τον είχαμε δει live και ενδεχομένως να μην το κάναμε και ποτέ. Και αυτή η ταραχή, σε προσωπικό επίπεδο, με προβλημάτισε, ώστε να ψάξω από πού προέκυπτε.
Ίσως επειδή ο Παντελής πάτησε το REC και άρχισε μόνος του την καριέρα του. Μπήκε στα αφτιά και στο στόμα όλων μας, είτε ενδώσαμε στη φάση του ή όχι. Η επιτυχία του ήταν καταλυτική και τεράστια, τον πήρε από το Μπουρνάζι, του φόρεσε κοστούμι και τον έβαλε δίπλα σε μεγάλα ονόματα και σκηνές. Και περιέργως δεν πρόλαβε να του χαλάσει το μυαλό.
Οι συνεντεύξεις του ήταν -δυστυχώς για τα όρνια που έστησαν το επικήδειο γλέντι του- λίγες, ανούσιες αλλά ειλικρινείς και κάπως αγχωμένες.
Αλλά όσο τηλεοπτικό υλικό πρόλαβε να δώσει, παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε από δημοσιογράφους και πανελίστες, που πήραν εκφράσεις πόνου, είπαν ασύλληπτες μεγαλοστομίες και ανέβασαν ένα κάκιστο θέατρο, προσπαθώντας να προσελκύσουν όσους τηλεθεατές δεν πήγαν στην κηδεία, αλλά δεν ήθελαν να χάσουν το επικήδειο δράμα.
Η οικογένεια ζήτησε από τις κάμερες να μην τραβήξουν πλάνα κατά την άφιξη της σωρού στην εκκλησία. Και αγνοήθηκε. Πολύ περισσότερο, οι περιγραφές του –αναμενόμενου– πόνου της οικογένειας αποδόθηκαν με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην τραγική φιγούρα της μητέρας του, της οποίας ο θρήνος αποδόθηκε και σε γραπτή μορφή ή έγινε τίτλος ειδήσεων, ώστε να είναι πιο εύληπτος ο σπαραγμός.
Και δεν ξέρω ποιος θα έπρεπε να βάλει ένα όριο στα αδηφάγα ρεπορτάζ που ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο με όλο και περισσότερες λεπτομέρειες και κοντινότερα πλάνα, αλλά για άλλη μια φορά κανείς δεν το έκανε.
Τα αποτελέσματα προκαλούν αποστροφή και κρατούν το δημοσιογραφικό κλάδο στα χαμηλά επίπεδα που ο ίδιος χρόνια έχει επιλέξει.
Οι λήψεις με drone και τα τρικάμερα δεν άφησαν πολλά να διαφύγουν της προσοχής και το αναμενόμενο «κόκκινο χαλί» στήθηκε για να υποδεχτεί φίλους και λοιπούς celebrity παρατρεχάμενους, που δεν έχασαν την ευκαιρία να γίνουν μέρος του πρώτου θέματος των ημερών.
Αξιοθαύμαστα, η μετάβαση έγινε πάρα πολύ γρήγορα από εκείνους που, παρά τη δημόσια συγνώμη και την απόσυρση του τραγουδιού με τον ατυχή (;) στίχο, με τεράστια ευκολία τον είχαν αποδομήσει στις τελευταίες του μέρες. Η είδηση του θανάτου του καλύφθηκε χωρίς καμία πρόθεση αυτοκριτικής για τις κουβέντες που είχαν ειπωθεί.
Επί ματαίω πίστευα ότι το όλο τηλεοπτικό δράμα θα συνοδευόταν από κάποια πορισματική απόληξη, κάποιο μήνυμα. Αλλά όχι, δράμα για το δράμα.
Κρίμα πάντως, γιατί αντί να πουλάνε πόνο, θα μπορούσαν να τονίσουν κάποια πράγματα από τη ζωή του. Όντας αυτοδίδακτος, φτιάχτηκε εντελώς μόνος του, παρατώντας τη σίγουρη δουλειά για το όνειρο, το οποίο τροφοδοτούσε με αυτάρκεια. Και ήταν σε θέση, όταν ρωτήθηκε από πρωινή παρουσιάστρια τι του λείπει από τη ζωή του, να απαντήσει έτσι:
Πάντως, αρκετά τρομακτικά, ο θάνατος είναι λίγο σαν τη Νύχτα στο Παλέρμο. Η επόμενη μέρα ξημερώνει στυγνά χωρίς τον … (πρόσθεσε τυχαίο όνομα).
Και ακόμα πιο τρομακτικά, το θάνατο του David Bowie τον χώνεψα ευκολότερα.
Social Links: