Είναι κάποιες φορές που το να έχεις αγαπημένη ομάδα μόνο στα αθλήματα είναι λίγο. Το αίσθημα του οπαδού μέσα σου δεν ικανοποιείται με μονάχα μια πτυχή της καθημερινότητας (η οποία μάλιστα περιορίζεται στα Σαββατοκύριακα συνήθως) και το πρίσμα του ανταγωνισμού και της διόλου ευγενούς άμιλλας στέκεται πλέον μόνιμα ανάμεσα σε εσένα και τα περισσότερα ερεθίσματα που δέχεσαι από προϊόντα. Αν όντας μικρότερος είχα εξουσία επί του δημιουργικού τμήματος της εταιρείας που έβγαζε τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ, τότε σίγουρα θα έσπαγα το μοτίβο των οχηματικών θεματικών, προς διεύρυνση σε άλλα πεδία, με κάποια από τα οποία καταπιάνομαι παρακάτω. Ιδού λοιπόν κάποια πράγματα τα οποία κάποτε ήτανε (πραγματικοί ή όχι) αντίπαλοι μεταξύ τους και έχω πάρει οπαδική θέση για αυτά:
Βενζίνες: Mobil > Shell > BP
Η υπεροχή της βενζίνης Mobil είχε να κάνει τόσο με την οικογενειακή επιλογή αυτής, όσο και με τον Πήγασο του λογότυπου, σε σύγκριση πάντα με το κοχύλι της Shell. Η οποία έχει τα χειρότερα χρώματα, κόκκινο και κίτρινο. Τα χρώματα αυτά δίνουν μεν την αίσθηση κολασμένης απόδοσης, αλλά για κάποιο παιδί που τότε είχε ταχθεί φανατικά κατά των θερμών αποχρώσεων (λόγω ομάδας σαφέστατα) είναι απλά απεχθή. Ο Πήγασος υπερείχε και σε σχέση με το ακαθόριστο λάχανο της BP (το οποίο όμως χρωματικά ήταν η κορυφή, ομολογουμένως, λόγω του κυρίαρχου πράσινου). Η Mobil γενικώς μου έβγαζε μια εντύπωση σταθερότητας και ασφάλειας, κάτι σαν αυτό που αποπνέει η φράση «γερμανικό αυτοκίνητο», χωρίς να προσφέρεται για πρωταθλητισμό (κάτι στο οποίο στόχευε στο μυαλό μου η Shell, η οποία ήταν το λογικό καύσιμο για το καμπυλώδες Mazda που έδινε το Μεγάλο Παζάρι –όταν το κέρδιζα θα γέμιζα το ντεπόζιτο με Shell ομολογώ), οικογενειακά πράγματα δηλαδή. Η BP ερχόταν τρίτη και καταϊδρωμένη λόγω προτίμησής της από κάποιους συγγενείς που ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία τότε.
Απορρυπαντικά: Skip>Ariel
Λίγα πράγματα έχω μισήσει όσο το Ariel. Αφενός αιτία ήταν σίγουρα η προτίμηση που τρέφαμε οικογενειακώς για το Skip. Κυρίως, όμως, εδώ το θέμα ανάγεται στην σύγκριση των σχετικών τηλεοπτικών διαφημίσεων: ενώ το Skip έβγαζε έναν υπεράνω χαρακτήρα και μια αύρα επιστημονικότητας (οι ασπροντυμένοι επιστήμονες έκαναν παρέλαση στην οθόνη), βασιζόμενο στους 29 κατασκευαστές πλυντηρίων που το συνιστούν, το Ariel έπαιζε γκρίζα, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, παρουσιάζοντας τον εαυτό του απέναντι σε ένα άλλο κουτί απορρυπαντικού, δίχως όνομα (δύσκολα ξεγελούσαν κάποιον βέβαια, προφανώς εννοούσαν το Skip στη σχετική διαφήμιση), πάει να παίξει κι αυτό το χαρτί των κατασκευαστών πλυντηρίων, αλλά χωρίς να αναφέρει τον αριθμό αυτών –απατεώνες τελείως) και συγκρίνοντας τη δράση του με αυτού του δήθεν ανώνυμου. Έπαιζε δηλαδή ανταγωνιστικά, στοχεύοντας τον αντίπαλο και όχι προσπαθώντας να αναδειχτεί μέσα από τις δικές του αρετές αυτόνομα και αυτό με ενοχλούσε (και ακόμη με ενοχλεί) αφάνταστα. Ακόμη, μπορώ να πω με χαρά πως δεν έχω αγοράσει ούτε μια φορά Ariel.
Οδοντόκρεμες και Οδοντόβουρτσες: Crest>AIM / Oral-B>όλων των άλλων
Εδώ αρκούσε η φάτσα του Νίκου του Κούρκουλου στη διαφήμιση για να με αποτρέψει μια για πάντα από το να βάλω μέσα στο στόμα μου μια ΑΙΜ, ενώ η Crest έδειχνε ζεστές σκηνές από το σπιτικό μπάνιο, αλλά και πολύ ωραία εφέ για την εποχή, εκεί όπου η ΑΙΜ είχε απλά διαγράμματα. Τέλος, η Crest είχε και παιδική βερσιόν με ωραία γεύση και μασκότ τον κάστορα. Στις οδοντόβουρτσες δεν πρέπει ποτέ να είχα πάρει κάτι άλλο πέρα από Oral-B μέχρι αρκετά πρόσφατα, αρκεί μόνο και μόνο το όνομα το οποίο φάνταζε φουτουριστικό, έχοντας βάλει καίρια στην άκρη μιας στρογγυλεμένα τετραγωνικής λέξης (Oral) παύλα και γράμμα, σαν να είναι διαστημόπλοιο.
Σοκολατούχες σκόνες για το γάλα: Caotonic>Nesquik>Hemo
Το Caotonic είχε στη συσκευασία αλλά και στη διαφήμιση έναν υπερήρωα στο δίαστημα, το Nesquik από την άλλη ένα κουνέλι. Το Hemo είχε συσκευασία ο σχεδιασμός της οποίας θύμιζε μπογιά ελαιοχρωματιστή ή φάρμακο από την εποχή που η διακόσμηση δεν είχε ανακαλυφθεί, ενώ συν τοις άλλοις έδειχνε σε αυτήν την απαίσια διαφήμιση ένα παιδί να κάνει καθημερινά πράγματα, να παίζει μπάσκετ δηλαδή. Στις οδοντόκρεμες δεν είχαμε κάποια επιλογή φυγής από την πραγματικότητα, αλλά εδώ, όπου υπήρχε υπερήρωας, το να επιλέγεις να παίξεις μπάσκετ ήταν απλά αισχρό και κακόμοιρο. Όσο για το Carnation, δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ, αλλά το σκηνικό της Άγριας Δύσης με ξένιζε ως στυγνή αντιγραφή του Λούκυ Λουκ.
Κανάλια: Mega>ANT1
Το κουμπί 4 στο τηλεκοντρόλ είναι το πρώτο της σειράς του. Διόλου τυχαία, το Μεγάλο Κανάλι ήταν πάντα στο 4. Είχε καλύτερα παιδικά (Captain Planet, Robotech και φυσικά Disney Club), καλύτερες ειδήσεις (από ό,τι μου λέγανε –σίγουρα ο Χατζηνικολάου πάντως ενέπνεε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τον Θοδωρή Δρακάκη), καλύτερη χρωματική εικόνα κατά ένα περίεργο τρόπο (η εικόνα του ΑΝΤ1 πάντα μου έδινε την εντύπωση ξεθωριασμένου –και από ό,τι έχω ακούσει και από άλλους αργότερα δεν έκανα λάθος) και φυσικά καλύτερες σειρές (Απαράδεκτοι και Ρετιρέ αρκούσαν για να διαλέξω πλευρά, δεν ήμουν άλλωστε ποτέ ιδιαίτερος φαν της καριέρας του Μπέζου μετά τους Απαράδεκτους). Ακόμη και τα τηλεπαιχνίδια του πρέπει να ήταν καλύτερα: το Μεγάλο Παζάρι σαφώς πιο εντυπωσιακό από τον Τροχό της Τύχης, στην κατηγορία Βαρέων Βαρών, οι Κόντρες του Βλάση Μπονάτσου είχαν και το Ρουκ Ζουκ της Μαίρης Μηλιαρέση ήταν πολύ καλό για το κενό μεταξύ σχολείου και Αγγλικών), ενώ τα κυριακοβραδιάτικα σόου του Mega μού φαίνονταν πως μάζευαν περισσότερο κόσμο και ήταν πιο μεγάλα από κάθε άποψη σε σχέση με του ANT1. Χώρια που το ΑΝΤ1 ήταν και ελαφρώς φιλοβασιλικό.
Παγωτά: ΔΕΛΤΑ>ΕΒΓΑ>ALGIDA
Αν δεν εμπιστευτείς για το παγωτό σου μια εταιρεία η οποία βγάζει και φρέσκο γάλα, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Εμπιστοσύνη ενέπνεε όχι μονάχα το εύρος της δραστηριοποίησής της, αλλά και το ίδιο το λογότυπο, του οποίου το πρώτο, τρίτο και πέμπτο γράμμα πατάνε σταθερά στο έδαφος, ως τρίγωνα ακουμπισμένα με την καλή πλευρά κάτω. Συν τοις άλλοις υπήρχε εντός του εμβλήματος κι ένα τροπικό νησί. Πέρα από αυτό όμως, τα βασικά παγωτά που αφορούν ένα παιδί δημοτικού, αυτά δηλαδή που περιλαμβάνουν κάποιο δώρο, έχουν χαώδη απόσταση όσον αφορά τα ονόματά τους. Απέναντι στο αγγλικό, ξενικό, και άρα μοντέρνο, εξωτικό, και φυσικά προτιμητέο Lucky Cup της ΔΕΛΤΑ, η ΕΒΓΑ είχε να προτάξει την ΚΑΡΑΜΠΟΛΑ. Ας μη γελιόμαστε, με δανεισμένες από τα ιταλικά λέξεις που θυμίζουν υβρίδιο του Καραμανλή με τον Μπόμπολα δεν έχεις ελπίδες στο παιδικό κοινό. Η Algida από την άλλη ήταν από αδιάφορη έως απεχθής, κυρίως γιατί στο μυαλό μου ήταν συσχετισμένη με παγωτά γρανίτα (τα οποία δεν τα θεωρούσα καν παγωτά), αλλά και γιατί ήταν αυτή που χρησιμοποιούσε στις αφίσες της φωτογραφίες με γυναίκες με μαγιό, κάτι παντελώς αδιάφορο για μένα στην ηλικία εκείνη.
Social Links: