Η μισή μας παιδική ηλικία είναι τα κινούμενα σχέδια και οι ταινίες που βλέπαμε. Και κάτι που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ είναι η μουσική επένδυσή τους: επικά ίντρο από τα Θάντερκατς και το Ντράγκονμπολ, ντισνεικά τραγούδια και ένα σωρό themes από αυτό του Ντίσνει Κλαμπ μέχρι την διασκευή του “How Soon Is Now” των Charmed. Συνήθως όλα αυτά ήταν στη σφαίρα του μέινστρημ με μελωδίες ικανές να τραβήξουν κάθε παιδικό αυτί. Υπήρχαν όμως και οι στιγμές που οι δημιουργοί ψυχεδελιάζανε και έβγαζαν το μεράκι τους αφήνοντας μας άφωνους.
Τότε δεν καταλαβαίναμε τι γινόταν επειδή τα κριτήρια μας ήταν ανύπαρκτα οπότε συνεχίζαμε να παρακολουθούμε τα πάντα ακάθεκτοι. Τώρα όμως μπορούμε να εκτιμήσουμε όλα τα περίεργα σεξουαλικά υπονοούμενα, τα κακομεταφρασμένα puns στα ελληνικά και στην προκειμένη περίπτωση όλες τις πειραματικές μουσικές που ακούστηκαν σε παιδικά προγράμματα. Αυτό εδώ το ξεχασμένο τάμπλερ είχε ξεκινήσει έναν ευγενή σκοπό: να αρχειοθετεί όλες τις ψυχεδελικές, spacey εξπεριμένταλ στιγμές σε κινούμενα σχέδια και παιδικές σειρές. Πάμε να σταθούμε σε ορισμένες αξιοσημείωτες σκηνές που αποδεικνύουν ότι η τέχνη δεν περιορίζεται μόνο για ενήλικες.
Καταρχάς θα ξεκινήσω με αυτό εδώ το ψυχεδελικό αριστούργημα από την γνωστή ταινία Ντάμπο, το Ελεφαντάκι. Πιθανότατα κάποτε σε τρυφερή ηλικία την είδατε και σας σημάδεψε αυτή η σκηνή όπου ο Ντάμπο μεθάει και αρχίζει να βλέπει μια παρέλαση από ροζ ελέφαντες υπό τους ήχους του Sun Ra.
Το Sesame Street μάθαινε σε παιδιά προσχολικής ηλικίας την αλφάβητο. Καμιά φορά με τρόπο τον τρόπο που θα το έκανε ο Καρλ Σαγκάν υπό την επήρεια ναρκωτικών.
Στα 70s-80s η αγγλική τηλεόραση έπαιζε διάφορες occult σειρές για παιδιά (Owl Service, Witches and the Grinnygog κ.ά). Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε κι εμείς αγγλικό παγανισμό σε κακή ανάλυση και αντ’ αυτού βλέπαμε Τρεις Χάριτες σε επανάληψη. Ας εκτιμήσουμε έστω και τώρα τα intro των Children of the Stones και The Chocky, το οποίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το αντίστοιχο του Stranger Things.
Αν είχαμε ένα σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα ο κύριος Ρότζερς θα μας μάθαινε συνθεσάιζερ.
Δε θα μπορούσε να λείπει ο Αστυνόμος Σαΐνης, που είχε επίσης αξέχαστο intro και κινούνταν σε πιο ηλεκτρονικά μουσικά μονοπάτια. Μια εξαιρετική σκηνή από το 1983, το μέταλ ήταν η μουσική του διαβόλου και η εξπεριμένταλ για να ελέγχεις το μυαλό των εχθρών σου.
Αν κάνετε τον κόπο και κοιτάξετε όλο το μικρό αρχείο αυτού του τάμπλερ θα διαπιστώσετε ότι το Sesame Street εκτός των άλλων μάθαινε τι σημαίνει avant garde σε παιδιά. Εδώ έχουμε γεωμετρία από τον Φίλιπ Γκλας, που έγραψε μουσική ειδικά για την σειρά αυτή το 1979 και για κάποιο λόγο κατάφερε να προβληθεί το 1994.
Social Links: