«Αντέξαμε εξακόσια χρόνια Τουρκιάς, θα κάνουμε υπομονή πέντε-έξι μήνες ακόμα, μέχρι άλλοι να έρθουν». Αυτή η πρόταση διατυπώθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος έλαβε σαφέστατη κομματική προτίμηση, κατά τη συνέντευξή του στον Α. Παπαχελά την προηγούμενη Τρίτη. Στην ίδια εκπομπή, αποκάλεσε το Ν. Φίλη «προβληματικό άνθρωπο», κινούμενος στο ίδιο μισαλλόδοξο και ρατσιστικό πλαίσιο ρητορικής με διάφορους Μητροπολίτες, όπως ο Αμβρόσιος, αλλά και ο προκάτοχος του, Χριστόδουλος. Όλες αυτές οι δηλώσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή, δεν αποδοκιμάσθηκαν από τον Πρωθυπουργό.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Νίκος Φίλης, ως Υπουργός Παιδείας, προσπάθησε να προχωρήσει σε μια ριζική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, η οποία προφανώς εμπεριείχε μέσα και το αναχρονιστικό μάθημα των Θρησκευτικών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από πέρυσι τον Οκτώβριο να ξεκινήσει μια πρωτοφανής σύγκρουση της Ιεράς Συνόδου τόσο με το Υπουργείο, όσο και με την ίδια την Κυβέρνηση αρχικά, η οποία γέννησε ακόμα και ελπίδες για το διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Η κυβέρνηση, παρ’ όλα αυτά, όλον αυτόν τον καιρό, όχι μόνο συστηματικά παρεμπόδιζε τον –μόνο ελπιδοφόρο– Υπουργό να προχωρήσει το έργο της μεταρρύθμισης, αδειάζοντάς τον και προχωρώντας σε συναντήσεις ή και κοινές δηλώσεις με τον Ιερώνυμο, αλλά τελικά –με μια πρωτοφανή κίνηση στο χθεσινό ανασχηματισμό– τον έθεσε και εκτός Υπουργείου και Κυβέρνησης.
Η αποπομπή του Νίκου Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας, πέρα από μια ολοκληρωτική ήττα βαρύνουσας σημασίας για οποιοδήποτε κοσμικό κράτος που υπερβαίνει το επίπεδο των συμβολισμών, καθώς παραμένει αδιανόητο ο Αρχιεπίσκοπος να καθορίζει τη μοίρα ενός Υπουργού μιας Δημοκρατικά εκλεγμένης Κυβέρνησης, συνιστά και κάτι ακόμα. Αυτό είναι η πλήρης αποσύνδεση της κυβέρνησης από την κοινωνία και τις ανάγκες της σε θέματα που υπερβαίνουν το ΤΙΝΑ και τη μονοδιάστατη άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Εάν κατέρρευσε τον Ιούλιο του 2015 το αφήγημα της Ελπίδας με το οποίο κατάφερε ο Σύριζα να κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, τότε με αυτόν τον ανασχηματισμό κατέρρευσε επίσημα και το αφήγημα των εκλογών του Σεπτεμβρίου, το οποίο έθετε ως στόχο την έλευση του Νέου, αναφερόμενο στον πολυπόθητο κοινωνικό εκσυγχρονισμό.
Μέσω αυτού του ανασχηματισμού, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε τη διατήρησή του στην εξουσία πάση θυσία, κοιτάζοντας στο μακρινό 2018 και στη συζήτηση για το χρέος που πρόκειται να αναθερμανθεί σύντομα. Επιλέγοντας όχι μόνο τη μη ρήξη με τους ΑΝΕΛ, αλλά και την αναβάθμισή τους, τόσο μέσω της απόδοσης περισσότερων νευραλγικών θέσεων, αλλά και μέσω της πλήρους αποδοχής της ακροδεξιάς ατζέντας τους, επιβεβαιώνεται η διατήρηση του Αλέξη Τσίπρα σε ένα δρόμο δημοσκοπικής φθοράς, αλλά και μεταρρυθμιστικής στασιμότητας που πλέον δεν έχει απολύτως κανέναν γυρισμό.
Είναι βέβαια γεγονός ότι δεν είναι το μόνο θέμα η αποπομπή των Νίκου Φίλη και Σίας Αναγνωστοπούλου από το Υπουργείο Παιδείας. Εξίσου προβληματικό γεγονός αποτελεί και η επιλογή του Κώστα Ζουράρι στη θέση του Υφυπουργού Παιδείας, η οποία αποτελεί μια πράξη αντιμεταρρύθμισης. Είναι ευρύτατα γνωστές οι συντηρητικές του θέσεις σχετικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το ρόλο των Αρχαίων Ελληνικών στο σχολείο, το γλωσσικό ζήτημα, καθώς και οι θέσεις του σχετικά με την Εκκλησία, οι οποίες φλερτάρουν ανοικτά με τα όρια του αεροψεκασμού. Με επιλογές όπως ο Κώστας Ζουράρις, η κυβέρνηση δεν χάνει μόνο όποια στοιχεία προοδευτισμού τής είχαν απομείνει, αλλά –πολύ χειρότερα– περνάει και στην απέναντι όχθη, καθώς η εκπαίδευση παρέμενε ο μοναδικός χώρος άσκησης μιας διαφοροποιητικής πολιτικής, μακριά από υπαγορεύσεις και προαπαιτούμενα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, υπάρχει πλέον κανένας λόγος στήριξης της Κυβέρνησης; Ή μάλλον καλύτερα, υπάρχει λόγος ύπαρξης ενός κόμματος, το οποίο πλέον αδυνατεί να προσεγγίσει τις ανάγκες, τα πιστεύω και τις επιδιώξεις ενός μαζικού ακροατηρίου στη σημερινή δυστοπική μετα-αποκαλυπτική εποχή; Είναι πλέον διαχειρίσιμη η συσσωρευμένη απογοήτευση και αγανάκτηση; Ο ίδιος ο ανασχηματισμός και ο σαφής προσανατολισμός του, χωρίς καμία πρόθεση διδακτισμού, νομίζω αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα. Το «Παλιό» πέθανε, ζήτω το «Παλιό».
Social Links: