Κμδ
Σάπια μέσα Νοέμβρη, οι μισοί περιμένουν ήδη τα Χριστούγεννα μπας και γίνει κανένα μίνι – θαύμα και
α) σωθούν τα οικονομικά τους
β) σωθούν τα ερωτικά τους
γ) βρουν δουλίτσα σε κανά εποχιακό και φύγουν από κει σε σχήμα στολιδιού απ’το κουβάλημα και την εκμετάλλευση
δ) πιουν κανά περίεργο “για την καλή χρονιά” και δουν την αλήθεια / τα λάθη που τους έχουν οδηγήσει στη σήψη,
και οι υπόλοιποι διαβαίνουν το μονοπάτι της απόλυτης μαρμότας, με το μέλλον προδιαγεγραμμένο να κυλήσει όσο ανιαρά και βασανιστικά πέρασε και η υπόλοιπη ζωή τους, μέχρι και σήμερα.
Παρ’όλα αυτά, η ΤΕΧΝΗ είναι εδώ για όλους μας, με νέες κυκλοφορίες από μουσικούλες και λάιβζ να εμφυσούν μια πνοή ζωντάνιας στα κουφάρια των άτυχων ανθρωπίνων υπάρξεων του 2016, και δόξα τον καλό θεούλη, όλα τα είδη πάνε μπροστά λίγο – πολύ (rip glam), υπάρχει μια ποικιλία, όλοι θα βρουν κάτι στα γουστάκια τους αν η συμπλεγματική τους προσωπικότητα δε μπει εμπόδιο στην ακουστική τους ευχαρίστηση.
Το πρόβλημα έρχεται στο πόσο είσαι ικανός να κρύψεις τον όνειδο όταν η κουβέντα έρχεται στο μέταλ.
Προφανώς δεν αναφέρομαι στα φρέσκα πραγματάκια με τα προθέματα post, drone, technical, ambient μα μου (τα core πεθάνανε σύντροφ@, δεν έχει τσούκα τσούκα και μπρεικντάουνς πια, λαστ γίαρ), τα οποία είναι ικανά να μετατρέψουν τον ακροατή τους σε man/womaneater με 3 τίτλους κομματιών, δύο σιντάκια απ’τα παλιά, μια δυνατή επένδυση σε merch και αναφορές σε περίεργους τεχνικούς όρους όπως “4/4”, “13/8”, “πολυρυθμίες”, “reverb”, “flac”, “κιθάρα” κτλ. Εδώ μιλάμε για αγνό μέταλ.
Ειλικρινά τώρα, είχε βγει τώρα πέρσι – πρόπερσι, πότε ήταν το τελευταίο Maiden. Άργησα να το ακούσω ψιλοεπίτηδες, ψιλοεπειδή δεν αρέσει στα κορίτσα, και άρχισα να παραξενεύομαι λίγο με τους διθυράμβους που το ακολουθούσαν. Φέτο το καλοκαίρι εκεί στα γερά σαραντάρια πήρα βαθιά ανάσα, οπλίστηκα με υπομονή, έβαλα και λίγη μπλου τακ στον κώτσο που είχα κρατημένο στο συρτάρι απ’το Λύκειο που κουρεύτηκα γιατί είχα ψείρες με είχε φάει η ζέστη αθληταρά άνθρωπο, και δεν απογοητεύτηκα καθόλου.
Ξύπνησε και πάλι ο έτσι μέσα μου που ρόκαρε στα ερ γκιτάρζ, που κορώνιαζε και το παραμικρό γύρισμα παρέα με τον Dickinson, να μη τα πολυσυζητάμε, utter defeat ο δικός σου, μηδέν σε όλα, άντε τώρα να κάνεις κατσάπ με δίσκο μέηντεν, τα ξέρετε.
Αφού πέρασε κι αυτή η καταιγίδα και κατάφερα να λέω ότι μετά από τόσο καιρό το άκουσα ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ (πολύ σημαντικό), βγήκαμε σχετικά αλώβητοι απ’τη διαδικασία. Ούτε φατούρο, ούτε κρα, τίποτα, ντάξει, απλά ακούς καινούρια δουλειά Maiden το δύο δεκάξι, και τι να κάνεις, θα μπορούσε να’ναι και χειρότερα.
Μέσα Νοέμβρη, λοιπόν, και τα χειρότερα ήρθανε.
Οι Metallica μας είχαν πετάξει 3 σινγκλάκια τον τελευταίο καιρό, με το πρώτο να είναι ενδεικτικότατο της ποιότητός τους τα τελευταία χρόνια (σαν τον Πράνιτς στον Παναθηναϊκό), το δεύτερο να είναι αρκετά ευχάριστο (Moth Into Flame), και το Atlas Rise να μας θυμίζει γιατί ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, και γιατί δε πρέπει να κλέβουμε ριφάκια Maiden όταν μας ξέρουν πάνω από 10 άτομα.
Προφανώς σαν ποιοτικός ακροατής του κώλου, δε μπόρεσα να αντισταθώ στο να δω τι λέει ολόκληρος ο δίσκος, με τα κλασικά “έλα, στο 2ο κομμάτι θα το’χω κλείσει, γελάει ο κόσμος, τι εξώφυλλο είναι αυτό, παλιμπαιδιστές, βάλε λίγο Orion σε παρακαλώ” κτλ.
Όχι δε το’κλεισα στο 2ο κομμάτι, όχι ότι έχει παίξει πάνω από 3 φορές (όχι σερί, είπαμε, θέλουμε να συνεχίσουμε να μπορούμε να βγούμε απ’το σπίτι) ΟΛΑΚΕΡΟ, αλλά έχω να μιλήσω για ένα αξιοπρεπέστατο προϊόν, το οποίο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, σώζει αρκετά το μπραντ νέημ του πολυκαταστήματος που λέγεται Metallica.
Δε θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες (πόσες απ’αυτές να αξίζει ένας ΜΕΤΑΛ δίσκος, άλλωστε), αλλά θέλω να μπω στη διαδικασία να κρίνω λίγο το πως θα μπορώ να υπάρχω σε συζητήσεις, ηλεκτρονικές και μη, με αυτό το βραχνά στην ψυχή μου.
Πως γίνεται να μπορώ να συνεχίσω να διατηρώ το κύρος που έχτιζα με κόπο και ιδρώτα (ακούγοντας καταναγκαστικά κουλ πραγματάκια γιατί έπρεπε) ως μάω τάο ακροατής που έχει ξεπεράσει αυτούς τους παιδικούς ήχους; Πώς θα γίνει να μπαίνω στα ΜΜΜ και να μη φοβάμαι να ακούσω τέρμα κάτι απ’το mp3, μήπως και το αναγνωρίσει ο σοφιστικέ κλαρίνος που αράζει στη γωνία με μπλούζα καλτολούνα; Πώς γκένεν αυτό;
Η απάντηση έρχεται στο ότι το μέταλ πλέον αρχίζει να ξαναγίνεται της μοδός, μέχρι και οι ακρότεροι των ακροατών χρησιμοποιούν μπλουζάκια από κλασικές μέταλ μπάντες γιατί είναι καλτ (πως πέρασε η αηδιαστική μόδα που όλοι φορούσανε το ελπι σόνικ γιουθ σε οτιδήποτε είδος ρουχισμού) και τα ανεβάζουν στα σόσιαλ μήντια ως “μη ξεχνάμε κι αυτά”, “omg tr00”, “καμία ντροπή” κτλ, οπότε τα πράγματα είναι πιο απλά απ’όσο φαίνονται – ακούτε μέταλ, είναι υγεία, είναι (και πάλι) κουλ, μπορεί να μην είναι επανάσταση, αλλά το λιντσάρισμα είναι (και πάλι) μακριά, ρωκ ον συνακροαταί.
Εκτός αν είναι το καινούριο In Flames, για το οποίο στέλνουμε sms, ψηφίζοντας Σουηδία για τη Eurovision της επόμενης σεζόν.
ΥΓ. Το παρόν παραλήρημα γράφτηκε υπό τους ήχους του Nightfall in Middle-Earth.
ΥΓ 2. Να σημειωθεί πως οι μετάλικα κάνανε κλιπς ΟΛΑ (ναι, κι όμως) τα κομμάτια του νέου δίσκου, με το οπτικό τους απάγαυσμα να βρίσκεται εδώ, κάτι το οποίο λίγο πολύ ακυρώνει όλες τις παραπάνω γραμμές.
Social Links: