Με τον Αρτέμη Σώρρα και την ιδιόμορφη οργάνωσή του δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι. Το Σεπτέμβριο που πέρασε, έγινα μάρτυρας της εξόρμησης που είχαν αυτός και τα μέλη…

Ο Αρτέμης Σώρρας και το εύφλεκτο εμπόριο Ελπίδας

Με τον Αρτέμη Σώρρα και την ιδιόμορφη οργάνωσή του δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι. Το Σεπτέμβριο που πέρασε, έγινα μάρτυρας της εξόρμησης που είχαν αυτός και τα μέλη του στη Νέα Φιλαδέλφεια με την αφορμή του ανοίγματος των νέων τους γραφείων σε κοντινή περιοχή. Έκτοτε πολλά έχουν γίνει. Η οργάνωση του Σώρρα έχει ανοίξει ακόμη περισσότερα γραφεία, έχει καταφέρει να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την επικράτεια, έχει δημιουργήσει έναν προσωπικό στρατό που λειτουργεί με όρους ακραίας θρησκευτικής αίρεσης, ενώ σήμερα υψηλόβαθμο μέλος της οργάνωσής του φέρεται να εμπλέκεται και σε έναν αρκετά περίεργο φόνο άλλου μέλους της, με αποτέλεσμα η συζήτηση γύρω από το πρόσωπό του να μπορεί να γίνει εκ νέου, με όρους επικαιρότητας.

Παρακολουθώ τον Αρτέμη Σώρρα από το 2011. Τότε άλλωστε εμφανίστηκε στο προσκήνιο με την περιβόητη υπόθεση της κατοχής μετοχών της Τράπεζας της Ανατολής, καταφέρνοντας να εδραιωθεί, μέσω και της ανοχής και στήριξης του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου και της Ζούγκλας, οι οποίοι αργότερα βέβαια –αφού τον είχαν διαφημίσει επαρκώς– προχώρησαν στη συνολική αποκαθήλωσή του, δημοσιεύοντας ένα πλήρες ρεπορτάζ, το οποίο κατέρριπτε τους ισχυρισμούς του περί κατοχής των μετοχών, αλλά και των 600 δις. Μικρή σημασία είχε όμως η τότε αποκαθήλωσή του. Έτσι, ελάχιστο καιρό μετά, ο Αρτέμης Σώρρας επέστρεψε δριμύτερος, με την οργάνωσή του να διαλαλεί την κατάθεση 600 δις σε λογαριασμό υπέρ της αποπληρωμής του χρέους, ποσό το οποίο βρέθηκε από την πώληση διαστημικής τεχνολογίας (!) στην αμερικανική κυβέρνηση.

 

 

Με μια πρώτη ματιά, ο Σώρρας είναι πνευματικό παιδί της εποχής των μνημονίων. Η διάλυση του δικομματισμού, η αποστροφή από τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση και τέλος η τεράστια ανομοιογένεια του κινήματος των αγανακτισμένων γέννησαν πολιτικούς σχηματισμούς και κόμματα που παραδοσιακά βρίσκονταν έξω από ένα πλαίσιο αποδοχής. Η περίοδος 2011-2015 καθιέρωσε έναν πολιτικό λόγο, αλλά και μια αισθητική συνθήκη που νομιμοποιούσε μια Ακροδεξιά και βαθύτατα ρατσιστική ρητορική τύπου «κρεμάλες στους προδότες πολιτικούς», «είναι όλοι τους Εβραίοι» και γενικότερα μια γενικότερη αποστροφή προς τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ το 2012, η νίκη του το 2015 και η συσπείρωση που επέφερε –παρόλες τις στρεβλώσεις του– ο νέος δικομματισμός της εποχής, αποσιώπησε τέτοιους κραδασμούς και με έναν τρόπο ενσωμάτωσε στο εκλογικό σώμα εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας, τα οποία είχαν απομακρυνθεί από τον κορμό της επονομαζόμενης «κανονικότητας». Παρόλα αυτά, η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ του ’15 και η εκ νέου αποστροφή από την πολιτική που δημιουργήθηκε έδωσε νέα πνοή στο «κίνημα» του Σώρρα, γιγαντώνοντάς το και εξαπλώνοντάς το σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο ο Σώρρας, όσο και οι ακόλουθοί του βρίσκονταν καλυμμένοι κάτω από το πρίσμα της γραφικότητας, της παράνοιας του βλάκα της διπλανής πόρτας που βλέπει Λιακόπουλο και τον πιστεύει, μιλάει για Γέροντα Παΐσιο και ψαγμένες προφητείες, ενώ παράλληλα αναφέρει τον Κώστα Σημίτη ως Ααρών Ααβούρη, θυματοποιώντας εαυτόν και χώρα ως τα αποτελέσματα συνωμοσιών.

 

 

Παρόλα αυτά, τέτοιες αναλύσεις, πέρα από το προφανές, την απαξίωση ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας, όπως και διαπιστώσεις του τύπου ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να έχουν εκλογικό δικαίωμα, αγνοούν μια προφανή πραγματικότητα. Αναφέρομαι στην ευθύνη του ίδιου του κράτους που εδώ και αρκετά χρόνια όχι μόνο επιτρέπει στον Σώρρα και τον κάθε Σώρρα να αλωνίζει ολόκληρη τη χώρα και να εμπορεύεται ελπίδα σε ανθρώπους εξαθλιωμένους και μη, αλλά συμπορεύεται και μαζί του σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, μιας και είναι γνωστά τα περιστατικά δημάρχων που έδωσαν τον όρκο του, όπως και το περιστατικό με τον δήμαρχο της Αμοργού και την αποδοχή του επενδυτικού πλάνου του Σώρρα. Ενώ το παράδειγμα της δολοφονημένης ψυχιάτρου, η οποία συμμετείχε στη γνωστή οργάνωση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την απτή απόδειξη ότι τέτοιου είδους εγχειρήματα είναι πιο περίπλοκα και αδυνατούν να αναλυθούν από τη γνωστή και πολυφορεμένη –κατά τα χρόνια της κρίσης– ρήση «είναι ζήτημα παιδείας».

Παρόλα αυτά, δεν πρόκειται απλά για ένα εμπόριο ελπίδας. Δεν πρόκειται καν για μια πολιτική επιλογή, η οποία είτε θα επιβεβαιωθεί είτε θα αποτύχει. Πολύ περισσότερο, πρόκειται για μια δομή που θυμίζει έντονα –λαμβάνοντας υπόψη και τα τελευταία περιστατικά– εγκληματική οργάνωση, η οποία  καλύπτεται έντεχνα με τη βιτρίνα της πολιτικής. Πέρα από την ίδια την ιδεολογία της οργάνωσης, η οποία στηρίζεται σε θεωρίες περί ανωτερότητας του ελληνικού φυλου, φυλετικής καθαρότητας και τον βαθύτατα ρατσιστικό και μισαλλόδοξο λόγο που τις συνοδεύει, δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις όπου τα κατά τόπους μέλη χρηματοδοτούν την ίδρυση και λειτουργία των γραφείων της Ε.ΣΥ. αλλά και την εγγραφή τους, με την υπόσχεση ότι θα έχουν απαλλαγή από κάθε είδους εισφορά και οφειλή προς το Δημόσιο και τις τράπεζες. Ενώ παράλληλα, τώρα τελευταία, έρχονται στην επιφάνεια και αναφορές για απειλές και εκβιασμούς μελών της οργάνωσης που επιθυμούν να φύγουν από αυτή.

 

 

Όσο διαρκεί η οικονομική κρίση, η πλήρης διάλυση του κοινωνικού ιστού, καθώς και η όξυνση των ανισοτήτων, είναι προφανές ότι θα υπάρχει και το εμπόριο ελπίδας, όπως και η προσμονή σε μαγικές λύσεις και θείες παρεμβάσεις. Η διάχυτη ανάγκη για λύτρωση και δικαιοσύνη γεννά Σώρρες και οι Σώρρες με τη σειρά τους γεννούν και μεγιστοποιούν την ανάγκη του κράτους αλλά και της Δικαιοσύνης να προφυλάξουν τους πολίτες της από τους κάθε είδους επίδοξους. Άλλωστε τα υλικά της «ελπίδας» είναι εξαιρετικά εύφλεκτα και επιζήμια και η φωτιά έχει ήδη ανάψει –το θέμα όμως είναι για πόσο θα καίει.