Το γράμμα της δασκάλας των καλλιτεχνικών από το Πέραμα, Έλενας Καραγιάννη, απέκτησε –δικαίως– μια ισχυρή δυναμική στο διαδίκτυο και αναπαρήχθη από ανθρώπους που γράφουν και μιλούν από διαφορετικές θέσεις: εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας, γονείς, παιδιά, πολιτικοί ακτιβιστές. Ένα σύντομο κείμενο, πρωτογραμμένο στον λογαριασμό της στο facebook, συσπείρωσε στιγμιαία πολλούς ανθρώπους. Ένα κείμενο με κοφτό και λαχανιασμένο ύφος, το οποίο μετέφερε τον τρόμο, αλλά και τη δέσμευσή της σε αγώνα. Ένα κείμενο βιωμένης εμπειρίας από μια δασκάλα σε μια από τις λιγότερο οικονομικά και πολιτισμικά προνομιούχες γειτονιές της Αθήνας.
Σε μια εποχή εντατικοποίησης της εκπαίδευσης, όπου τα διαφημιζόμενα σεμινάρια και επιμορφώσεις αποσκοπούν στο χτίσιμο ενός φακέλου μάλλον, παρά μιας θέασης του κόσμου. Σε μέρες κατά τις οποίες η πρώτη και τελευταία ερώτηση των «εκπαιδευμένων» είναι για το αν θα δοθεί κάποια βεβαίωση παρακολούθησης. Σε μέρες όπου η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών δεν αποσκοπεί σε έναν ριζικό μετασχηματικό των πλαισίων αναφοράς τους, σε μια αυτοσυνείδηση για τις γνωστικές και κοινωνικές τους παραδοχές και φυσικά για τις συνέπειές τους, το γράμμα αυτό το μεταφράζω ως γράμμα απόλυτης αυτογνωσίας και κοινωνικής τοποθέτησης της γράφουσας.
Η Έλενα Καραγιάννη συμπυκνώνει στο γράμμα της ένα συγκεκριμένο όραμα για τον κόσμο, το οποίο υπηρετεί. Ένα όραμα για μια αντιρατσιστική εκπαίδευση, για μια αγωγή ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα όραμα για τον άνθρωπο, αλλά και την ανθρωπότητα. Ανακαλεί την επικοινωνιακή σχέση με τους γονείς και της μητέρες: («Γιατί τα ξέρω τα συναισθήματά τους. Ήμουν κοντά τους τα τελευταία 19 χρόνια»). Βλέπει το υποκείμενο και την φωνή της σαν αποτέλεσμα των κοινωνικών και ιστορικών συσχετισμών και γράφει ως γυναίκα: «Γι’ αυτό θα συνεχίσω να μιλάω. Ξέρω. Δεν επιτρέπεται αυτήν την εποχή. Ιδιαίτερα σε γυναίκες». Η διδασκαλία που υπηρετεί είναι μια ενσώματη σχέση με τα αγγίγματα, τις αγκαλιές, την παρηγοριά, τα γριπιάσματα και το κρύο σώμα. Η Έλενα Καραγιάννη πρώτα και κύρια δεσμεύει τον εαυτό της σε ένα συλλογικό αγαθό και θέτει τη χειραφετητική διάσταση της εκπαίδευσης στην αιχμή των προσπαθειών της: «Για να αλλάξω τον κόσμο. Αυτό με ενδιαφέρει μόνο. Δυστυχώς, αυτό με ενδιαφέρει μόνο». Το όραμά της για την κοινωνική αλλαγή κάθε άλλο παρά θολό είναι. Αφορά τον αγώνα ενάντια στις ποικίλες ιεραρχήσεις: της φυλής, του φύλου, της τάξης. Το κάλεσμα σε αγώνα από πλευράς της δεν θα πρέπει να μείνει αναπάντητο από κανέναν από εμάς: «Για να αλλάξουμε τον κόσμο.Θα έρθετε;»
Social Links: