«Καλά, παιδάκι μου, τι κάνεις ξύπνιος από τις 6:30, σαββατιάτικα; Όταν έχεις σχολείο σε τραβάμε να σηκωθείς και σήμερα που μπορείς να κοιμηθείς μια ώρα παραπάνω είσαι στο πόδι από…

Τα σαββατοκύριακα στα ’90s ή γιατί να σηκώνεσαι από τις 6:30 το πρωί

«Καλά, παιδάκι μου, τι κάνεις ξύπνιος από τις 6:30, σαββατιάτικα; Όταν έχεις σχολείο σε τραβάμε να σηκωθείς και σήμερα που μπορείς να κοιμηθείς μια ώρα παραπάνω είσαι στο πόδι από τις 6:30, για να δεις αυτά στην τηλεόραση;»

 

 

Το κομμάτι που παρατίθεται αποτελεί απόσπασμα από ποιηματάκι που έπαιζε σε επανάληψη κάθε σαββατοκύριακο στη δεκαετία του ‘90, όταν η μάνα σου σε έβλεπε στημένο μπροστά στην τηλεόραση, με τα παιχνίδια ανά χείρας, παρακολουθώντας με προσήλωση αυτή την υπέροχη ανακάλυψη της ανθρωπότητας: τα ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ!

Τα Σαββατοκύριακα θυμάμαι τη μέρα μου να ξεκινά από πολύ νωρίς. 6:29 άνοιγα τα μάτια μου, 6:29:59 άνοιγα τηλεόραση για να προλάβω το Spiderman στο Star· δεν ήξερα ακόμα να διαβάζω το κλασικό ρολόι, οπότε είχα ηλεκτρονικό –γι’ αυτό και η τόση ακρίβεια χρόνου. Βέβαια, στις 6:45 άρχιζαν τα διλήμματα, γιατί εκείνη την ώρα ξεκινούσαν στον Ant1 τα Gargoyles –ναι, ο Ant1 είχε τα Gargoyles πριν πάρει τον Μάικ τον φασολάκι (sic). Το δίλημμα το ξεπερνούσα γρήγορα, γιατί ο Spiderman ήταν ο αγαπημένος μου ήρωας –και θα εξηγήσω αμέσως τον λόγο. Ως παιδί του νηπιαγωγείου και των πρώτων τάξεων του δημοτικού, φοβόμουν τον Batman, παρότι το έβλεπα (στον Ant1), γιατί ήταν –κι ευτυχώς είναι ακόμα– πολύ σκοτεινός χαρακτήρας και ο Superman (στο Star) μου φαινόταν πολύ βυσματίας με τόσες δυνάμεις. Οπότε ο Spiderman μου φαινόταν ιδανικός. Είχε χιούμορ, ωραία κοπέλα, δούλευε για να ζήσει, αγαπούσε τη θεία του που μου θύμιζε –και μου θυμίζει ακόμα;– τη γιαγιά μου, ήξερε από «επιστημονικά» πράγματα. Ε, τι άλλο να ζητούσα; Έτσι, λοιπόν, κατέληγα να βλέπω Gargoyles κανένα τεταρτάκι στο τελείωμα.

Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω να σας λέω το πρόγραμμα παρακολούθησης cartoon που είχα για τα Σαββατοκύριακα. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αφενός και αφετέρου όλοι, λίγο έως πολύ, το ίδιο είχαμε. Όχι; Θα ήθελα πολύ όμως να συνεχίσω να γράφω για τα κινούμενα σχέδια ή «Μίκυ Μάους» (όπως σημείωνα πάνω στις βιντεοκασέτες που έγραφα από την τηλεόραση). Η δεκαετία του 1990 ήταν ο παράδεισος κάθε παιδιού από την άποψη του παρεχόμενου τηλεοπτικού υλικού. Σε καθημερινή βάση, υπήρχε το Juniors TV και τα Σαββατοκύριακα όλα τα κανάλια μαζί, από τις 6:00 έως τις 15:00, έβαζαν σκοπό της ζωής τους να μας κάνουν να πάθουμε επιληψία από το ζάπινγκ.

Στα υπερηρωϊκά cartoon μπορούν να προστεθούν οι X-MEN, o Iron Man –και με την γκρι και με την κόκκινη στολή:

Χελωνονιντζάκια, με τις λαχταριστές πίτσες τους –ενώ εσύ έτρωγες για μεσημέρι φακές:

O HE-MAN και η SHE-RA (ο ξανθούλης με το καρεδάκι που έκανε solarium και είχε την τίγρη που φοβόταν τους πάντες και η κουκλάρα αδερφή του που δεν ήξερε ότι ήταν αδερφή του….):

O Bravestarr –δύναμη της αρκούδας κούδας, κούδας κούδας, μάτια του γερακιού, γερακιού, γερακιού, αυτιά του λύκου, λύκου, λύκου, ταχύτητα του πούμα, πούμα, πούμα κτλ.:

Ο Spiderman and his amazing friends, με τη γυναίκα-φωτιά και τον άνθρωπο-πάγο. ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ!

Οι Fantastic Four (το cartoon ήταν πολύ ανώτερο απ’ τις ταινίες):

Οι Αστρομαχητές (ήμουν αυτός με το κόκκινο αμάξι, να ξέρετε…)

Τα Silver Haws:

Οι THUNDERCATS, ΔΙΑΟΛΕ! ΧΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ:

Ο Voltron, που ποτέ δεν είδαμε το τέλος του (τουλάχιστον έτσι θυμάμαι):

Τα Transformers:

Οι G.I. JOE:

και αρκετά ακόμα που θα ξεχνάω σίγουρα και, μόλις τα πείτε, θα απαντήσω «ναι ρε συ!». Ξέρω, ξέρω, με την παράθεση των παραπάνω έχω φτιάξει μια σούπα με cartoon από comic της Marvel και της DC μέχρι anime, αλλά –πείτε μου την αλήθεια– ποιος νοιαζόταν τότε; Προσωπικά, πάντως, τα έβλεπα όλα με την ίδια ευχαρίστηση!

Κάπου εκεί μπήκε στη ζωή μας το Disney Club στο Mega, με τον Λυκούργο και την Καρολίνα. Παιχνίδια, δώρα και cartoon της Disney. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Ο Αnt1 απάντησε δυναμικά φέρνοντας τις Dragon ball: τις πρώτες, τις καλές –όχι αυτές με τους Σάγιαν που κάνουν ντεκαπάζ.

Και μετά έριξε την ατομική του βόμβα με τους Power Rangers (κο, κο Πάουερ Ρέιντζερς! Tι; Δεν έλεγε έτσι;)

Αυτά ήταν τα βασικά. Από εκεί και πέρα, όμως, κάπως έπρεπε να περνάμε την ώρα μας. Κινούμενα σχέδια όπως το Μαγικό Σχολικό (Αnt1), Jumaru (Juniors TV), Biker Mice (Ant1 & Juniors TV), Action Man (Star), Sailor Moon (ήταν πριν τους Power Rangers, δεν φταίω εγώ), το Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος, ο Αστυνόμος Σαΐνης, ήταν μόνο μερικά από εκείνα που μας έκαναν να γράψουμε εργατοώρες βλέποντάς τα.

Δεν τελείωσα ακόμα! Ελπίζω να μην ξεχάσατε τον Ρέξιο και τους Μπόλεκ και Λόλεκ (Juniors TV, 902), τον Scooby-Doo (Juniors TV, Star), τη Μάγια τη Μέλισσα (Juniors TV, Star), τον Λούκυ Λουκ (Ερτ2 -τότε-), τον Μαύρο Πειρατή (Ερτ2), τον ΤενΤεν (Juniors TV) και τον Ποπάυ ( Juniors TV)… Αν τα ξεχάσατε ή δεν τα έχετε δει, εσείς χάνετε!

Ντάξει, το σημείο που βάζει σφραγίδα το πρόσωπό του ήταν η υπέρτατη στιγμή!

Ήρθαν οι Ρώσοι!

Πολύ καλύτερο απ’ τις ταινίες:

Αφιερωμένο από έναν επτάχρονο:

Η άγρια δύση στην πόρτα μας:

Καθημερινές μεσημέρια είχε:

και τα κλασικά:

 

Το Juniors Tv όμως δεν σταματούσε πουθενά. Μας έμαθε τον Asterix και τον Obelix (αγαπημένη ταινία οι δώδεκα άθλοι· άλλωστε ζήσαμε μετά από χρόνια όλοι τον άθλο του να θες να πάρεις ένα πιστοποιητικό Α38 απ’ το δημόσιο). Εκτός αυτού, όμως, είχε κι ένα σωρό άλλα, γνωστά και άγνωστα cartoon, τα οποία είτε ξεχνώ, είτε δεν έμαθα ποτέ το όνομά τους. Ας πούμε, θυμάμαι ένα με δύο χαρακτήρες (άντρα-γυναίκα νομίζω) που οδηγούσαν δυο αυτοκίνητα (κόκκινο-μπλε), τα οποία στη θέση του ραδιοφώνου είχαν υπολογιστή που μιλούσε.

 

 

Το 1999, λοιπόν, με το τέλος της δεκαετίας, ήρθε και το κλείσιμο του Juniors TV. Κάπου εκεί μίσησα τον Ant1. Πίστευα πάντα πως ο Ant1 είχε κάνει την καταγγελία για να κλείσει το κανάλι ΜΑΣ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το πίστευα. Από τότε –και σε βάθος δεκαετίας– τα κινούμενα σχέδια άρχισαν να χάνουν την αίγλη τους. Προφανώς και δεν φταίει ότι μεγάλωσα –μην ακούω χαζομάρες! Το Star και το Alter έκαναν κάποιες προσπάθειες, αλλά πάντα περνούσαν κάτω απ’ τον πήχη. Είδαμε κάτι λίγα Pokmon –τις πρώτες καλές σεζόν, όχι μετά που ανακάλυψαν, σαν άλλοι Κολόμβοι, 3 δις νέους κόσμους–, μια σεζόν Digimon –οκ, μέτριο ήταν– και μια σεζόν YuGiOh –προσωπικά δε με άγγιξε τόσο. Ίσως, κλείνοντας, μπορώ να πω πως η τελευταία μόδα της γενιάς των ’90s ήταν τα Pokémon, παρότι στην Ελλάδα ήρθαν στα ’00s.  Το μόνο σίγουρο είναι πως τα cartoon της δεκαετίας του 1990 είχαν μουσικάρες!