Καλησπέρα, αγαπητό κοινό του ΣΚΡΑ-Punk και του Horrorscope. Το παρόν άρθρο είναι το πρώτο της στήλης μας που γράφεται στην Ελλάδα, παρέα με πρωινό φραπεδάκι και έναν παπά στο μεγάφωνο…

Horrorscope: My Hovercraft is Full of Horrors. 10 βιβλία κοσμοπολίτικου τρόμου για να αφήσετε τον Αμερικάνο στο ράφι

Καλησπέρα, αγαπητό κοινό του ΣΚΡΑ-Punk και του Horrorscope. Το παρόν άρθρο είναι το πρώτο της στήλης μας που γράφεται στην Ελλάδα, παρέα με πρωινό φραπεδάκι και έναν παπά στο μεγάφωνο να ψέλνει τα δικά του απέναντι. Καλή φάση να επιστρέφεις και να βλέπεις γνώριμα πρόσωπα, να ακούς τη γλώσσα σου, να χτυπάς και ένα-δυο τσιπουράκια απευθείας από την πηγή.

Που λες, αγαπητέ χορρορά αναγνώστη, δύσκολο πράγμα τα ξένα. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που σκέφτηκα σοβαρά την πιθανότητα επιστροφής στην Ελλάδα. Ήταν πάνω στο μεσοκαλόκαιρο, όταν συνειδητοποίησα ότι στην αυλή έξω από το διαμέρισμα είχαν μαζευτεί μερικά αχυρομάλλικα παιδάκια που κρατιόνταν χέρι-χέρι και … τραγουδούσαν κάτι σαν αργόσυρτο νανούρισμα. Κάπου εκεί το είδα να συμβαίνει: να βάζω το καπελάκι στο καραφλιασμένο από τον τρόμο κεφάλι μου, τα βιβλία και τον γάτο στη βαλίτσα, να αναφωνώ: «ως εδώ ήταν, αντιός Σουηδία, κρατήστε τα κεφτεδάκια σας και τα κριπιαστικά σας παιδάκια και τα λέμε σε κάποια ελληνική παραλία το επόμενο καλοκαίρι» και να την κάνω για Ελλάδα με τα πόδια.

Τελικά τα παιδιά τραγουδούσαν ένα παραδοσιακό τραγουδάκι περί βατράχων, αλλά εμένα δεν μου το βγάζεις από το κεφάλι ότι προσπαθούσαν να καλέσουν κάποιον δαίμονα με πολλά ö και å στο όνομά του σε στυλ κομοδίνου από τα ΙΚΕΑ, κι όταν με πρόσεξαν να τα κοιτάω σαν τον Σάδερλαντ στο «body snatchers», το γύρισαν στα βατραχάκια.

 

Åååååååååååååå!!!!!!!

 

Θωρείς λοιπόν, φίλε χορρορά, τη βιβλιοθήκη σου να αποτελείται κατά 90φεύγα% Αμερικάνικες φρικωδίες, λίγους Εγγλέζους στο πλάι για το ξεκάρφωμα, την κοιτάς έτσι με τα μαύρα κι άραχλα εξώφυλλά της και … νιώθεις στο στομάχι το κενό που νιώθει ο ξεκοιλιασμένος φορτηγατζής μετά την επίθεση του τύπου με το ακονισμένο hockey stick. Νιώθεις άδειος, σαν κοστουμάτος μπίζνεσμαν στην αγκαλιά του Victoria’s Secret model με τους κοφτερούς κυνόδοντες, την οποία ήθελες να … you know, αλλά αυτή τελικά σε … you know. Αυτό που θέλω να πω: αγχωτικό πράγμα να σε τρομάζουν μη-γνώριμες καταστάσεις.  Παρόλα αυτά, έχει κι αυτό τη χάρη του, έτσι; Τη δόση του διαφορετικού, του μη αναμενόμενου. Αφού, πες την αλήθεια τώρα: καλός και τίμιος ο χίλμπιλης τύπος με το αγροτικό Dodge του ’74 που κατακρεουργεί το κουόρτερμπακ και την τσιρλίντερ υπό τους ήχους κάντρι, χρυσό και πειστικό το ειδεχθές κακό από τα σπλάχνα του Μέιν (υπ’ αριθμόν οχτακόσια-πενήντα-δώδεκα) που επιτίθεται στον Αμερικάνο συγγραφέα χαρακτήρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα έχεις διαβάσει όλα αυτά. Όταν το τέρας εμφανίζεται στην είσοδο των Μακντόναλντς και ορθώνεται 2 μέτρα ψηλό … κάπου εκεί λες μεταξύ μπουκιάς McNugget και τζούρας Pepsi Max: «Εντάξει, δεν είναι και δυόμισι μέτρα…»

«Τέρμα!» αναφωνείς. «Φτάνει πια με τους Αμερικάνους και τους Εγγλέζους!» Αρπάζεις τη βιβλιοθήκη και την σωριάζεις κάτω στην έξαψη της στιγμής. Ψάχνεις αλλού την αδρεναλίνη. Ψοφάς για ιαπωνικά φαντασματάκια που σε κοιτάνε με τα σαν αλόγου μαύρα κι άδεια μάτια τους έξω από το παράθυρο, κι ας ζεις στον τρίτο όροφο. Θέλεις να δεις τι κατεβάζει η αρίδα συγγραφέων που δεν μεγάλωσαν στο Κάνσας και στις Νέες Υόρκες, αλλά στον Παλιό κόσμο. Θέλεις τον τρόμο τον διαφορετικό. Εκείνον που απαιτεί να κουβαλάς και λεξικό.

Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, αγαπητέ κοσμοπολίτη τρομολάγνε. Ιδού δέκα βιβλία τρόμου που ξεφεύγουν από το κλασικό αμερικάνικο τοπίο, αν και θα ρίξω το βάρος σε τέσσερα από αυτά για να μην γίνει το άρθρο κουβέρτα. Φυσικά, αν μιλάτε ιαπωνικά, ολλανδικά, σουηδικά (τσεκ!), ιταλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισλανδικά ή πολωνικά, είστε έτοιμοι για τα πρωτότυπα. Αν όχι, ή τέλος πάντων επειδή τα έχετε ξεχάσει λίγο, οι επιλογές μας έχουν και ελληνικές μεταφράσεις και αγγλικές.

 

 

1) Hex – Thomas Olde Heuvelt

 

Ξεκινάω τη λίστα από το βιβλίο που διάβασα πιο πρόσφατα –και μας έρχεται από την Ολλανδία. Το Hex είναι η ιστορία μιας μικρής πόλης ονόματι Black Spring, όπου οι κάτοικοι ζούνε με μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάρα την οποία και κρατούν μυστική. Για περίπου τρεις αιώνες, μια μάγισσα με ραμμένο στόμα και βλέφαρα περπατάει στους δρόμους της, κάθεται στις στάσεις του λεωφορείου, εμφανίζεται μέσα στα σπίτια, στέκεται από πίσω σου ενώ το διαβάζεις αυτό, γενικά είναι ένα κινούμενο jumpscare. Το ερώτημα που δημιουργείται βέβαια είναι γιατί διάολο να παραμείνεις σε μια τέτοια πόλη όταν εκεί που πας αμέριμνος να τηγανίσεις πατάτες ξαφνικά παίζει live το Blair Witch Project μέσα στην κουζίνα σου;

Η απάντηση είναι ότι η κατάρα έχει και δεύτερο σκέλος: άπαξ και θεωρηθείς κάτοικος, δεν μπορείς πια να φύγεις από την πόλη. Για την ακρίβεια, αν αφήσεις την πόλη για παραπάνω από μια ή δυο μέρες, σε πιάνουν μαύρες αυτοκτονικές σκέψεις και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, το έχεις φάει το κεφάλι σου.

Πάντως, ύστερα από τόσους αιώνες, οι κάτοικοι την έχουν συνηθίσει τη μάγισσα. Μάλιστα, έχουν αποκτήσει και μια περηφάνια για την ύπαρξή της, είναι αυτό το κάτι διαφορετικό. Άλλωστε όσο δεν την πειράζει κανείς, τόσο δεν ενοχλεί κι εκείνη κανέναν. Τα δύσκολα ξεκινάνε όταν, παρά τους κανόνες της κοινότητας, κάτι λυκειόπαιδα (ο δάσκαλος μέσα μου σκέφτεται «προφανώς») αποφασίζουν να βιντεοσκοπήσουν τη μάγισσα με τα κινητά τους κι εκεί αρχίζει ο τρόμος.

Το βιβλίο έκανε μεγάλη επιτυχία στην Ολλανδία πριν λίγα χρόνια όταν και κυκλοφόρησε, και πέρσι βρήκε το δρόμο του και στην Αμερικάνικη αγορά όπου τα πάει πολύ καλά. Έχει και τις αστείες στιγμές του, έχει εξαιρετική ενσωμάτωση των μοντέρνων τεχνολογιών σε μια εντελώς πουριτανική κοινωνία, η μάγισσα είναι καλογραμμένη, τα λυκειόπαιδα είναι εντελώς λυκειόπαιδα, οι ενήλικες είναι αληθοφανείς και θέλεις συγχρόνως να τους σπάσεις το κεφάλι, γενικά βγάζει αυτό το ωραίο Κινγκικό στυλ του τρόμου στη μικρή πόλη και το πώς τον διαχειρίζεται ένα καστ διαφορετικών χαρακτήρων, χωρίς όμως να ξεφεύγει σε πολυλογία και αχρείαστα κεφάλαια για τα παιδικά χρόνια του κουνιάδου της ξαδέρφης του βασικού χαρακτήρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει στα Αγγλικά, αλλά νομίζω είναι το στυλ του τέτοιο που δεν θα αργήσουμε να το δούμε και στην ελληνική αγορά.

 

2) Let the Right one in – John A. Lindqvist

 

Αφήνουμε τον κινγκικό τρόμο και συνεχίζουμε με τα δικά μου βόρεια λημέρια και τον βαμπιρικό τρόμο. Το Låt den rätte komma in ή Άσε το κακό να μπει είναι το μυθιστόρημα που έβαλε στον παγκόσμιο χάρτη τον Γιον Λίντκβιστ, ειδικά ύστερα από την εξαιρετική μεταφορά του στον σουηδικό κινηματογράφο και τη μεταφορά του στο Χόλιγουντ με το ανέλπιστα επιτυχημένο αμερικάνικο ριμέικ. Αν είδατε την ταινία ή τις ταινίες, δώστε μια ευκαιρία και στο βιβλίο γιατί τσακίζει κόκαλα.

Ήρωας ο δωδεκάχρονος Όσκαρ που δεν έχει φίλους, ζει με τη χωρισμένη μαμά του που παλεύει να τα βγάλει πέρα σε μια φτωχογειτονιά, οι μπούληδες του σχολείου τον έχουν κάνει τούμπανο, όλα είναι καλυμμένα με χιόνι και σκοτάδι, γενικά η μοίρα του έχει ρίξει μια ροχάλα να με το συμπάθιο. Κι έπειτα εμφανίζεται στη ζωή του η Έλι που είναι επίσης δώδεκα χρονών (εδώ και πολλές δεκαετίες), περπατάει στο χιόνι με γυμνά πόδια και αντί να πίνει γιόκο-τσόκο όπως τα υπόλοιπα παιδάκια, πίνει λαιμούς. Τα δυο «παιδιά» γίνονται φίλοι και επειδή μιλάμε για κοχονάτο βιβλίο τρόμου, δεν τρέχουν παρέα χορεύοντας προς το ηλιοβασίλεμα (πέρα από τ’ άλλα, γιατί το ένα εκ των δυο θα γινόταν στάχτη).

 

Η Έλι, τη μια μέρα που έβγαλε ήλιο στη Σουηδία.

 

Λατρεύω τα βιβλία τρόμου που λειτουργούν και στο επιφανειακό επίπεδο των αρχετυπικών ιστοριών αλλά και θέλουν μέσω αυτού να εμβαθύνουν σε αληθινά και πανανθρώπινα ζητήματα. Εδώ το Άσε το κακό να μπει παίρνει άριστα. Πιάνει όλα τα θέματα του μικρόκοσμου της σουηδικής κοινωνίας –μονογονικές οικογένειες, αλκοολισμός, φτώχεια, bullying στα σχολεία, βαμπίρια που τριγυρνάνε ελεύθερα στα χιόνια– και μπάζει εξαιρετικά τον μύθο του βρικόλακα, διατηρώντας την ιστορία ενδιαφέρουσα καθ’ όλη τη διάρκεια. Αν αποφεύγετε πια τις ιστορίες βρικολάκων επειδή αλλιώς το εννοούσαν το παλούκωμα κάποτε, κι άλλο παλούκωμα πέφτει τώρα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι για εσάς. Έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ, οπότε δεν θα δυσκολευτείτε ιδιαίτερα.

 

 

3) The Twenty Days of Turin – Giorgio De Maria

 

Πριν δυο μήνες που λέτε, η κοινότητα του Τρόμου άνοιξε σαμπάνιες, γιατί το ιταλικό αριστούργημα του Giorgio De Maria επιτέλους μεταφράστηκε στα Αγγλικά ύστερα από τέσσερις δεκαετίες. Όσο λιγότερα γνωρίζετε για το τι συμβαίνει μέσα στο βιβλίο τόσο το καλύτερο, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να κρατήσω την περιγραφή όσο το δυνατόν πιο αόριστη γίνεται: ας πούμε ότι πριν χρόνια, σε μια εγκαταλελειμμένη πτέρυγα ενός σανατόριου του Τορίνο, κάποιοι νεαροί (νισάφι πια) δημιουργούν την «Βιβλιοθήκη», όπου ο κάθε πικραμένος κάτοικος του Τορίνο μπορεί να διαβάσει για τη ζωή –σε μορφή φασματικών ημερολογίων– οποιουδήποτε άλλου κάτοικου της πόλης. Σκεφτείτε το πώς μοιράζονται σκέψεις, ιδεολογίες και μανιφέστα μέσω των σκοτεινών διαδρόμων του διαδικτύου σήμερα, πώς αυτά συνδέουν «μοναχικά μυαλά» μεταξύ τους, κι ύστερα αναλογιστείτε ότι ο συγγραφέας τα έγραφε αυτά πριν σαράντα και βάλε χρόνια.  Το πάρτι ξεκινάει όταν αυτές οι βιογραφίες μετατρέπονται σε εξομολογήσεις ειδεχθών καταστάσεων και οδηγούν σε ψυχωτικά επεισόδια τους αναγνώστες, μέσα από ένα άυλο κακό που κινείται από μυαλό σε μυαλό μέσω της σκέψης κι άλλα τέτοια ωραία. Μια μαζική υστερία εξαπλώνεται στην πόλη πνίγοντάς την στο χάος για είκοσι ημέρες, ώσπου η «Βιβλιοθήκη» κλείνει και ξεχνιέται από την ιστορία … μέχρι να εμφανιστεί ένας άγνωστος και να αρχίσει να ξεθάβει τι παίχτηκε.

Ο De Maria δημιουργεί μια ιστορία occult τρόμου με ατμόσφαιρα πνιγμένη στο a la Μπόρχες Weird που χτυπάει στα δικά μου προσωπικά γούστα, ενώ στέκεται και σαν αλληγορία για τις εγκληματικές επιθέσεις νεοφασιστών στην Ιταλία της εποχής. Δεν είναι τυχαίο ότι μεταφράστηκε τώρα γιατί, ειδικά στον κόσμο που ζούμε σήμερα, μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Μακάρι να το δούμε και στα μέρη μας το συντομότερο.

 

 

4) The Tenant – Roland Topor

 

Κλείνω την τετράδα με το εξαιρετικό πόνημα του Πολωνού Ρολάντ Τοπόρ, που αφού αδυνατούσε να φυτρώσει μουστάκι για να γίνει ο επόμενος Γκράουτσο Μάρξ, έγραψε ένα από τα καλύτερα βιβλία παράνοιας και νουάρ τρόμου που έβγαλε η Ευρώπη τον περασμένο αιώνα.

 

 

 

Ο Ένοικος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό από την ομώνυμη ταινία του Πολάνσκι, στην οποία παίζει ο ίδιος ο σκηνοθέτης στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Διαβάζουμε λοιπόν την κάθοδο του Πολωνού χαρακτήρα προς την τρέλα, καθώς μετακομίζει στο Παρίσι και βρίσκει διαθέσιμο ένα διαμέρισμα, του οποίου η προηγούμενη ένοικος έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Ο τρόμος δεν αργεί να ξεκινήσει, μέσα από σουρεαλιστικές, υπνωτιστικές καταστάσεις και μια αίσθηση φυλάκισης να σου αρπάζει τα πνευμόνια και να σου τα σφίγγει. Αστική απομόνωση, η ιδέα ότι υπάρχει γύρω κόσμος που είτε θέλει το κακό σου είτε δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ύπαρξή σου, γενικά μια ωραία ατμόσφαιρα να το διαβάζεις αυτό μόνος στη Σουηδία με τον κοντινότερο γνωστό στα 2000 χιλιόμετρα … και να σου βγαίνουν μετά τα Σουηδάκια απ’ έξω να απαγγέλνουν δαιμονικούς στίχους. Α πα πα. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1994 από τις εκδόσεις Όπερα, οπότε, όταν βρεθείτε σε κάποιο παζάρι βιβλίων, έχετε τα μάτια ανοιχτά, σας περιμένει σίγουρα σε κάποιο πανέρι υπομονετικά.

Πάμε και στο Lightning round τώρα για να κλείσουμε τη δεκάδα, εφόσον διψάτε ακόμη για ξενόφερτο τρόμο. Προφανώς ξεκινάμε με το πιο γνωστό της παρέας, το Ring του Koji Suzuki, το οποίο εγώ προσωπικά μίσησα λόγω του ανυπόφορου χαρακτήρα (ο οποίος, άκου να δεις, καυχιέται ότι βίασε τρεις κοπέλες στα νιάτα του). Είναι της κατηγορίας «είμαι με το φάντασμα» που λέει και η Νατάσα για το Κουτί σε σχήμα καρδιάς στο προηγούμενο άρθρο. Ο προαναφερθέντας Lindqvist έχει επίσης την αμετάφραστη συλλογή Let the Old Dreams Die με ωραία τρομοκαλούδια μέσα του, υπάρχει επίσης το γερμανικό Η Μαύρη Αράχνη του Jeremias Gotthelf, για το οποίο θα πω απλά «αράχνες που ξεφυτρώνουν μέσα από πρόσωπα» και, θα προχωρήσω παρακάτω (τρέχοντας), φυσικά το μεταφρασμένο Άρωμα του Patrick Suskind, το ιαπωνικό Grotesque της Natsuo Kirino που κινείται πιο πολύ στο θρίλερ αλλά είναι πολύ καλό για να το αφήσω απ’ έξω –και θα κλείσω με το αμετάφραστο I remember you της Ύρσας Σιγκουρνταρντότιρ, για την οποία μας μίλησε η Νατάσα τις προάλλες με το πολύ πιο γνωστό στο ελληνικό κοινό Η Εκδίκηση.

Τώρα λοιπόν που άνοιξα διάπλατα τους ορίζοντές σας, μπορείτε να πάτε να συμμαζέψετε την ριγμένη βιβλιοθήκη σας, να βάλετε στη θέση τους τα πεσμένα βιβλία κι έπειτα να αυγατίσετε τα ράφια της με κάποιες από τις παραπάνω επιλογές. Μέχρι τη μεθεπόμενη Κυριακή που θα επιστρέψουμε δριμύτεροι, καλές αναγνώσεις και καλές τρομάρες!