Το πρωί της 7ης Ιουνίου 2012 επέστρεφα από τη σχολή δοκιμάζοντας την τύχη μου σε ένα κατάμεστο 608. Η σκληροπυρηνική περίοδος, κατά την οποία η χρήση των αστικών συγκοινωνιών είναι ένας μικρός αγώνας, είχε αρχίσει. Ευτυχώς η δουλειά μου στη σχολή ήταν σύντομη και επέστρεφα ξεκούραστος.
Κάπου εκεί έμαθα από το τηλέφωνο ότι ο Κασιδιάρης χαστούκισε την Κανέλλη στον Παπαδάκη. Κάπως έτσι, λοιπόν, έφτασε η πρώτη πληροφορία. Πυκνή και σύντομη, για να σου μεταδίδει κάτι από την ένταση του χαστουκιού. «Πιστέψετε π’ ό,τι θα πω είν’ ακριβή αλήθεια» που θα έλεγε και ο Σολωμός, αλλά το χαστούκι το ένιωσα πάνω μου. Το ένιωσα στην αποθράσυνση των καταπιεστών και φαντάστηκα όσα θα μας περίμεναν. Οι σφαλιάρες θα ήταν πολλές, υλικές, συμβολικές, φανταστικές, λεκτικές.
Την επόμενη κιόλας μέρα στη στάση του μετρό Ευαγγελισμός, που σημάδεψε τα φοιτητικά χρόνια πολλών από εμάς, ήρθε η πρώτη επιβεβαίωση του φόβου: δύο χρυσά αυγά, νεαρότερης ηλικίας από εμένα άρχισαν να φωνάζουν στον συρμό κάτι ακατάληπτα του τύπου «θα σας γαμήσουμε», «αυτή ήταν μόνο η αρχή».
Όταν τους κάλεσα να το βουλώσουν, προσπάθησαν να με τραμπουκίσουν στην αποβάθρα, μέχρι που τους έδειξα με σαρδόνιο χαμόγελο τις κάμερες που κρέμονταν από πάνω μας. Με μια ατάκα που πλέον δεν θυμάμαι, αλλά μπορεί να συνοψιστεί σε ένα «ουγκ, ουγκ» αναχώρησαν.
Όχι, αυτή η αφήγηση δεν διεκδικεί με τη βιωματικότητά της να με κατατάξει στο Πάνθεον των ευαίσθητων ή των αντιφασιστών ή όσων έχουν μάθει να στρατηγικά να τη σκαπουλάρουν από το ξυλίκι χρόνια τώρα.
Η αφήγηση αυτή έρχεται να δείξει με έναν προσωπικό τρόπο τις υλικές συνέπειες που έχει αυτό το θέαμα της έμφυλης βίας που σκηνοθετείται από πάνω. Είτε πρόκειται για την πρόσφατη «Τζημεριάδα» (σατιρικό δράμα που καταλήγει με ένα ανεπανάληπτο καροτσάκι για τον πρωταγωνιστή) είτε για την κλασική πλέον «Κασιδιάρα», αυτό που θέλω να αναδείξω έχει έναν κοινό παρανομαστή.
Η ασκούμενη βία δεν είναι στο πλαίσιο του φιλελέ αφηγήματος ούτε στο πλαίσιο της φασιστικής τρομοκρατίας. Φιλοξενείται, φιδιάζει, επωάζεται εκεί, αλλά έχει αυτόνομο υπόβαθρο. Είναι βία προς τις γυναίκες. Βία που δεν θα είχε ασκηθεί με τους ίδιους όρους και στο ίδιο συγκείμενο σε έναν άνδρα. Βία που έχει έδαφος συγκεκριμένο και ποτίζεται από το φύλο. Έμφυλη βιαιότητα. Χαστούκι σε γυναίκα. Είναι πολλά τα πολιτιστικά πρότυπα από τα οποία μπορούσαν να αντλήσουν οι εν λόγω θύτες. Και δεν ήταν από αναγνώσματα ούτε του «Μακελειού» ούτε νεοφιλελέ site. Τα πρότυπα που μορφοποίησαν αυτή την κίνηση του χεριού ήταν άπειρα και διαθέσιμα εκεί έξω.
Είμαστε μια χώρα όπου οι γυναίκες βουλεύτριες δεν έχουν να αντιπαλέψουν μόνο τα γελοιώδη σχόλια για την εμφάνιση, για την προσωπική τους ζωή, αλλά και να αμυνθούν από μια φυσική πλέον βία, στην πιο απλή και πρωτόγονή της μορφή. Τέτοια που δε καμουφλάρεται στα σχόλια για το ντεκολτέ τους, για τον άντρα τους που αδιαφορεί να τις μαζέψει, για την ηλικία τους ή τα ρούχα τους. Τέτοια που είναι απλή και κατανοητή όσο ένα χαστούκι.
Το χαστούκι του υστεριάζοντος Κασιδιάρη και του Τζήμερου συνδέονται από μια απλή γραμμή: τον σεξισμό.
ΥΓ: Η σημερινή βιαιότητα του Κασιδιάρη προς τον Δένδια, της οποίας γίναμε θεατές μέσω της τηλεόρασης, καθόλου δεν αλλάζει το επιχείρημά μας για το έμφυλο υπόβαθρο της πολιτικής βίας που μας περικυκλώνει. Ο κύριος Κασιδιάρης έφυγε από την αίθουσα της Βουλής ουρλιάζοντας πως “γάμησε μια αδελφή”. Ακουμπάει, έτσι, στις πιο μαύρες πτυχές του συλλογικού φαντασιακού. Η αδελφή καταστατικά ανήθικη, αφύσικη, χυδαία και αντεθνική χρήζει της πειθάρχησης μέσω της βίας. Ξυπνάει το καλά ριζωμένο σε πολλούς “καλά του έκανες του παλιόπουστα”. Σε επίπεδο ρητορικής η αδελφή που γαμήθηκε στο ξύλο είναι κάποιου είδους αποκατάσταση της ισορροπίας. Τρόμος.
[Εικόνα εξωφύλλου: Kim Noble, Training in Progress]
Social Links: