Ως περιοδικό που ασχολείται με την ανάλυση της μαζικής κουλτούρας έχουμε καταπιαστεί και με τον όρο της «ένοχης απόλαυσης». Αυτή την πλευρά της pop κουλτούρας που αποκαλύπτει πόσο ισχυρή πίεση…

5 κινηματογραφικές «ένοχες απολαύσεις» για το καλοκαίρι σας

Ως περιοδικό που ασχολείται με την ανάλυση της μαζικής κουλτούρας έχουμε καταπιαστεί και με τον όρο της «ένοχης απόλαυσης». Αυτή την πλευρά της pop κουλτούρας που αποκαλύπτει πόσο ισχυρή πίεση προκαλεί η επικρατούσα άποψη γύρω από τα πολιτισμικά προϊόντα, ακόμα κι όταν αφορά τις προσωπικές επιθυμίες και το ιδιαίτερο γούστο των θεατών.

Στην κατηγορία των ένοχων απολαύσεων εντάσσονται οι ταινίες οι οποίες αντιμετωπίζουν την ευρύτερη αλλά και κριτική αποδοκιμασία, έχουν αποτύχει παταγωδώς στα ταμεία αλλά συνάμα, για κάποιους, αποτελούν ιδιαίτερες εμπειρίες θέασης και συνδέονται με προσωπικές και συναισθηματικές στιγμές. Στην κατηγορία της κινηματογραφικής ένοχης απόλαυσης εμπίπτουν και οι so-bad-it’s-good ταινίες αλλά και διάφορα cult διαμαντάκια που δεν έτυχαν την αναγνώριση όταν έπρεπε.

Στην παρακάτω λίστα δεν θα βρείτε ταινίες των δύο τελευταίων κατηγοριών καθώς οι προσωπικές μου κινηματογραφικές ένοχες απολαύσεις βγαίνουν από ατάκες του τύπου: «μα καλά, πώς και σου άρεσε αυτό το πράγμα;».

Οι Αντικαταστάτες (The Replacements) (2000).

του Howard Deutch.

Το 2000 ο Keanu Reeves προέρχεται από την επιτυχία του The Matrix και αναλαμβάνει το ρόλο του αποσυρμένου παίκτη του αμερικανικού ποδοσφαίρου με το πιο cool όνομα στην ιστορία του αθλήματος – Shane Falco – ο οποίος επιστρέφει στην ενεργό δράση, όταν οι εν ενεργεία παίχτες των Washington Sentinels κατεβαίνουν σε απεργία με τέσσερα παιχνίδια να απομένουν για την λήξη της σεζόν.

 Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της απεργίας των αθλητών το 1986, Οι Αντικαταστάτες προσφέρουν ανόθευτες δόσεις αθλητικού μεγαλείου,  ηρωισμού, αυταπάρνησης και συντροφικότητας. Όλα είναι στημένα για να αρέσουν. Στο ρόλο του προπονητή-μέντορα ο «σοφός» Gene Hackman που κοουτσάρει τον  «Βηματιστή» Falcο, ο οποίος ζητά την εξιλέωση για την κατάρρευση του στο Sugar Bowl του 1996 και μια ομάδα αποτυχημένων αθλητών οι οποίοι επιλέγονται με βάση τα ιδιαίτερα προσόντα τους. Ένας πρώην κατάδικος, ένας ευερέθιστος αστυνομικός – Ο Favreau σε επικές στιγμές-, ένας παλαιστής του σούμο, ένας κωφάλαλος, ο Rhys Ifans ως ..Rhys Ifans και πολλοί άλλοι.

The shot: To casting για τις cheerleaders της ομάδας με τη συμμετοχή strippers.

Van Wilder: Η ψυχή του πάρτυ (2002).

του Walt Becker.

Η πρώτη από τις δύο εμφανίσεις του Ryan Reynolds σε αυτή τη λίστα γίνεται με αυτή τη νεανική-κολεγιακή ιστορία ενηλικίωσης. Αυτές οι ταινίες, επηρεασμένες από την κληρονομιά του σινεμά του John Hughes, απεικονίζουν τον φόβο της ενηλικίωσης και το πέρασμα στο κόσμο των ευθυνών που αυτός επισείει.

Προσωπικά θεωρώ τον Reynolds υποτιμημένο κωμικό ταλέντο που κατόρθωσε να εκφραστεί σε μεγάλο βαθμό στο Deadpool. Στο Van Wilder υποδύεται τον Van Wilder, αιώνιο φοιτητή και θρύλο του κολεγίου που ουσιαστικά ζει μέσα στο εκπαιδευτικό ίδρυμα με τα λεφτά του πατέρα του. Όταν ο τελευταίος παύει να πληρώνει τα δίδακτρα, ο Van Wilder πρέπει να βρει τρόπους να τα καλύψει ώστε να συνεχίσει να φοιτά στο κολέγιο. Και το βρίσκει. Αρχίζει να διοργανώνει πάρτυ επί πληρωμή για όποιον του ζητηθεί. Στην εξίσωση μπαίνει η νεαρή φοιτήτρια δημοσιογραφίας Tara Reid και ότι επακολουθεί είναι ένα υπέροχο joyride νεανικής καφρίλας και προσωπικής συνειδητοποίησης για τον ήρωα.

The shot: Το επικό χουνέρι του Reynolds στον ανταγωνιστή-γκόμενο της Reid και την παρέα του.

Made of honor (Θα κλέψω τη νύφη) (2008).

του Paul Weiland.

Το Χόλυγουντ βρίθει κάθε χρόνο από ρομαντικές κομεντί ως crowd- pleasers του γυναικείου κοινού μεταξύ 15 και 45 ετών. Αλλά υπάρχουν κάποιες που αγγίζουν και τις αντρικές ευαίσθητες ψυχές.

Ο Tom (Patrick Dempsey) είναι ο πλούσιος γόης και η Hannah (Michelle Monaghan) η κολλητή του φίλη. Ο ένας συμβουλεύει τον άλλον για οτιδήποτε συμβαίνει στην ζωή τους. Από την αρχή φαίνεται ότι η Χανα νιώθει κάτι παραπάνω για τον Τομ αλλά αυτός είναι απασχολημένος με τις εφήμερες κατακτήσεις του και δεν είναι διατεθειμένος να τις αφήσει. Αυτό αλλάζει όταν η Χάνα ετοιμάζεται να παντρευτεί ένα Σκωτσέζο και ο Τομ συνειδητοποιεί ότι η Χάνα είναι η γυναίκα της ζωής του.

Γεμάτο κλισέ, ατάκες  τύπου «Ντένης Μαρκορά», άλογα, γάμους κλπ, το Θα κλέψω τη νύφη αποτελεί απόλυτη ένοχη απόλαυση για τον άντρα θεατή.

The shot: Το φιλί του Τομ στη Χάνα και οι συνθήκες τύπου γκολ- Ολισαντέμπε – στη -Τούμπα που δημιούργησα στο σαλόνι όταν συνέβη.

Not another teen movie (Όχι άλλη χαζοαμερικάνικη ταινία) (2001)

του Joel Gallen.

Το βασικό πρόβλημα των ταινιών παρωδίας (spoof movies) είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία τους δεν έχουν ούτε δομή ταινίας, ούτε λειτουργούν ως ταινία του είδους που παρωδούν αλλά πασχίζουν να χωρέσουν στη πλοκή όσα περισσότερα επεισόδια μπορούν από ταινίες του είδους με αποτέλεσμα να μοιάζουν με συμπιλήματα παρά με κινηματογραφικό προϊόν.

Tα τελευταία χρόνια επανανοηματοδοτούνται ταινίες όπως το Όχι άλλη χαζοαμερικάνικη ταινία και προσλαμβάνονται πλέον ως cult αριστουργήματα. Η συγκεκριμένη ταινία, όχι μόνο παρωδεί με εξαιρετικό τρόπο τις νεανικές κομεντί της δεκαετίας του 80’ και του 90’ αλλά λειτουργεί επιτυχώς ως τέτοια. Δημιούργησε εξάλλου αντίκτυπο στην μαζική κουλτούρα των 00ς’ με την διασκευή του Marilyn Manson στο tainted love των Soft Cell σε συνάρτηση με το βιντεο-κλιπ που δημιουργήθηκε για το τραγούδι.

Η ιστορία απλοϊκή: Ο popular αλλά συναισθηματικά ευαίσθητος έφηβος του λυκείου προσεγγίζει την «περίεργη» και «άσχημη» έφηβη έπειτα από στοίχημα με τον κολλητό του ότι μπορεί να την μεταμορφώσει εξωτερικά. Εκτός από το generic love story, η πλοκή παρωδεί πολλές επεισοδιακές καταστάσεις που εμφανίζονται σε ταινίες του είδους λειτουργώντας παράλληλα και ως μεταμοντέρνο κλείσιμο ματιού σε αυτές

The shot: Η εμφάνιση του Chris Evans (ναι του Captain America) ως ανθρώπινου banana split!

Just Friends (Το χρονικό μιας χυλόπιτας) (2005).

του Roger Kumble.

H δεύτερη εμφάνιση του Ryan Reynolds σε αυτή την ιδιότυπη λίστα είναι με μια ρομαντική κομεντί που συνδυάζει ένα λυκειακό παρ’ ολίγον love story με την αίσθηση της εκδίκησης και το fat shaming.

Όλοι όσοι είχαμε παραπάνω κιλά στο εργαστήριο παραγωγής ψυχολογικών συμπλεγμάτων που ονομάζεται σχολείο μπορούμε να ταυτιστούμε με τον Chris Brander, τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Reynolds στο Χρονικό μιας χυλόπιτας. Ο υπέρβαρος, γλυκός, και καλοσυνάτος Chris είναι φίλος με την Jamie Palamino (Amy Smart), την διάσημη κοπέλα του λυκείου. Μόνο που ο Chris νιώθει κάτι παραπάνω για την Jamie το οποίο έχει σκοπό να αποκαλύψει στο πάρτυ γενεθλίων της. Η κατάσταση οδηγείται σε φιάσκο και ο Chris φεύγει από το πάρτυ και την πόλη του ντροπιασμένος από τους συμμαθητές του. Δέκα χρόνια αργότερα, μια συγκυρία τον αναγκάζει να επιστρέψει για Χριστούγεννα στην γενέτειρα του μόνο που τώρα είναι λεπτός, γυμνασμένος, έμπειρος στον τομέα των σχέσεων και ιδιαίτερα της αποφυγής του frienzone και manager δισκογραφικής εταιρίας. Η ώρα για «εκδίκηση» έναντι όσων τον κορόιδευαν έφτασε.

The shot: Ο «υπέρβαρος» Ryan Reynolds να τραγουδά αυτό.