Εν έτει 2018 έχουμε αρκετές μεταφεμινιστικές σειρές και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Η λίστα είναι ευρεία, με κάποια παραδείγματα να είναι το Orange Is The New Black, το βρετανικό Fleabag, το Broad City και το You’re The Worst. Και μια από αυτές είναι και το Crazy Ex Girlfriend.
Το Crazy Ex Girlfriend, καλλιτεχνικό παιδί της Rachel Bloom, πραγματεύεται μια ιδέα που αρχικά μοιάζει πολύ απλή: η Rebecca Bunch, νεαρή δικηγόρος, παίρνει προαγωγή σε γνωστή δικηγορική εταιρεία της Νέα Υόρκης. Ωστόσο, η τυχαία της συνάντηση με τον πρώην της από την κατασκήνωση, Josh Chan, την οδηγεί στο να τα παρατήσει όλα και να μετακoμίσει στην πόλη του, West Covina, και να διεκδικήσει την αγάπη του. Η διαδρομή αυτή σημαίνει απόκτηση συμμάχων, όπως τη φίλη της και βαριεστημένη συνάδελφο Paula, αλλά κι εχθρών, σαν την κοπέλα του Josh, τη Valencia.
Η κεντρική ιδέα της σειράς μοιάζει αντιφεμινιστική στην αρχή. Εκεί είναι, όμως, όπου στη φέρνει. Μέσα στο κυνήγι για την καρδιά του Josh κρύβεται μια πιο εσωτερική αναζήτηση της Rebecca που αφορά τραύματα κι απωθημένα των παιδικών κι εφηβικών της χρόνων, καθώς και καταφυγή σε λύσεις και μέσα που αναδεικνύουν όχι μόνο την ευφυΐα της, αλλά και την προθυμία της να συνεργαστεί με την Paula και να χτίσουν μια δυνατή φιλία. Επίσης, τα τραγούδια της σειράς –που θα τραβήξουν ακόμα κι όποιον μισεί τα μιούζικαλ– ακροβατούν ανάμεσα στη σάτιρα και στα κλισέ που υπάρχουν για θέματα όπως η μισανδρία (Let’s Generalize About Men) και το διαδικτυακό stalking (Research Me Obsessively). Αυτό είναι κι ένα στοιχείο μεταφεμινισμού: η μίξη φεμινιστικών και αντιφεμινιστικών στοιχείων στο πλαίσιο των αντιφάσεων του μεταμοντερνισμού, με στοιχεία του οποίου συγκλίνει ο φεμινισμός.
Το αξιοσημείωτο με το Crazy Ex Girlfriend είναι ότι, σε αντίθεση με πολλές σειρές που αντλούν στοιχεία από τον μεταφεμινισμό, δεν διστάζει να πάρει κριτική θέση απέναντι σε αυτόν. Οι χαρακτήρες του το αποδεικνύουν. Ενώ στον μεταφεμινισμό μια από τις κεντρικές ιδέες είναι η γυναίκα να αξιοποιήσει όσο καλύτερα γίνεται τις ευκαιρίες που της δίνει ο καπιταλισμός, όπως η επαγγελματική ανέλιξη κι η συμμετοχή στην καταναλωτική κουλτούρα, η Rebecca αποτελεί μια κατάρριψή της. Ενώ πετυχαίνει την επαγγελματική αναγνώριση κι η μόρφωσή της είναι επιπέδου Yale και Harvard, όλα αυτά θεωρούνται μάταια από τη στιγμή που η ερωτική της ζωή και τα θέματα ψυχικής της υγείας καταλαμβάνουν τεράστιο χώρο στη ζωή της. Ακόμα κι όταν συμμετέχει στην καταναλωτική κουλτούρα, π.χ. με το να κεράσει την παρέα του Josh, αυτό δεν διορθώνει τα κενά της προσωπικής της ζωής. Ο χαρακτήρας της αποτελεί μια απάντηση στα πρότυπα τύπου Carrie Bradshaw, καθώς δίνει πιο πολύπλοκες διαστάσεις στον τύπο «καριερίστρια που κυνηγάει τον άνδρα των ονείρων της». Αντίστοιχα, η Valencia είναι στην αρχή της σειράς πετυχημένη καθηγήτρια της yoga κι έχει μια σχέση 15 χρόνων, αλλά ακόμα κι αυτή η ζωή επαγγελματικής και προσωπικής επιτυχίας έχει ατέλειες –η ίδια δεν έχει πραγματικές φιλίες και αντιμετωπίζει θέματα με το σώμα της. Ακόμα κι η Maya, η millennial συνάδελφος της Rebecca, αποτελεί μια καρικατούρα που κοροϊδεύει τον φεμινισμό της Lena Dunham και τη ναρκισσιστική του διάσταση. Η πρόταση του μεταφεμινισμού για την ατομική επιτυχία κι ευτυχία κριτικάρεται δηλαδή και καταρρίπτεται.
Έτσι, η σειρά προσπαθεί να ασκήσει την κριτική της για την παρακαταθήκη σειρών όπως το Sex & The City και το Girls. Κι ενώ δεν έχει κάποια ξεκάθαρη αντιπρόταση έναντι των ιδεών και των αναπαραστάσεων τους, αυτό λίγο μετράει γιατί τα θέματα που πραγματεύεται είναι πολλά –ανάμεσα τους: bisexuality, mental issues, έκτρωση– κι οι αναπαραστάσεις τους ρεαλιστικότερες από αυτές των περισσότερων σειρών εκεί έξω.
Social Links: