Το ΠΑΣΟΚ μας έχει απασχολήσει πολύ σε αυτό το περιοδικό. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να μην μας ιντριγκάρει ένα κόμμα-σύμβολο που έχει επηρεάσει όσο κανένα άλλο τη σύγχρονη Ελλάδα; Εκτός από την πολιτική μας ιστορία, το ΠΑΣΟΚ έχει επηρεάσει και ένα σωρό μικρές καθημερινές συμπεριφορές –τον τρόπο που αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, τα βλέμματα, τα ανεπαίσθητα αγγίγματα, τους ύπουλους τρόπους με τους οποίους η εξουσία μπαίνει μέσα στα μανίκια μας και κάτω από τα σακάκια μας. Με αφορμή τα πέμπτα μας γενέθλια, λοιπόν, αποφασίσαμε να μαζέψουμε τις πέντε πιο χαρακτηριστικές πασοκικές χειρονομίες που συναντάμε στην καθημερινή μας ζωή, να τις αναπαραστήσουμε και να τις αναλύσουμε για εσάς.
- Η «θα πάρουμε κάτι για τη μέση» (Νίκος Σταματίνης)
Ή αλλιώς, «θα πάρουμε κάτι για το κέντρο» (wink-wink). Εικόνα που βιώνεται μαζί με μια διακριτική μυρουδιά ιδρώτα προερχόμενη από συγκεκριμένα τσόχινα πασοκοσακάκια. Πρόκειται για την τεράστια κίνηση που έρχεται μαζί με μια ακατανόητη εμμονή να πάρουμε πολλά φαγητά σπασμένα σε δόσεις. Το σώμα και το αίμα των προγόνων του σοσιαλισμού έρχεται να μετουσιωθεί σε ένα πρωτοχριστιανικό συντροφικό ψωμάκι. Ένας παίρνει την πρωτοβουλία, πολλοί ωφελούνται από το αποτέλεσμα. Όποιος τολμήσει να αρνηθεί ή να πάρει δική του μερίδα αντιμετωπίζεται σαν φιλοβασιλικός στον Χάνδακα. Όταν μάλιστα λέμε θα πάρουμε για τη μέση το εννοούμε. Και στην ποιητική του χώρου, η μερίδα θα έρθει να κάτσει σχεδόν ψυχαναγκαστικά στη μέση του τραπεζίου. Το πέρασμα από το «θα πάρουμε κάτι για τη μέση» στο «μαζί τα φάγαμε» είναι σαν ξεπεσμένη νιότη που ‘λεγε πως θα γινόσουν άλλος.
- Η «εγώ πλερώ» (Θέμης Πανταζάκος)
Τα δάχτυλα του καλού μας χεριού προσεγγίζουν σχηματισμό Ιησού που κάνει τον σταυρό του σε αγιογραφία αλλά δεν ακουμπάνε μεταξύ τους. Με νευρικό νεύμα ζητάμε λογαριασμό. Αμέσως σκανάρουμε το ταβερνοτοπίο και με την υποψία άλλου αρσενικού που θα αποπειραθεί να βγάλει πορτοφόλι (οι γυναίκες δεν πληρώνουν ποτέ, φυσικά) ο αγκώνας μας σπάει σε γωνία 90ο και αστραπιαία γραπώνει το δικό μας απ’ την κωλότσεπα. Όσο έρχεται ο λογαριασμός απασχολούμαστε εναλλάξ βγάζοντας τα κολλαριστά απ’ το δερμάτινο και κάνοντας χειρονομίες τροχονόμου στους υπόλοιπους να μην επιμένουν: θα πληρώσω εγώ. Οψιόν ανύπαρκτης ή γελοίας δικαιολογίας τύπου «έχει γενέθλια το παιδί» (σε εφτά μήνες).
- Το αιώνιο τρίψιμο πλάτης (Γιώργος Κόσσυφας)
Συνοδεύεται και από έντονη χειραψία διαρκείας (βλ. παρακάτω). Το εκατέρωθεν τρίψιμο πλάτης υποδηλώνει τη μεταπολιτευτική συντροφικότητα (περασμένα ξεχασμένα, όλα καλά κι ας μας πήγαν λίγο δεξιά, δεν ξέραμε τι να κάναμε, διαβάζαμε τότε για το σχολείο κλπ) και την ελληνική, αμφίδρομη προσήνεια. Όλοι μαζί, ξανά δημοκρατία, όλοι σύντροφοι μεταξύ μας, Σοσιαλισταί, φασαίοι Κουμουνισταί και μη, κλπ, οκ. Παράλληλα όμως, ανάμεσα στο καφέ μάλλινο σακάκι ή το χοντροραμμένο ζιβάγκο και τη παλάμη του έτερου χαιρετούντα, υφέρπει ένα μπραντεφέρ: μια γρήγορη συζήτηση, σαν σκιαμαχία, «εσύ τι έκανες, βολεύτηκες πουθενά», «καλέ μου φίλε, πώς πάνε οι δουλειές» και ολοένα το χέρι ανεβαίνει προς τις ωμοπλάτες του Άλλου, προσπαθώντας σε αυτή τη σύντομη αντιπαράθεση να φανεί πιο άξιος.
Η αντιπαράθεση αυτή σωματοποιείται από την ασυνείδητη τάση προς υποταγή του συνομιλητή, δίκην μετατροπής του σε κατσούλι που ο Πρωτοπασόκος έπιανε στο χωριό του από τον αυχένα και κούναγε πέρα – δώθε. Και δώσ’του ποιον βουλευτή ξέρεις, ποιος χωροφύλακας από το χωριό σου κατέβηκε να υπηρετήσει στη πόλη και δεν θα ξαναπληρώσεις κλήση, ποιες ξαδέρφες σου μεσολάβησες να μπουν στην Ολυμπιακή. Κατακλείδα, η τελική σφαλιάρα στη πλάτη (που αν έχεις κερδίσει εκείνη τη στιγμή το μπραντεφέρ, μπορεί να γίνει και φάπα στον σβέρκο) που μοιάζει με το χτύπημα τον γαντιών που κάνουν οι πυγμάχοι πριν ξεκινήσουν τον αγώνα, σε αντίστροφο χρόνο. Όλα καλά, να κανονίσουμε, στον αιώνα των αιώνων, αμήν.
- Το τσίμπημα του αυχένα-«δάγκωμα της κόμπρας» (Χρήστος Τριανταφύλλου)
Πρόκειται για άλλη μια ξεκάθαρη ενσώματη τεχνολογία της εξουσίας. Χρησιμοποιείται με διττό στόχο: αφενός, ως επισφράγιση της εξουσίας του τσιμπητή πάνω στον τσιμπώμενο, αφετέρου ως επίδειξη του συμβολικού κεφαλαίου του τσιμπητή –γι’ αυτό άλλωστε αυτή η πράξη γίνεται σχεδόν αποκλειστικά σε δημόσιους χώρους ή τουλάχιστον υπό την παρουσία τρίτων. Κατά την τελετουργία αυτή, ο τσιμπητής –πολύ συχνά μεγαλύτερος σε ηλικία, σε κομματικά γαλόνια ή σε κάποιο άλλο είδος συμβολικού κεφαλαίου– πλησιάζει τον τσιμπώμενο με τον χαρακτηριστικό ανδρικό πασοκικό βηματισμό των περισσότερο-απ’όσο-πρέπει ανοιχτών ποδιών και πρέπει οπωσδήποτε να προλάβει να εξαπολύσει το δάγκωμα της (δημοκρατικής και όχι βασιλικής εν προκειμένω) κόμπρας πριν ο συνομιλητής του προλάβει να τον χαιρετήσει.
Έτσι, με ακρίβεια λέιζερ κατευθυνόμενου από δορυφόρο, θα πιάσει ανάμεσα στον δείκτη, τον μέσο και τον αντίχειρά του το μέσο του άνω τραπεζοειδούς μυός του συνομιλητή και θα το πιέσει αρκετά ώστε να κλειδώσει τον τελευταίο σε ακινησία, που συχνά είναι μια άβολη στάση ¾. Από τη στιγμή που ο τσιμπητής πρόλαβε να κλειδώσει τη λαβή του, απαγορεύεται ο τσιμπώμενος να ξεφύγει από αυτήν, εκτός από περιπτώσεις που το συμβολικό κεφάλαιο των δύο μονομάχων είναι σε παρόμοια επίπεδα. Άλλωστε, ο χρόνος για τον οποίο κρατάει το δάγκωμα της κόμπρας εξαρτάται άμεσα από τη διαφορά στην εξουσία των δύο συνομιλητών. Στην παραπάνω αναπαράσταση, λ.χ., βλέπουμε μια περίπτωση ακραίας διαφοράς εξουσίας υπέρ του τσιμπητή, κατά την οποία ο τελευταίος χρησιμοποιεί τη σπάνια κίνηση του διπλού δαγκώματος, αφήνοντας τον άμοιρο πρωτοετή πασπίτη με μια αίσθηση απόλυτης ταπείνωσης και με το όνειρο ότι κι ο ίδιος κάποτε θα κάνει διπλό ή και τριπλό δάγκωμα σε κάποιον νεαρό συνάδελφο. Σε περιπτώσεις έκδηλης ματσίλας, το δάγκωμα της κόμπρας χρησιμοποιείται και από αριστερούς φοιτητοπατέρες, αν και το trademark θα μείνει για πάντα υπό την πνευματική ιδιοκτησία της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.
- «Όταν σφίγγουν το χέρι» (Νίκος Θεοδωρόπουλος)
Στην αρχή ήταν όλα δειλά. Ροζιασμένα από την αξίνα και την τσάπα, ξεκουράζονταν στην άδεια τσέπη. Όταν ανέτειλε ο Ήλιος, σχημάτισαν έναν κόμπο από ανθρώπινη σάρκα πάνω στο ευθύγραμμο τμήμα που δένει την Εξουσία με τη βούληση του Λαού. Οι γροθιές χαλάρωσαν και τα χαμόγελα άνθισαν. Το Συμβόλαιο με τον Λαό είχε υπογραφεί και όλα αυξήθηκαν: 1+1 έκανε επιτέλους 4. Ο Ήλιος ήταν πια βέβαιος για τον κόσμο.
Έκτοτε, η χειραψία χρησιμοποιείται μεταξύ μυστών της μεγάλης σοσιαλιστικής θρησκείας ως ενθύμηση της Αρχικής Κοσμογονίας. Για την ορθή εκτέλεση του σημείου, τρία είναι τα απαραίτητα συνοδευτικά: α) κλίση του κεφαλιού προς τα εμπρός, στη φαλλική απόσταση των 18 cm από τον συνομιλητή, ώστε να δημιουργείται σχεδόν ένα νοητό ισοσκελές τρίγωνο (προσοχή: όχι πλήρως, όπως κάνουν οι illuminati και οι αιρετικοί αμερικανόδουλοι εκσυγχρονιστές), β) έκταση χαμόγελου, αρκετά ώστε να εκτοπίζονται τα μήλα του προσώπου και να σχηματίζονται ρυτίδες στους κροτάφους, γ) ανύψωση φρυδιών σαν να προετοιμάζεται το κεφάλι για ένα «Vinceeeeeerò» που θα ξεπεράσει σε ένταση τον Pavarotti. Η πρακτική του ασπασμού παρεισφρέει ενίοτε στο σημείο της χειραψίας, καλό είναι όμως να αποφεύγεται εξαιτίας του κινδύνου σχηματισμού τριγώνου· αντ’ αυτού, εναλλακτικές προαιρετικές επιλογές είναι το χαστουκάκι στο μάγουλο (ιδίως όταν ο δρων φέρει δαχτυλίδι ή κατάγεται από την Αχαΐα), το τσίμπημα και τράβηγμα του πηγουνιού ή και το αιώνιο τρίψιμο πλάτης (βλ. παραπάνω).
Social Links: