Νομίζω ότι όλοι όσοι διαβάζετε το κείμενο αυτό θα είδατε κάπου αποσπασματικά όσα είπε ο Λιάγκας για το μοντέλο του GNTM. Πριν ξεκινήσω όμως θέλω να μοιραστώ ότι βλέποντας τον Λιάγκα νιώθω ένα μικρό υπαρξιακό κενό να μου χτυπάει το παραθυρόφυλλο ενός όμορφου φθινοπωρινού πρωινού και να μου φωνάζει με μια γλυκιά φωνή: «είστε μέσααα;». Κάθομαι, ανοίγω την τηλεόραση και κοιτάζω το χάος στο μάτια. Το θέμα μου, για να σας προλάβω, δεν είναι το γιατί τα κάνει όλα αυτά και σίγουρα δεν είναι ούτε το ποιος τον έβαλε εκεί όπου τον έβαλε. Αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι απαντιέται εύκολα. Εδώ έχουμε ακόμα μια επίπονη και τελείως μάταια αναζήτηση νοήματος.
Ας ομολογήσουμε κάτι, όσο και αν μας εκνευρίζει η περσόνα του: ο Λιάγκας έχει πετύχει. Σε μια παραγωγική ηλικία, μετράει πολλά πολλά χρόνια στο προσκήνιο ως τηλεπερσόνα. Φαντάζομαι ότι τα οικονομικά του θα είναι καλά. Φαντάζομαι επίσης ότι γενικά θα νιώθει πλήρης που πέτυχε το ένα και μοναδικό κριτήριο επιτυχίας του χώρου: μπορούμε να θεωρούμε με αρκετή σιγουριά ότι, σε αυτή τη χώρα, αυτοί που τον ξέρουν είναι περισσότεροι από εκείνους που δεν τον ξέρουν.
Η επιτυχία του αυτή, ωστόσο, είναι ακόμα πιο σημαντική αν συνυπολογίσει κανείς ότι ομολογουμένως δεν έχει και κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο. Δεν είναι πολύ όμορφος, δεν τραγουδάει καλά, δεν είναι πολύ έξυπνος ούτε πολύ μορφωμένος. Δεν πληροί καν το κριτήριο των μεταμοντέρνων σελέμπριτι τύπου Κanye West ή Kim Kardashian. Δεν είναι δηλαδή παράξενος, δεν κάνει τρέλες, δεν ξεφεύγει. Η ψυχική του υγεία φαίνεται μια χαρά, ντύνεται σαν τον μέσο πενηντάρη εκεί έξω, δεν έχει περίεργο μαλλί, δεν έχει περίεργη φωνή. Ακόμα και το fat-shaming που έκανε στην τελευταία εκπομπή του δεν έχει –διάολε!– τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι σαν κάθε άλλο εκεί έξω.
Αυτή είναι μάλλον όμως και η επιτυχία του. Αυτό το τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Γιώργος Λιάγκας είναι εκεί όπου είναι, γιατί ο Γιώργος Λιάγκας είναι τόσο κοινότυπος. Είναι κατά κάποιον τρόπο ο Γιάννης της γνωστής παροιμίας αλλά σε ανθρωπότυπο. Έναν Λιάγκα με τα χρωματιστά πόλο του και με τα ανοιχτόχρωμα καρό πουκάμισα με το τζιν από κάτω θα τον δεις παντού. Θα τον δεις σε οικογενειακά τραπέζια, σε δουλειές, στον φούρνο, στο φανάρι, στην καφετέρια. Επομένως, θα τον δεις και σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Στην Ελλάδα, εξάλλου, η τηλεόραση είναι η προέκταση του σαλονιού της μικροαστικής οικογένειας.
Μιλάμε, λοιπόν, για την τηλεοπτική εκδοχή αυτού του μάτσο άντρα που μεγάλωσε τη δεκαετία του ’80 χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Σπούδασε, προχώρησε, πήγε στρατό, παντρεύτηκε όταν έπρεπε, έβαλε το πουκάμισό του όταν έπρεπε, έκανε τα πάντα όπως έπρεπε. Πέταξε και τα ομοφοβικά και χοντροφοβικά του αστειάκια αλλά με καθώς πρέπει τρόπο. Όπως κάθε μεσοαστός μάτσο Λιάγκας που θα πετύχεις σε οικογενειακό τραπέζι, σε δουλειά, στον φούρνο, στο φανάρι, στην καφετέρια. Με μια επίσης κοινότυπη σιγουριά ότι αυτό που λέει είναι κάτι πρωτότυπο.
Και αυτά τα σεξιστικά, τα ομοφοβικά και τα χοντροφοβικά αστειάκια που πετάει είναι και αυτά ένα μέρος όλης αυτής της κανονικότητάς του, της επιμονής εκείνου και των εκατομμυρίων άλλων που του μοιάζουν να μη διαφέρει σε απολύτως τίποτα. Γιατί –ας το παραδεχτούμε– όλα όσα λέει είναι ακόμα κυριαρχικοί λόγοι εκεί έξω. Δεν είναι τυχαίοι οι τόνοι σιγουριάς που έχει όταν, στο επίμαχο βίντεο που είδα, λέει δικαιολογώντας την ενόχλησή του με το concept plus size μοντέλο ότι «η αισθητική είναι ενιαία». Και εδώ δεν είναι αρχίσουμε τα ελιτίστικα στραβά χαμόγελα.
Οι μάτσο Λιάγκες εκεί έξω δεν έχουν να πουν πια ιστορίες από τη σκληρή παιδική τους ηλικία. Δεν μιλούν ομολογουμένως μόνο για αυτοκίνητα, ποδόσφαιρα και βίδες. Κάνουν σχόλια και για τα plus-size μοντέλα. Είναι και που τους σπούδασαν οι γονείς τους και διεύρυναν τους ορίζοντές τους. Οι μάτσο Λιάγκες με το χρωματιστό τους πόλο και με το καρό τους το πουκάμισο είναι εκεί και επιβάλλουν ακόμα την κανονικότητά τους, όπως ανιχνεύεται σε κάθε πλευρά και πτυχή της ύπαρξής τους.
Και για να θυμηθώ και το περίφημο βίντεο του Last Christmas με τον Τζώρτζογλου. Βλέπω την εικόνα του Τζώρτζογλου από τη μια άκρη και του Λιάγκα που κάθεται από την ακριβώς απέναντι πλευρά, με τα χέρια στις τσέπες και ένα μόνιμο ειρωνικό χαμογελάκι. Ανάμεσά τους τ άτομα. Και σκέφτομαι ότι το βολικό, το safe είναι να είσαι ο Λιάγκας μέσα στην οριοθετημένη φλωροματσίλα του, την απόλυτη κανονικότητά του, μια τελείως default επιτέλεση φύλου για τη δεκαετία μας. Έτσι μεγαλώσαμε, αυτό βγαίνει στους περισσότερους από εμάς σαν μια comfort zone. Να καθόμαστε στη μια γωνία και να γελάμε ως πιο έξυπνοι, πιο κουλ ή πιο σοβαροί με αυτόν που κάθεται στην απέναντι πλευρά.
Και μετά βλέπω τον Τζώρτζογλου να απολαμβάνει φανερά αυτό που κάνει αυτά τα 2 λεπτά, τόσο που αδιαφορεί παντελώς για ό,τι συμβαίνει γύρω του, και σκέφτομαι ότι μπορεί να μη θέλω να φτάσω εκεί, να μη θέλω να γίνω Τζώρτζογλου, αλλά ρε παιδί μου, προτιμώ σε αυτό το δίπολο, στην πορεία της ζωής μου και με πολλή δουλειά, από αυτά τα ενδιάμεσα άτομα να είμαι σε αυτούς που είναι πιο κοντά σε εκείνον παρά στον Λιάγκα.
Social Links: