«Αλήθεια θα το κάνεις;»
Η Πηνελόπη είχε πάθει ένα τεράστιο σοκ όταν της είχα πει για την Εβελίνα.
«Ε, το σκέφτομαι» της είπα.
Δεν της άρεσε.
«Εσύ δεν τους έκραζες;» μου φώναξε. «Τι φάση τώρα;»
Δεν εξοργίζεις την Πηνελόπη γιατί φωνάζει απαίσια.
«Η Εβελίνα μας στάθηκε» της θύμισα ήρεμα.
«Ε, και;» έκανε ειρωνικά.
Αναστέναξα.
«Ίσως είναι καλύτερα να μη γενικεύουμε» της είπα.
Η Πηνελόπη είναι η κολλητή μου περίπου έξι χρόνια. Και μέχρι πρότινος πίστευα ότι τη γνώριζα καλά. Αλλά όσο ήταν μακριά, καταλάβαινα ότι δε γνώριζα πράγματα για εκείνη. Δε μου είχε μιλήσει για την οικογένειά της, για τις πιο βαθιές της σκέψεις, για οτιδήποτε που δεν ήταν επιφανειακό. Δεν ήξερα τι πραγματικά ένιωθε για την πρώην κλίκα της, για ‘μένα, ακόμα και για τον εαυτό της. Και θα υποστήριζα πως είχε πει τα πάντα πάνω στα νεύρα της μα δεν ήθελα να τη δικαιολογήσω. Δεν ήθελα γιατί δεν ήξερα τι ίσχυε πια για εκείνη.
«Βασικά, ξέρεις κάτι;» μου είπε. «Απορώ γιατί σε θεώρησα κολλητή μου»
«Ναι, οκ, γειά» έκανα και της έκλεισα το τηλέφωνο.
Η καρδιά μου είχε ραγίσει. Και το είχα πάθει με γκόμενους πολλές φορές – μα ο πόνος ήταν ο ίδιος κάθε φορά.
«Εγώ τα έλεγα ότι η Πηνελόπη δεν είναι για ‘σένα» έκανε η μάνα μου.
Με άκουγε. Θεέ μου.
«Κοίτα να βρεις πραγματικούς φίλους» μου είπε. «Δεν είχες ποτέ»
«Γαμώτο, ποιος σε ρώτησε τη γνώμη σου;» της φώναξα
Για αυτό το λεπτό, ένιωσα πραγματικά μόνη. Ήταν από αυτές τις φορές που αυτό το συναίσθημα με τρυπούσε. Ένιωθα πως δεν είχα τίποτα. Όιτι κανένας δεν ήταν τόσο διαθέσιμος για ‘μένα όσο νόμιζα. Ότι βρίσκομαι σε ένα θάλαμο σκοτεινό, όπου κανένας δε μπορεί να με βοηθήσει γιατί, ακόμα και αν παραπατήσω και πέσω στο κενό, θα με αντικαταστήσουν, θα είμαι αναλώσιμη. Πίστευα ότι η Πηνελόπη θα ήταν μαζί μου σε αυτήν την πορεία. Αλλά είχα χάσει την πίστη μου πλέον.
Επ, όχι, σταμάτα το δράμα, είπα στον εαυτό μου. Έχεις φίλους. Ο Λουκάς σε περιμένει. Έρχεται ο αδελφός του σήμερα και θέλει έναν άνθρωπο δίπλα του.
«Από εδώ ο Πάνος» μου τον σύστησε.
«Χάρηκα» έκανα.
Δεν τον είχα γνωρίσει ως τότε, αλλά είχα ακούσει πολλά για αυτόν. Έμοιαζαν να έχουν μια πολύ γλυκιά σχέση με το Λουκά – ο φίλος μου μου έλεγε πόσο δίπλα του ήταν πάντα. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι η οικογένειά του ήταν τόσο υποστηρικτική – είχαν πάρει ζεστά το come out του, του έστελναν χρήματα, τον στήριζαν στις επιλογές του. Ο Πάνος ήταν γιατρός, φαινόταν πολύ ευαίσθητο παιδί και τρυφερός. Είχε αυτή την αύρα που επιβεβαίωνε όλα όσα είχα ακούσει.
«Μοιάζετε» είπα στο Λουκά.
«Με τίποτα» έκανε εκείνος.
«Είσαι το πρώτο άτομο που μας το λέει αυτό»μου είπε ο Πάνος.
«Άλλαξε φακούς επαφής» με πείραξε ο Λουκάς.
Έπειτα άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους.
«Μισούσα το σχολείο!» διαμαρτυρήθηκε ο Λουκάς. «Πήγαινα κάθε μέρα, τα παιδιά με κορόιδευαν και λέγανε ότι είμαι αδελφάρα του κερατά, εγώ δε μπορούσα να κοιμηθώ γιατί ήξερα ότι κάθε μέρα θα είναι έτσι και η φάση δεν πήγαινε καλά»
«Αλλά πάντα μου μιλούσες για αυτό» του θύμισε ο Πάνος
«Ναι, μου έλεγες να τους αγνοήσω, λες και αυτό λύνει τα πάντα»
«Σημασία έχει ότι πέρασες τελικά σε αξιοπρεπή σχολή, είσαι στην Αθήνα και ζεις τη ζωή σου»
«Ναι, τρώω πίτσα τα βράδια, βάζω κρασί, παρακολουθώ trash τηλεόραση και σκέφτομαι πόσο μάταιη είναι η ενήλικη ζωή»
«Αλλά πάντα μπορείς να μου κάνεις μια κλήση»
«Μερικές φορές δε θέλω τις νότες αισιοδοξίας σου. Θέλω μόνο να κλάψω»
Γιατί είχα πιστέψει ότι έχουν ιδανική σχέση;, αναρωτήθηκα. Πάντα ξεχνάω.
Έπειτα έπρεπε να πάω στην Εβελίνα. Με είχε καλέσει σπίτι της για να μου πει για το πρότζεκτ. Έμενε Εξάρχεια, κάπου Καλλιδρομίου. Θα είχε άδειο σπίτι γιατί η συγκάτοικος της έλειπε, είχε πάει κάπου με το γκόμενό της, κάτι τέτοιο. Ίσως να ήταν και αυτή Αιγόκερως με σελήνη στο Δίδυμο, να είχε μπλέξει με κλίκες και να έκρυβε πράγματα από την κολλητή της. Κρίμα που δε θα τη γνώριζα. Θα θυμόμουν το παρελθόν και θα πάθαινα συναισθηματικό breakdown.
«Λοιπόν, θα γυρίσουμε ένα βιντεοκλίπ για μια φίλη και σκέφτηκα ότι θα είσαι ωραίο μοντέλο» μου εξήγησε η Εβελίνα.
Ήθελα να την προσέξω, αλλά το μυαλό μου ταξίδευε αλλού. Με έλκυε – είχε μια φλόγα στα μάτια της που με προσκαλούσε να της κάνω βρώμικα πράγματα. Θα μπορούσα να της πιάσω το μπούτι και να την κάνω να αναστενάξει. Δάγκωσα το άνω χείλος μου. Έπρεπε να την προσέξω. Ίσως να μου άλλαζε τη ζωή η πρότασή της.
«Με ακούς;» με ρώτησε η Εβελίνα.
Ντράπηκα.
«Συγγνώμη» έκανα. «Αφαιρέθηκα»
Μου χάιδεψε το κεφάλι.
«Συμβαίνουν αυτά» έκανε.
Μπορούσα να το δω – της άρεσε που μου χαίδευε το κεφάλι. Άρχισα να τη φιλάω. Της άρεσε. Μου έπιασε το στήθος. Βόγγηξα. Αλλά μετά σταμάτησε.
«Συγγνώμη, μου το έβγαλες» είπε.
Τι. Στο. Διάολο. Κάνουμε.
«Δεν έπρεπε να σε παρακινήσω» της είπα.
«Δεν έχω θέμα με αυτό που συμβαίνει, αλλά γιατί συμβαίνει» έκανε. «Όλο αυτό είναι πολύ λάθος»
Οκ, καταλάβαινα τι έλεγε.
«Η σεξουαλικότητα είναι σύνθετο πράγμα» έκανα. «Μου έχει τύχει να κάνω κάτι με άτομο που δε συμπαθώ»
«Όχι, δεν είναι αυτό» μου είπε. «Στο προτείνω αυτό για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Δεν τους συμπαθώ. Απλά σε βλέπω ως απείρως πιο pure από όλους αυτούς και φοβάμαι μήπως έχω εξιδανικεύσει τα πράγματα. Δε θέλω τελικά να ξέρω»
Την καταλάβαινα.
«Δεν αξίζει» της είπα. «Τίποτα δεν είναι τέλειο»
«Ξέρω» έκανε.
Έκανε μια παύση.
«Αλλά, αν θες, μπορείς να συμμετέχεις» συνέχισε.
Έγνεψα αρνητικά.
«Όχι» είπα. «Δε θα με βοηθήσει αυτό»
«Ούτε και εμένα» παραδέχθηκε.
Δε θα της θύμωνα.
«Θα τα βρεις με τον εαυτό σου» της χαμογέλασα.
«‘Til I find myself a sense of direction»
Social Links: