της Εύης Μότσιου
Άραγε υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Ή η ζωή είναι μία ευθύγραμμη πορεία, που όταν το τέλος της μέλλει να έρθει, έρχεται ανελέητα, αμείλικτα;
Υποτίθεται ήμουν άθεος. Ο Θεός μου ήταν τα μαθηματικά· ο Θεός μου ήταν ό,τι μπορούσα να δω, να μυρίσω, να αγγίξω, να γευτώ και να ακούσω, οι πέντε μου αισθήσεις. Απεχθανόμουν τη μοιρολατρία. Μία είναι η ζωή, αυτή που θυμόμαστε.
Τελικά, ίσως όταν αντικρύζεις το τέλος, αυτό το άτεγκτο τέλος, ξυπνά μέσα σου η θέληση για τη ζωή· για τη ζωή που δεν σου επιτρέπεται να ζήσεις, για τη ζωή που θα μπορούσε κάπου αλλού να σε περιμένει.
Xibalba. Τι όμορφη λέξη. Γιατί τη θυμήθηκα τώρα; Ίσως το απόλυτο ψύχος να έχει την ικανότητα να ανασύρει μνήμες. Τι παιχνίδια παίζει τελικά ο εγκέφαλος. Κάποτε είχα δει με τον σύντροφό μου μία non–immersive ταινία παλαιού κινηματογράφου… Ναι, The Fountain λεγόταν. Τι παράλογη ταινία. Σαν κωμωδία μού είχε φανεί. Πώς είναι δυνατόν; Παράλληλες ζωές, επόμενες και προηγούμενες. Ένας άνδρας να ίπταται στο Διάστημα και να μετουσιώνεται σε κάτι άλλο. Να, όπως και εγώ τώρα ίπταμαι.
Έτος 2734. Η Γη αποτελεί έναν τεχνολογικό παράδεισο και μία κοινωνικοπολιτική κόλαση. Η νανοβιοτεχνολογία και κυβερνοβιοτεχνολογία ένωσαν τον άνθρωπο με τη μηχανή και εξάλειψαν τις ασθένειες – πέραν του θανάτου. Η ρομποτοποίηση των πάντων είναι πια γεγονός. Ο Άρης και ο Γανυμήδης έχουν αποικιστεί, ενώ μόλις πριν 100 χρόνια περίπου τα hyperspace jumps κατεαστάθηκαν εφικτά και ο άνθρωπος έφτασε στον πλανήτη TOI 700 d του πλανητικού συστήματος TRAPPIST-1, σε απόσταση 39 ετών φωτός. Τώρα πια ο πλανήτης ονομάζεται Euphoria.
Αν κάποιος περίμενε η φουτουριστική Γη να είναι πολύχρωμη και αστραφτερή και ευδαίμων, ισχύει μόνο για αυτούς που ελέγχουν την οικονομία. Δηλαδή για το 0,18% των 27 δισεκατομμυρίων ανθρώπων διασκορπισμένων σε έναν μικρό συμπαντικό θύλακα. Για το υπόλοιπο 99,82% ο κόσμος είναι μια βρώόμικη, πεινασμένη και άρρωστη διαβάθμιση του γκρι.
7 Ιουνίου 2734. Το περιήλιο του κομήτη Ikeya–Zhang θα τον φέρει τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους κοντά στη Γη. Οι αστρονόμοι ήδη παρατηρούν εδώ και χρόνια την πορεία του, από όταν ο κομήτης μπήκε από το νέφος του Όορτ στη ζώνη του Κάιπερ, καθώς αυτή τη φορά θα περάσει ιδιαίτερα κοντά από τη Γη, μόλις στα 180 εκατομμύρια χιλιόμετρα.
Κατά τη γήινη ώρα 22.47 UTC+1 μεταδίδεται έκτακτο ανακοινωθέν ταυτόχρονα στη μητρόπολη Γη, τον Άρη, τον Γανυμήδη και τον Euphoria: ο κομήτης Ikeya–Zhang προσέκρουσε με το μεταποσειδώνιο αντικείμενο «90482 Όρκο» της ζώνης του Κάιπερ, διασπάστηκε σε τρία κομμάτια, τα δύο εκ των οποίων κατευθύνονται επιταχυμένα προς τη Γη. Ο υπολογιζόμενος χρόνος επιβεβαιωμένης πρόσκρουσης με τον πλανήτη είναι η 20ή-22η Αυγούστου. Η πρόταση εκτροπής της τροχιάς του κομήτη απορρίφθηκε άμεσα. Θεωρήθηκε προτιμότερο να μεταφερθούν στις αποικίες η υψηλή κοινωνία και μία μικρή ομάδα επιλεγμένων ανθρώπων. Εξάλλου η Γη ήταν –πια– αναλώσιμη.
Φυσικά, τα αστρόπλοια δεν έφταναν για όλους. Την πρώτη εβδομάδα ήδη είχαν αποχωρήσει οι προύχοντες για τον Euphoria. Επρόκειτο για ultrahigh–class αποικία, στην οποία έφτανε κανείς πληρώνοντας 150 εκατομμύρια cyberdollars κατά κεφαλήν για να κάνει το hyperspace jump από την πύλη στην Αφροδίτη. Η μετάβαση στον Άρη θεωρούταν πολύ επικίνδυνη, καθώς ήταν πολύ πιθανό θραύσματα από την κατακερματισμένη από την πρόσκρουση Γη να έφταναν στον κόκκινο πλανήτη. Εξάλλου το θέαμα της διαλυμένης Γης θα ήταν… τόσο μακάβριο, τόσο καταθλιπτικό.
Από τους υπόλοιπους 15,5 δις ανθρώπους, θα επιβιβάζονταν με κλήρωση σε αστρόπλοια για τον Άρη και τον Γανυμήδη μόλις 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Το δίμηνο μετά τη ζοφερή ανακοίνωση ήταν χαώδες το λιγότερο. Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν εκθετικά, όπως και η εγκληματικότητα. Οι κληρώσεις ήταν τυχαίες και εντελώς αυστηρές: δεν μπορούσε κανένας να δώσει τη θέση του στον άλλον, ο αλγόριθμος επιλογής των ατόμων ήταν θεϊκά απόλυτος, παπικά αλάθητος.
Τα 15 τελευταία αστρόπλοια για τον Γανυμήδη απογειώθηκαν εγκληματικά καθυστερημένα στις 19 Αυγούστου από το ακρωτήριο Κανάβεραλ. Ο γήινος ουρανός ήταν εδώ και πολλές μέρες πλημμυρισμένος στο απόκοσμο φως της εξαχνωμένης κόμης και ουράς του Ikeya–Zhang. Ουράνιο φως και επερχόμενο τέλος, πόσο ποιητικά αντιθετικό. Αυτό το φως τύφλωνε τους επιβάτες των αστρόπλοιων, που είχαν σταθεί –όσοι χωρούσαν– στη γέφυρα των οχημάτων που υποτίθεται θα τους μετέφεραν στη νέα γκρίζα και παγωμένη πατρίδα τους.
Όντως, τα τελευταία αστρόπλοια απογειώθηκαν εγκληματικά αργά. Δεν είχαν προλάβει να απομακρυνθούν κάποια εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα από τη Σελήνη με πορεία προς τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Δία, όταν το μεγαλύτερο θραύσμα του κομήτη, μεγέθους λίγο μικρότερου από την πολιτεία του Τέξας, προσέκρουσε στον κόλπο της Βεγγάλης. Το δεύτερο θραύσμα πέρασε ξυστά από τον πλανήτη και απομακρύνθηκε ταχύτατα προς το εξώτερο διάστημα. Η Γη θρυμματίστηκε σαν παγάκι που πέφτει στο δάπεδο. Πόσο εντυπωσιακά εύθραυστη είναι η ζωή.
Κομμάτια πυρακτωμένης γης, σαν θανατερά πυροτεχνήματα, έραναν τη Σελήνη και πρόφτασαν τα αστρόπλοια μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Ο τρόμος και η απελπισία εφάρμοσαν σαν μάσκα στα πρόσωπα των ανθρώπων που νόμισαν ότι, έστω και τελευταία στιγμή, θα κατάφερναν να ξεφύγουν.
Τα αστρόπλοια διαλύθηκαν και η ύλη τους σκόρπισε στο Διάστημα. Τα μεταλλικά κομμάτια τους, που αιωρούνταν προς πάσα σκοτεινή και παγωμένη κατεύθυνση, αντανακλούσαν το ερυθρό φως από τα –για λίγο– φλογισμένα κομμάτια της γήινης ύλης, ανακατεμένο με το φως του Ήλιου.
Το διαστημικό ψύχος πάγωσε τα πέτρινα σώματα, οι κοσμικές φλόγες έσβησαν. Επικράτησε σκότος. Τα ανθρώπινα σώματα, που κατάφεραν να επιζήσουν μέσα στις στολές τους από τις προσκρούσεις από τη γήινη ύλη και τη διάλυση των αστρόπλοιων, επίσης, πάγωσαν. Τι μπορεί να αντισταθεί στους -270 °C; Τι μπορεί να αντισταθεί σε ό,τι έξω από το ίδιο, τελικά;
Τι όμορφος ο Γαλαξίας από εδώ. Μοιάζει όντως με δρόμο. Μακάρι να με οδηγήσει στην Xibalba. Ελπίζω να μην είναι όντως «τόπος φόβου».
Social Links: