Πριν ξεκινήσω αυτό μου το κείμενο, θέλω να πω ότι αφορμή στάθηκε το στάτους- διακήρυξη του πνευματικού μου ταγού Θάνου Τζήμερου το οποίο παραθέτω παρακάτω:
Εδώ και αρκετά χρόνια, μετά τουλάχιστον την κρίση του 2009, έχουν αρχίσει να γίνονται συζητήσεις για το τι φταίει και γίναμε έτσι όπως γίναμε, ποια είναι η ρίζα όλου του προβλήματος. Άλλοι πηγαίνουν στο 1981 και στο ΠΑΣΟΚ, άλλοι στην Χούντα, άλλοι στον Εμφύλιο, στην δολοφονία του Καποδίστρια. Κάποιοι άλλοι, που βλέπουν βαθύτερα τα πράγματα, θα πουν ότι φταίει που δεν μπήκαμε στο όχημα της Δύσης όποτε φτάνουν στο Σχίσμα των δύο εκκλησιών, κτλ.
Καλά όλα αυτά, αλλά, επειδή εγώ είμαι πιο ψαγμένος, θα βάλω μια νέα συνισταμένη στον δημόσιο διάλογο. Πιστεύω, λοιπόν, ότι για την χρεοκοπία του 2009 το πρόβλημα φτάνει μέχρι την αρχαιότητα και τον δήθεν Χρυσό Αιώνα του Περικλέους που μας πήγε τουλάχιστον δέκα χρόνια πίσω σε σχέση με την Δύση.
Τι είχαμε τότε; Τίποτα! Καμία καινοτομία, καμία φροντίδα για την υγιή επιχειρηματικότητα. Δέκα – είκοσι θολοκουλτουριάρηδες κρατούσαν την χώρα δέσμια του χθες και όλο έμεναν στάσιμα, υποταγμένα σε αυτή την «πνευματική ελίτ». Αποτέλεσμα ήταν ο αχαλίνωτος λαϊκισμός στην Εκκλησία του Δήμου, όπου ο καθένας έλεγε ό,τι του ερχόταν στο κεφάλι για να τον ψηφίσει ο κοσμάκης. Το μεγάλο κρίμα είναι ότι, επειδή τότε ήταν νωρίς ακόμη, όλα θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει. Δυστυχώς, όμως, δεν βρέθηκε κανένας άνθρωπος να πει τα πράγματα με το όνομά τους, να τα πει έξω από τα δόντια και να χτυπήσει το κακό από την ρίζα του. Ποτέ η πατρίδα μας, άλλωστε, δεν είχε τους ηγέτες που αρμόζουν στις κρίσιμες τρικυμίες που πέρασε.
Αλλά ας φανταστούμε! Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να ονειρευόμαστε, δημοκρατία έχουμε άλλωστε. Ας φανταστούμε, λοιπόν, ότι τελικά υπήρξε ένας άνθρωπος και έσωζε την πατρίδα και έβρισκε επιτέλους το θάρρος να χτυπήσει τους θολοκουλτουριάρηδες και την κομματοκρατία. Ποιος ξέρει πόσο προηγμένος θα ήταν ο ανθρώπινος πολιτισμός αν συνέβαινε κάτι τέτοιο για παράδειγμα:
Σωκράτης: καλῶς γε, ὦ Γοργία, φαίνεται Πῶλος παρεσκευάσθαι εἰς λόγους: ἀλλὰ γὰρ ὃ ὑπέσχετο Χαιρεφῶντι οὐ ποιεῖ.
Γοργίας: τί μάλιστα, ὦ Σώκρατες;
Σωκράτης: τὸ ἐρωτώμενον οὐ πάνυ μοι φαίνεται ἀποκρίνεσθαι.
Γοργίας: ἀλλὰ σύ, εἰ βούλει, ἐροῦ αὐτόν.
Σωκράτης: οὔκ, εἰ αὐτῷ γε σοὶ βουλομένῳ ἐστὶν ἀποκρίνεσθαι, ἀλλὰ πολὺ ἂν ἥδιον σέ. δῆλος γάρ μοι Πῶλοςκαὶ ἐξ ὧν εἴρηκεν ὅτι τὴν καλουμένην ῥητορικὴν μᾶλλον μεμελέτηκεν ἢ διαλέγεσθαι.
Πῶλος: τί δή, ὦ Σώκρατες;
Σωκράτης: ὅτι, ὦ Πῶλε, ἐρομένου Χαιρεφῶντος τίνος Γοργίας ἐπιστήμων τέχνης, ἐγκωμιάζεις μὲν αὐτοῦ τὴν τέχνην ὥσπερ τινὸς ψέγοντος, ἥτις δέ ἐστιν οὐκ ἀπεκρίνω.
Τζήμερος: Πάλι;
Πῶλος: τί δή, ὦ Τζήμερε;
Τζήμερος: Πάλι θα αρχίσουν τα ίδια και τα ίδια. Και οι δύο είστε αδερφές και παίρνετε από τον κρατικό κορβανά για να τρώτε στην Πρυτανεία
Social Links: