Ο 1ος κύκλος μιας εξαιρετικά υποσχόμενης σειράς έφτασε στο τέλος. Η πορεία της είχε σημεία με αυξομειώσεις στην ένταση, διατηρώντας όμως πάντα τη γενική της στυλιζαρισμένη εικόνα και ατμόσφαιρα στον ίδιο τόνο (με εξαίρεση το 4ο επεισόδιο για το οποίο γίνεται λόγος παρακάτω).
Ξεκινώντας με έναν φανταστικό τρόπο, ο σκηνοθέτης δημιουργεί μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, περιβαλλόμενη από έναν μυστηριώδη μυστικισμό και μία διαρκή υποβλητικότητα, που συνοδεύεται καταπληκτικά από φιλοσοφικές αναζητήσεις οι οποίες περιπλανώνται μέσα στα ομιχλώδη και συννεφιασμένα τοπία. Ο θάνατος, η απαισιοδοξία στο πλαίσιο μιας Νιχιλιστικής-Νιτσεϊκής προσέγγισης, και η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μερικά από τα μοτίβα που πραγματεύεται η σειρά και ενσαρκώνονται από την εκπληκτική από κάθε άποψη περσόνα του Μάθιου Μακόναχι (Ντ. Ραστ). Στον αντίποδα, ο επίσης φανταστικός Γούντι Χάρελσον (Ντ. Χαρτ) συμπληρώνει με την επιφανειακότητα, την αφοσίωση και την προσγειωμένη λογική, ενός «μέσου αστυνομικού ντετέκτιβ» το πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Τα 3 πρώτα επεισόδια αποτελούν υπόδειγμα ατμοσφαιρικού θρίλερ. Από την αρχή κιόλας, αφήνεσαι στον αργόσυρτο, σχεδόν μεθυστικό ρυθμό που σε παρασύρει, καθώς ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει την τελετουργία ενός φρικτού εγκλήματος. Οι χαρακτήρες χτίζονται σταδιακά, ρυθμικά, αναπνέουν και αποκαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους με αριστοτεχνικό τρόπο. Η καταπληκτική φωτογραφία και η διαρκής παρουσία του «γκρίζου», συννεφιασμένου, σχεδόν καταθλιπτικού στοιχείου, δημιουργούν μία νουάρ ατμόσφαιρα, απαραίτητη (ίσως το σημαντικότερο στοιχείο μετά το σενάριο) σε μια τέτοιου είδους σειρά.
Φτάνουμε στο 4ο επεισόδιο και τα πρώτα αρνητικά δείγματα κάνουν την εμφάνισή τους. Ένα επεισόδιο ξεκομμένο απ’ το όλο ύφος, το concept και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, βγαλμένο σχεδόν από άλλη σειρά, σε αιφνιδιάζει αρνητικά (τουλάχιστον εμένα), με πιστολίδια, κυνηγητό και έντονο ρυθμό τύπου CSI, διαλύοντας κάθε νουάρ εικόνα που είχες συνηθίσει μέχρι τώρα. Συνεχίζοντας, ευτυχώς επιστρέφουμε στον γνώριμο ρυθμό, διαπιστώνοντας όμως σημαντικές αλλαγές. Ο χαρακτήρας του Ραστ, αρχίζει να χάνει αυτή την υπερβατικότητα και την μεταφυσική που τον περιβάλλει. Φθίνει, καθώς αρχίζει να προσεγγίζει με αρκετά πιο επιφανειακό-επιδερμικό τρόπο τα προηγούμενα μοτίβα, αναμασώντας τα ίδια λόγια με διαφορετικό τρόπο, αναμοχλεύοντας την ίδια φρασεολογία, γεγονός το οποίο με κάνει να στραφώ σε κάτι που αγνόησα (όχι εσκεμμένα) στην αρχή (και εδώ έγκειται ο αριστοτεχνικός τρόπος δόμησης των χαρακτήρων που σε ωθεί να ασχοληθείς με αυτούς δίνοντάς τους προτεραιότητα), και αναφέρομαι στο σενάριο.
Παρακολουθώντας λοιπόν τους χαρακτήρες, την εξέλιξή τους, τις αδυναμίες τους και τις συμπεριφορές τους, που ξεδιπλώνονται περισσότερο μέσα απ’ τις φιλοσοφικές συζητήσεις και την προσωπική τους ζωή, παρά απ’ την ίδια την υπόθεση, ασυναίσθητα (ίσως είναι και στόχος του σκηνοθέτη), απομακρύνεσαι απ’ την πλοκή, βυθισμένος στην ομίχλη, στις τελετουργίες, σε μία ατμόσφαιρα μυσταγωγίας, αναζητάς και ταυτόχρονα κατασκευάζεις-επινοείς την εικόνα ενός δολοφόνου, που έχει εντυπωθεί στο φαντασιακό ως κάτι το υπερβατικό-υπερφυσικό, σχεδόν ανίκητο από την απτή πραγματικότητα του Χαρτ, που μόνο η απόμακρη, αλλόκοτη φύση του Ραστ μπορεί να αντιμετωπίσει. Συνειδητοποιείς λοιπόν ότι δε γνωρίζεις σχεδόν τίποτα, παρά μόνο προεικονίσεις ενός πάζλ. To 7ο επεισόδιο θεωρώ ότι λειτουργεί διεκπεραιωτικά, χωρίς κάτι άξιο αναφοράς.
Φτάνουμε έτσι στο τελευταίο επεισόδιο, για την ακρίβεια στο τελευταίο πολύ μέτριο (σχεδόν απογοητευτικό) επεισόδιο μιας κατά τα άλλα αξιομνημόνευτης σειράς. Τα πάντα καταρρέουν με σχεδόν βιαστικό, παιδικό τρόπο. Ο δολοφόνος, γύρω από τον οποίο έχει κατασκευαστεί ένα αόριστο-μυστικιστικό, γεμάτο τελετουργίες πλαίσιο, δίνοντάς σου την εντύπωση ότι πρόκειται για μία φιγούρα που ακροβατεί ανάμεσα στο παρανοϊκό και στο λογικό, στα όρια μιας σχεδόν μεταφυσικής πραγματικότητας, που σου προκαλεί δέος και αγωνία να τον συναντήσεις, εμφανίζεται σχεδόν αναπάντεχα (τουλάχιστον βιαστικά). Ακούμε τη φωνή του να ακολουθεί τον Ραστ, σαν να βρίσκεται σχεδόν παντού (χωρίς εξήγηση), για να αντικρύσουμε στο τέλος σκηνές μάχης σχεδόν αστείες, που σε προσγειώνουν στην πεζή πραγματικότητα. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι η πλήρης αποδόμηση-απομυθοποίηση του χαρακτήρα του Μακόναχι με απλοϊκό τρόπο. Αυτή η ενσυνείδητα απαισιόδοξη, σκοτεινή περσόνα, αποδομείται μέσω μιας υπερ-απλουστευμένης θεωρώ αιτίας, στην οποία οφείλει την βαθύτερη ουσία της προσωπικότητάς του ο Ραστ. Και δεν είναι άλλη από τον θάνατο της κόρης του που τον καταδιώκει. Στο ναδίρ της κατακερματισμένης ψυχολογίας του, ένα βήμα πριν τον βέβαιο θάνατο (εδώ που τα λέμε δεν θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να επιζήσει του τραύματος), ζει, και επιλέγει το φως έναντι του σκότους σ’ αυτή την μανιχαϊστική αέναη μάχη. Η αγάπη για την κόρη του και η επιθυμία να βρεθεί κοντά της μέσω του θανάτου είναι πια αυτοσκοπός και συνάμα το οδυνηρό μαρτύριο της ζωής. Ξέρει πια τι κρύβεται στο «μετά», άγγιξε, είδε, έστω από μια χαραμάδα, και προσβλέπει πια μόνο στην λύτρωση. Εξαιρετικά αντιφατικός, απότομος, σχεδόν βιαστικός τρόπος μεταστροφής ενός συνεκτικού, βαθιά συνειδητοποιημένου χαρακτήρα, και η πλήρης απομυθοποίηση μιας περσόνας στην οποία έχει βασιστεί όλη η σειρά. Ο σκηνοθέτης δίνει την εντύπωση ότι βιάζεται να δώσει ένα τέλος σε μια (τελικά) ασύνδετη-ασύμβατη ως προς τις αρχικές φιλοσοφικές αναζητήσεις ιστορία. Φιλοσοφικές προεκτάσεις οι οποίες δεν μετουσιώνονται (ή αν το κάνουν αποδομούνται άκομψα), απλά αιωρούνται στον χώρο και το χρόνο, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη τα υποκείμενα που δρουν.
Παρόλα αυτά δεν παύει να αποτελεί μία εξαιρετική σειρά (σταθμό κατά την γνώμη μου) ,που θα μνημονεύεται στο μέλλον τόσο για τους φανταστικούς ρόλους και τις φιλοσοφικές αρχικές προεκτάσεις της, όσο και για την υποβλητική, νουάρ ατμόσφαιρα που δεσπόζει σε κάθε σκηνή του α-χρονικού, ομιχλώδους, καταθλιπτικού τοπίου…
Social Links: