O μήνας Μάϊος έχει συνδεθεί για τους Έλληνες φιλάθλους ως η περίοδος των μεγάλων μπασκετικών συγκινήσεων.
Ας θυμηθούμε αντάμα.
No 11
2004: Μακάμπι Τελ Αβίβ – Σκίπερ Μπολόνια (118-74)
Ναι. 118-74. Συντριβή, διασυρμός, εξευτελισμός για τους Ιταλούς της πρώην Κίντερ και πιο πρώην Κνορ Μπολόνια. Οι οποίοι νίκησαν τους συμπατριώτες τους της Σιένα στα ημιτελικά με 103-102 στην παράταση, αλλά στον τελικό έπεσαν απέναντι στο μεγαθήριο, που είχε αποκλείσει σχετικά εύκολα την αναπτυσσόμενη τότεCSKA.
Μία από τις καλύτερες ομάδες ever στην ιστορία του θεσμού η Μακάμπι, έχοντας ως ατού τον Σάρας Γιασικεβίτσιους με ξανθές ανταύγειες να διδάσκει το pick ‘n roll, τον Άντονι Πάρκερ να αποδεικνύει ότι υπήρχε και άλλος παιχταράς με το ονοματεπώνυμο του Γάλλου των Spurs και το Νίκολα Βούιτσιτς πεντάρι με μυαλό play maker και σωσία του Τζόνι Μπρόκοβιτς (μόνο που έχω περισσότερο μαλλί).
Στον πάγκο ο Πίνι Γκέρσον να κάνει πολύ σοβαρά πράγματα σε αντίθεση με την παρουσία του στον Ολυμπιακό, όπου επιδόθηκε σε αχαλίνωτο trollin’.
Και τελικά, ναι, η διαφορά στον τελικό έγραψε στο σφύριγμα της λήξης: 44 πόντοι.
[Εύφημος μνεία στον MVP της regular season Άρβιντας Σαμπόνις στην προτελευταία χρονιά της καριέρας του ΟΝΤΑΣ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ]
No 10
2006: ΤΣΣΚΑ Μόσχας – Μακάμπι Τελ Αβίβ (73-69)
Οι Ισραηλινοί με Γκέρσον αλλά χωρίς Σαρούνας Γιασικεβίτσιους πάνε για το τρίτο συνεχόμενο Ευρωπαϊκό.
Οι Ρώσοι του Ιταλού Ετόρε Μεσίνα πάνε για το πρώτο τους μετά απο 35 χρόνια.
Αφού αποκλείσουν τις 2 Ισπανικές στον ημιτελικό (Ταού και Μπάρτσα αντίστοιχα) θα αναμετρηθούν στον τελικό της Πράγας, εκεί όπου το κοινό γιουχάρει με πάθος τους πρώην Σοβιετικούς.
Ο Παπαλουκάς πάντως το παίρνει πάνω του όντας ο mvp του Final 4 και με άξιους συμπαραστάτες τους J.R. Holden (έχοντας πάρει λίγα χρόνια πριν το Ελληνικό πρωτάθλημα με την ΑΕΚ), τον φοβερό και τρομερό Σλοβένο Ματίας Σμόντις, τον -κάποτε Αμανατίδη και έχοντας κατακτήσει τον τίτλο με τον Ολυμπιακό 9 χρόνια πριν- Αλεξέι Ζεβροσένκο και τ’άλλα Ρωσάκια, οδηγεί την ΤΣΣΚΑ στον θρίαμβο.
Προσωπική μου άποψη: την περίοδο 2005-2007 ο Τεό ήταν ο πιο ολοκληρωμένος μπασκετμπολίστας στην Ευρώπη.
Νo 9
1993: Λιμόζ – Μπενετόν Τρεβίζο (59-55)
Λέγανε για μετακίνηση οπαδών τις προάλλες, αλλά σαν κι αυτή, τίποτα. Ο φοβερός και τρομερός ΠΑΟΚ εκείνης της χρονιάς (με Κόρφα, Πρέλεβιτς, Μπάρλοου, Λέβινγκστον, Φασούλα) παίζει φάιναλ φορ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, οπότε καταλαβαίνετε τι σημαίνει πούλμαν.
Δυστυχώς γι αυτόν, το σουτ του ρολίστα Ραγκάτσι τον στέλνει στο καναβάτσο και η Μπενετόν των Τόνι Κούκοτς, Ρικάρντο Πίτις, Στέφανο Ρουσκόνι περνάει στον τελικό.
Εκεί οι Ιταλοί θα καταλάβουν τί σημαίνει αντι-μπάσκετ, αυτό που λάνσαρε ο Μπόζα Μάλκοβιτς με τη Γαλλική Λιμόζ – η οποία είχε αποκλείσει στα προημιτελικά τον Ολυμπιακό στην πρώτη χρονιά του Ιωαννίδη.
Ο Σλοβένος Γιούρι Ζντοβτς (μετέπειτα παίχτης του Ηρακλή και του Πανιωνίου) στην οργάνωση του παιχνιδιού με έφεση και στην άμυνα ενώ η επίθεση ανήκε αποκλειστικά στον Γιανγκ, ο οποίος δεν ήταν και κανάς ιδιαίτερα χαρισματικός μπασκετμπολίστας, αλλά ήταν ο μόνος απο αυτούς που σούταρε. Ρισάρ Ντακουρί, αμυντικός εξολοθρευτής στην περιφέρεια και στους «ψηλούς» οι Τζιμ Μπιλμπά και Μαρκ ‘Μ Μπαϊά, αμφότεροι κάτω απο 2 μέτρα αλλά πηδούσαν για ριμπάουντ και τάπες σα να ‘χαν ελατήρια.
Προφανώς και τον τίτλο τους τον έδωσε η «γρανιτένια» άμυνα (που λέγανε και στο oldschool μπασκετικό περιοδικό «Τρίποντο»).
Mvp πάντως της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Κούκοτς από τους ηττημένους φιναλίστ, δείγμα του πόσο κακό μπάσκετ έπαιζαν οι τελικά πρωταθλητές Ευρώπης.
Νo 8
1992: Παρτιζάν Βελιγραδίου – Μπανταλόνα (71-70)
Τι κι αν ο Βλάντε Ντίβατς είχε φύγει για το NBA και τους Lakers και ο Ζάρκο Πάσπαλι για τον Ολυμπιακό. Η Σέρβικη ομάδα του πρωτάρη στην προπονητική, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, διαδέχθηκε την Κροατική Σπλιτ στην κορυφή της Ευρώπης.
Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς mvp της διοργάνωσης, Aλεξάντερ Τζόρτζεβιτς -με μαλλιά- ο play maker (αν τους ενώσεις σε ονοματεπώνυμο, βγάζουν Τζόλε, τυχαίο δε νομίζω) και Ζέλικο Ρέμπρατσα να αντικαθιστά επάξια τον Ντίβατς, αυτοί ήταν οι 3 σπουδαίοι που οδήγησαν και την εθνική ομάδα της Σερβίας σε πολλές διακρίσεις τα επόμενα χρόνια.
Η νίκη με το περίφημο buzzer beater από τον Σάσα που κατεβάζει στα γρήγορα και εκτελεί υπό πίεση, δεν ξεχνιέται με τίποτα.
Νo 7
1989: Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ – Μακάμπι Τελ Αβίβ (75-69)
Μία από τις σπουδαιότερες ομάδες στην ιστορία του ομαδικού αθλητισμού που κατέκτησε και τους 2 επόμενους τίτλους, κάνοντας ένα μοναδικό three–peat στην σύγχρονη ιστορία της διοργάνωσης (γιατί οκ, 3 συνεχόμενα είχε πάρει και η Λεττονική ASK Riga το ’50, αλλά τότε δεν ξέρανε μπάσκετ).
Η πρώτη φορά ήταν η καλύτερη για τους Γιουγκοσλάβους. Τα φοβερά ταλέντα Ντίνο Ράτζα -που βγήκε mvp (Most Valuable Player) του final 4- και Τόνι Κούκοτς -που έπαιζε απο άσος μέχρι τέσσερα-, πλαισιωμένοι από τον αληταρά Ζόραν Σάβιτς, τον εγκέφαλο Ζόραν Σρετένοβιτς, τον Γιαν Τάμπακ και τους νυν καλούς προπονητές Ντούσκο Ιβάνοβιτς, Λούκα Παβίσεβιτς, Βέλιμιρ Περάσοβιτς.
Κόουτς ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς που κατέκτησε τον τίτλο και με Λιμόζ και με Παναθηναϊκό.
Η Ισραηλινή Μακάμπι απέκλεισε τον πολύ καλό Άρη των Γκάλη-Γιαννάκη στα ημιτελικά, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον ενθουσιασμό της Γιουγκοπλάστικα, που στα ημιτελικά απέκλεισε την Μπαρτσελόνα, φαβορί εκείνης της χρονιάς.
Αν η Ολλανδία του ’74 έπαιζε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, τότε οι Σερβοκροάτες στα τέλη 80’s – αρχές 90’s ήταν το απόλυτο μπάσκετ.
Νο 6
2009: Παναθηναϊκός – ΤΣΣΚΑ Μόσχας (73-71)
Την προηγούμενη χρονιά, οι Ρώσοι είχαν κατακτήσει τον τίτλο (ξανά)νικώντας την Μακάμπι στον τελικό.
2 χρόνια πριν, στο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς με έναν σεληνιασμένο Διαμαντίδη –που αναδείχτηκε και mvp εκείνου του φάιναλ φορ- και έναν Σισκάουσκας που τα έκανε όλα και συνέφερε, είχε κατακτήσει τον τίτλο μπροστά στους φίλους του.
Και εδώ ήταν το remake εκείνου του τελικού σε Γερμανικό έδαφος, συγκεκριμένα στο Βερολίνο για το οποίο οι βάζελοι είχαν βγάλει το ευφάνταστο σύνθημα («Βερολίνο, να σε βλέπω και να ..εκκρίνω σπερματικά υγρά»).
Στον ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός έληγε τις πελατειακές σχέσεις που είχε συνάψει με τον Ολυμπιακό (ο οποίος προκρίθηκε στους κορυφαίους 4 της διοργάνωσης μετά απο 10 χρόνια) στις προηγούμενες αναμετρήσεις τους των ημιτελικών και στον τελικό ανανέωσε εκείνες με τους Ρώσους.
Και πέρα από το triple crown (ευρωπαϊκό, πρωτάθλημα, κύπελλο) που επανέλαβε 2 χρόνια μετά το 2007, μιλάμε για μία από τις σπουδαιότερες ομάδες στην ιστορία του θεσμού (την σπουδαιότερη σύμφωνα με διαδικτυακή ψηφοφορία σε γνωστό ελληνικό αθλητικό site).
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην διεύθυνση μαζί με τον Δημήτρη Ιτούδη, έχοντας στη διάθεση τους ένα ιλιγγιώδες ρόστερ: Γιασικεβίτσιους, Σπανούλης (mvp του final four), Διαμαντίδης, Νίκολας, Κέτσμαν, Χατζηβρέττας, Περπέρογλου, Αλβέρτης (βύσμα), Φώτσης, Τσαρτσαρής, Μπατίστ, Πέκοβιτς και οι νεαροί Σερμαντίνι (2 τίτλους αν είναι δυνατόν), Σάκοτα (χέρι αλφάδι) και Βεργίνης (που κάθε 6 μήνες πάει απο τον Άρη στον Παόκ και τούμπαλιν).
Η ΤΣΣΚΑ στο τέλος πάντως πήγε για την υπερανατροπή με τον Σισκάουσκας να το παίρνει προσωπικά απέναντι στην παλιά του ομάδα, αλλά το τελευταίο σουτ του Λιθουανού μπήκε και βγήκε, καθώς σύμφωνα με τον Ίβιτσα Όσιμ και τον Σωτήρη Γεωργούντζο, « η μπάλα είναι πόρνη».
(Όταν ανοίγετε το link σας βγάζει και σας έναν τρελό υποψήφιο ευρωβουλε
υτή με το Παναθηναϊκό Κίνημα?)
Νο 5
2013: Ολυμπιακός – Ρεάλ Μαδρίτης (100-88)
Όλη τη χρονιά οι Γάβροι (οι πιο άσχετοι μπασκετικοί οπαδοί στην Ελλάδα μαζί με τους Παοκτζήδες) δεν έχουν πάρει εισητήρια διαρκείας (ενώ η ομάδα τους είναι ο κάτοχος του τίτλου) και κατηγορούν τον κόουτς Μπαρτζώκα ότι δεν πιάνει μία στον Ίβκοβιτς, ότι είναι άσχετος κλπ.
Βεβαίως ο πρώτος Έλληνας προπονητής που έμελλε να κατακτήσει τον τίτλο του διασυλλογικού πρωταθλητή Ευρώπης, είχε την σοφία, την εξυπνάδα, την έμπνευση, την τύχη να διατηρήσει σχεδόν ακριβώς την ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο της Κωνσταντινούπολης ένα χρόνο πριν.
Οι Σπανούλης, Λο, Σλούκας, Μάντζαρης (τραυματίας εκείνους τους μήνες), Παπανικολάου, Πρίντεζης, Άντιτς, Χάινς με τις προσθήκες του αλάνθαστου Περπέρογλου και του ψυχωμένου Σερμαντίνι (έχοντας κατακτήσει αμφότεροι όπως και ο ΚιλΜπίλ τον τίτλο με τον Παναθηναϊκό) ξανακερδίζουν την πάρα πολύ άστοχη ΤΣΣΚΑ του Τεόντοσιτς στον ημιτελικό και περιμένουν την Ρεάλ στον τελικό για τη ρεβάνς 18 χρόνια μετά.
Στην προηγούμενη αναμέτρηση των δύο ομάδων σε τελικό, το 1995, η Ρεάλ των Σαμπόνις και Τζο Αρλάουκας είχε κερδίσει στο ρελαντί τον Ολυμπιακό με σκορ 73-61.
Ο τελικός μοιάζει τάλε κουάλε με εκείνον του παρελθόντος, η Ρεάλ έχει να κατακτήσει τον τίτλο απο τότε και προς το τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, οι Ισπανοί προηγούνται με σκορ 27-10.
Και τί μ’αυτό?
Ο Ολυμπιακός κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο θα παίξει διαστημικό μπάσκετ με πάθος στην κάθε διεκδίκηση, ζηλευτή ευστοχία και έναν φανταστικό Σπανούλη και θα ισοπεδώσει τη Ρεάλ φτάνοντας τους 100 πόντους.
Ο Ολυμπιακός της περσινής χρονιάς (2012-2013) ήταν ο καλύτερος Ολυμπιακός όλων των εποχών κατά τη γνώμη μου:
Ο Σπανούλης μπορούσε να σκοράρει άνετα είτε με δυνατά ντράιβ είτε με σουτ απο τα 9 μέτρα, τα υπόλοιπα γκαρντ (Λο, Σλούκας, Μάντζαρης) είχαν διακριτούς ρόλους σε σκοράρισμα, οργάνωση, άμυνα, Περπέρογλου πάντα θετικός, Παπανικολάου-Πρίντεζης -σε εκείνο το φάιναλ φορ ήταν τα τελευταία καλά ματς που έκαναν με τη φανέλα του Ολυμπιακού- να συνδυάζουν ουσία και θέαμα, Άντιτς εγγύηση σε ριμπάουντ και μακρινό σουτ, Σερμαντίνι να πανηγυρίζει με πάθος κάθε καλή του ενέργεια και Κάιλ Χάινς συγκινητικός, με coast to coast, δύναμη, ριμπάουντ, σκοράρισμα, τα πάντα όλα, ένας γίγαντας τσέπης με ύψος κάτω από 2 μέτρα.
Και ο δεύτερος συνεχόμενος τίτλος απέδειξε ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο άσχετα αν οι υπερηχητικοί Γκιστ και Λάσμε του Πεδουλάκη ταπείνωσαν τον Ολυμπιακό μέσα στο γήπεδο του, χαρίζοντας τελικά το Ελληνικό πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό.
Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη ανήκε στον για δεύτερη συνεχόμενη φορά Πρωταθλητή
No 4
1997: Ολυμπιακός – Μπαρτσελόνα (73-58)
H πρώτη χρονιά του Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού (μετά από τη σεζόν όπου μεγαλούργησε στον Πανιώνιο στέλνοντας τον στην Ευρωλίγκα για πρώτη φορά στην ιστορία του), έμελλε να φέρει και το πρώτο Ευρωπαϊκό τρόπαιο για τους ερυθρόλευκους.
Πέρα από τον ‘’Ντούντα’’ (όπως ήταν το εν Ελλάδι παρατσούκλι του), ο λόγος για αυτήν την επιτυχία είχε ονοματεπώνυμο: David Rivers.
Ο (υπερ)άνθρωπος που από τη βασική γραμμή επαναφοράς, είχε διασχίσει όλο τον αγωνιστικό χώρο με coast to coast και lay up μέσα σε τρία (3) δευτερόλεπτα.
Και με αυτά και με κείνα, ο Ολυμπιακός των 2 άνωθεν μπασκετικών ογκόλιθων και των τίμιων κομπάρσων (Φασούλας, Σιγάλας, Μπακατσιάς, Γαλακτερός, , Δημήτρης Παπανικολάου, Βελπ, Τόμιτς, Τάρλατς, Νάκιτς, Ζεβροσένκο, Ζουρπένκο και ένας άλλος Αμερικανός που δε θυμάται κανείς το όνομα του) σκούπισε τον Παναθηναϊκό στα προημιτελικά, απέκλεισε άνετα τη Σλοβένικη Ολίμπια Λιουμπλιάνα στον ημιτελικό και διέλυσε στον τελικό την Μπάρτσα του Ρενέσες (στον οποίο έμεινε η ρετσινιά του loser αλά Ιωαννίδης, έπειτα από τον δεύτερο συνεχόμενο χαμένο τελικό του απο Ελληνική ομάδα).
Υ.Γ. Τον τελικό τον είδα τότε στους γείτονες από πάνω μας που ήταν γαβροσόι και είχαν καταφέρει να με κάνουν τέτοιο έως το νούμερο 2 της λίστας μας. Και θυμάμαι με πολλή νοσταλγία ότι είχα χαρεί πολύ με τη χαρά τους.
Νo 3
1996: Παναθηναϊκός – Μπαρτσελόνα (67-66)
Η πρώτη Ελληνική ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο και η ομάδα που έχει το επιβλητικό 6-1 σε τελικούς της διοργάνωσης.
Ο Ντομινίκ τελικά δεν ήρθε για πικ νικ, όντας ο mvp του final 4 και ο Παναθηναϊκός του Μάλκοβιτς είναι η τρίτη ομάδα με την οποία σήκωσε την κούπα ο Σλοβένος προπονητής.
Για να φτάσουμε ως εκεί, ο Παναθηναϊκός κερδίζει άνετα την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στον ημιτελικό και o (πιο υπερτιμημένος παίχτης στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ) Παναγιώτης Γιαννάκης, στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού κάνει γκάφα ολκής, για την οποία φανταστείτε κλάψα που θα έριχνε εάν ο συγκινητικός Στόγιαν Βράνκοβιτς δεν έτρεχε σαν τον Μπολτ ωστέ να ρίξει τη νικητήρια τάπα στον Μοντέρο.
Ναι η μπάλα είχε ακουμπήσει ταμπλό.
Ναι το καλάθι μέτραγε.
Ναι τότε τα χρονόμετρα και οι γραμματείες δεν την παλεύανε μία
Όπως και να ‘χει το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα για τον Βαγγέλη Βουρτζούμη και το Τζαννή Σταυρακόπουλο ήταν γεγονός.
Νo 2
1994: Μπανταλόνα – Ολυμπιακός (59-57)
Ο Ολυμπιακός τότε πετάει. Είναι η πρώτη χρονιά που ο Κόκκαλης έχει σπρώξει πολύ χρήμα και έχει Ζάρκο Πάσπαλιε, Ρόι Τάρπλεϊ, Παναγιώτη Φασούλα και τους ‘’Ελληνοποιημένους’’ Γιουγκοσλάβους Ντράγκαν Τάρλατς, Μίλαν Τόμιτς, Φράνκο Νάκιτς, κ.α.
Και για πρώτη φορά έχουμε 2 Ελληνικές και δη Αθηναϊκές ομάδες στο φάιναλ φορ. Μάλιστα, η Αθήνα είναι η μοναδική πόλη με 7 διαφορετικές ομάδες της που έχουν παίξει στη διοργάνωση(ΟΣΦΠ, ΠΑΟ, ΑΕΚ, Μαρούσι, Πανιώνιος, Περιστέρι, Πανελλήνιος). Καραβάνια, ευγενής άμιλλα εν πλω και τα ρέστα
Στον ημιτελικό, ο Ολυμπιακός λοιπόν αποκλείει τον επίσης πολύ καλό Παναθηναϊκό εκείνης της χρονιάς (Σάσα Βολκόφ, Στόγιαν Βράνκοβιτς, οι Εσθονοί Τιτ Σοκ και Αϊβαρ Κούουσμα, Κώστας Παταβούκας + Αλβέρτης-Οικονόμου στα ξεκινήματα τους),με τον Σιγάλα να έχει παίξει άμυνα τον Γκάλη, όπως δεν το έχει καταφέρει ποτέ κανείς στο παρελθόν
Τελικός στο πιο καυτό γήπεδο στον κόσμο, το «Γιαντ Ελιάου» της Μακάμπι στο Τελ Αβίβ. Τελ Αβίβ τώρα, να πηγαίνεις γήπεδο ανάμεσα απο σφαίρες και μπόμπες. Η Μπανταλόνα του Τζόρντι Βιγιακάμπα έχει νικήσει την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό και περιμένει.
Δυστυχώς ο Ιωαννίδης βγάζει το σακάκι πικραμένος και συνεχίζει το σερί ευρωπαϊκής λουζεριάς (που θα απογειωθεί τα 2 επόμενα χρόνια στο Ολυμπιακός-Ρεάλ και στο ΑΕΚ-Μπολόνια), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς επονομάζεται «Γκαστόνε» και θα πάρει πολλούς ευρωπαϊκούς τίτλους στην συνέχεια με τον Παναθηναϊκό, ο απίθανος χοντρούλης Κορνέλιους Τόμπσον με ένα τρίποντο θα γίνει ο ήρωας, ενώ ο mvp της διοργάνωσης Ζάρκο, θα γίνει ο μοιραίος με τις βολές. Έκτοτε του έμεινε ψυχολογικό κουσούρι και τις έχανε + το σύνθημα «ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΚΥΠΕΛΛΟ ΠΟΤΕ, ΠΑΣΠΑΛΙΕ, ΠΑΣΠΑΛΙΕ Ε Ε» που ξεκίνησαν τότε οι βάζελοι και το λούστηκαν ένα χρόνο μετά
Υ.Γ. Θα ποστάρω vintage γάβρικο επίσημο ντοκιμαντέρ επειδή:
1) Μετά από εκείνο τον πονεμένο τελικό έσκισα με λυγμούς τις αφίσες του Τάρλατς και του Πάσπαλι που είχα στο δωμάτιο και έγινα οριστικά και αποκλειστικά Πανιώνιος
2) Όταν οι Ολυμπιακοί κλαίγονται είναι οι καλύτεροι στο είδος
3) Έχει νοσταλγικό techno μουσικούλα των παιδικών μας χρόνων
Νο 1
2012: Ολυμπιακός – ΤΣΣΚΑ Μόσχας (62-61)
Ο αγώνας που (για να γίνω λίγο πιο γραφικός απο Βασίλη Σκουντή, Δημήτρη Χατζηγεωργίου και Βαγγέλη Ιωάννου μαζί) απέδειξε γιατί το μπάσκετ είναι το πιο συναρπαστικό άθλημα.
Ο αγώνας όπου έζησα έναν Πανιώνιο, ένα Γάβρο και ένα Βάζελο να πανηγυρίζουμε ουρλιάζοντας με αυτό που είχαμε παρακολουθήσει.
Το φάιναλ φορ που είχε τις 4 σημαντικότερες ομάδες της διοργάνωσης την τελευταία εικοσαετία. (Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός)
Το φάιναλ φορ στο οποίο ο φίλος Πανάγος αναφωνούσε το «Πάμε ρε Μονάστερε» απέναντι στον Εξάστερο Παναθηναϊκό.
Ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς, 15 χρόνια μετά τον πρώτο τους θρίαμβο.
Ο Ολυμπιακός με την πιο παλικαρίσια ανατροπή στην ιστορία του Ευρωπαϊκού διασυλλογικού μπάσκετ (γιατί ok, και η Εθνική Ελλάδας έχει κάνει θαύματα):
Τέλος τρίτου δεκαλέπτου και ο Βαγγέλης Μάντζαρης με τρίποντο μειώνει σε 53-40. Μαζί με τον Σλούκα (και τον Σπανούλη στον πάγκο όταν έπρεπε κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε), απίστευτος Κώστας Παπανικολάου στα πρότυπα του Τόνι Κούκοτς και Χάινς στο «πέντε» με ύψος 1.97, τελικά γυρνάνε το ματς και το φτάνουν στον πόντο όπου ο Πρίντεζης μετά από πάσα του Σπανούλη (που ο Ίβκοβιτς δεν τον άφηνε να σουτάρει όποτε γούσταρε κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε) βάζει το αξέχαστο buzzer beater (με το στυλ της γρήγορης ραβέρσας που είχε λανσάρει για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά).
Εδώ μπορείτε να το απολαύσετε σε 7 διαφορετικές γλώσσες
Υ.Γ. Σπανούλης ανακηρύχτηκε τελικά mvp του Final 4, αλλά η συμβολή του Τεόντοσιτς ως καταστροφέα του παιχνιδιού της ΤΣΣΚΑ ήταν ανεκτίμητη
Ελλείψει Ελληνικής ομάδας πάντως και με τον Χάινς αυτή τη φορά στο πλευρό του, ίσως φέτος να είναι η χρονιά του. Ορίστε, έχετε και την πρόβλεψη μου.
Social Links: