Ο μεγάλος μπλε δεινόσαυρος έτρεχε με όλη του τη δύναμη, έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, σαν το άλογο, παρότι ήξερε πως τα άλογα δεν είχαν κάνει καν την εμφάνισή τους την ιστορική περίοδο στην οποία αυτός ζούσε. Όμως του άρεσε να τρέχει. Γιατί έπρεπε να είναι καταδικασμένος να γεννηθεί δεινόσαυρος; Δεν ήταν πως δεν μπορούσε να τρέξει αρκετά γρήγορα. Ήταν πως δεν μπορούσε να καλπάσει. Δεν μπορούσε να τρέξει με αυτό το απαράμιλλο στυλ. Έκλεισε για λίγο τα μάτια και φαντάστηκε πως ήταν άλογο και είχε και χαίτη. Ναι! Χαίτη που ανέμιζε κόντρα στο δυνατό αέρα. Ωστόσο δεν άντεχε τόση ώρα να τρέχει με κλειστά τα μάτια. Φοβήθηκε. Δε φοβήθηκε μη χτυπήσει κάπου, γιατί έτρεχε στο λιβάδι και δεν υπήρχε τίποτα εκεί τριγύρω, ούτε δέντρα, ούτε ψηλοί θάμνοι. Η βλάστηση ήταν χαμηλή και δεν υπήρχε καμιά κατεύθυνση ν’ακολουθήσει. Φοβόταν όμως, φοβόταν το σκοτάδι να τον κυριεύει για πολλή ώρα.
Η έκταση μπροστά του απλωνόταν σαν τη θάλλασσα. Δεν είχε δει ποτέ του θάλασσα τόσα χρόνια, αλλά τη φανταζόταν και αυτή δεν τον τρόμαζε. Πελώρια και μυστήρια σε καλούσε να την ανακαλύψεις. Τώρα φανταζόταν πως κάλπαζε μέσα στη θάλασσα όλο και πιο γρήγορα, τώρα έπρεπε να κλείσει τα μάτια με όλη του τη δύναμη γιατί το νερό του τα έτσουζε. Όμως δεν άντεχε τόση ώρα να τρέχει με κλειστά τα μάτια. Φοβόταν το σκοτάδι να τον κυριεύει για πολλή ώρα. Τι τυχερά που ήταν τα ψάρια που έτρεχαν με ανοιχτά τα μάτια. Δεν ήταν πως δεν μπορούσε να τρέξει τόσο γρήγορα. Ήταν πως δεν μπορούσε να κολυμπήσει. Γιατί έπρεπε να είναι καταδικασμένος να γεννηθεί άλογο; Άνοιξε τα μάτια απότομα και το φως του ήλιου τον τύφλωσε.
Social Links: