Όπως κάθε περιοδικό που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εμείς λατρεύουμε τις λίστες. Ειδικά τώρα που η χρονιά τελειώνει και όλοι κάνουν απολογισμούς σε ΟΛΑ, καθίστε αναπαυτικά κι ελάτε να διώξουμε μαζί το 2014 βάζοντας πράγματα που μας αρέσουν σε σειρές των οποίων τα κριτήρια δεν είναι ποτέ σαφή.
Όλγα Βερελή
10. Planet Of Zeus – Vigilante
Είναι ο δίσκος που θα σου φτιάξει την διάθεση, θα σε κάνει να κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι σου, να ανεμίσεις την χαίτη σου, να παρτάρεις ακόμη και μόνος. Οι Poz στον τρίτο τους δίσκο είναι ακόμη σε φόρμα και σερβίρουν το πιο ζουμερό bluesy δίσκο τους σαν να βρίσκονται στο πιο μερακλίδικο μπεργκεράδικο του Τέξας.
9. Monster Magnet – Last Patrol
Ο space lord /είδωλο/comic geek Dave Wydorf είναι ακόμα σε φόρμα για αυτό και το 2014 επιστρέφει με έναν δίσκο που πρέπει να ακούγεται μετά τα μεσάνυχτα. Εδώ τα πράγματα είναι εναρμονισμένα με νυχτερινούς ρυθμούς, ο Dave αφήνει στην άκρη τα σχέδια για world domination και κάνει μια βόλτα στην αυτογνωσία μιας ρομαντικής ψυχής που ζει πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου, πίσω από τα σύννεφα.
8. YOB – Clearing The Path To Ascend
Ο Mike Sheidt έφτιαξε έναν δίσκο-ταξίδι από τα έγκατα της ψυχής ανοίγοντας βαριά και ράθυμα το δικό του μονοπάτι. Δεν έχει τους doom ύμνους που θα βρεις σε παλιότερες δουλειές του, έχει όμως μια υπέροχα μελαγχολική και σκοτεινή ατμόσφαιρα.
7. Mantar – Death By Burning
Από τα πρώτα μόλις λεπτά ακρόασης το γερμανικής καταγωγής ντουέτο Mantar με κέρδισε. Punk που σου δίνει την αίσθηση ενός μελβινικού χάους, μαζί με τη σταθερότητα του doom ενδεδυμένο τη μαυρίλα και την σκοτεινιά του black metal. Οι Mantar δεν είναι όμως μόνο οι επιρροές τους, έχουν ανακατέψει στο μαύρο καζάνι τους όλα τα σωστά υλικά στις κατάλληλες δόσεις για να βγάλουν αυτό το πρασινωπό, τοξικό μείγμα.
6. Old Man Gloom – The Ape Of God
Με μέλη που προέρχονται από εκλεκτές μπάντες όπως οι Doomriders και οι Isis, είναι φυσικό οι Old Man Gloom ξέρουν πώς να δημιουργήσουν αριστουργηματικά albums. Φέτος μας έδωσαν διπλό δίσκο. Διπλή δόση παχύρρευστης, βρόμικης sludge από τα βάθη των βάλτων του Bayou συνδυασμένη με τη χθόνια δύναμη του drone, noise διάθεση και ακατάληπτες ψαλμωδίες.
5. Mastodon – Once More Around The Sun
Οι αγαπημένοι Μαστόδοντες συνεχίζουν να είναι ένας φωτεινός φάρος για τη μέταλ μουσική στη δεκαετία που διανύουμε. Όλα όσα αγαπήσαμε είναι εδώ και μας δίνουν ίσως το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς, το «Motherload». Δε χρειάζονται πολλά λόγια τα έχει πει ήδη το ΣΚΡΑ-punk.
4. Allochiria – Omonoia
Μια από τις εξαιρετικές ελληνικές κυκλοφορίες για φέτος, μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν και τους άκουσα πάρα πολύ στο ξεχασμένο από τα early 00s ipod μου αλλά και live δύο φορές. Ακολουθούν το post metal των Neurosis και των Isis, έχοντας όμως το δικό τους προσωπικό ύφος στο οποίο συμβάλουν τα υπέροχα γυναικεία φωνητικά τους που είτε θα επιτείνουν την μαυρίλα με δαιμονικούς λαρυγγισμούς είτε θα δημιουργήσουν ένα αιθέριο κόντραστ παρέα με τη δυναμική κιθάρα. O δίσκος έχει την μυρωδιά της urban παρακμής μιας ανάλγητης και άπληστης δυστοπικής μητρόπολης.
3. Earth- Primitive and Deadly
Ένας δίσκος που λάτρεψα ακαριαία, δε μου άφησε κανένα περιθώριο να το επεξεργαστώ παραπάνω. Το Seattle πρέπει να έχει κάτι το μαγικό στον αέρα του για να έχει γίνει τόπος παραγωγής τέτοιων μουσικών. Λυτρωτικό drone/stoner που δημιουργεί αργές εκρήξεις στο μυαλό, όπως ακριβώς στο υπόσχεται ο τίτλος: πρωτόγονο και θανατερό. Αυτή τη φορά συνοδεύεται και από την χαρακτηριστική φωνή του Mark Lanegan σε δύο κομμάτια και της Rabia Shaheen Qazi στο «From the Zodiacal Light».
2. Villagers of Ioannina City – Riza
Οι Γιαννιώτες που επισκίασαν κάθε άλλη κυκλοφορία για το 2014 και έφεραν το κλαρίνο από τα οικογενειακά τραπέζια που το χορεύαμε με τις θειάδες μας σε σκοτεινά μαγαζιά γεμάτα καπνό. Το δύστροπο και παραπονιάρικο ηπειρώτικο κλαρίνο ήταν κατά βάθος πολύ doom αλλά δε το ήξερε. Τώρα το μάθαμε όλοι και πιανόμαστε χέρι χέρι για χορό και headbanging.
- Behemoth – The Satanist
Είναι ο δίσκος που μετρά τις περισσότερες ακροάσεις για εμένα φέτος. Επιβλητικός, μεγαλοπρεπής ηχεί τις σάλπιγγες του Γαβριήλ και φέρνει στα αυτιά μας την πιο σατανική μουσική. Ίσως να είναι πολύ καλογυαλισμένο και μέινστριμ για το είδος που υπηρετεί. Καθότι δεν το παρακολουθώ χρόνια δεν ξέρω κατά πόσον είναι σωστή η κριτική. Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι γενικότερα από τα περισσότερα γνωστά μουσικά περιοδικά πήρε διθυραμβικές κριτικές και προσωπικά το απόλαυσα κι ας μου έκανε το φετινό καλοκαίρι χειμώνα. Ο Nergal βυθίζεται στο έρεβος της ανθρώπινης ψυχής, δίνει βάρος στην ατμόσφαιρα και όχι στο ανελέητο χτύπημα και σε κάνει να θες αναφωνήσεις μαζί του «O Father! O Satan! O Sun!».
Θοδωρής Ταλαμάγκας
10. Leonard Cohen – Popular Problems
Ο Παππούς γράφει ακόμα έναν αριστουργηματικό δίσκο. Νύχτα, πόλη, καπνός. Και η σοβαρότητα στιχουργικά (η μαυρίλα της ανθρώπινης ψυχής εν πολλοίς) μασκαρεμένη πίσω απο μία παιχνιδιάρικη διάθεση μουσικά. Ο Παππούς στα καλύτερα του.
9. Jack White – Lazaretto
Θα το πω ξεκάθαρα. Αγαπάω τον Τζακ. Η επιρροή των Stripes την δεκαετία του μηδέν σε αυτό που ονομάζεται «ροκ» είναι τεράστια και ανυπολόγιστη. Πέρα απ’ όλα αυτά και μάλλον εξαιτίας τους ,ο τελευταίος δίσκος του Τζακ με δυσκόλεψε αρχικά αρκετά, αφού τον άκουσα να έχει απομακρυνθεί πολύ απ’ τις ωμές μπλουζ επιρροές του και να έχει μετακινηθεί σε έναν πιο σφιχτό και γεμάτο «φολκ» ήχο, με πάμπολα όργανα και μεγάλη μπάντα. Όπως και να ‘χει, μετά απ’ το αρχικό σοκ, τα κομμάτια επιβιώνουν, μένουν στο κεφάλι και φτιάχνουν τον πιο τρελό και παρανοϊκό δίσκο του 2014 (τα lyrics βασίστηκαν σε διηγήματα που έγραψε ο Τζακ όταν ήταν 19 ετών, και δεν θα πρέπει να ήταν και ο πιο νορμάλ δεκαεννιάρης…).
8. Rival Sons – Great Western Valkyrie
Αγνό παλιακό ροκερόλ. Δεν φέρνουν κάτι καινούριο, αλλά όταν η γιαγιά σου φτιάχνει με ακριβώς τον ίδιο (υπέροχο) τρόπο τον μουσακά εδώ και 70 χρόνια, διαμαρτύρεσαι και της κάνεις κήρυγμα περί γκουρμέ δημιουργιών; Όοοοχι. Το βουλώνεις και τον καταβροχθίζεις με χαρακτηριστική ευχαρίστηση. Η καλύτερη μπάντα «αναβίωσης» που υπάρχει εκεί έξω. Oh, wait, υπάρχουν και κάτι μπλέ χαπάκια στην πιάτσα πλέον…
7. Parquet Courts – Sunbathing Animal
Tι; Ποιοί είναι αυτοί; Η καλύτερη πανκογκαραζοαλανό μπάντα του πλανήτη αγαπητέ αναγνώστη. Τώρα που άφησαν και λίγο (πολύ λίγο) τα μαύρα και τα αλκοόλια στην άκρη, έφτιαξαν τον πιο απολαυστικό δίσκο της χρονιάς. Άκουσε τους που σου λέω.
6. Timber Timbre- Hot Dreams
Είναι σχετικά χαμηλά επειδή τον άκουσα το βράδυ της 28ης Δεκεμβρίου. Ένα σάουντρακ για κάποιο μοντέρνο γουέστερν. Το φάντασμα του Κέιβ και του Λίντς. Δίσκος που έρχεται απ’ το παρελθόν, βουτηγμένος στο αίμα, ηχογραφημένος σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
5. Royal Blood – Royal Blood
Μπάσο (που με τα αγαπημένα οκταβοπετάλια ακούγεται σαν κιθάρα, για να είμαστε δίκαιοι) και ντραμς. Αυτά. Μόνο. Βρωμιά, Βρωμιά, Zήτω η γκαραζιά.
4. Blues Pills – Blues Pills
Αυτοί είναι οι καλύτεροι (και με διαφορά) «αναβιωτές». Μουσικάρες, φωνάρα, ριφάρες. Δισκάρα ολκής, αν είχε κυκλοφορήσει στα σέβεντιζ θα ήταν κλασικός.
3. Ty Segall – Manipulator
To φαινόμενο Τάι που στα 27 του έχει γράψει κάτι εκατοντάδες τραγούδια και έχει κάνει δεκάδες δίσκους, με αποτέλεσμα να τον ζηλεύουμε και να τον αγαπάμε ταυτόχρονα όλοι οι υπόλοιποι. Στον τελευταίο του δίσκο έχει ένα παγιωμένο πια, δικό του ήχο, με ωραίες δυνατές γκαραζομελωδίες να εναλλάσσονται με υπέροχες και περισσότερο ήπιες (νεο) ψυχεδελικές. Πιο ώριμος στιχουργικά, μουσικά και συνθετικά απο ποτέ. Μπράβο παλκάρι μ’.
2. Swans – To Be Kind
Tι να πεί κανείς γι ‘ αυτή τη μπάντα. Τι να πεί κανείς γι’ αυτό το δίσκο. Σίγουρα ο πιο φιλόδοξος δίσκος της χρονιάς, μια δίωρη μουσική Οδύσσεια, ένα ταξίδι με μυριάδες επιρροές και αναφορές οι οποίες πολεμούν για το ποιά θα σκοτώσει την άλλη. Τη μία στιγμή παραδέρνεις υπνωτισμένος, την επόμενη χτυπιέσαι και τσακίζεσαι στα βράχια. Μεγάλος δίσκος.
1. The War On Drugs – Lost In The Dream
O πλέον μαγευτικός δίσκος της χρονιάς. Ο δίσκος που αρχικά απέρριψα επειδή μας έδειχνε φανερά τις επιρροές του. Bob Dylan, Bruce Springsteen, Mark Knopfler, κόβουν βόλτες σε κάθε κομμάτι (με τον Ντύλαν οχι απλώς να ψιθυρίζει, αλλά να βροντοφωνάζει την ύπαρξη του συνεχώς), μέσα απο μια περίεργη 80ς αισθητική στο κομμάτι της ενορχήστρωσης. Ο δίσκος που με τράβηξε περισσότερο απο κάθε άλλον, παρόλο που αρχικά τον είχα απορρίψει, να τον ακούσω άπειρες φορές. Ο δίσκος που τελικά έμαθα όλους τους στίχους απ’ έξω. Ο δίσκος που ύστερα δεν ήθελα να τον ξανακούσω γιατί μου θύμιζε κάτι προσωπικό και επίπονο. Ο δίσκος τελικά που σε κάνει να καταλάβεις πως όντως όλα έχουν ειπωθεί, πως σημασία δεν έχει το κυνήγι της (όποιας) πρωτοτυπίας, αλλά πως αυτή τελικά επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο ακριβώς. Αράδιασε όλες τις επιρροές σου, αγνά και ξεκάθαρα και μέσα απο αυτό θα γεννηθεί κάτι ιδιαίτερο και (πολύ) δικό σου.
Social Links: