Steve O'Malley, Aluk Todolo, Omega Monolith, Holt, 31/1/2015@ Fuzz

Αν κάτι έλειπε βασικά από το Fuzz το βράδυ του Σαββάτου, αυτό δεν ήταν το ΣΚΡΑ-punk, αλλά ο λόγος. Ότι θα πήγαινα σε κάτι πολύ περισσότερο από λάιβ, το ήξερα· ότι με περίμεναν έξι ολόκληρες ώρες ανόθευτου μουσικού οργασμού και μόνο, συγκαταλεγόταν στις λεπτομέρειες που, κι αν είχα σκεφτεί, δεν τους είχα δώσει και πολλή σημασία. Παράδοξο, αν σκεφτείς ότι στην αφίσα, κάτω τις μπάντες, διάβαζες Salvatore Quasimodo:

Everyone stands alone at the heart of the world,

Pierced by a ray of sunlight

And suddenly it is evening.

Την αυλαία άνοιξαν οι Holt με ένα μυστηριακά επαναλαμβανόμενο drone, σε απόλυτη αρμονία με τον προγραμματικό τους στόχο: «practice of the dark arts through noise and chants». Με τις μυστηριακές κραυγές-ψαλμούς και το hoodie να κόβει το σμαραγδένιο φως των προβολέων, ένιωθες από την πρώτη στιγμή κάτι από Sunn O))) να έρπει μέσα σου. Κι ο χώρος μπροστά τους παρέμενε σε όλη τη διάρκεια τελετουργικά άδειος· οι άνθρωποι κοιτάζαμε από μακριά, αμφιθεατρικά στημένοι.

Μόνο οι πιο sludge ρυθμοί των Omega Monolith μάς ενθάρρυναν να πλησιάσουμε τη σκηνή. Αναπάντεχα instrumental για μπάντα δύο μόλις ατόμων, απέδειξαν πως είναι ικανοί να στηρίξουν πάνω σε ένα δυνατό ρυθμό ολοένα εντεινόμενους ογκώδεις, ήχους που σπάνε κόκαλα. Με ένα παχύρρευστο post/doom/sludge, και με την εξαιρετική επίδοση του Αλέξανδρου Ταμπακάκη στα τύμπανα, οι Omega Monolith μας έφεραν ακριβώς στην κατάσταση που έπρεπε για όσα θα ακολουθούσαν.

Και κάπου εκεί άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα τα πράγματα.

Τέλος διαλείμματος και το σήμα των Aluk ToDolo σκάει στο φόντο. Αν για τους ιθαγενείς της Ινδονησίας αυτό μεταφράζεται ως «η μέθοδος των προγόνων», οι οποίοι, κατά τη μυθολογία τους, κατέβηκαν από τα άστρα, για όσους ήταν στο Fuzz παραπέμπει μάλλον σε κάτι εξίσου occult. Εξάλλου, Occult Rock είναι και το όνομα του τελευταίου τους έργου, με το οποίο χθες κατάφεραν να απογειώσουν ένα ήδη συνεπαρμένο κοινό. Experimental γενικά τόνοι και παρατεταμένη υπέρβαση στα ντραμς, τόσο που το πράγμα άρχισε να παίρνει αρκετά άχρονη διάσταση και στο τέλος δεν περίμενες κάτι άλλο από το υπόλοιπο βράδυ.

Πέφτει το πρώτο riff από τον O’Malley. Θεοσκότεινη σκηνή κι απανωτές χειρονομίες να απομακρυνθούν όσοι έβγαζαν με φλας. Θυμήθηκα μικρός κοίταζα επίμονα τα μεσάνυχτα μια λεπτή λωρίδα ουρανού από τον ακάλυπτο, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή την Αποκάλυψη. Ένα ασπρόμαυρο, μεταεξπρεσιονιστικό, υγρό περιβάλλον στα visual κι ένας και μοναδικός drone τόνος από την κιθάρα. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά· στη σκηνή κανένα πρόσωπο, μόνο ένα διαρκές ηχητικό ξεγύμνωμα, πάνω στο φόντο μιας μονήρους αποσύνθεσης, μιας ολοένα μεγαλύτερης αφαίρεσης. Νομή της παράνοιας, ξεχείλωμα της ψυχής. Διαρκώς εντονότερο, διαρκώς υπερβατικότερο.

Μέχρι να πέσει μαύρο στα visual, είχα πάψει προ πολλού να είμαι ο ίδιος. Δεν αναζήτησα το γιατί· θυμήθηκα μόνο ένα μήνα πριν, στο Τριανόν, έναν συγγενή, πολύ συγγενή δηλαδή μουσικό του περασμένου αιώνα:

«Σκοπός της μουσικής είναι να δημιουργεί ψυχή, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τον μύθο, την ρίζα κάθε ψυχής. Εκεί όπου δεν υπάρχει ψυχή, η μουσική τη δημιουργεί. Εκεί όπου υπάρχει ψυχή, η μουσική τη συντηρεί».