Πάει και ο Μαρινόπουλος. Και μαζί του πάνε στην αβεβαιότητα και στο ψάξιμο γύρω στους 13.000 εργαζόμενους που είναι υποχρεωμένοι να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή –γιατί, όπως και να το κάνεις, τα σούπερ μάρκετ θεωρούνταν «σίγουρη» δουλειά. Κάποιοι μοιραία είχαν βασίσει την οικονομική –και όχι μόνο- επιβίωσή τους σε αυτή τη σίγουρη δουλειά.
Εμένα τουλάχιστον έτσι μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν 18. Τα γράμματα δεν τα πολυέπαιρνα, στις πανελλήνιες πήγα τουρίστας και τα καλοκαίρια δούλευα στις οικοδομές. Αυτή ήταν η σίγουρη δουλειά τότε. Όταν εξαντλημένος ανακοίνωσα στο σπίτι ότι θα πάω να δουλέψω στο σούπερ μάρκετ, έπεσαν όλοι να με φάνε. Η κεντρική ιδέα ήταν «μαλακία θα κάνεις, η οικοδομή είναι το μέλλον». Λίγα χρόνια μετά η οικοδομή είναι το μακρινό, σχεδόν απλησίαστο, παρελθόν. Το μέλλον ήταν πια τα σούπερ μάρκετ!
Πέρασα 7 από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου (τεράστιο κλισέ και τεράστια αλήθεια ταυτόχρονα) κόβοντας ζαμπονοτύρια, τεμαχίζοντας καρπούζια, εξυπηρετώντας κόσμο στα ταμεία και κουβαλώντας αμέτρητους τόνους προϊόντων που είχαν προορισμό το τραπέζι των πελατών. Όλα αυτά τα χρόνια ήμουν 4ωρος. Ξέρετε, αυτή η δουλειά που δεν είναι αρκετή για να σε ζει, αλλά είναι υπεραρκετή για να σε δεσμεύει έτσι ώστε να μην μπορείς να πας ένα σαββατοκύριακο με τους φίλους –γιατί φυσικά και δεν θα πάρεις ρεπό Σάββατο. Και εννοείται πως «και δόξα τω θεώ να λες που δουλεύεις τέτοια εποχή, άλλοι δεν έχουν να φάνε».
Τώρα που μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες σούπερ μάρκετ της χώρας βαράει κανόνι, πολλοί εργαζόμενοι θα χάσουν και αυτό το «δόξα τω θεώ». Και αναρωτιέμαι αν όλοι εκείνοι έβγαιναν δημόσια και ομολογούσαν όλα όσα εξαναγκάζονταν να κάνουν κάθε μέρα, παραβιάζοντας κατάφορα κάθε υγειονομικό, φορολογικό και ηθικό κανόνα, τι θα γινόταν στ’ αλήθεια;
Καταλαβαίνω ότι για να συμβεί αυτό απαιτούνται δύο πράγματα: μεγάλο θάρρος, που είναι απόλυτα αποδεκτό να μην το έχουν όλοι και πολύ δυνατή νομική υποστήριξη, για ευνόητους λόγους. Προσωπικά δεν έχω τίποτα από τα δύο.
Ξέρεις τι συμβαίνει στα αλήθεια πίσω από τις πόρτες που γράφουν «ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ»;
Γνωρίζετε ότι ο υπάλληλος που σας εξυπηρετεί δουλεύει πολλές ώρες την εβδομάδα χωρίς να χτυπάει την κάρτα του, χωρίς δηλαδή να πληρώνεται; Γιατί; «Γιατί έτσι είναι η δουλειά και δεν βγαίνει αλλιώς». Ξέρετε ότι τα ψητά κοτόπουλα που μένουν το βράδυ, μπαίνουν στο ψυγείο και το πρωί ξαναζεσταίνονται για να τα πάρετε φρέσκα φρέσκα και να τα πληρώσετε γύρω στα 6€ το κιλό; Μην αυταπατάστε, αυτά που περιγράφω δεν είναι χαρακτηριστικά μιας απλής μειοψηφίας κακών επαγγελματιών. Αυτά τα κάνουν ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως οι εταιρείες και ΟΛΑ ανεξαιρέτως τα σούπερ μάρκετ.
Δεν νομίζω να έχετε φανταστεί ότι οι συσκευασμένες φέτες που λήγουν, πετάγονται μέσα στα βαρέλια ή στα δοχεία με τις χύμα φέτες και καταλήγει το ένα κιλό φέτα Καλαβρύτων που αγοράσατε να είναι 300 γραμμάρια Παρνασσού, 300 Τριπόλεως και άλλα 400 Κεφαλονιάς. Συμβαίνει.
Αν οι νόμοι λειτουργούσαν σε αυτή τη δόλια χώρα που μας έλαχε να ζούμε, δεν θα υπήρχε ούτε ένα ανοιχτό σούπερ μάρκετ. Μέσα στο διάστημα των 7 χρόνων ξέρετε πόσες φορές ήρθε κρατικός έλεγχος; Θυμάμαι 2 φορές το υγειονομικό να κάνει έναν πεντάλεπτο τυπικό έλεγχο και καμία φορά το ΙΚΑ. Καμία. Ποτέ.
Αυτές οι εταιρείες που δεν ελέγχονται από κανέναν, πουλάνε το φαγητό που τρώτε. Μία από αυτές τις εταιρείες λοιπόν, αποφάσισε να φεσώσει κόσμο και να το κλείσει το μαγαζάκι γιατί … γιατί έτσι! Χωρίς να θέλω να γίνω μάντις κακών, ελπίζω οι εργαζόμενοι να πληρωθούν αυτά που τους οφείλονται, αν και δεν το βλέπω.
Γιατί, καλοί μου άνθρωποι, ο κρατικός μηχανισμός που δεν κάνει κανέναν έλεγχο μέσα στα καταστήματα είναι ο ίδιος κρατικός μηχανισμός που δίνει τη δυνατότητα σε μια επιχείρηση να συνεχίσει να υπολειτουργεί μέχρι να μαζέψει και το τελευταίο ευρώ που μπορεί να εξοικονομήσει από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Και μετά να βαρέσει ένα φούντο, να πτωχεύσει με κάθε επισημότητα και να μπορούν οι ιδιοκτήτες να αράζουν ανενόχλητοι στις βίλες τους σε Μανχάταν και Μύκονο.
Καλό κουράγιο σε όσους από αύριο θα αναγκαστούν να ψάχνουν ξανά για νέα δουλειά…
Social Links: