Στα 23 μου, αδυνατώ να θυμηθώ κάποια χρονιά με τόσο αρνητική πρόσληψη. Κατά γενική ομολογία το 2016, έχει καλυφθεί από ένα πυκνό μαύρο νέφος το οποίο κουβαλάει παραστάσεις θλίψης, θανάτου και αλλεπάλληλων ανατροπών που δύσκολα μπορούν να αφήσουν κάποιον ανεπηρέαστο. Από τον κανόνα του 2016, δε θα μπορούσε να ξεφύγει και η μουσική. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Τόσοι θάνατοι μιας γενιάς μουσικών που σιγά σιγά μας αποχαιρετά. David Bowie, Leonard Cohen, Prince μέχρι και ο Lemmy -αποθανών το 2015- χρεώθηκε στο 2016.
Παρ’ όλα αυτά, στη μουσική, πέρα από μια ατέρμονη λίστα θανάτου, το 2016, έχουμε και εξαιρετικές κυκλοφορίες. Κατά γενική ομολογία; Σαφέστατα όχι. Άλλωστε αυτή η λίστα δε φιλοδοξεί να γίνει τίποτε παραπάνω πέρα από την αποτύπωση όλων αυτών των φετινών δίσκων που έκαναν το «κλικ» στο γράφοντα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
- In Flames – Battles
Ξεκινώ τη λίστα μου με τη νέα κυκλοφορία των In Flames. Με το δίσκο «Battles» οι In Flames, απομακρύνονται από το σίγουρο μονοπάτι του Σουηδικού μελωδικού Death Metal – ένα ρεύμα του οποίου οι IF αποτελούν μαζί με τους At the Gates και Dark Tranquility, τους προπάτορες- και πειραματίζονται με έναν καινούριο «πιο προσβάσιμο» ήχο με έντονες pop επιρροές, μπόλικα καθαρά φωνητικά, και το σημαντικότερο; Διάθεση για πειραματισμό και μουσικές εξερευνήσεις. Στοιχεία που προκαλούν θυμηδία στον αρχετυπικό μεταλά του πληκτρολογίου.
- Devin Townsend Project – Transcendence
Έχοντας αφήσει πίσω τις καφρίλες και τον «ακραίο» ήχο του παρελθόντος του, ο Devin Townsend με αυτήν την κυκλοφορία επανασυστήνει τον όρο «ατμοσφαιρικό μέταλ». Συνδυασμός brutal και καθαρών φωνητικών, στοιχεία συμφωνικού μέταλ, μια διάχυτη θεατρικότητα και μια εξωπραγματική παραγωγή συνθέτουν έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους για το 2016.
- Sting – 57th and 9th
Αλλάζοντας τελείως ύφος και είδος, περνάω στη φετινή κυκλοφορία του Sting. Με το 57th and 9th, ο Sting επιστρέφει στις ρίζες των The Police, επαναφέροντας έναν πιο «ροκ ήχο» που έλειπε από τις τελευταίες κυκλοφορίες του. Σαφέστατα, δεν πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο της καριέρας του, με πολλά σημεία του να είναι αρκετά cheesy με το αποτέλεσμα να θυμίζει κάπως κολεγιακό ροκ. Αλλά και πάλι, όπως προείπα, αυτή είναι η λίστα μου.
- Radiohead – A Moon Shaped Pool
Στην πραγματικότητα κάθε νέα κυκλοφορία των Radiohead αποτελεί γεγονός. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται και για έναν καλό δίσκο, ίσως τον καλύτερο τους εδώ και αρκετά χρόνια. Η αγάπη μας για το φαινόμενο Radiohead είναι δεδομένη, καθώς έχουμε ασχοληθεί και εκτενώς στο περιοδικό μας,. Χορωδιακά φωνητικά, εξαιρετικό πάντρεμα έγχορδων και ηλεκτρονικών οργάνων, με έντονη την παρουσία του synth, και τέλος ατέρμονες υπαρξιακές αναζητήσεις της μπάντας μέσω των στίχων συνθέτουν έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους του 2016.
- PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project
Το ταξίδι συνεχίζεται στα μονοπάτια του alternative ήχου. Η PJ Harvey εδώ, με την κυκλοφορία του The Hope Six Demolition Project συνεχίζει την αισθητικοποίηση του πολιτικού της ακτιβισμού με το πιο απολαυστικό – κατά τη γνώμη μου πάντα – άλμπουμ της των τελευταίων ετών. Ένα άλμπουμ που αδικείται εάν η ακρόασή του δε συνδυαστεί με τα εξαιρετικά βίντεο κλιπ που το συνοδεύουν. Περιπλανήσεις στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν, στην Αλβανία και την Ελλάδα, η προβολή των σημαντικότερων ζητημάτων του 2016 σε Παγκόσμια κλίμακα, όπως το προσφυγικό, συνθέτουν το The Hope Six Demolition Project, η ποιότητα και ο πλούτος του οποίου αναδεικνύονται με περισσότερες από μια ακροάσεις.
- Childish Gambino – Awaken, My Love!
Είναι αρχές Δεκέμβρη, έχω ήδη στο μυαλό μου ποια άλμπουμ θα βάλω στη λίστα με τα αγαπημένα μου, και είμαι σε μια φάση ξεκαθαρίσματος. Τότε ακούω το Awaken My Love. Η λίστα ανατρέπεται. Αυτός ο δίσκος είναι η μεγαλύτερη έκπληξη του 2016 για εμένα. Δεν είχα καμία ιδέα για τον Childish Gambino – κατά κόσμον Adam Glover – και τη μουσική του, δεν τον είχαν καν ακουστά. Παρ’ όλα αυτά, ερωτεύτηκα αυτό το άλμπουμ με την πρώτη ματιά, ψυχεδελικό ροκ, r&b, soul και funk συνθέτουν το πιο περίεργο μα και συνάμα πιο ενδιαφέρον άλμπουμ που άκουσα το 2016.
- Iggy Pop – Post Pop Depression
Μπορώ να πω ότι δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν του Iggy Pop. Ίσως η χρόνια υπερέκθεση στο Passenger, το οποίο είναι παντού, με κούρασε πολύ πριν τον αναζητήσω σαν καλλιτέχνη. Λίγο η κυκλοφορία του 2016, λίγο οι φήμες περί απόσυρσής του από τη μουσική βιομηχανία αλλά και το εμπνευσμένο όνομα του δίσκου με ώθησαν να ακούσω ολόκληρο το δίσκο. Δεν το μετάνιωσα ούτε λεπτό. Μελαγχολικά vibes, πένθιμη μελωδία, δυνατοί στίχοι δημιουργούν μια δυστοπική ατμόσφαιρα ανάλογη του 2016.
- Leonard Cohen – You Want It Darker
Μπαίνοντας στην τελική τριάδα, μειώνονται αισθητά και οι δυνατότητες μου να επιλέξω τη σειρά με την οποία θα μπουν οι δίσκοι. Σίγουρα όμως και οι τρεις δίσκοι έχουν κάτι κοινό. Τον Θάνατο, ως την κοινή αφετηρία, αλλά και ως το ένα και μοναδικό τέλος. Εδώ λοιπόν ο Cohen, όντας βαριά άρρωστος την περίοδο που το έγραφε, μας αποχαιρετά με ένα συγκλονιστικό δίσκο αντάξιο της τεράστιας πορείας του. Ο ίδιος τα λέει καλύτερα όμως: I wish there was a treaty we could sign / It’s over now, the water and the wine / We were broken then, but now we’re borderline / And I was there was a treaty, I wish there was a treaty between your love and mine.
- David Bowie – Blackstar
Ανοίγοντας την αυλαία των θανάτων για το 2016, ο Bowie με το Blackstar αφήνει έναν πραγματικά μνημειώδη δίσκο ως την παρακαταθήκη του, ίσως τον καλύτερο της καρίερας του. Είναι συγκλονιστική η δύναμη του να σκηνοθετήσει ο ίδιος το θάνατό του. Ο πόνος της αρρώστιας , ο επερχόμενος θάνατος του, και οι τελευταίες του αναζητήσεις πνευματικής αλλά και μουσικής φύσεως αισθητικοποιούνται με έναν μοναδικό τρόπο που επανασυστήνει τον όρο art rock. Αδύνατη η παράλειψη και των δύο εξαιρετικών βίντεο κλιπ που συνοδεύουν το Blackstar και το Lazarus, συστατικά στοιχεία της όλης αισθητικοποίησης.
1 . Nick Cave – Skeleton Tree
Πρόκειται για τον αγαπημένο μου δίσκο του 2016. Η απώλεια του γιου του, του άφησε ένα πραγματικά βαρύ φορτίο αλλά ταυτόχρονα και μια ανάγκη εξωτερίκευσης του θρήνου του. Η σπαρακτική κραυγή πόνου του Cave, ” With my voice I’m calling you”, το ανατριχιαστικό βιολί του Warren Ellis, η διαρκής αναφορά στο θάνατο, η κατάρριψη των προσδοκιών σε μια ζωή μετά από αυτόν, και τέλος ο χαρακτήρας του ανεκπλήρωτου, δίνουν το σκοτεινότερο δίσκο της καριέρας του αλλά ταυτόχρονα και έναν δίσκο που είναι πολύ κοντά αλλά ταυτόχρονα και πολύ μακριά από το αριστουργηματικό Push the Sky Away. “Nothing really matters when the one you love is gone … / A long black car is waiting ’round/I will miss you when you’re gone / I’ll miss you when you’re gone away forever / Cause nothing really matters / I thought I knew better, so much better / And I need you.
Social Links: