Καλωσήρθατε στο 13ο και τυχερό άρθρο του Horrorscope, τη στήλη μας για τη λογοτεχνία και όχι μόνο του αγαπημένου μας Τρόμου. Επειδή ξέρω ότι πολλοί ψήνεστε από  τις υψηλές θερμοκρασίες…

Παγανιστικές δοξασίες στο Horrorscope. 3+3βιβλιοπροτάσεις Φολκ Τρόμου για να μην ξαναβγείτε από την πόλη.

Καλωσήρθατε στο 13ο και τυχερό άρθρο του Horrorscope, τη στήλη μας για τη λογοτεχνία και όχι μόνο του αγαπημένου μας Τρόμου. Επειδή ξέρω ότι πολλοί ψήνεστε από  τις υψηλές θερμοκρασίες της εποχής, σήμερα ευελπιστώ το θέμα μας να σας δροσίσει. Μυρίζει κάπνα, λιβάνι και σύννεφα βουνίσια, έχει ξερόκλαδα πιασμένα στα μαλλιά και κροταλίζει κοκκάλινους ρούνους μέσα στην τσέπη της κάπας του.

Προτού τα χιόνια φτάσουν τα κλαδιά, και η φωτιά το τζάκι…

Φολκ τρόμος, αγαπητοί μου. Ένα θέμα με το οποίο ήθελα να καταπιαστώ εδώ και πολλούς μήνες, καρτερώντας να εμφανιστεί στα βιβλιοπωλεία το εξαιρετικό “Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας” του δικού μας Χρυσόστομου Τσαπραΐλη για να ταιριάξει. Το βιβλίο κυκλοφόρησε την περασμένη εβδομάδα και θα ακολουθήσει η προσωπική μου κριτική στις Βιβλιοπροτάσεις του άρθρου

Ομολογώ ότι το Φολκ, ο λαογραφικός δηλαδή τρόμος είναι το αγαπημένο μου αναγνωστικό υποείδος τρόμου, γιατί πάνω απ’ όλα το στυλ του τρόμου που το χαρακτηρίζει είναι ο υφέρπων τρόμος. Δεν σου την πέφτει με μάσκα χόκει και αλυσοπρίονο. Σε μια διαρκή αγωνία κι ενώ το σκοτάδι συσσωρεύεται γύρω τους σταδιακά, οι χαρακτήρες τέτοιων ιστοριών παλεύουν να συνδέσουν τα κομμάτια για να βγάλουν μια άκρη σ’ αυτό που συμβαίνει αλλά η αλήθεια είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη από ένα άτομο, γιατί είναι υφασμένη από αμέτρητες ζωές και βάρος αιώνων. Κι επειδή ακριβώς αυτά με τα οποία καταπιάνεται μια ιστορία φολκ τρόμου ανήκουν σε καιρούς περασμένους και δεν συναντιούνται με τη σημερινή εποχή, όταν ο χαρακτήρας μιας τέτοιας ιστορίας βρίσκεται στο κέντρο της, οι πιθανότητες να επιζήσει και να τα καταφέρει δεν βασίζονται σε πολιτισμένες κουβέντες και διάλογο. Πώς θα διαπραγματευτείς με κάτι που δεν καταλαβαίνεις, όταν η λογική του πολιτισμένου σύγχρονου αστού απέχει κόσμους από το Παλιό; Ξεχασμένοι μύθοι που λέγονται από γέρικα χείλη δίπλα σε αναμμένα τζάκια, ιστορίες με κοράκια και στοιχειωμένα καπηλειά και γυναίκες που ζούνε μονάχες τους στο δάσος. Ιστορίες από καιρούς περασμένους όταν οι δεισιδαιμονίες και τα έθιμα δεν υπήρχαν για να γελάμε και να τα σταμπάρουμε με αυτοκόλλητα hoax στο διαδίκτυο, αλλά έδιναν σχήμα και σκοπό στην καθημερινότητα και τις συνήθειες των ανθρώπων.

 

Όλες αυτές οι δεισιδαιμονίες και οι δοξασίες είναι φτιαγμένες για να ευχαριστήσουν ή να εξευμενίσουν δυνάμεις αρχαίες και ισχυρές, γεννημένες από την ίδια τη Φύση. Φυσικά, εμείς σήμερα που χρειαζόμαστε gps για να πάμε μέχρι το σουπερμάρκετ, και χρησιμοποιούμε apps για να φτιάξουμε μακαρόνια, τα οποία μετά θα βγάλουμε φωτογραφία για να βάλουμε στο instagram…

#pestoκιέγινε #tagliaτέλειο #nofilter #blessed

… δεν έχουμε να φοβόμαστε τέτοιες προκαταλήψεις. Ακόμη κι αν βρισκόμασταν στη μέση ενός δάσους, τώρα κιόλας, εμείς ξέρουμε καλύτερα, έχουμε τερματίσει το Skyrim στο δύσκολο, έχουμε πάει και στους προσκόπους δυο φορές στην Πέμπτη Δημοτικού. Τι να μας πούνε τώρα μερικά πλεγμένα κλαδάκια που κρέμονται παντού τριγύρω, το ξεραμένο ρυάκι που ακόμα το ακούμε να κελαρύζει και να μουρμουρίζει ακατανόητες κουβέντες κάτω από τα πόδια μας και εκείνη η σαφρακιασμένη μπάμπω που μας δείχνει με το κυρτό της δάχτυλο, να εκεί ανάμεσα στα δυο τεράστια δέντρα στο πλάι;

 

 

Όμορφο δάσος, γραφικά μονοπάτια, οι υπόλοιποι του γκρουπ θυσιάστηκαν στην Μαύρη Αίγα με τα Χίλια Νεογνά, φαγητό μέτριο: 7 στα 10 αστεράκια.

 

Προτού ξεκινήσουμε λοιπόν με τα έξι λογοτεχνικά έργα για τα οποία θα σας μιλήσω σήμερα, δεν μπορώ παρά να αναφερθώ σε μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και μια από τις ελάχιστες που έχω δει δυο φορές σε διάστημα 24 ωρών.

 

Το Goonies δεν πιάνεται, ήταν κυριολεκτικά η μοναδική βιντεοκασέτα που είχαμε στο χωριό.

 

The Witch λοιπόν, η μάλλον The VVitch. Ένα αριστούργημα φολκ τρόμου, ένας εφιάλτης βγαλμένος από τα όνειρα των Πουριτανών της Νέας Αγγλίας, με εξαιρετικές ερμηνείες και φοβερή φωτογραφία. Πάνω απ’ όλα, είναι μια ταινία καμωμένη από όλα εκείνα τα πανέμορφα αταβιστικά άγχη που κουβαλάμε μέχρι και σήμερα, ωστε αν δούμε καναν τέτοιο κούκλο…

…ε, εντάξει, διάολε, αν δεν αρχίσουμε τα πάτερημά, το λιγότερο θα τον κοιτάξουμε λίγο από δω και λίγο απο κει μπας και μας ψιθυρίσει κανένα απόκρυφο λογάκι.

 

Η ταινία δεν ήρθε ούτε στους ελληνικούς κινηματογράφους (boo!) ούτε στους σουηδικούς (BOO!), πράγμα που αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι υπάρχει κόσμος που απλά δεν θέλει τα λεφτά μας, οκέι, δικαίωμά τους να είναι άμουσοι, απαίδευτοι και κομπλεξάρες. Δημοκρατία έχουμε. Παρόλα αυτά, η ταινία κυκλοφορεί εδώ και μερικούς μήνες σε DVD, Blu-Ray κλπ, οπότε αν δεν το έχετε δει ήδη, προτείνεται ανεπιφύλακτα. Είναι μια καλή ένδειξη για το εάν αυτό το βραδύκαυστο, ατμοσφαιρικό, υπαινικτικό είδος τρόμου είναι για εσάς.

 

Βιβλιοπροτάσεις!

 


Στα βιβλία μας λοιπόν, ξεκινώντας με τρεις προτάσεις από την ξενόγλωσση λογοτεχνία.

  1. Άρθουρ Μάχεν – Ο μέγας θεός Παν

Από τις φάσεις που ευχαριστείς τον καλλιτέχνη που ζωγράφισε τον χαρακτήρα με τα πόδια σταυρωμένα

 

Πάμε πίσω 100 χρόνια και βάλε (ή μπροστά καμιά 300 αν μετράμε από το The Witch) και ξεκινάμε τις βιβλιοπροτάσεις με μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες μορφές του Φολκ τρόμου. Όχι όποιον κι όποιον σάτυρο, αλλά Τον Σάτυρο. Η νοβέλα του Ουαλού Άρθουρ Μάχεν είναι μια εξαιρετική εισαγωγή στο φολκ, και όπως όλα τα υπέργηρα πλάσματα στο είδος, κατέχει δύναμη που δεν περιμένει κανείς. Προσθέτω και την άλλη εξαιρετική νοβέλα του Μάχεν The White People (Η Λευκή Φυλή), και είστε έτοιμοι. Αν μπορεί να επηρεάσει και να εμπνεύσει κι έναν κάποιο κύριο Λάβκραφτ, κάτι θα έχει να μας πει.

Προειδοποιώ ότι είναι παλιάς κοπής τρόμος. Κρύβεται πίσω από τις λέξεις και απαιτεί το σωστό mood. Καταχωνιαστείτε κάπου, βάλτε ένα ωραίο soundtrack να παίζει από πίσω (κάτι τέτοιο ας πούμε) και αφεθείτε.

 

  1. Adam Nevill – The Ritual

 

Τον Νέβιλ τον γνώρισα το 2010, όσο ζούσα στο Εδιμβούργο, όταν είχε κυκλοφορήσει το μόλις 2ο βιβλίο του, το Apartment 16. Από τότε, ο πολυγραφότατος και δημοφιλέστατος σε Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ συγγραφέας από το Birbingham μάς έχει χαρίσει μια ντουζίνα βιβλία (συνεχίστε να κοιμάστε μακάρια, αγαπητοί εκδοτικοί, όταν θα μπούνε κανα δυο μηδενικά ακόμη στο κόστος των δικαιωμάτων του θα τον ψάχνετε) και ετοιμάζεται να κάνει το μπαμ μιας και η δουλειά του έρχεται στη μεγάλη οθόνη, ξεκινώντας με τη μεταφορά του βιβλίου για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, το αγαπημένο μου μυθιστόρημα από τη βιβλιογραφία του που κυκλοφόρησε το 2011.

 

Το The Ritual είναι η ιστορία μιας τετραμελούς παρέας οι οποίοι αποφασίζουν να διασχίσουν ένα παμπάλαιο δάσος της Νορβηγίας, σαν εναλλακτικό τουρισμό βρε αδερφέ. Νορμάλ πράγματα. Και καλά οι Σκανδιναβοί τα συνηθίζουν κάτι τέτοια χαζά, έχουν μέχρι και λέξη για αυτό: Orientäring. Εδώ μιλάμε για τέσσερις μεσήλικες που αν εξαιρέσεις τον έναν, οι άλλοι περπατάνε μόνο μέχρι το ψυγείο και πίσω, και έχουν δει δάσος μόνο σε καρτ-ποστάλ. Αλλά, εντάξει μωρέ, δεν βαριέσαι, ένα αρχαίο δάσος στο μέγεθος της Νότιας Ντακότας είναι. ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ;

 

Τα πάντα. Τα πάντα μπορούν να πάνε στραβά.

 

Το βιβλίο έχει γερές δόσεις από παγανιστικούς υπαινιγμούς, άπλετη Λαβκραφτίλα, και μια διάχυτη ατμόσφαιρα από Blair Witch Project χωρίς όμως να έχει να κάνει με μάγισσες (σπόιλερ;) Επίσης η αγάπη του συγγραφέα για το Black Metal είναι διάχυτη (σημείωση: αγαπάει τους δικούς μας Rotting Christ και έχουμε συζητήσει ότι πρέπει να τους προσθέσει όταν γίνει η ελληνική μετάφραση) και γενικά είναι ένα υπέροχο κράμα survival και folk τρόμου, το οποίο προλαβαίνετε να διαβάσετε πριν βγει η ταινία τον Οκτώβρη.

 

  1. The Loney – Andrew Michael Hurley

Φαντάζομαι ότι μέχρι τώρα παίζει κάποιοι να έχετε πει “Σιγά ρε φίλε, που ήρθες να μας πεις για τον Μάχεν και τον Νέβιλ; Ποιον άλλον μας κρύβουν και θα μας αποκαλύψεις εσύ; Τον Στήβεν Κινγκ;” Επειδή έχουμε ψαγμένο και ταγμένο κοινό εδώ μέσα, προσπερνάω τα βιβλία του Laird Barron «Occultation» και «Croning», και πηγαίνω κατευθείαν σε κάτι πιο εκλεκτό, κι αυτό είναι το The Loney του Andrew Hurley. Ένας ακόμη Βρετανός (πλάκα στην πλάκα, τρία στα τρία αυτή τη βδομάδα, φάτε το smog μας, Γιάνκηδες) που δεν θα αργήσει να κάνει όνομα αν συνεχίσει έτσι. Σε αντίθεση με τον Nevill και τον παλιό Σκανδιναβικό αέρα του Ritual, το The Loney έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση φολκλορ Νότιας Αγγλίας, εκεί που το χώμα κάτω από το γρασίδι είναι όλο κιμωλία και οι λόφοι γεμάτοι νεραϊδοφωλιές. Οι συγκεκριμένες νεράιδες όμως έχουν δόντια και ο χρόνος παίζει με τους θνητούς κάνοντας νέα παλικάρια να γίνονται σκόνη και τριμμένα οστά με ένα γύρισμα του δαχτύλου. Η ιστορία ξεκινάει με τον θάνατο ενός παιδιού (μες στο τσακίρ κέφι ο συγγραφέας) και ακολουθεί τα χνάρια του κυρίου Σμιθ που μπαίνει στα χωράφια των ντόπιων -μαντέψτε, δεν είναι πολύ χαρούμενοι για την παρουσία του εκεί- και στο αλλόκοτο κι αλλόκοσμο μέρος γνωστό και ως The Loney. Το βιβλίο απαιτεί κι αυτό προσοχή και σεβασμό από τον αναγνώστη, αλλά έχει τη δυνατότητα να σας ανταμείψει.

 

 

Αφήνουμε τους Βρετανούς πίσω μας και εισχωρούμε στην ελληνική λογοτεχνία.

 

 

  1. Συλλογικό – Κόρες της Νύχτας

 

Η ανθολογία flash διηγημάτων της Nightread κυκλοφόρησε πέρσι στο 2ο ΦαντάστιCon, και μέσα στις σελίδες της θα βρείτε μικρές ιστορίες με θεματικό άξονα γυναικείες μορφές του φανταστικού. Λογικό λοιπόν, οι μάγισσες και οι νεράιδες να έχουν την τιμητική τους. Περιέχονται 20 πολύ σύντομες ιστορίες για όλα τα γούστα από το νέο κύμα του ελληνικού φανταστικού και ουχί μόνο. Στην ανθολογία μάλιστα έχει διακριθεί και το έτερο ήμισυ της στήλης μας, η Νατάσα Παυλίτσεβιτς με ένα silenthillίστικο διήγημα-δυναμίτη.

Στο επόμενο καρέ, κάτι άρχισε να βγαίνει μέσα από τον ραγισμένο τοίχο αλλά αυτό είναι για άλλο επεισόδιο…

 

Το διήγημα που βρίσκεται στην κορυφή της συλλογής, και ο λόγος που αναφέρεται στις εδώ βιβλιοπροτάσεις, είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα λαογραφικού τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ. Η Πασαχού του Γιώργου Χατζηκυριάκου μοιάζει με ιστορία βγαλμένη από τον πυρετό κάποιου χωριανού, και αξίζει να την τσεκάρετε. Μέσα σε δυο σελίδες αναβλύζει όλη η δύναμη του συγκεκριμένου είδους. Ένα εξαιρετικό διήγημα που μοιάζει με κάτι σαν παλιά απόλυτα ελληνική μνήμη, που ίσως να είχε αναφέρει ο παππούς σας κάποιο βράδυ στο χωριό όταν ήσασταν μικρά και κάνατε ότι κοιμόσασταν.

 

 

  1. Κωνσταντίνος Μίσσιος – Η νύχτα της Λευκής Παπαρούνας

 

Η συλλογή διηγημάτων/σπονδυλωτό μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Μίσσιου κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα το 2007. Ανοίγω παρένθεση/rant εδώ: δυστυχώς, δέκα χρόνια αργότερα παραμένει ένα από τα ελάχιστα δείγματα ελληνικού Λαογραφικού Τρόμου που κυκλοφορεί στην αγορά. Και είναι μέγα κρίμα γιατί ειλικρινά έχουμε τόσο υλικό πίσω μας και γύρω μας, που θα μπορούσαμε όχι απλά να το γράφουμε αλλά και να το εξάγουμε. Τέλος πάντων, σιγά-σιγά θα γυρίσει κι αυτός ο τροχός.

Άλλοι το λένε εξαντλημένο, εμείς το λέμε συλλεκτικό

 

Ο ήρωας του βιβλίου μένει με το αμάξι έξω από ένα ελληνικό παραδοσιακό χωριό και μπαίνει μέσα την ώρα που πέφτει ο ήλιος για να βρεθεί στο καπηλειό του μέρους, στα μισά μιας γιορτής. Εκεί πιάνει μια καρέκλα κι ακούει τις ιστορίες των κατοίκων για να περάσει η βραδιά. Τα διηγήματα είναι γεμάτα ελληνική λαογραφία, άλλα έχουν αυτό το υπαινικτικό αίσθημα φόβου σήμα-κατατεθέν του είδους, άλλα σου τρίβουν τον τρόμο στο πρόσωπο, κι άλλα είναι ιστορίες που ίσως κάπου έχετε ακούσει κι οι ίδιοι. Είναι ένα από τα βιβλία που πάντα προτείνω όταν μου ζητείται κάποια λίστα με ελληνικά βιβλία του είδους. Τώρα πια -για την ακρίβεια, μήνες τώρα- στη λίστα συμπεριλαμβάνεται και το επόμενο.

 

  1. Χρυσόστομος Τσαπραΐλης – Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας

 

Επιτέλους, έφτασε η ώρα να μιλήσω για αυτό το βιβλίο σαν βιβλίο. Έχω χάσει το μέτρημα για το πόσες φορές έχω διαβάσει τις διάφορες μορφές του. Αρχικά όλες τις ιστορίες από την ομώνυμη σελίδα στο Facebook. Έπειτα στο kindle πριν ενάμιση χρόνο όταν μου το έστειλε για τσεκάρισμα ο συγγραφέας. (Μάλιστα, θυμάμαι να είμαστε αποκλεισμένοι με τη Νατάσα στα χιόνια σε ένα σπιτάκι πλάι σε παγωμένη λίμνη κι εγώ άρρωστος να μονολογώ “ρε τι γράφει ο άνθρωπος!” κάτω από την κουβέρτα). Η τρίτη ήταν λίγους μήνες πριν, στην τότε μορφή του όσο το μαγείρευαν στα μαύρα τσουκάλια των εκδόσεων Αντίποδες. Τα έχω διαβάσει ξανά και ξανά σε αυτές τις ψηφιακές μορφές αλλά αυτό δεν φτάνει.

Ευτυχώς ήρθε ο καιρός, οι λέξεις επιτέλους ριζώσανε σε χαρτί σωστό, και από το άνοιγμα των πρώτων σελίδων κιόλας, ο καλοκαιρινός ήλιος πήγε να κρυφτεί και έγινε σύναξη σύννεφων για να ματιάσουνε τι έχει να μας μεταφέρει ο Θεσσαλός Ιεροφάντης.

 

Pics or it didn’t happen

 

Λοιπόν, ακούστε να δείτε με τι έχουμε να κάνουμε. Αν θέλετε πλοκές και χαρακτήρες, υπάρχουν κυριολεκτικά εκατομμύρια κανονικά βιβλία για εσάς. Αυτό εδώ θα το πάρετε και θα περάσετε τη μισή ανάγνωση του με τα μάτια κλειστά για να δει η φαντασία σας αυτό που περιγράφει ο Χρυσόστομος, όνομα και πράμα. Στις 160 σελίδες του περιέχονται διηγήσεις, εικόνες και κουβέντες που άλλοτε κρύβουν κι άλλοτε εμφανίζουν τον λαογραφικό πλούτο της γης του συγγραφέα. Το βιβλίο μάλιστα διαβάζεται με μολύβι, για να υπογραμμίζετε χωρία, όσο βάρβαρο κι αν σας ακούγεται αυτό για ένα κανονικό βιβλίο. Επαναλαμβάνω ότι τούτο εδώ δεν είναι κανονικό βιβλίο. Κι όσο περνάει ο καιρός, και το βιβλίο θα διαβάζεται και θα ξαναδιαβάζεται, τόσο θα σημειώνετε σημεία που σας άρεσαν. Ένα δικό μου υπογραμμισμένο σε τυχαία ανοιγμένη σελίδα:

 

Όσο για το μυστικό του δασκάλου, αυτό το πήρε η γη στα σπλάχνα της και το κρατάει σφαλιστό μέσα σε ένα σεντούκι μαρμάρινο, μαζί με τις παραπανίσιες μέρες των δίσεκτων ετών.

 

Όσοι έχετε διαβάσει προηγούμενα άρθρα του Horrorscope (κι αν όχι, καλωσήρθατε) ξέρετε τι αγάπη έχω στον Λιγκόττι. Αυτό το οποίο λατρεύω στον εν λόγω συγγραφέα είναι ότι φτάνουν δυο σελίδες του για να μου δημιουργήσει έμπνευση και ανάγκη να ανοίξω word και να γράψω. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι όταν διαβάζω τις ιστορίες που έχει κλείσει ο Χρυσόστομος σ’ αυτόν τον όμορφο λεπτό τόμο.

Βγαίνουν οι επιρροές του συγγραφέα; Εννοείται. Και πολύ Μπάρκερ θα αισθανθείτε, και εικόνες από παιχνίδια ρόλων, και μπόλικο black metal φυσικά. ΟΜΩΣ, αυτό που έχει καταφέρει εδώ ο Τσαπραΐλης είναι ότι το βάρος των ιστοριών ξεπερνούν το άτομο. Μοιάζει λες και έχει μασήσει κάποιο από τα ματζούνια του τόπου του και οι ιστορίες που μας εκμυστηρεύεται βγαίνουν από κάπου αλλού, από κάτι παλιό και όχι ανθρώπινο.

Φανταστείτε λοιπόν να κάθεστε σε ένα κρύο πέτρινο πεζούλι της Θεσσαλίας ενώ βασιλεύει ο ήλιος πάνω από τις παλιές σκεπές, κι έχετε μια γριά από κοντά που την παρακαλέσατε να σας μουρμουρήσει καμιά από τις ιστορίες του τόπου. Ιστορίες από πέντε λογιών άκρες της Θεσσαλικής γης, άλλοτε πλεγμένες με φαντασία, άλλοτε με τρόμο.

Καμιά φορά στο τόσο, το καταλαβαίνετε ότι υπερβάλλει ένα τσικ γιατί μιλάει σε αμαθά αυτιά, αυτιά αστών, και το πονηρό φαφούτικο χαμόγελο δυναμώνει αυτήν την υποψία σας. Αλλά τις περισσότερες φορές θα έχετε μπει τόσο μέσα στην ατμόσφαιρα που η ιστορία θα φτάνει στο τέλος της -2,3 σελίδες η καθεμία όχι παραπάνω- και θα έχει ήδη βρει τρόπο να γλιστρήσει και να φωλιάσει στα σκοτάδια του μυαλού σας. Δεν είναι για παραπάνω. Δεν θα κάνει ποτέ τουρ η γριά να κάνει τις ιστορίες σαπουνόπερες. Θα σας πει δυο-τρεις μέχρι να πιαστούν τα γόνατά της εκεί που κάθεται κι ύστερα θα κινήσει για μέρη δικά της, παίρνοντας τα αληθινά γεγονότα να πεθάνουν μαζί της, και να γυρίσουν στις ρίζες του τόπου που τα γέννησε. Εμείς θα έχουμε πάρει μονάχα μια γεύση γιατί αυτή είναι η μαγεία τούτων των ιστοριών. ΔΕΝ γίνεται να τις καταλάβουμε ολόκληρες, δεν μπορούμε να τις κάνουμε κτήμα μας. Είμαστε τυχεροί και άτυχοι συγχρόνως που κάποια θραύσματα φτάνουνε σ’ εμάς. Αν ρωτάτε πώς και γιατί διαβάζοντάς το, το νόημα του βιβλίου σας ξέφυγε. Είναι κι ο λόγος που η τελευταία ιστορία του τόμου, η μεγαλύτερη σε εύρος, θα μπορούσε και να λείπει εντελώς. Απαιτεί συγγραφική τεχνική για να σταθεί που διαφέρει από το υπόλοιπο βιβλίο. Δεν αλλάζει το πόσο αριστούργημα το θεωρώ. Οι Παγανιστικές Δοξασίες είναι ένα βιβλίο-διαμάντι που αξίζει να διαβαστεί από όσους περισσότερους γίνεται.

 

 

Και με αυτή την κριτική/παρουσίαση από πλευράς μου, το 13ο άρθρο του Horrorscope φτάνει στο τέλος του. Για τον επόμενο μήνα, εγώ και η Νατάσα θα μαζέψουμε τις δυνάμεις μας για τη νέα σχολική χρονιά που έρχεται, και η στήλη θα κάνει διακοπές, οπότε τα ξαναλέμε τέλη Αυγούστου τώρα. Μέχρι το επόμενο συναπάντημά μας, καλές αναγνώσεις και καλές τρομάρες!

Πάντα με χαμόγελο!