Είναι μερικές μέρες στις οποίες νοσταλγείς τα χρόνια που ήσουν νεότερος και νιώθεις την ανάγκη να τα θυμηθείς, ώστε να μην χάσεις τον εαυτό σου. Έτσι ανοίγεις το Walkman και αφήνεις την playlist που είχες φτιάξει στα 14 σου να σε ταξιδέψει. Ήταν εκείνη η εποχή κατά την οποία ήσουν μονίμως τσαντισμένος με όλα, είχες την ανάγκη να αλλάξεις τον κόσμο και όλοι έπρεπε να ακούσουν την φωνή σου, ανεξάρτητα από το τι είχε να πει.
Ήξερες πως αυτή η αλλαγή είναι κάτι το ακατόρθωτο, για αυτό άφησες τα τραγούδια να μιλήσουν για σένα, να φωνάξουν και να ταρακουνήσουν τον κόσμο. Όμως πλέον, όταν άνοιγες το Walkman και βάζεις την ίδια playlists και ακούς ακριβώς τα ίδια τραγούδια, νιώθεις πως κάτι λείπει. Ένα κομμάτι από αυτά λείπει. Όλοι κάποια στιγμή στην ζωή μας έτυχε να ακούσουμε Linkin Park, είτε σαν αγανακτισμένοι έφηβοι, είτε σαν καταθλιπτικοί ενήλικες. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο πάντα σήμαιναν κάτι για όλους, ακόμα και για αυτούς που δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει μουσική. Ίσως να ήταν οι στίχοι, ίσως να ήταν η μουσική, ίσως να ήταν ο συνδυασμός όλων αυτών, που οδηγούσε στο κατάλληλο αποτέλεσμα.
Άλλα ίσως λίγο περισσότερο από όλα, να ήταν το πάθος στην φωνή του Chester. Η κραυγή αγανάκτησης που πότε δεν μπόρεσε να δικαιωθεί. Η κραυγή που κάνεις δεν κατάλαβε γιατί είχε τόσο πάθος μέσα της, μέχρι την στιγμή που ήταν πολύ αργά για να το καταλάβουμε. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, θα βρεθούμε σε μια στιγμή της ζωής μας που οι στίχοι του «Numb» ήταν η καλύτερη απάντηση στους καταπιεστικούς γονείς, στους ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν την άξια σου, σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι είσαι ένα τίποτα. Οι στίχοι του «In The End» έβγαζαν νόημα όταν έχασες τον πρώτο σου έρωτα, ή όταν ήσουν αρκετά «μεγάλος» ώστε να καταλάβεις πως ο κόσμος δεν είναι αυτό που περιμένεις να δεις. Δέκα χρόνια μετά, το συναίσθημα παραμένει ακριβώς το ίδιο. Η μονή διάφορα βρίσκεται στο ότι τώρα, 10 χρόνια μετά όλα τα τραγούδια τους βγάζουν νόημα. Ένα ξεκάθαρο νόημα, το οποίο κάνεις δεν είδε ποτέ. Κάνεις δεν αναρωτήθηκε γιατί υπήρχε τόση οργή στα τραγούδια τους∙ τόσος συμπιεσμένος πόνος μέσα σε ένα κομμάτι τεσσάρων λεπτών. Όμως, τώρα όλοι μπορούν να το καταλάβουν, καθώς ο θάνατος είναι κάτι πραγματικό, είναι κάτι το αναπόφευκτο. Πόσο μάλλον ο θάνατος που σχεδιάζεις εσύ. Προσπάθησε τόσο σκληρά, και έφτασε τόσο κοντά, άλλα τελικά δεν είχε και τόση σημασία, έπρεπε να «πέσει» για να τα χάσει όλα άλλα.
Τελικά, όντως δεν είχε τόση σημασία. Μερικοί άνθρωποι πάλεψαν αρκετά για να σώσουν τον εαυτό τους, ένας από αυτούς ήταν ο Chester Bennington, ένας από αυτούς ήταν και ο Chris Cornell. Δύο αγαπημένοι φίλοι που έφυγαν με τον ίδιο τρόπο,και κάνεις δεν παρατήρησε πότε το πόσα γράμματα αυτοκτονίας είχαν αφήσει. Μπορεί να αποκαλούνται δειλοί, αδύναμοι, εγωιστές, ντροπή για το κοινωνικό σύνολο καθώς όπως πολλά τζιμάνια αναφέρουν «Δεν πεθάναν, αυτοκτόνησαν». Και μπορεί όλοι να αναρωτιούνται αν άφησαν κάποιο γραμμα, ώστε να επιβεβαιωθεί η αδυναμία τους. Ο Chris άφησε, και ο Kurt άφησε, και πολλοί άλλοι άφησαν. Ο Chester όχι. Και ίσως να μην χρειαζόταν. Δεν χρειαζόταν γιατί κάθε ένα από τα τραγούδια του ήταν σαν γράμμα αυτοκτονίας. Σε κάθε στίχο του, βιώναμε τον πόνο που ένιωθε, σε κάθε κραυγή του νιώθαμε στο δέρμα μας την θλίψη του. Πόσο μάλλον στους στίχους που ήταν ξεκάθαροι.. “When my time comes forget the wrong that i’ve done help me leave behind some reasons to be missed” “Erase myself and let go of what I’ve done” “When the light go out and we open our eyes out there in the silence i’ll be gone” Τα τραγούδια του είναι το αποχαιρετιστήριο γραμμα που όλοι περιμένουν και μέσω αυτών θέλουν να καταλάβουν γιατί έκανε αυτή την επιλογή. Το μόνο που ζητούσε ήταν ένας λόγος να γεμίσει τα κενά του, ένας λόγος που έπρεπε να είναι αρκετός.
Και ίσως να μας άφησε ένα ακόμα πιο φανερό στοιχείο. Όταν ο τελευταίος τους δίσκος βγήκε στην δημοσιότητα όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι με το να τους κράζουν για την αλλαγή του στυλ τους στην μουσική, για το πώς ένα συγκρότημα που ξεκίνησε με metal ακούσματα να ξέπεσε έτσι στην pop. Πρόσεξε κανείς τους τίτλους των τραγουδιών, όσο φώναζε πως «Κάνεις δεν μπορεί να με σώσει»;
Αλλά και να τα βλέπαμε θα μπορούσαμε να αλλάξουμε αυτή του την επιλογή; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως αυτός ο άνθρωπος θα είναι για πάντα ένα μέρος του εαυτού μας, ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Με τα τραγούδια του μας πήρε στην αγκαλιά του όσο ήμασταν μικροί και μας έπαιξε σαν μωρά. Μας έπλασε και μας προετοίμασε για το άσχημο κομμάτι αυτού του κόσμου. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτόν, είναι ακόμα και όταν αισθανόμαστε άδειοι να τον κρατάμε στην μνήμη μας και να αφήσουμε όλα τα υπόλοιπα. Γιατί Chester μας άφησες άπειρους λογούς για να μας λείπεις.
Social Links: