Ως περιοδικό που ασχολείται βασικά με την ποπ κουλτούρα και με το πώς αυτή διαμορφώνει τις αντιλήψεις μας για διάφορα πράγματα, έχουμε σε ιδιαίτερα –ίσως και σε υπερβολικά– υψηλή εκτίμηση το Youtube. Όπως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα θυμάστε, στο παρελθόν σας έχουμε ξεναγήσει σε ορισμένες περίεργες ή πολύ περίεργες γωνιές αυτής της ελικοειδούς σκάλας που πηγαίνει μόνο προς τα κάτω. Αυτή τη φορά βάλαμε στους εαυτούς μας μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση: να διαλέξουμε από ένα βίντεο, ένα μοναδικό μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού, μια συντροφιά για το ατυχές ενδεχόμενο που θα αποκλειστείτε σε κάποιο ερημικό νησί πηγαίνοντας στην Ικαρία και θα θελήσετε μια παρέα καλύτερη από τη μπάλα του Τομ Χανκς με το ζωγραφισμένο χαμόγελο.
Χρήστος Τριανταφύλλου
Πριν από περίπου 40 χρόνια, μια επιτροπή με επικεφαλής τον σπουδαίο Carl Sagan σχεδίασε έναν επιχρυσωμένο χάλκινο δίσκο γεμάτο με μια σύντομη αφήγηση του τι είναι η ανθρωπότητα και ο πλανήτης μας, σε περίπτωση που κάποιος εξωγήινος πολιτισμός έπεφτε πάνω στο διαστημικό σκάφος Voyager. Όλα αυτά ήταν καλά και ωραία για εκείνη την εποχή, αλλά αν έπρεπε να επαναλάβουμε το εγχείρημα σήμερα, ψηφίζω να χαράξουμε πάνω στο νέο σκάφος το λινκ από το παραπάνω βίντεο.
Πρόκειται για μια συναρπαστική εποποιία, η οποία συμπυκνώνει όλα τα στοιχεία που κάνουν την ανθρωπότητα αυτό που είναι: τη δίψα για περιπέτεια και για προώθηση των ορίων μας όλο και πιο πέρα∙ το κυνήγι της τεχνολογικής εξέλιξης και της ενίσχυσης της φύσης μας με τεχνικά μέσα∙ την τάση μας να φτιάχνουμε κοινούς πολιτισμικούς κώδικες που μας επιτρέπουν να ερχόμαστε πιο κοντά∙ την εκπληκτική μας ικανότητα στον αυτοσχεδιασμό∙ την τάση μας να ψάχνουμε νόημα μέσα στο σκληρό χάος της παράλογης ύπαρξης. Η επίπονη πορεία του μικρού ρομπότ ανάμεσα στα πιάτα και η αγωνιώδης προσπάθειά του να τα γεμίσει με κέτσαπ, ενώ ακούγεται μια πειραματική σπουδή πάνω σε ένα πασίγνωστο μουσικό θέμα, μπορεί να εξηγήσει μονομιάς τα πάντα για το ποιοι είμαστε και πού πάμε. Ακόμα κι αν δεν καταφέρουμε να γεμίσουμε όλα τα πιάτα, θα έχουμε τουλάχιστον προσπαθήσει, και πάντα θα στεκόμαστε στα πόδια μας –ή στις ερπύστριές μας–, ατενίζοντας το ψυχρό και βουβό σύμπαν, με μερικές κακοπαιγμένες νότες για συνοδεία. Good luck and Godspeed.
Nίκος Σταματίνης
Αν έχεις περάσει από τον σταθμό ΗΣΑΠ Ταύρος με κατεύθυνση προς τον Πειραιά σίγουρα έχεις δει αυτό το σπίτι με μικρά κείμενα γραμμένα σε χρυσαφένια γραμματοσειρά. Ψάχνοντας να βρω τι είναι τελικά αυτό το σπίτι, έπεσα στο παραπάνω βίντεο.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τούτο το 1 λεπτό και 43 δευτερόλεπτα; Η αρχή με το «μακρόν τείχος του Περικλέους που βρίσκεται κάτω από το σπίτι του κυρίου Γιάννη» θα μπορούσε να είναι αστείο για μανάδες ή τηλεφώνημα στον Τσουκαλά «ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΜΑΚΡΟΝ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΒΙΕΙΡΙΝΙΑ;». Mάλλον δεν ήταν.
Ο κύριος Γιάννης με τη συνοδεία του γαβγίσματος ενός σκυλιού που δεν σταματάει ποτέ (μάλλον κάποιοι αχυρόσκυλοι της περιοχής δεν θέλουν να ακουστεί ο κύριος Γιάννης) κοιτάει την ανακάλυψή του με πόνο για την ανθρώπινη ματαιότητα «εδώ γίνονταν πόλεμοι», αλλά μετά το παίρνει και λίγο πίσω. Στη συνέχεια, ο παρουσιαστής της εκπομπής Πολέμαρχος Χρήστος Χάνδρας (ΠΧΧ στο εξής) κάνει μια νοητική προβολή ακολουθώντας το τείχος και αποκαλύπτει ότι η πολυκατοικία, στην οποία κάνει κάτι σαν κοντινό, περνάει πάνω από το Μακρόν Τείχος. Εν τω μεταξύ είναι τελείως φανερό ότι μόνο αν το τείχος ήταν φιδάκι στο 3210 θα μπορούσε να περνάει κάτω από την πολυκατοικία. Ο κ.Γιάννης τον διορθώνει γαλήνια: «όχι, κούλαρε, παράλληλα περνάει».
«Α πάει έτσιιι;» ρωτάει ο ΠΧΧ με το «ι» του «έτσι» να τραβιέται καθώς ο ομιλητής έχει λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτεί τι είναι τελικά αυτό που μας κρύβουν αφού πάει έτσιιι.
Τελικά, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βίντεο, ο κ. Γιάννης, παίρνει πάνω του την αποκάλυψη που πάει να γίνει αποτυχία. Με ένα επιχείρημα που δεν κατάλαβα ακριβώς και με ένα ύφος που είναι σαν να ξεκινάει με τη φράση «μα καλά βρε παιδί μου», και ας μην το λέει ποτέ, τονίζει ότι οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν να τα παρατάγανε και να φεύγανε. «Κάτι άλλο έχει συμβεί». Το γεγονός πως δεν κατάλαβα πώς προέκυψε ότι τα παρατάγανε ή δεν τα παρατάγανε, επειδή αν σκάψεις 2 μέτρα βρίσκεις το πάνω μέρος του τείχους, έρχεται να επιταθεί από το ότι -για κάποιο λόγο- το γεγονός ότι τελικά δεν τα παρατάγανε (ποια;) σημαίνει ότι υπήρχε κάποια τεχνολογία που δεν γνωρίζουμε εμείς σήμερα.
Το ότι και οι δύο κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα μέσα από αυτή την επιχειρηματολογία είναι που με βάζει σε δεύτερες σκέψεις. Μετά καμία άλλη συζήτηση. Απλά ένα ευχαριστώ.
Θα έλεγα ότι θα έβαζα αυτό το βίντεο στον επιχρυσωμένο χάλκινο δίσκο του Voyager, αλλά δεν έχει νόημα γιατί έχει ήδη μπει στον επιχρυσωμένο μαρμάρινο δίσκο του «ΕΛ-ΛΑΣ 3000» που κατασκεύασε το ίδιο το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς μετά από εντολή του Θησέα.
Ο Θεός μαζί μας.
Γιώργος Βασιλάκος
Ματαιότητα σημαίνει πόνος. Το βίντεο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, απεικονίζει την παραδοχή αυτή με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Η σκληρότητα της αλήθειας του, βρίσκεται στην απλότητά του. Στα πιο απλά πράγματα όμως, δεν λένε πως κρύβεται το νόημα που μπορεί να ψάχναμε μια ζωή και τελικά βρισκόταν μπροστά στα μάτια μας;
Πρόσφατα παρακολούθησα το τρίτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του Fargo, (no spoilers, πέρα από το ότι το επεισόδιο είναι ένα μικρό αριστούργημα, ανεξάρτητα από τη σχετική αναφορά) όπου και πέτυχα το εν λόγω κουτί-συσκευή. Όπως καταλαβαίνετε, ακολούθησε το απαραίτητο γκουγκλάρισμα, το οποίο με τη σειρά του οδήγησε στο παραπάνω λινκ. Προφανώς ο ποπ νιχιλισμός έχει εδραιωθεί ως το φαινόμενο των καιρών μας, όμως από τον Κίρκεγκωρ και τον Νίτσε, μέχρι τους αδελφούς Κοέν και τον Ταραντίνο, για να φτάσουμε εδώ, ε δεν το λες και δυο τσιγάρα δρόμο. Κι όμως, λίγα δευτερόλεπτα κι ένα πλάνο, αρκούν για να καταπιούν τόνους από μελάνι, φιλμ και νότες αιώνων, να τα χωνέψουν και να στα φτύσουν στη μούρη επιδεικτικά.
Γιατί μπορεί να υπάρχουν και άλλες μεμονωμένες απόπειρες, πειραγμένων βίντεο του youtube, που αναπαριστούν την ματαιότητα άρτια, στην ψυχρότητα της χλεύης, στο άκαρπο των αδιεξόδων ή στην προκλητικότητα της αδιαφορίας, αλλά δεν φτάνουν την αμεσότητα και τη δύναμη της λιτότητας του πρώτου. Γιατί τα δάκρυα από το νευρικό γέλιο, αποτέλεσμα τέτοιων βίντεο, είναι εκείνα που αποδεικνύουν ότι η διάκριση του κωμικού από το τραγικό, μπροστά στο μάταιο, είναι άλλη μια ματαιότητα.
Νίκος Θεοδωρόπουλος
Le simulacre n’est jamais ce qui cache la vérité –c’est la vérité qui cache qu’il n’y en a pas.
Le simulacre est vrai.
L’Ecclésiaste
Jean Baudrillard, Simulacres et simulation
Θα μπορούσα να έχω μάθει τους Rompeprop από αυτό εδώ το στιγμιότυπο απόλυτης ευτυχίας από το Obscene Extreme (2015), που θα μπορούσε επίσης να αποτελεί την επιλογή μου για την παρούσα λίστα, αλλά είχα προηγουμένως την τύχη να πέσω σε έναν μεγαλύτερο, αρκετά μεγαλύτερο βέλγο ντεθά συμμαθητή σε κάποια τάξη γαλλικών, ο οποίος μου σύστησε χωρίς καμία απολύτως σύσπαση στους μυς του προσώπου του να τσεκάρω ένα τραγούδι με τίτλο «Vaginal Luftwaffe». Η ζωή μου δεν άλλαξε ακριβώς εκείνο το βράδυ που εκτέλεσα την προτροπή του, άλλαξε όμως η background μουσική στο πρώτο ραδιοφωνικό σποτάκι του Σκρα-punk, ως ελάχιστος φόρος τιμής στους ολλανδούς gore-/pornogrindάδες.
Και μπορεί να ισχύει ότι γενικότερα οι γκραϊντκοράδες είναι οι μεταλάδες με τη μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι παραπάνω. Το lindy hop ντουέτο των Al Minns και Leon James ήταν ήδη δεκαετίες μπροστά, κάνοντας μόδα στα ’50s τη μόδα των ’10s, αλλά ο ανώνυμος TEZZLE27 κατάφερε πριν ακριβώς 10 χρόνια να αναδείξει την πρωτοποριακότητά τους επενδύοντας τη χορογραφία τους με μια μουσική που ταιριάζει σε αυτή, αν όχι απόλυτα, εμφανέστατα περισσότερο σε σχέση με την αρχική εκδοχή. Δεν ξέρω επομένως αν το αποτέλεσμα είναι τελικά αυτό που έκανε μόδα το swing ή αν είναι ικανό να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που κοπανιέστε σε live, ξέρω όμως ότι έχει κάνει έναν κυριούλη που λέγεται Baudrillard να χαμογελάει με συγκατάνευση κάπου εκεί ψηλά με έναν ακόμη θρίαμβο του μεταμοντερνισμού –κι αυτό, φίλες και φίλοι, δεν είναι μικρό κατόρθωμα.
Γιώργος Αρχόντας
Αν ήταν να σβηστεί όλο το YouTube και να σωθεί ένα και μόνο βίντεο, εδώ και χρόνια έχω καταλήξει πως θα έσωζα αυτό εδώ. Πράμα κατ’ αρχάς ειρωνικό καθώς, μάλλον λόγω πνευματικών δικαιωμάτων του τραγουδιού που παίζει στο υπόβαθρο (Lady is a Tramp του Σινάτρα), το βίντεο της εικαστικού Μαρίας Παπαδημητρίου έχει σβηστεί κάμποσες φορές μέχρι να βρεθεί τελικά η οριστική – ελπίζω – θεσμική λύση της αδειοδότησης από τη δισκογραφική.
Και τώρα ας ριχτούμε στα βαθιά! Η ζωή, όπως ακριβώς και το τάβλι, είναι παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος λένε πολλοί. Ό,τι κερδίζω εγώ δηλαδή το χάνεις εσύ, για μας τα ντόρτια και οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες, και πάει λέγοντας. Μπορεί, απαντά με τη χαρακτηριστικά λοξή της ματιά η Παπαδημητρίου, αλλά παραμένει παιχνίδι, κι ο άνθρωπος είναι περισσότερο φύσει παιγνιώδης (homo ludens), παρά μεγιστοποιητής (homo economicus). Κι είναι αυτή η λοξή παιγνιώδης ματιά – η επιλογή να επικεντρώνεις στα περίεργα ζουμ-ιν στα χέρια, στα μάτια, και αλλού, αντί για αποκλειστικά στα ζάρια και τα πούλια – που μετατρέπει τον συνδυασμό τύχης και κανόνων που είναι το τάβλι (που είναι η ζωή) σε κάτι το παράδοξα αμοιβαίως απολαυστικό, σε παίγνιο θετικού πια αθροίσματος, σε φλερτ.
Πρέπει μήπως να είσαι Ολυμπιακός για να τα πιάνεις όλα αυτά; Δεν το ξέρω. Ένα όμως ξέρω καλά: πως ο αρχηγός μας Κυριάκος Καραταΐδης δίδαξε μ’ αυτή του την ερμηνεία πως δεν μπορείς να γράψεις «Κούλης» χωρίς «κουλ». Άντε γεια!
Μαρία Βασιλάκου
Η αλήθεια είναι ότι όταν αποφασίσαμε να γράψουμε το συλλογικό αυτό κείμενο μόνο μια έκφραση ηχούσε στο μυαλό μου: “Μα δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω..” και αυτό οφείλεται στο μόνιμο level ταύτισης με τον Παναγιωτάκη τον αναποφάσιστο. Αν δεν έχεις ιδέα για ποιο πράγμα μιλάω τότε καλά κάνεις και διαβάζεις αυτό το κείμενο. Έχεις πολλά να μάθεις σχετικά με την γλυκιά σκοτεινή πλευρά του youtube. Αν πάλι ξέρεις πολύ καλα για ποιο πράγμα μιλάω τότε είσαι ένας από εμάς που νοσταλγούμε τις επικές στιγμές τις ελληνικής cringe trash τηλεόρασης αλλά μπορούμε πάντα να τις ξαναζούμε μέσα από το youtube.
Αλλά επειδή δεν είναι η τηλεόραση το θέμα μας κατέληξα σε ένα οπτικοακουστικό διαμάντι που από τότε που το ανακάλυψα (κανείς ποτέ δε θα μάθει πως και γιατί, πάνε χρόνια, δε θυμάμαι πώς βρέθηκα εκεί) πάντα αγαλλιάζει η ψυχούλα μου όταν το βλέπω. Θες η παιχνιδιάρικη μελωδία; Θες η όλη αισθητική και το ανυπέρβλητο styling; Θες οι γαργαλιστοί λαρυγγισμοί, το λάγνο βλέμμα και η παλλόμενη γλωσσίτσα του αοιδού που με κάνουν να θέλω να του πω “ΑΧ ΒΡΕ ΣΑΤΑΝΑΚΟ ΑΧ”; Αυτό το βίντεο ήταν μια σταθερή πηγή χαράς σε δύσκολες φάσεις. Το πρότεινα και σε φίλους, ήταν δύσπιστοι στην αρχή αλλά στο τέλος το τραγουδούσαμε όλοι μαζί (αυτό με τη γλώσσα θέλει αρκετή δουλειά ακόμα).
Δεν έμαθα ποτέ πως λέγεται το κομμάτι. Αρκούσε να γράψω “weird” και “russian” και η μηχανή αναζήτησης ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Όπως λέει και ένας φίλος σχολιαστής του βίντεο “When you google weird russian guy singing and this pops up again”.Αλλά με λίγο ψάξιμο έμαθα ότι ο ταλαντούχος αοιδός είναι ο “Vitas” και έχει μάλιστα γενέθλια την ίδια ημέρα με εμένα. Και το αποφάσισα: Στα επόμενα γενέθλια θα διοργανώσω theme party με τα ρούχα του κοινού και το σκηνικό από το clip και θα παίζει μόνο αυτό. Δε θα χρειάζεται καν να είναι στο repeat, κάποιος με τις ίδιες ανάγκες έχει προνοήσει και έχει φτιάξει ένα 10h video. Enjoy!
Γιώργος Κόσσυφας
Βλέπω πολύ youtube, καθημερινά κανά δυο ώρες. Έχω κάνει εγγραφή σε πάρα πολλά κανάλια, από το Cinemasins και το lessons from the screenplay μέχρι ένα που ανεβάζει κάτι καραλούμπεν κλιπάκια από τότε που ο φερεντίνος έκανε ρεπορτάζ στο δρόμο. Λόγω του άφθονου περιεχομένου, το οποίο διαρκώς διογκώνεται, σπάνια επανέρχομαι σε κάποιο βίντεο – τη εξαιρέσει του “the history of the entire world, i guess”, το οποίο τη πρώτη φορά που το είδα με είχε αφήσει αποσβολωμένο. Δεν είναι κάποιο περίπλοκο νόημα αυτό που προσπαθεί να σου επικοινωνήσει ο bill wurtz – το ακριβώς αντίθετο. Είναι ένα βίντεο που με διαρκές animation σου αφηγείται την ιστορία του πλανήτη μας. Ο,τι έχει καταγραφεί σε παγκόσμια κλίμακα σαν γεγονός βρίσκεται εδώ μέσα.
Δεν είναι κάτι τρομερά πρωτότυπο, αλλά η πυκνότητα της αφήγησης και ο ρυθμός του βίντεο, είναι οι βασικές αρετές που σε κάνουν να μη συνειδητοποιείς τα σχεδόν 20 λεπτά από τη διάρκεια του. Η προσωπική εμμονή οφείλεται ωστόσο και με την αντίστοιχη ποπ διάθεση που προσεγγίζει το κόσμο, ενώ η κατακλείδα είναι αποκαλυπτική: “let’s invent a thing-inventor, said the thing inventor inventor, after being invented by the thing inventor; by the way, where the hell are we?”. Είναι ίσως το μόνο βίντεο στο YT που αναγνωρίζει τη ματαιτότητα του να ξοδέψεις 20 λεπτά να δεις ένα βίντεο στο YT, αφού καταφέρνει να χωρέσει όλη την ιστορία όλου του κόσμου σε 20 λεπτά. Άρα πόσο χρόνο αξίζει η δική σου ζωή;
Social Links: