Συστήνοντας το Regular Show

Το να κάνεις λόγο για ένα σόου που έχει ως πρωταγωνιστές ένα πουλί, ένα ρακούν, μια ανθρωπόμορφη μηχανή για τσίχλες, ένα φάντασμα με ένα χέρι που πετάγεται από το κεφάλι του και ένα αιωνόβιο Γιέτι είναι, αν μη τι άλλο, αρκετά δύσκολο. Αλλά αυτή είναι και η μαγεία του Regular Show.
Το είδος αυτού του χιούμορ έχει μπόλικους φανατικούς ultras, οι οποίοι φαντάζομαι ήδη θα έχουν παρατήσει το κείμενο και θα έχουν βάλει στο streaming το πρώτο επεισόδιο της σειράς, ενθουσιασμένοι από το cast που περιέγραψα στην πρώτη παράγραφο και μόνο. Ας συνεχίσουμε, όσοι μείναμε, για τα υπόλοιπα.
Το regular show βρίσκεται ήδη στην 5^η σεζόν ενώ έχει κλείσει ήδη και για την 6^η και πιστεύω ότι θα συνεχίσει για πολύ ακόμα (άλλωστε τα animated series έχουν αποδείξει ότι με την δομή των ολιγόλεπτων επεισοδίων, μπορούν να αντέξουν για πολύ στον χρόνο, χωρίς να κουράσουν). Το regular show, μπορεί να είναι άγνωστο στην Ελλάδα αλλά είναι ιδιαίτερα γνωστό στην Αμερική, όπως αποδεικνύουν τα 3 εκατομμύρια likes στο facebook αλλά και η συχνή παρουσία τους σε λίστες για τηλεοπτικά βραβεία. Έχει μάλιστα κερδίσει και ένα βραβείο Emmy στην κατηγορία Outstanding Short-format Animated Program για το πράγματι εξαιρετικό επεισόδιο ”Eggscellent”.
Tώρα που διώξαμε και τους χιπστεράδες από το κείμενο (άκουσαν για κάτι που είναι γνωστό στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα οπότε έτρεξαν να το δουν), ας συνεχίσουμε ακάθεκτοι, όπως οι μαθητές της Γ’ Λυκείου που κατάφερναν να φτάσουν ως το τέλος, χωρίς ποινολόγιο, το μάθημα των Θρησκευτικών που ήταν τελευταία ώρα Παρασκευής. Τα διάφορα επίθετα που μπορούν να χαρακτηρίσουν τη σειρά αυτή, αναγκαστικά ακολουθούνται από τον εμπρόθετο «με τον τρόπο του». Είναι ξεκαρδιστικό με τον τρόπο του, πανέξυπνο με τον τρόπο του, ακόμα και σουρεάλ με τον τρόπο του.

Πρωταγωνιστές στην σειρά είναι ένα πουλί, ο Mordecai (bluejay για την ακρίβεια) και ένα ρακούν, ο Rigby που στα 23 τους δουλεύουν σε ένα πάρκο, σε κάποιο σημείο της Αμερικής. Οι δυό τους είναι αρκετά μεγάλοι τεμπελχανάδες και υποφέρουν ιδιαίτερα από τον νευρόσπαστο μάνατζερ του πάρκου, τον Benson, ενώ συνυπάρχουν και με τον Pops (έναν ρομαντικό και θεότρελο ηλικιωμένο κύριο σε σχήμα γλειφιτζουριού), τον Muscle Man (έναν πράσινο ανθρωποειδή βρομιάρη) και τον Skips (ένα υπεραιωνόβιο, τούμπανο και πάνσοφο γιέτι).
Στη δομή σχεδόν όλων των επεισοδίων, μπορούμε να βρούμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Τα πάντα στην αρχή των 11λεπτων επεισοδίων μοιάζουν ρεαλιστικά, όσο ρεαλιστικά μπορεί να δοθεί μια αφήγηση που περιλαμβάνει μια μηχανή που βγάζει τσίχλες στο ρόλο του αυστηρού μάνατζερ του πάρκου. Δουλειές που πρέπει να γίνουν στο πάρκο, video games, τηλεόραση, φαστφουντάδικα και ηλεκτρονικά. Λίγο-πολύ το lifestyle ενός Aμερικανού εικοσάχρονου με την φάτσα του Quintel (δημιουργός της σειράς) γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Τα πάντα, λοιπόν, κυλάνε φυσιολογικά, μέχρι που θα έρθει η ανατροπή της υφιστάμενης κατάστασης, η οποία με τον τρόπο με τον οποίο έρχεται θα σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο διάολο κάπνιζε ο Quintel όταν έγραφε το επεισόδιο. Στο επιμύθιο, τα πάντα επιστρέφουν στην κανονικότητα τους και επιτείνουν με αυτό τον τρόπο την παράνοια.
Στο σημείο αυτό, καλό είναι να εξηγήσω και κάτι που είπα από πάνω. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του κόσμου του regular show, αποτελεί και το γεγονός ότι ταιριάζει πολύ στον κόσμο των 90s, ο παράλογος κόσμος του σόου βρίσκεται σε μια εναλλακτική σύνδεση με τον τελείως πραγματικό κόσμο ενός εφήβου που ζει το 1995. Υπάρχουν ακόμη τα μαγαζιά με τα ηλεκτρονικά, τα γραφικά των video games που παίζουν οι δύο πρωταγωνιστές θυμίζουν NES, τα διαφημιστικά που πετυχαίνουν στην τηλεόραση έχουν επίσης μια αισθητική εκείνης της δεκαετίας. Σε όλο αυτό τον κόσμο, βοηθάει και το ίδιο το παραδοσιακό σκίτσο του καρτούν, στο οποίο έχει μείνει γενικά πιστό το Cartoon Network. Αυτός ο συνδυασμός κάνει ακόμα πιο απολαυστική την παρακολούθηση του, από όσους τουλάχιστον μεγάλωσαν σε εκείνη την δεκαετία, καθώς μας αφήνει και μια νοσταλγική γεύση, καθώς θυμίζει ιδιαίτερα τα καρτούν που συνεχίζαμε να βλέπουμε κάπου στις αρχές της εφηβείας μας (ναυαρχίδα το Catdog).

Κλείνοντας, πιστεύω ότι το Regular Show είναι τόσο πολύ ιδιαίτερο, ώστε κάθε άποψη που εκφέρεται για αυτό, πρέπει να δίνει βάση σε αυτό του το χαρακτηριστικό. Σε περίπτωση που σου αρέσει το νέο-σουρεάλ χιούμορ, θα το λατρέψεις. Αν όχι, θα αδιαφορήσεις επιδεικτικά. Πάντως, το σίγουρο είναι ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως καμπάνια καταπολέμησης της χρήσης παραισθησιογόνων από τη νεολαία μας. Λέμε ΟΧΙ λοιπόν στα ναρκωτικά, λέμε ΝΑΙ στο Regular Show. Ακούει το κράτος;