Την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε το πρώτο βήμα στο μαγικό σύμπαν του Broken Sword, με ριβιού για το α’ μέρος της σειράς που το φετινό Δεκέμβριο συμπληρώνει πέντε επίσημους κι έναν ανεπίσημο τίτλο. Σειρά αυτή τη φορά έχουν οι υπόλοιποι:
Broken Sword ΙΙ: The Smoking Mirror (1997)
Στο δεύτερο τίτλο της σειράς προσφέρεται η δυνατότητα να παίξεις και με τους δύο ήρωες του The Shadow of the Templars, George Stobbart και Nicole Collard. Η επίσκεψη της τελευταίας στο σπίτι ενός αρχαιολόγου καταλήγει στην απαγωγή της, η οποία με τη σειρά της πυροδοτεί ένα ακόμη ταξίδι μυστηρίου και αποκάλυψης, με τη μυθολογία των Αζτέκων να αποτελεί αυτή τη φορά τη θεματική του παιχνιδιού. Από το Παρίσι μέχρι το Λονδίνο κι από την Καραϊβική μέχρι τη φανταστική νοτιοαμερικανική δικτατορία του Quaramonte, οι ήρωες ξετυλίγουν βήμα βήμα το νήμα μιας ιστορίας που έχει να κάνει με την επιστροφή του θεού των Αζτέκων Τεζκατλιπόκα (στη γλώσσα ναουάτλ: «καθρέφτης που καπνίζει»· εξ ου και ο τίτλος).
Το sequel της σειράς μπορούμε να πούμε πως ανταποκρίνεται γενικά στις υψηλές απαιτήσεις που έχει ήδη θέσει το The Shadow of the Templars. Αν πούμε να γίνουμε ψείρες, ένα βασικό μείον είναι το επίπεδο δυσκολίας του παιχνιδιού: αν εξαιρέσεις κάνα δυο παζλ –άλλο ένα στοιχείο στο οποίο καινοτομεί σε σχέση με το προηγούμενο– τίποτε δεν πρόκειται να σε κρατήσει άγρυπνο ή έστω με κοκκινισμένα μάτια μετά από ώρες αναζήτησης· πρόκειται για σχετικά εεεεύκολο παιχνίδι. Εκτός αυτού, βέβαια, είναι και το παιχνίδι με τα περισσότερα easter eggs, όπως κατσίκες που μιλάνε ή και κάποια … λίγο πιο τολμηρά θέματα. Το χιούμορ έχει γίνει ακόμη πιο απρόβλεπτο, αξιοποιώντας και το οπτικό κομμάτι του ανιμέισο (απλώς περίμενε μέχρι να φτάσεις στο Quaramonte και θα με θυμηθείς).
Broken Sword: The Sleeping Dragon (2003)
6 χρόνια μετά το τελευταίο Broken Sword, η σειρά επανέρχεται με καινούρια 3D γραφικά και μια φρέσκια ιστορία με τους χωρισμένους πλέον ήρωές μας.
Τη σκυτάλη την παραλαμβάνει όχι από τον προηγούμενο τίτλο, αλλά από το The Shadow of the Templars, του οποίου οι επιζήσαντες νεο-ναΐτες έχουν ανασυνταχθεί υπό την καθοδήγηση του νέου τους αρχηγού Susarro στην ομάδα «Cultof the Dragon». Στόχος τους πλέον είναι η απόκτηση ενός αντικειμένου γνωστού ως «Κλείδα του Σολομώντος», που θα τους δώσει απεριόριστη εξουσία για να κατακτήσουν τον κόσμο (piss off). Το σενάριο μπλέκει Τέσλα και γεωμαντεία με αποκρυφιστικά κείμενα ή και μυστήρια όπως το χειρόγραφο του Βόινιτς, πράγμα που σημαίνει στην περίπτωσή μας μεγατόνους νιωσίματος, παρότι/επειδή το trend του συνωμοσιομπαρόκ – διορθώνω: συνωμοσιοpunk* – χτυπάει κόκκινο.
Ο τιμημένος με Νόμπελ καθηγητής Bruno Ostvalt από τη χώρα της Ανατολικής Ευρώπης «το όνομα της οποίας δεν μπορείτε καν να προφέρετε» ούτε εσείς, ούτε ο ίδιος – ούτε καν ο Τεν Τεν – επιστρέφει σε 3D γραφικά και με κεντρικότερο σε σχέση με το α’ μέρος ρόλο
Με την εισαγωγή, επιπλέον, των τρισδιάστατων γραφικών, όσο κι αν χάνεται κάτι από το στυλιζάρισμα και τη μακάρια αχρονικότητα των πρώτων δύο τίτλων, το παιχνίδι περνάει σε πιο ρεαλιστικό πεδίο, που διατηρεί εντούτοις τα καρτουνίστικα στοιχεία στο επίπεδο των εκφράσεων του προσώπου των χαρακτήρων ή της τυπολογίας ορισμένων «κακών» του παιχνιδιού (βλ. Petra). Σε ό,τι αφορά το gameplay, το κλασικό point–and–click έχει αντικατασταθεί μεdirect control interface, όπου οι ήρωες κινούνται με τα σχετικά πλήκτρα κίνησης· δυστυχώς, με αυτό σχετίζεται και ένα από τα αρνητικά του παιχνιδιού, τα απανωτά δηλαδή συρσίματα κιβωτίων για επίλυση προβλημάτων, χαρακτηριστικό μάλλον action games που προβάλλει ως παραφωνία σε ένα αμιγώς adventure στο concept του. Για να κλείσουμε θετικά, έχει τονιστεί η συνεισφορά του στην τόνωση των πληγέντων από την κακοκαιρία των FPSadventure παιχνιδιών, παρόλο που θα λέγαμε πως στον άξονα μεταξύ ενός παιχνιδιού Dan Brown κι ενός Indiana Jones, πλησιάζει και προγραμματικά το δεύτερο.
Broken Sword 4: The Angel of Death (2006)
Το τελευταίο μέχρι στιγμής επίσημο μέρος της σειράς εισάγει ένα καινούριο χαρακτήρα, ο οποίος, παρότι δεν μπορείς να τον χειριστείς, είναι η βασική αφετηρία της υπόθεσης: πρόκειται για την Anna Maria, που προσφέρει στον Georgeένα χειρόγραφο προς αποκρυπτογράφηση. Στο κουβάρι της ιστορίας αποκαλύπτεται αρχικά ένα οργανωμένο δίκτυο μαφίας που το επιβουλεύεται κι έπειτα ολοένα και πιο βαθιά μυστικά που φτάνουν μέχρι – πού αλλού; –το Βατικανό και την καθολική εκκλησία.
Δεν είναι η κοινοτοπία της θεματικής ή της ιστορίας που βαραίνει αυτό το παιχνίδι – αυτό απέδειξαν, άλλωστε, οι προηγούμενοι τίτλοι, με προεξάρχοντα τον τρίτο (The Sleeping Dragon). Από μία άποψη, προκύπτουν μεμονωμένα στην πορεία του παιχνιδιού διασκεδαστικές νότες (με αποκορύφωμα το σημείο όπου o George spoil spoil spoil persona Γερμανού επιστήμονα με τα χαρακτηριστικά κακά αγγλικά έτσι ώστε να αποκτήσει πρόσβαση spoil spoil spoil) που λείπουν σε κάποιο βαθμό από τα προηγούμενα. Είναι μάλλον το γεγονός πως η ώθηση επί το action gamingότερο προσκρούει σε αδιέξοδο όταν εφαρμόζεται σε ένα adventure που βασίζεται ως επί το πλείστον όχι στην ένταση της δράσης, αλλά στη δυναμική της αφήγησης και των γενικότερων ανατροπών στην πλοκή.
Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο άλλοτε πλούσιος σε χειρονομίες κι εκφράσεις προσώπου George Stobbart μοιάζει πλέον κάπως με το meme του Steven Seagal, που είτε σπρώχνει κιβώτια, είτε προσπαθεί να απενεργοποιήσει βόμβες, είτε επιστρέφει μεθυσμένος σπίτι γιατί η Nico spoil spoil spoil, έχει ακριβώς μα ακριβώς το ίδιο απλανές βλέμμα με το Larry του Big Lebowski (spoil). Ούτε κι ότι ο φετιχισμός των μεσαιωνικών χειρογράφων –φτάνουν στα χέρια των ηρώων, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, δύο μεσαιωνικά χειρόγραφα προς αποκρυπτογράφηση– συνταγή απευθείας κληρονομημένη από το The Shadow of the Templars, υποβιβάζει τον όντως λειτουργικό στον πρώτο τίτλο ρόλο τους σε λίγο έως πολύ filler.
Α, και μιας κι είπαμε για αγγλικά: το Angel of Death είναι το μόνο από τη σειρά το οποίο δε σέβεται αυτά ακριβώς τα κακά αγγλικά που διαφοροποιούνται ανάλογα με τη μητρική γλώσσα. Αντιθέτως, οπουδήποτε κι αν βρεθείς, από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Ρώμη, ακούς την ίδια γαμημένα άψογη προφορά τους. Για την ακρίβεια, το φίδι από την τρύπα βγάζει μόνο ο Rolf Saxon, που προσφέρει τη φωνή του στον George Stobbart, κι αυτό πάλι όταν υποδύεται ρόλους, είτε αυτοί είναι Γερμανός επιθεωρητής συστημάτων υγιεινής, είτε σπαζαγαθαρχίδης τεξανός τουρίστας.
Overall, βέβαια, έτυχε θετικών κριτικών και προβλήθηκε ως κλασικό του είδους, ειδικά σε μια περίοδο όπου το PC φαινόταν να έχει ηττηθεί κατά κράτος στη μάχη ενάντια στις κονσόλες παιχνιδιών.
Broken Sword 2.5: The Return of the Templars
Μια σειρά σαν το Broken Sword θα ήταν αδύνατο να μην είχε και μια πλειάδα αφοσιωμένων οπαδών. Και μια τέτοια πλειάδα αφοσιωμένων οπαδών τι άλλο θα μπορούσε να κάνει –ειδικά μετά το πέρασμα στα τρισδιάστατα γραφικά– πέρα από το να μεγαλουργήσει με μια δική της ιστορία στο σύμπαν που συγκροτούν οι ήρωές της;
Χωρίς καθόλου πηγή εσόδων για τη δουλειά, η ομάδα mindFactory κατάφερε να δημιουργήσει ένα sequel της σειράς που μπορεί να σταθεί επάξια πλάι στους επίσημους τίτλους της Revolution. Το μικρό σε έκταση σενάριο δε μου επιτρέπει και πολλές εισαγωγές· θα αρκεστώ μόνο στο χρονικό πλαίσιο όπου τοποθετείται, μεταξύ δηλαδή του The Smoking Mirror και του The Sleeping Dragon. Με όρους του πραγματικού κόσμου, η υπόθεση διαδραματίζεται το 2003 και ξεκινά με την εσπευσμένη επίσκεψη του George στο Παρίσι, εξαιτίας της αλλόκοτης συμπεριφοράς της Nico, όσο καιρό αυτός έλειπε στις ΗΠΑ λόγω αρρώστιας του πατέρα του.
Υπάρχει, εντούτοις, ένα σημείο που δεν μπορώ παρά να υπογραμμίσω. Μετά τα μέσα του παιχνιδιού και καθώς ο George επιχειρεί να επισκεφθεί το Μουσείο Crune, γνωστό από το α’ μέρος, χάνει το δρόμο του, αναγκαζόμενος να ζητήσει οδηγίες από έναν … αλυσοδεμένο γέρο που κάθεται σε ένα παγκάκι εξετάζοντας άπληστα τους περαστικούς. Η συνομιλία μαζί του εξοκέλλει σε άκρως απρόβλεπτα – disturbing είναι η σωστή λέξη – πεδία, με τη λέξη «οργουελλιανή» να είναι το μόνο spoil που πραγματοποιώ.
Τα υπόλοιπα, όπως προβλέψατε, τα αφήνω σε σας να τα ανακαλύψετε.
Κι όλα αυτά, υπενθυμίζουμε, ενώ αναμένεται η κυκλοφορία του Broken Sword V: The Serpent’s Curse.
Social Links: