Υπόγες

Η αρχική ιδέα για αυτό το κειμενάκι ήταν να είναι μια μικρή εισαγωγή για τη λίστα με τις κορυφαίες post punk/goth/darkwave κυκλοφορίες. Το ένα όμως έφερε το άλλο, και τελικά είπα να κάνω μια προσωπική αναδρομή σε κάποια μπαρόκλαμπα του χώρου, όπως τα έζησα και ζω ακόμη από το 2003 μέχρι σήμερα. Μια δεκαετία που γνώρισε την αναβίωση του όλου χώρου, ειδικά από το ’05-’06 και μετά. Βάλτε λοιπόν λίγο μολύβι στο μάτι, σωλήνα, σακάκι και μπόλικο «μη μου άπτου» ύφος, κι ας τα πάρουμε από την αρχή.

Απρίλιος του 2003 και Βίλα Αμαλίας. Με είχε σύρει μια καλή φίλη να δούμε κάτι Καναδούς hardcore-άδες, τους (παντελώς άγνωστους σε εμένα) Born Dead Icons, γιατί σαπορτάρανε κάποιοι φίλοι της, οι Βαλπούργια Νύχτα(οι οποίοι γαμούσαν σύμπαντα, αλλά δεν είναι επί του παρόντος). Μετά το live έπεσε η πρόταση να πάμε μέχρι το Dada στα Εξάρχεια, στέκι της λοιπής παρέας. Εγώ εννοείται τελείως άσχετος με τον χώρο, ακολούθησα την κυρίαρχη γνώμη. Μπενάκη, λίγο πάνω από την πλατεία, σε ένα γωνιακό νεοκλασικό, ανεβήκαμε κάτι σκαλάκια και μπήκαμε σε ένα τίγκα παρακμιακό και σκοτεινό χώρο (έτσι το θυμάμαι, όσοι το γνώρισαν καλύτερα παίζει να έχουν διαφορετική γνώμη). Από μουσική έπαιζε κάτι περίεργα που μου θύμιζαν λίγο πανκ, λίγο κάτι άλλο, δεν είχα τότε επαφή με αυτά, μόνο μέταλ άκουγα. Πολύς καπνός, πολύ σκιά, ο κόσμος ότι να ‘ναι θυμάμαι, πάνκηδες, κάτι άλλοι πιο καλοντυμένοι, ένας ωραίος αχταρμάς. Δεν κάθισα πολύ αλλά μου άφησε πολύ καλή εντύπωση η όλη φάση. Θυμάμαι ότι η φίλη μου μου είπε ότι ένα τραγούδι ήταν Nick Cave, αλλά τότε τον σιχαινόμουν όπως ο διάολος το λιβάνι από -και καλά- άποψη.

Τραγούδι–συνειρμός: Nick Cave-The Mercy Seat

Λίγο αργότερα βρέθηκα με παρέα στο Χοροστάσιο, κάτω από την Κλαυθμώνος, για ένα Cure αφιέρωμα. Κρίμα που τότε το μόνο κομμάτι τους που ήξερα ήταν το Forest, κι αυτό από τη διασκευή των Carpathian Forest. Κρίμα γιατί ο χώρος ήταν πολύ ωραίος (αν και τυπικά κλαμπάτος, δεν είχε καμιά σοβαρή σκοτεινή αισθητική) και ο κόσμος από ό,τι θυμάμαι πέρναγε πολύ καλά. Πρώτη φορά που έβλεπα νταρκάδες να χορεύουν, δηλαδή πρώτη επαφή με το 3-μπρος-3-πίσω. Πρώτη οπτική επαφή επίσης με αμιγώς γκοθιάρικο κοινό (όχι όμως κιτσαρία, για αυτό βλέπε παρακάτω) και ένα μικρό ευχάριστο σοκ. 

Τραγούδι–συνειρμός: The Cure – Charlotte Sometimes

Όταν αργότερα αναζήτησα το Dada έμαθα ότι είχε μετακομίσει Ψυρρή και δεν άκουσα και τα καλύτερα για το νέο στήσιμο. Το έψαξα όμως (κανένα τέταρτο κύκλους στα στενά μέχρι να βρω την Ωγύγου), είδα τα τραπεζάκια με τα κηροπήγια, χάζεψα την ωραία εσωτερική σκάλα, πήρα μια τζούρα γκοθολεβέντικης αισθητικής (ξέρεις, αυτά τα ωραία δαντελένια πουκάμισα, οι “διακριτικοί” κορσέδες κ.ο.κ.), και παραδόξως το έκανα ημι-στέκι για 2-3 χρόνια. Σκηνικά απείρου κάλλους (να γεμίζουμε τα μπυροπότηρα κάτω από το τραπέζι με περιπτερένιες, να σνομπάρουμε αυτούς που καθόταν στα σκαλάκια, να πρήζουμε τον εκάστοτε dj για λίγο πραγματικό μέταλ), μέτρια γενικά μουσική που κινούταν από gothic metal σε εμπορικό goth rock, μέχρι κάτι παλιατζούρες τα ξημερώματα(εκεί πρωτοάκουσα το “Sound of Silence” και το “Venus in Furs”). Γενικά το πρόβλημα με το μαγαζί ήταν ότι ήθελε να ικανοποιήσει μεγάλο φάσμα κοινού και κάπου έχανε το χαρακτήρα, χώρια που με τίποτα δεν είχε εκείνη την αυθεντική σκοτεινιά του παλιού. Πρόσφατα έμαθα ότι το Dada μεταφέρθηκε ξανά κάπου εκεί κοντά, αλλά μέχρι τώρα δεν έχει τύχει να το επισκεφτώ.

 Τραγούδι–συνειρμός: Field of the Nephilim – Moonchild

Επόμενη στάση Θεμιστοκλέους και Γαμβέτα πεζοδρομάκι, στο παλιό Next, το οποίο είχα γνωρίσει ως συναυλιακό χώρο μόνο. Τέλη 2006 είχα πετύχει μια αφίσα που διαφήμιζε ένα event. Η ενασχόλησή μου με την post punk σκηνή είχε αρχίσει για τα καλά, το όνομα Batcave κάτι μου έλεγε, αισθητικά το πόστερ ήταν όπως έπρεπε (ακόμη κοσμεί τον τοίχο μου), οπότε η δεκάευρη είσοδος δε με χάλασε πολύ. Underworld το όνομα του club εκείνη την περίοδο, και κατεβαίνοντας τη σκάλα είδα πως το ντεκόρ είχε ρετουσαριστεί πλήρως. Σκοτεινό με “Clive Barker”(ίσως και «Silent hill» να είναι δόκιμη περιγραφή) αισθητική και βιομηχανικές πινελιές. Έπιασα μια κολόνα (εννοείται ότι πήγα μόνος) και χάζευα τον προτζέκτορα, ο οποίος για όλο το βράδυ έπαιζε -αν έχει το θεό του- το “Μικρό Μαγαζάκι του Τρόμου”, πρέπει να το έδειξε 3 με 4 φορές. Η μουσική όμως αποζημίωσε και με το παραπάνω, ονειρεμένα setlist από τους περισσότερους djs, πολύς επιτόπιος χορός (δεν είχα ξεπαρθενιαστεί ακόμη στην πίστα της rebound), και αποχώρηση με αρκετούς τίτλους κομματιών που δεν ήξερα. Τα Batcave αφιερώματα από τότε έγιναν ένα είδος προσκυνήματος για μένα, 2-3 φορές το χρόνο, αλλά πέρα αυτών το Underworld(Seven Sins πλέον) δεν έγινε ποτέ στέκι, γιατί είχα την εντύπωση πως παίζει πολύ ηλεκτρονικά και πριονάτα για τα γούστα μου.

 Τραγούδι–συνειρμός: Nosferatu – Lucy is red

Μια βόλτα από Dark Sun στο Περιστέρι. Μαγαζί που είχε και έχει μεγάλο όνομα, για χρόνια λιβάνιζα μια επίσκεψη, αλλά είναι μακριά μου το άτιμο. Το πήρα όμως απόφαση κάπου το 2007 και πήγα τρεις-τέσσερις φορές. Φουλ Giger-ικό περίβλημα, ξηρός πάγος με τη σέσουλα, έλλειψη πίστας (ασυγχώρητο κατ’ εμέ), αλλά πολύ καλοί dj‘s (Σκιαδάς και Δρίβας εγγύηση). Τις τουαλέτες συγκεκριμένα τις θυμάμαι σαν όνειρο, μέχρι να τις φτάσω ένιωθα σα να περιπλανιέμαι σε ταινία του Lynch (μάλλον έφταιγαν τα πολλά ποτά και τις τρεις φορές, αλλά ήταν χωμένες οι άτιμες). Είχε πολλή πλάκα να κάθεσαι στην εσοχή με το που μπαίνεις αριστερά και να κόβεις γνωστές φάτσες από τον καναπέ. Επίσης, για τον παραδοσιακό γκοθά εννοείται πως η μόνη επιλογή ήταν η Παρασκευή, το Σάββατο έχει πιο μπιμπλικάτο ήχο. Μπόνους το φαστφουντάδικο απέναντι για την πρωινή αποχώρηση. Γενικά το Dark Sun στο μυαλό μου είναι εικαστικά το εικονικό γκοθάδικο, με την έννοια που μπορεί να έχει κάποιος χτίσει μέσω ταινιών και βιβλίων.

 Τραγούδι-συνειρμός: JoyDivision – Shadowplay

Ένα γρήγορο πέρασμα από δυο μαγαζάκια που δεν ήταν αμιγώς του είδους, αλλά κάνανε βραδιές/αφιερώματα. Οι Τετάρτες του Mo Better ήταν η καλύτερη περίπτωση. Σκιαδάς στα decks, καλός χώρος, αρκετός κόσμος για μεσοβδόμαδα, πολλά μεθύσια, χαβαλεδιάρικο κλίμα γενικά. Το Skullbar στην Ιπποκράτους έκανε κάτι σκόρπια αφιερώματα, ενώ είχε θεσπίσει και dark Fridays για ένα διάστημα. Παρεΐστικη φάση, μέτριος ήχος, είχε νέους ανθρώπους στα decks που γούσταραν πολύ το άθλημα.

 Τραγούδια–συνειρμός: Cassandra Complex – Nightfall(Mo Better) /Skeletal Family – So Sure(Skullbar)

Το Carousel στο Μεταξουργείο ήταν μια πολύ καλή φάση για όσο κράτησε (ένα-δυο χρόνια). Κατ’ αρχήν είχε αυλή, η οποία όταν δεν έβρεχε ήταν καλή λύση για ξεμπούκωμα από τον ασφυκτικό(από κάποια ώρα και μετά) χώρο. Το μέρος ήταν μικρό όντως, αλλά αυτό του έδινε μια άλλη δυναμική. Όλοι ήταν ένα κουβάρι, άσχετα αν χόρευαν, έπιναν το ποτό τους με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ανέλυαν υπαρξισμό, ή απλά κοιμόντουσαν. Κλασσικό μαγαζί που χώναμε μπύρες απ’ έξω, θυμάμαι το μπαρ είχε μια τσιμπημένη ρώσικη μόνο. Στο βάθος αριστερά είχε μια περίεργη αίθουσα που νόμιζα ότι έβγαζε στις τουαλέτες, αλλά φευ, κάποια πράγματα είναι ντροπιαστικά. Οι υπεύθυνοι της μουσικής το κατείχαν, και όλα κλίκαραν σε αυτό το μαγαζί. Η μετεξέλιξή του, το Teddy Boy, είναι εξίσου καλό μουσικά, πιο προσβάσιμο, πάλι μαζεύει πολύ κόσμο, απλά ο χώρος δεν έχει την αίγλη του προκατόχου του. 

Τραγούδι–συνειρμός: Ruth – Polaroid Roman Photo

Τελευταία άφησα τη μεγάλη κυρία του χώρου, την αιωνόβια ντισκοτέκ Rebound στην πλατεία

Αμερικής. Άλλα μαγαζιά είναι υπόγεια, αλλά η Υπόγα είναι μία. Ανοιχτή αυστηρά μόνο Σάββατο, είσοδος που παραπέμπει σε αποθήκη υφασμάτων, μια πινακίδα από πάνω που ίσα και διακρίνεται, και ο γραφικότερος ιδιοκτήτης-πορτιέρης στην ιστορία. Τα άχρονα μαύρα καρτελάκια για ποτό στην είσοδο, που κακώς άλλαξαν τον τελευταίο χρόνο. Η βρόμικη σκάλα που σε βγάζει στη δυσκίνητη εσωτερική πόρτα. Τραπεζάκια πέριξ της σκηνής επενδυμένα με τραπεζομάντηλα βγαλμένα από 80′s σκυλάδικο. Μια ξεχαρβαλωμένη (σοβαρά, σε κάποια σημεία οι σανίδες παίζουν) πίστα που έχει το καλύτερο παρκέ για να οργώνεις με τα παπούτσια σου (η ιστορία λέει πως κάποτε είχε βαμμένες γραμμές σαν γήπεδο του μπάσκετ, αλλά δε μπορώ να το επιβεβαιώσω). Σκαλάκι ανάμεσα στην πίστα και τα τραπέζια, όπου αν βρεις χώρο να κάτσεις θα πρέπει να ανάψεις λαμπάδα. Η κλούβα του dj, λες βγαλμένη από σοβιετικό υποβρύχιο, εποπτεύει τα πάντα, και ρε γαμώτο, με δέος ανεβαίνεις και χτυπάς την πλάτη του μουσικάντη για να του ζητήσεις κομμάτι. Το μπαρ είναι τοποθετημένο κεντρικά, και ελπίζεις να μην παίζει καλό κομμάτι όσο περιμένεις το ποτό σου από μπάρμεν/μπαργούμεν (που πολλές φορές είναι εξαφανισμένοι στην πίστα). Οι τουαλέτες είναι τραγικές σε καλτ βαθμό, και στάνταρ χώρος για πηγαδάκια κουτσομπολιού. Άσε που εκεί αποκαθηλώνεται το τουπέ των ιερών φαντασμάτων-θαμώνων του μαγαζιού (ναι ρε, κατουράνε κι αυτοί!). Από κόσμο. η Rebound μαζεύει απ’ όλα, θα δεις μεταλλάδες πλάι σε «φρικιά» με την 80′s έννοια του όρου, λίγους πατημένους πενηντάρηδες, πανκιά και καθημερινές φάτσες.