Ο δημαρχέσος και η δημαρχέσα

Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου και δήμαρχος Αμαρουσίου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κλασικό μαλλί μεσαίου στελέχους της ΝΔ της δεκαετίας του 1980, έγνοια και αγωνία για τους δημότες του και σακάκι σε απόχρωση του φόντου της φωτογραφίας. Ο Γιώργος Πατούλης είναι ο ιδανικότερος δήμαρχος για το Μαρούσι του 2014.

Οι αμερικάνοι επικοινωνιολόγοι είχαν καταλάβει από πολύ νωρίς ότι ο 40-50άρης οικογενειάρχης ψηφοφόρος είναι αυτός που επηρεάζει περισσότερο από κάθε άλλο ηλικιακό γκρουπ ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Γιατί; Η μάνα του είναι μεγάλη αλλά έχει ακόμη δυνάμεις να πηγαίνει να ψηφίσει το αγαπημένο κόμμα του γιόκα της, η επαναστατημένη κόρη που ακούει τους γιεγιέδες δεν έχει ακόμα δικαίωμα ψήφου και η γυναίκα μας δεν θα ψηφίσει και τίποτα άλλο γιατί δεν δουλεύει και, άμα λάχει και ψηφίσει τους απέναντι, την πετάμε και έξω από το σπίτι. Σωστά; Σωστά.

Αυτούς τους 40-50άρηδες, όμως, πρέπει και κάπως να τους προσεγγίσουμε, κάπως να τους κάνουμε να νιώσουν ότι είναι ένας από μας. Πώς όμως; Χμμ…Kαι τότε είναι που πετάγεται κάποιος επικοινωνιολόγος των Ρεπουμπλικάνων και λέει το εξής απλό: «εφόσον κυνηγάμε να εμπλέξουμε συναισθηματικά 40άρηδες με οικογένεια και μικρά παιδιά, γιατί να μη βάλουμε και τη δική μας οικογένεια και δικά μας τα παιδιά μας στην προεκλογική καμπάνια;». Όλοι σώπασαν για κάποια δευτερόλεπτα, μέχρι που κάποιος χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι ενθουσιασμένος από την ιδέα. Αυτή η σκέψη έμελλε να αλλάξει την προεκλογική καμπάνια στην Αμερική. Από τότε, άρχισε να θεωρείται μειονέκτημα για έναν υποψήφιο να μην έχει 2-3 κουτσούβελα και μια ξανθιά για να τρέξουνε να τον αγκαλιάσουν στην τελευταία προεκλογική ομιλία του και μετά όλοι μαζί να χαιρετήσουν το πλήθος του κοινό που παραληρεί καθώς ακούγεται ένα μεγαλειώδες κομμάτι κλασικής μουσικής από τα φτηνιάρικα ηχεία και ελληνικές σημαίες κουνιούνται και παλαμάκια ακούγονται με διακοπές από ασταμάτητα πολιτικά κλισέ που εκτοξεύονται από το στόμα του δημάρχου. Μα πόσο οικείες εικόνες.

Ο επικοινωνιολόγος των Ρεπουμπλικάνων είχε δίκιο. Ολόκληρα πλήθη μέσο- και μεγαλοαστών τσιμπήσανε και συνεχίζουν να τσιμπάνε με αυτή την «όμορφη» εικόνα. Πολλοί λένε ότι ο Ομπάμα κέρδισε τις τελευταίες προεδρικές εκλογές και λόγω της συζύγου του, Μισέλ και του τσαφ που είχε πετύχει στις καρδιές του μέσου Αμερικανού. Ο Ολάντ πάλι είναι πιο άτακτος και αυτό συντέλεσε στο να χάσει ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό στην δημοτικότητά του. Προσέξτε, όμως, κάτι! Και οι δύο προαναφερθέντες δεν είναι οι κλασικοί συντηρητικοί υποψήφιοι. Και οι δύο απευθύνονται κυρίως σε πιο προοδευτικά ακροατήρια. Κι όμως, καλή η προοδευτικότητα και η διάκριση δημόσιας και ιδιωτικής ζωής αλλά έχουμε και ένα εκλογικό σώμα να ταΐσουμε. Άμα είμαστε οικογενειάρχες οι από κάτω θα μας επιτρέψουν και καμιά (προοδευτική) ακρότητα παραπάνω.

Η ιδέα, λοιπόν, του επικοινωνιολόγου έχει ξεφύγει προ πολλού από τους συντηρητικούς πολιτικούς και έχει περάσει τόσο βαθιά ώστε να ταιριάζει αισθητικά η όλη κλισέ εικόνα με το “We want change”, χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Η ιδέα επεκτείνεται, όμως, όχι μόνο και σε άλλους πολιτικούς χώρους αλλά και σε πιο χαμηλά στρώματα της διοικητικής και πολιτικής ιεραρχίας. Από τον Κένεντι, πάμε στον υποψήφιο δήμαρχο Βαλτιμόρης και από εκεί, με κάποια λογικά άλματα αναμφισβήτητα, στον υποψήφιο δήμαρχο Αμαρουσίου. Όλοι αυτοί έχουν φροντίσει να γεννοβολήσουνε παιδιά για να τα σηκώσουν στον αέρα την βραδιά της εκλογικής νίκης.

Ο Πατούλαρος έχει οικογένεια, έχει και πολλά κοστούμια. Αυτό θέλει να το μοιραστεί και με εμάς και κυρίως με τους ψηφοφόρους του. Το πιθανότερο κατά τη γνώμη μου είναι ότι οι τελευταίοι θα τσιμπήσουν και θα πουν «αχ τι ωραία φωτογραφία!», «Θα ψηφίσω Πατούλη γιατί είναι οικογενειάρχης άνθρωπος», κτλ. Άλλωστε, τον Πατούλη δεν τον νοιάζει η γνώμη μου και η κοροϊδία μου, τον Πατούλη τον νοιάζει η γνώμη του 45άρη ευκατάστατου δημότη Αμαρουσίου γιατί ακριβώς αυτός είναι που θα τον επανεκλέξει. Ούτε βέβαια και τον 45άρη ευκατάστατο δημότη Αμαρουσίου θα τον νοιάξει η γνώμη μου. Σε αυτόν δεν μοιάζει καθόλου αστεία η φωτογραφία και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί γελάνε τα κωλόπαιδα στο fb. Το μειδίαμα τύπου τραγουδιάρη σε αφίσα στην Αθηνών-Λαμίας, το φτηνό φώτοσοπ, η κακή επιλογή φόντου και κουστουμιού και η στάση του σώματος δεν θα του κάνουν καμία εντύπωση. Δεν θα τον πειράξουν ούτε η υπερπαραγωγή σύζυγος με τις πενήντα αποχρώσεις του κίτρινου στην προκειμένη αλλά ούτε και ο δεκάχρονος γιός που είναι ήδη σπουδαστής οικονομικών στο Deree (ή έτσι θέλει να δείχνει τέλος πάντων). Παράξενος για τον συντηρητικό ψηφοφόρο θα ήταν κάποιος που βγαίνει σε προεκλογική με ένα απλό φούτερ ή αξύριστος ή δεν ξέρω εγώ πώς.

Ο Πατούλης, λοιπόν, εκλέγεται δήμαρχος τόσα χρόνια και για αυτόν τον λόγο, επειδή δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη η δική μου ή η δική σου τίμιε αναγνώστη του ΣΚΡΑ-punk. Έχει φτιάξει ένα συγκεκριμένο κοινό, πλειοψηφικό στο Μαρούσι και τον ενδιαφέρει να εναρμονιστεί αισθητικά με αυτό και ας έχει γίνει ρεντίκολο στα σόσιαλ μήντια. Ο Πατούλης ξέρει δηλαδή πολύ απλά να παίζει το παιχνίδι της τοπικής αυτοδιοίκησης Γι’αυτό και είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει το έργο του στο Μαρούσι για όσο θα κυριαρχεί αυτή η τάξη πραγμάτων στη γειτονιά του. Όπως και θα έψαχνε την ψήφο του, αν κατέβαινε με τέτοια φωτογραφία στο Πέραμα. Εκεί θέλει πάλι οικογένεια αλλά θέλει και πιο πολλή μαγκιά. Μπορεί να έντυνε το παιδί του μεταλλωρύχο, δεν ξέρω.

Αυτό που μένει εν πάση περιπτώσει είναι ότι δεν θέλει και πολύ για να γίνεις δήμαρχος στα προάστια των Αθηνών. Μερικές προεκλογικές φωτογραφίες οικείες στο ακροατήριο, έναν κύκλο ευνοούμενων από την δημαρχία σου και μερικές τυπικές επισκέψεις άμα κάνουνε καμιά εκδήλωση για τον Παλαμά στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου. Όλα είναι τόσο απλά, όλα είναι τόσο ωραία.