Όπως έχει άτυπα κάνει κάθε φίλος του Κόμιξ που σέβεται τον εαυτό του, όταν άκουσα για τις τριπλές αναφυλαξίες που προκάλεσε το τεύχος #303, σκέφτηκα να κάνω μια σούμα προσωπικών αγαπημένων, έτσι για να γίνει γόνιμος διάλογος για το αν προτιμάμε το Σκρουτζ που ουρλιάζει κόντρα στην πανσέληνο σκαρφαλωμένος στη στέγη του, ή τον αγροίκο πάπιο του Κλοντάικ. Δε θα λυθούν απορίες όπως το πότε ακριβώς είναι δόκιμο να χρησιμοποιείται το κουάκ και πότε το σμπαρακουάκ, αλλά γουστόζικα καρέ με τσίμπους στα παπιοτρυφερά πρόκειται σίγουρα να δοξαστούν σε τούτη τη δεκάδα-και-κάτι-παραπάνω.
Απανταχού φίλοι των Παπιών προσδεθείτε, το λοιπόν. Πιθανώς να έχω αμελήσει πολύ πράμα, χώρια που το να καταλήξω στο ranking ήταν τρομερά δύσκολο για ευνόητους λόγους. Σε μια προηγούμενη εκδοχή του παρόντος κειμένου υπήρχαν επίσης οι απαραίτητες μνείες σε διαμαντάκια λιγότερο ή περισσότερο γνωστά, όπως η πασίγνωστη δυάδα Περιπέτεια στην Τράλλα-λα (Τεύχος #66) + επιστροφή στη Ζαναντού (Τεύχος #78), η αγαπημένη Επίθεση των διαστημικών ζωυφίων (Τεύχος #193) με το γκεστ σταρ της κότας, αλλά και δυο απ’τις λατρείες των πρωτοτευχάκηδων, τα πολλά πρόσωπα της Μάτζικα (Τεύχος #38) και το πλέον θρυλικό
Χαμένοι στις Άνδεις (Τεύχος #1) και οι δύο συνέχειές του, το Επιστροφή στη Μονοτονία (Τεύχος #35), όπως και Ο γιος του ήλιου. (Τεύχος #89). Τα’φαγε όμως η μαρμάγκα, πολυλεξία γαρ, οπότε ας μνημονεύσουμε τα καρέ που χάθηκαν κι ας πάμε στο ζουμί:
#10 Ο θησαυρός των δέκα άβαταρ (Τεύχος #195)
Κλασσική μόρτικη περιπέτεια του Ντον Ρόσα. Μυρίζει Ινδία, οπότε αναπόφευκτα συνοδεύεται από σάουντρακ Γης ποτισμένης με ιδρώτα. Το όλο στόρυ βασίζεται σε δέκα δωμάτια, όπου πρέπει να λύσεις το γρίφο του καθενός για να περάσεις στο επόμενο. Πατώματα που εξαφανίζονται, υπόγειοι ποταμοί, παγίδες με ακόντια που απειλούν να ανασκολοπίσουν το έκτακτο κατά τ’άλλα μπούστο του Ντόναλντ, ξενηστικωμένες τίγρεις, γιου γκετ δε φήλινγκ.
Αν σου αρέσει η μυθολογία είναι ό,τι πρέπει, το πενάκι του Ρόσα έχει φτιάξει κάτι exquisite αναπαραστάσεις των άβαταρς. Για παράδειγμα αυτή του κερασφόρου ιχθύος Matsya,να σαλαγάει με πέτρινο χείλος, αλλά και αυτή του δέκατου άβαταρ, του Κάλχι, να χορεύει ζεμπεκιά οδεύοντας προς το φινάλε .
Λίγο τα τουρμπάνια κι οι μαχαραγιάδες, λίγο τα καρέ με τις κόμπρες, θα κλείσω απονέμοντας στο Σκρουτζ το ρόλο του Χάρισον Φορντ στο Indiana Jones 2. Να’χε και μια παπίνα τραγουδιάρα, πιασμένη ανάμεσα σε ψηστιέρα, να απειλούν να τσιτσιρίσουν τα μεριά της, και δε θα ζητούσα κάτι άλλο.
#9 Η χρυσή περικεφαλαία (Τεύχος #100)
Εννοείται πως ακούγεται με Vangelis και Bathory στο μπακγκράουντ. Ο Ντόναλντ ξεκινάει ως ένας ταπεινός υπάλληλος μουσείου και καταλήγει αγέρωχο ηρωικό παπί, να ξεβράζεται στις ακτές της Αμερικής σε σλόου μόσιον. Όχι ως ο σταλμένος απ’την Ισαβέλλα, αλλά ως Γαλάζιος Όλαφ, ο Βίκινγκ. Και κοίτα να δεις, έχουμε quest αλλά δεν έχουμε Σκρουτζ, αρκετά πρωτοφανές.
Για villain επίσης δεν έχουμε κάποιο χομπίστα χρυσοθήρα, όπως ο Χρυσοκούκης, το παρεάκι Μουργόλυκων, ο Ρόμπαξ και πάει λέγοντας. Εδώ διακυβεύεται η ιδιοκτησία ολόκληρης της Αμερικής, από το Μπλου Τυρκουάζ, ο οποίος ισχυρίζεται πως είναι απ’ευθείας απόγονος του Γαλάζιου Όλαφ, και το δικηγόρο του, Λαδοπόντικα. Αρχιδάτο quest, στο οποίο ο Ντόναλντ σώζει το σύμπαν και τα ανιψάκια τρώνε τη σκόνη του, όσον αφορά τις γνώσεις αστρονομίας, προσανατολισμού, και βασικής πλοήγησης εν γένει. Μέχρι που ο Ντόναλντ βρίσκει την επίμαχη περικεφαλαία, κι αρχίζει να γυαλίζει το μάτι του.
Άξιος αναφορών επίσης ο δικηγόρος Λαδοπόντικας, τρε μανιφίκ στο ρόλο της καταλυτικής ανακατώστρας του συγκεκριμένου κόμικ. Μια μύτη, αχ τι μύτη, άνετα συγκρίσιμη με κυρτωμένο γυμνοσάλιαγκα, άσε που όλοι μας είχαμε υποψιαστεί πως χρησιμοποιούσε το σικέ ημίψηλο για να συγκαλύψει το λαδωμένο του μαλλί.
#8 Το βασίλειο του βυθού (Τεύχος #122)
Μπορεί και να μην έμπαινε τόσο ψηλά αν δεν ανήκε στην κομιξοστοίβα που διατηρούσα από μικρή. Απ’την άλλη, θα μου πεις, έχει λάγνες γοργονοπαπίνες ερωτιάρες, με μπουστάκια φτιαγμένα από χρυσά νομίσματα του Σκρουτζ. Έχει γοργόνους στρουμπουλούς να σχηματίζουν θαλάσσιες πύλες υψώνοντας ξιφίες και ενώνοντάς τους ράμφος με ράμφος. Έχει κι ανιψάκια να επελαύνουν με μίνι υποβρύχια και να βομβαρδίζουν το σύμπαν με τις σαματατζίδικες τορπίλες τους.
Ο μεγάλος σαματάς όμως γίνεται όταν η Νταίζυ ονειρεύεται πως οι ύπουλες γοργόνες του βυθού απειλούν, άκου να δεις, να της κλέψουν το Ντόναλντ. Ένα τους λέπι αρκεί να κουνήσουν προς το μέρος του, λέει, και θα’χουμε παράνυφες που βρομάν ψαρίλα να ραίνουν το Ντόναλντ με κοράλλια κι αστερίες στον υποβρύχιο γάμο του. Κατεβαίνει λοιπόν φουριόζα στο βυθό, το κορίτσι μας, για να ξεκαθαρίσει παντελονάτα την κατάσταση. Δεν ξεχνάει φυσικά το κιτ καλλωπισμού της,
και πριν την πιάσει μια δυάδα λιγουρεμένων γοργόνων περνάει και μια στρώση κραγιόν στο ράμφος της, βάζει κι ένα περουκίνι, και γίνεται σούπερ κατάσκοπος μοιραία. Αυτός ο κοραλλιογενής ύφαλος όμως δε χωράει και τις δυο μας, σου λέει η Βασίλισσα Κλεοπέρκα, και διατάζει να φορέσουν στην «ωραία κοπέλα από την επιφάνεια» κολιέ από μολύβι και να την πετάξουν στα αβυσσαία τάρταρα. Τη λύση τελικώς δίνει ο Σκρουτζ, κλείνοντας μια συμφωνία για ένα φορτίο κραγιόν, ενάμιση τόνο πούδρα κι ένα κασόνι κόκκινο βερνίκι νυχιών.
#7 Η αναζήτηση της Καλεβάλα (Τεύχος #174)
Πάλι στα χωράφια της μυθολογίας τριγυρνάμε, αυτή τη φορά προς Φινλανδία μεριά. Το έπος της Καλεβάλα έδωσε μπόλικο ψωμί στο Ντον, κι αυτός δεν το άφησε ανεκμετάλλευτο.
Ο Βαϊναμόινεν, κεντρικός χαρακτήρας του έπους, είχε φτιάξει το Σάμπο για τη μάγισσα Λόουχι, μια υπερδύναμη Μάτζικα του φροστμπίτεν Βορρά. Στα μικράτα μου δεν ήξερα βέβαια και το ‘λεγα σαμπό, κατά τις κιτς τρυπητές λευκές παντόφλες που φορούσαν οι οδοντίατροι όταν πήγαινες να βάλεις σιδεράκι. Στο ψητό τώρα, ένα γερό μπόνους της συγκεκριμένης ιστορίας είναι το υπερφυσικό στοιχείο, όχι όμως με την έννοια τυπικού ματζουνιού της Μάτζικα ντε Σπελ, αλλά περισσότερο με την έννοια ανακατωσούρας θεών ως κάτι ανώτερο που επεμβαίνει στην παπιοκαθημερινότητα. Μπλέκουμε λοιπόν με φάρους-φαντάσματα, κατεβαίνουμε κάτω κόσμο, βρίσκουμε τον Τουόνι, ένα αντίστοιχο του δικού μας Χάροντα, κι από κει μπαίνουμε στην Τουονέλα. Κάπου εκεί μπαίνει κι αυτό στο μπακγκράουντ .
Αυτό είναι και το δεύτερο μπόνους, της συγκεκριμένης ιστορίας: το άρωμα των Amorphis που έχουν πάρει αμπάλα την Καλεβάλα, το καντέλε που χρησιμοποιεί και ο Βαϊναμόινεν, και πάει λέγοντας.
#6 Ο Ασημένιος Δίσκος (Τεύχος #86)
Γράφτηκε και σχεδιάστηκε απ’το Ντον Ροσα το 1990
Η συγκεκριμένη ιστορία ήταν η τελευταία του εν λόγω τεύχους, και για να μπαίνει στη χρυσή δεκάδα, ε κάτι θα τρέχει. Το τευχάκι το παρέλαβα γύρω στα 6, και το κράτησα σα θησαυρό στα σεντούκια με τα αναγνώσματα της εποχής. Ήμουν ψημένη με το σύμπαν των παπιών και λοιπών πουλερικών, πιθανώς επειδή το πρώτο βιβλίο που διάβασα ποτέ μου είχε ως κεντρικό θέμα κάτι χηνοπεριπέτειες, και φυσικά ξεπερνούσε το μπόι μου. Οπότε η ιστορία του Άντολντ του Ανήμερου, ενός αφηρημένου πάπιου που προσπαθεί να σώσει το χωριό του απ’τους Βίκινγκς και τελικά καταλήγει με καψαλισμένο κωλαράκι από τρεις κουβάδες καυτό λάδι της Νταιζόλδης, με εντυπωσίασε.
Όταν έφτασα και στην επίμαχη ιστορία, τον Ασημένιο Δίσκο, τα πράγματα ξέφυγαν. Κατ’αρχάς έμαθα τη λέξη στρακαστρούκα, οπότε το επόμενο πάσχα ήξερα πώς λένε ” αυτά τα πράματα του διαόλου που καίνε το ράσο του παπά και μπορεί να κάψουν και το καλό σου φόρεμα άμα δε φύγεις αμέσως από κει, βρομοκόριτσο” . Θα’δινα τα λεφτά εκατό κολατσιών της εποχής για να δω να πραγματοποιείται μπροστά μου καρέ που η Μάτζικα βλέπει απορημένη τον κώλο του Σκρουτζ να ξεπροβάλλει μπροστά της μέσα από ‘να πιάτο, στο γνωστό παρά τω Βεζουβίω τσαρδί της.
#5 Η Φιλοσοφική Λίθος + Η ιστορία επαναλαμβάνεται (Τεύχος #121)
Το τεύχος αυτό δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του ’98. Γύρω στα 9 εγώ, το τσέπωσα και το φχαριστήθηκα. Κάθε τυπικό τεύχος έχει την ετικέτα του συλλεκτικού, αυτό όμως έπεσε πάνω στο κλείσιμο των 10 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του Κόμιξ, οπότε το περιποιήθηκαν ιδιαιτέρως με ένα καλό σερί του Θείου Καρλ. Ήταν κι οι ωραίες εποχές που είχε ακόμα πολύ μπαρκσικό υλικό στο σακούλι του το Τερζοπουλέικο. Δυο επικές ιστορίες για ναυαρχίδες του τεύχους, Η φιλοσοφική λίθος και Η ιστορία επαναλαμβάνεται, συν την Άμμο του Χρόνου, κάτι σαν εικονογραφημένο παραμύθι, πράγμα πρωτόγνωρο στα χρονικά του περιοδικού, και τελείωμα με το Άγριο δόλωμα, μια τυπική μπαρκσική ιστορία κλεισίματος.
Στη φιλοσοφική λίθο περιττό να πούμε το τι πραγματεύεται ο μύθος. Ναι, έχει να κάνει με τις αναμενόμενες υποσχέσεις για αλχημείες, μαγείες και ξόρκια, με επίκεντρο την επίμαχη πέτρα. Ναι, και με τις εξίσου αναμενόμενες απειλές του Σκρουτζ πως θα μετατρέψει σε ατόφιο χρυσάφι ολόκληρη τη Λιμνούπολη. Θα ‘θελα ομολογουμένως να δω επιχρυσωμένο δίδυμο Γιαγιας Ντακ και Πασχάλη, αλλά δε μας έκανε τη χάρη ο Θείος Καρλ, διότι έσκασε μύτη ο γκεστ σταρ της ιστορίας, ο μυστηριώδης Κοντός. Πολύ σκοτεινός τύπος, όσο σκοτεινός μπορεί να’ναι ένας σωσίας Πουλικάκου με έξι βαθμούς μυωπία, ψεύτικο μούσι και μπόι που ίσα που ξεπερνάει ένα πόδι. Για κάποιο λόγο εκεί στα 9 μου θεωρούσα πως κινιόταν πολύ ύπουλα από καρέ σε καρέ, βήμα προς βήμα ακολουθώντας τα παπιά, αν και τελικά αποδείχθηκε ένα αθώο μέλος του Διεθνούς Νομισματικού Σωματείου (ναι, Σωματείου. Ήτο πίσω απ’ τους καιρούς της η μετάφραση, λυπούμαι) . Θα δώσω λοιπόν τα douze points μου στη στιγμή που πρωτοεμφανίζεται, μόνο και μόνο γιατί ξαναψάχνοντας το συγκεκριμένο καρέ εν όψει του αφιερώματος, σκέφτηκα πώς θα’ταν το Βρες το Γουόλι αλλά με μίνι Πουλικάκους με σκατί καμπαρντινάκια.
Πάμε στο Η ιστορία επαναλαμβάνεται τώρα. Έχουμε επανεμφάνιση σκοτεινού μεταμφιεσμένου τύπου, με άλλο χρώμα γενειάδας και πουλόβερ. Αυτή τη φορά ο λεγάμενος τυγχάνει μέλος του ραφτάδικου Μουργόλι . Γενικώς σύχναζαν στις ιστορίες του Μπαρκς κι όχι μόνο αυτές οι επιχειρήσεις με πρώτο συνθετικό κάτι απ’τα Μουργ_, Λυκ_ Λυξ_ και σία, που δεν έβγαζαν ποτέ μάτι, όχι καθόλου, αλλά οι ενδιαφερόμενοι πάντα μάσαγαν μυστηριωδώς το δόλωμα. Πίσω στα καρέ μας τώρα, η ιστορία μας ανακατεύει κυνήγι θησαυρού στ’ ανοιχτά της Τροίας, ψαξίματα με σόναρ (σόναρ, το: ανάμεσα στο στάνταρ λεξιλόγιο που αναπτύσσεις ξεφυλλίζοντας θαλασσινές επικούρες του Κόμιξ ), κατασκοπικά άλμπατρος, ένα Δούρειο Ίππο, και κυρίως, τη γνώση πως ένας απ’τους Μουργόλυκους σιχαίνεται τα δαμάσκηνα.
Η πουτανιά της ιστορίας όμως, είναι το χλιμίντρισμα του Σκρουτζ. Τότε δεν ήξερα βέβαια για τα έκτακτα skills που είχε αποκτήσει στη λαμπρή θητεία του στην Άγρια Δύση, εκεί που ένα του σφύριγμα μπορούσε να καλέσει μια αγέλη θηλυκούς βίσωνες σε οίστρο. Μπορεί να μη βρίσκεται πια στη νιότη, αλλά το ράμφος ξέρει να το σουφρώνει καλά, αν και όχι πάντα κολακευτικά. Αγαπημένο καρέ, το λοιπόν, ποιο άλλο αν όχι ο παρακάτω οπτικός οδοστρωτήρας.
#4 Το στέμμα των σταυροφόρων (Τεύχος #210)
Έκτακτο στόρυ, γεμάτο ιστορικές αναφορές. Στα παιδικά μάτια μπορεί να είναι λίγο too much η πληροφορία, σαν τις τεράστιες υποσημειώσεις του Ουμπέρτο Έκο στο Όνομα του Ρόδου. Τι διάολο όμως, για ανακάλυψη της Αμερικής και ροδοσταυρισμό πρόκειται, οπότε θα σε ψήσει.
Ξεκινάμε από Λιμνούπολη, πάμε Αρκτικό κύκλο κι ύστερα Αϊτή, κάνοντας και δυο-τρεις αναφορές στην ιστορία με τη Φιλοσοφική λίθο και στο Μόμπι το Ζόμπι.
Μάλλον το καλύτερο σημείο της πλοκής το βρίσκουμε όταν τα παπιά μπλέκουν με μια φυλή ιθαγενών της Αϊτής και καταλήγουν να κάνουν σμπαρακουάκ πάνω από τσουκάλι. Τα παπιά μας λοιπόν αρπάζουν την κατάσταση στα χέρια τους και κλέβουν τις κούκλες βουντού, προσπαθώντας να τις χρησιμοποιήσουν για να γλιτώσουν.
Ό,τι και να συμβαίνει ωστόσο στο main quest, τίποτα δε συγκρίνεται με το δάκρυ που κύλησε όταν στο τελευταίο καρέ βρέθηκε ως εκ θαύματος το ιστορικό ταρτάν της οικογένειας Μακ Ντακ σε σεντούκι Ναϊτών, αφήνοντας υποσχέσεις για επισκέψεις στον παλιό σκωτσέζικο πύργο και νοσταλγικά ανασκαλέματα του παρελθόντος. Μετά απ’ αυτά ξεχνάς και στέμμα και σταυροφόρους, και πας γραμμή για Βίο και Πολιτεία. Δε χρειάστηκα περισσότερες σκέψεις για να το καταχωρήσω στα προσωπικά τοπ.
#3 Το χρυσόμαλλο δέρας (Τεύχος #83)
Αγνός έρως με το πρώτο ξεφύλλισμα. Το δεύτερο έγινε σε αγγλική βερσιόν, και το τρίτο σε pdf, με Ντένη Μαρκορά στο μπακγκράουντ. Σα να βλέπεις γαμψονυχούδες Μαρούσκες με μπέρτα ριχτάρι λαϊκής, να διαγωνίζονται σε συνταγές βλαδιβοστοκιανού τσελεμεντέ, για να στέψουν τη νικήτρια Πρωτομαρούσκα της περιοχής. Κάπως έτσι είναι το κεντρικό στόρυ. Όπου Μαρούσκες βάλτε άρπυιες, κι όπου Βλαδιβοστόκ βάλτε Κολχίδα. Οπότε κάπου εκεί τριγύρω υπάρχει και η Αργώ, όπως και το γνωστό χρυσόμαλλο δέρας.
Τα καρέ είναι γινωμένα με μεράκι που μου θύμισε Ρόσα στη λεπτομέρειά του. Λεπτομέρεια που χρειάζεται βεβαίως, διότι μιλάμε για γυναίκες (χμ) με πιγούνι που ανέτως περνιέται για οροσειρά όταν ιδωθεί υπό συγκεκριμένη γωνία. Θεληματικό σαν το παιδί που θα’βγαζε η Σάντρα Μπούλοκ με τον Κάρι Γκραντ. Συμπαθητικά πλάσματα εν τέλει, οι άρπυιες, πάντως. Μπορεί να ξεκουβάλησαν το Σκρουτζ απ’τη γενέτειρα του Κουτ, αλλά όχι για κακό σκοπό. Κάτι ξιδάτα γιουβέτσια νυχτερίδες και σαλάτες με σος μουρουνόλαδο τον έβαλαν να δοκιμάσει μωρέ, και στην τελική η Αγνή που γίνεται βασίλισσα κατόπιν συμφωνίας με το Σκρουτζ, ό,τι εκανε το έκανε για να μην την αφήσουν μονάχη της οι συναδέλφισσες άρπυιες να ξεβρωμίζει τον αγκώνα της, που μοιάζει λίγο και με της Όλιβ μεταξύ μας.
Το άτιμο το Χρυσόμαλλο , τα κατάφερε να’ναι αθώο και τσαχπίνικο συνάμα. Πρόκειται για τα τεύχη που παρακαλάς να’ σαι άρρωστος και να το διαβάζεις με μίλκο, τυρόπιτα και Λυκούργο να παίζει στο βίντεο σε λούπα, κυνηγώντας ένα τροφαντό cosplay του Σκρουτζ που του τσέπωσε το δολλάριο.
#2 Βίος και Πολιτεία / Τα χαμένα επεισόδια
Για τα δύο έπη των 242 και 192 σελίδων αντίστοιχα, ό,τι και να ειπωθεί θα’ναι λίγο. Βλέπουμε το Σκρουτζ στα μικράτα του, με κόκκινο πουλοβεράκι, να σφυροκοπάει λασπωμένες μπότες για να πάρει την πρώτη του δεκάρα. Ύστερα τον βλέπουμε σχεδόν τσίτσιδο, στην εφηβεία του, να εξημερώνει κοπάδια στην Άγρια Δύση. Γενικώς όλο αυτό το μπίρι μπίρι που’χουμε δει κατά καιρούς για το θρυλικό αυτό πάπιο που έμαθε λέει Φινλανδικά όταν πουλούσε γάλα γιακ, που πρωτοκυνήγησε τσακάλια μυρίζοντάς τα μαζί με τους Μαυροπόδαρους Ινδιάνους, και που σταμάτησε δέκα χιλιάδες αφηνιασμένα βουβάλια στο Ουαϊόμινγκ, τα βλέπουμε να γίνονται πράξη και με το παραπάνω.
Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή με το τουρνουά πινγκ πονγκ στα σύννεφα. με κάτι τροφαντούς απελθόντες της οικογένειας όπως ο Άμπακας Μακ Ντακ. Απ’ το Μακντακέικο μου’χε ήδη κάτσει ο Φουρτούνας, ο Μπουνάτσας Μακ Ντακ, και προφανώς η μικρή κινούμενη λαίλαπα που λέγεται Βολκάνα. Αυτό το κορίτσι που το πρωτογνωρίσαμε φασκιωμένο, να πιπιλίζει δάχτυλο, έβγαλε το Ντόναλντ, γι’αυτό και μόνο έχω αναπτύξει ένα άλφα σέβας απέναντί της.
Άμα γουστάρεις το σύμπαν του Τομ Σώγιερ, από άρωμα Μισσισσιππή έχει μπόλικο. Όπως κι από Πυρετό του Χρυσού, βρώμικα χαρτοπαίγνια, πιστολίδι να φαν κι οι κότες, χρυσές μασέλες των προ-προ-προ-προπάππων, αλλά και τουπέ μεγατόνων. Η τέχνη του στο En garde!Touche! ξεπερνάει και το σπαθί του Guybrush του κοτσιδάτου ακόμα.
Στον Τρόμο του Τρανσβάαλ ξαναμίλησε το πούπουλο κι η πίσσα, που’χα να δω από τις χρυσές εποχές του Λούκυ Λουκ. Στο Βασιλιά του Κλοντάικ περνάμε απ’το Σαλούν της Ντάμας και πρωτοβρίσκουμε τη Χρυσή Γκόλντυ, την αγέρωχη πάπια που έκανε τη φαβορίτα του Σκρουτζ να στενάξει στους ρυθμούς του “Μες στα σαλούν που συναντιόμαστε, δεν κρατιόμαστε, και μια μέρα θα γίνουν πολλά” . Καταλήγουμε στην Κοιλάδα της Αγωνίας, κι ύστερα γραμμή πίσω στη Σκωτία, όπου βλέπουμε μεταξύ άλλων πώς αποκτήθηκε το θρυλικό κόκκινο πανωφόρι.
Εντοπίζουμε και τα ίχνη της Βολκανάρας ως μια φλογερή έφηβη που ψάχνει όμορφους καουμπόηδες για να γκομενίσει, ώσπου κατευνάζει τους αστραποκεραυνούς που εκτοξεύει για να τα φτιάξει με το Μπαρούτη Ντακ.
Απ’ τα Χαμένα Επεισόδια, ασυζητητί ξεχωρίζει η Αιχμάλωτη του Χείμαρρου της Αγωνίας.
Σε προηγούμενο επεισόδιο, η Γκόλντυ είχε βουτήξει το γνωστό χρυσό σβώλο του Σκρουτζ, κι αυτό δε μπορούσε να περάσει έτσι. Η εκδίκηση αρχίζει να σημαίνει καθώς το παπί μπουκάρει στο Σαλούν της Ντάμας. Αρπάζει την κλέφτρα απ’το ράμφος και την παίρνει παραμάσχαλα με προορισμό το ορυχείο του, για να της διδάξει τι θα πει το σμπαρακουάκ. Τι έγινε λοιπόν σ’αυτό το μήνα της απαγωγής της Χρυσής Γκόλντυ ? Σ’αυτά τα μέρη τα κουνούπια είναι μοβόρικα κι ο καφές είναι τόσο δυνατός που τον κόβεις με το μαχαίρι (όντως). Κι εκεί που έχει αρπάξει τσαπί η ζόρικη παπίνα μας, ράμφος ράμφος φτάνει με το Σκρουτζ αλλά φιλί δε δίνεται. Στο μεταξύ σκάνε μύτη και οι πλέον σκληροτράχηλοι εκπρόσωποι του νόμου στην Άγρια Δύση. Ο Ουάιατ Ερπ, ο Μπατ Μάστερσον και ο δικαστής Ρόυ Μπην. Τα πλάνα γουέστερν ετοιμάζονται και τα εξάσφαιρα ετοιμάζονται να φτύσουν μολύβι Ο Σκρουτζ τους παίρνει στο κυνήγι με την πλέον επική Ανοιξιάτικη Κραυγή Ζευγαρώματος Καναδικού Ταράνδου. Κι ύστερα γίνεται του Μπουτς Κάσσιντυ και του Σάντανς Κιντ, οι οποίοι, μπαη δε γουέη, κάνουν κι αυτοί εμφάνιση στο καστ. Ομολογώ πως παπί να καβαλάει ταράνδους δυο δυο πάνω σε παγόβουνο εν κινήσει δεν έχω ξαναδεί. Στο μεταξύ, χτίζεται το καλύτερο λαβ στόρι όλων των εποχών. Το πολυπόθητο φιλί γίνεται, ο Σκρουτζ λιποθυμά κι η Γκόλντυ βλέπει αστράκια.
Και με την ιστορία του πώς ο πιο πονηρός απ’τους πιο πονηρούς έγινε ο πιο ερωτιάρης απ’τους πιο ερωτιάρηδες, προχωράμε στο σημείο μηδέν.
#1 Αφιερωμένο εξαιρετικά (Τεύχος #139)
Στο Βίο και Πολιτεία, καθώς κάνει ο Σκρουτζ μια βίζιτα απ’τη Σκωτία, τον βρίσκουμε με τα μυαλά στη μπούκλα, να παραμιλάει και να λέει τη Λιμνούπολη Γκολντούπολη. Στο Αφιερωμένο εξαιρετικά έχουμε προχωρήσει πολύ αργότερα. Το παπί που άλλοτε όργωνε το Χείμαρρο της Αγωνίας ψάχνοντας σβώλους χρυσού έχει γίνει πλέον ο πιο πλούσιος πάπιος του κόσμου. Το στόρι ξεκινάει με αφορμή το Χρυσό Ιωβηλαίο του Σκρουτζ, την πεντηκοστή επέτειο της μέρας που πρωτοπάτησε το πόδι του στη Λιμνούπολη.
Και είναι το πιο επικό στόρι όλων τον εποχών, διάολε. Κατ’ αρχήν περιέχει τους μισούς villains του Σκρουτζ μαζεμένους. Όλο το Μουργολυκέικο, εγγονούς και παππού Μόργκαν. Τη Μάτζικα ντε Σπελ και το Χρυσοκούκη. Το άλλο δυνατό πόιντ του στόρι είναι η αναφορά στην υπόγεια Λιμνούπολη, τη σχεδόν στοιχειωμένη πλέον εκδοχή της πόλης που πρωτογνώρισε ο Σκρουτζ. Εγκαταλελειμμένοι συρμοί, σήραγγες και υπόνομοι, το παλιό Εμπορικό Κουτ, μου’ βγαλε κάτι από παρισινές κατακόμβες λόγω του υπογείου της κατάστασης, αλλά και από κλασσικές παρατημένες πόλεις-φαντάσματα που ερημώθηκαν εν μία νυκτί.
Το σημείο που προσκυνάς καρέ ως αναγνώστης όμως είναι στο τελείωμα. Η επανένωση με Γκόλντυ, η άρνηση του πεισματάρικου πάπιου να το ρίξει «στο συναίσθημα και στις συναφείς σαχλαμάρες» και το ονειροπόλο βλέμμα του που ακολουθεί, αφού η Γκόλντυ κλείσει την πόρτα όλο υποσχέσεις, μόνο μ’ένα δίδυμο μπορεί να συγκριθεί: Ρετ Μπάτλερ και Σκάρλετ ο’ Χάρα. Είναι σα να βλέπω σχεδόν τη Γκόλντυ στο Όσα Παίρνει το Ράμφος, να σκάει μύτη στο θησαυροφυλάκιο με φόρεμα φτιαγμένο απ’τη βελούδινη κουρτίνα του Σαλούν της Ντάμας και κολιέ από πεπιεσμένο πριονίδι, κι όλα αυτά για να ζητήσει δανεικά απ’ το Σκρουτζ . Κρατιέται εκτάκτως πάντως η γκριζομάλλα εκδοχή της Γκόλντυ, να το πούμε αυτό. Με παπιοουρά να τουρλώνεται μέσ’ από το φόρεμα, μάσκαρα στη βλεφαρίδα και απ’ όλα.
Κλείνω το μακροσκελές τούτο αφιέρωμα πριν μας πάρει το ξημέρωμα, με υποσχέσεις για δυναμικό καμπάκ, ώστε να τεθούν επιτέλους επί τάπητος κάποια θέματα που ταλανίζουν τους φανατικούς αναγνώστες του Κόμιξ, όπως:
– Το ενδεχόμενο μερικοί μερικοί απ’τους αποστολείς στην ενότητα Γράμματα στη Σύνταξη να ήταν πέντ- έξι άλτερ ήγκο των ίδιων των αφών Τερζόπουλου.
– Τι γίνεται επιτέλους με αυτές τις υπερπολυτελείς θήκες αποθήκευσης που υποσχόντουσαν εκεί στη Φραγκοκλησσιάς, ως μπόνους όταν ζητούσες κάποιο τεύχος που σου λείπει? Ας εμφανιστεί κάποιος που μπορεί να επιβεβαιώσει ότι το κάλυμμα ήταν όντως πλαστικοποιημένο και τα ζεύγη συνδετήρων 16.
Και δυο-τρία χρήσιμα λινκς για τους μερακλήδες που ψήθηκαν εδώ και τώρα :
Α. Να ξεφυλλίσουν ονλάιν είτε να κατεβάσουν τεύχος: εδώ και εδώ
Β. Να ‘χουν ένα πιο εκτεταμένο πάρε δώσε με χαρακτήρες, πρόσωπα, πράγματα, και πολλές λίστες: εδώ
Social Links: